EP:20

“ครับ พี่เข้าใจ ในเมื่อหนูมาเป็นภรรยาของพี่ พี่สัญญาว่าพี่จะดูแลหนูให้ดีที่สุด เท่าที่ผู้ชายคนหนึ่งจะทำได้ แม้หนูอาจจะไม่สุขสบายเหมือนก่อน แต่เราช่วยกันสร้างได้นี่ ใช่ไหม” เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

ก่อนจะโยกตัวเล็กน้อยเพื่อปลอบคนในอ้อมกอด ปกติเขาไม่ใช่คนฉวยโอกาสกับผู้หญิง ต่อให้เป็นชุยเหมยฮวาคนก่อนเขาก็ไม่คิดที่จะแตะต้องตัวเธอ แต่เธอคนนี้เขากลับไม่มีทีท่ารังเกียจทั้ง ๆ ที่เพิ่งเจอกัน

“หนูไม่ใช่เด็กนะ ปลอบหนูเหมือนเป็นเด็กสามขวบเลย หนูหนาวแล้วไปอาบน้ำก่อนดีกว่า”

ชุยเหมยฮวาเงยหน้ามองเขาพูดอย่างอาย ๆ แต่กลับทำให้เซียวหย่งเสียนอดใจไม่ไหว จนต้องประกบปากของตนเองลงมากับปากน้อย ๆ ของเธอ เมื่อรู้ว่าคนในอ้อมกอดเริ่มจะหายใจไม่ทัน ชายหนุ่มจึงต้องปล่อยด้วยความเสียดาย

“พรุ่งนี้เราทำบุญให้กับเหมยฮวาคนเก่ากันนะครับ เธอจะได้ไปอย่างหมดห่วงและได้อยู่ในภพภูมิที่ดี และต่อไปเราสองคนจะไม่พูดเรื่องหย่ากันอีกแล้วนะครับ”

ทั้งสองคนสบตากันอย่างมีความหมาย ก่อนจะเดินจูงมือกันไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า คืนนี้ทั้งสองคนต่างก็นอนในอ้อมกอดกันและกันในมิติด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูกว่ามันคืออะไร

วันต่อมา ชุยเหมยฮวาและเซียวหย่งเสียนออกมาจากมิติ จากนั้นจึงจูงมือกันเดินออกมาจากห้องเพื่อช่วยกันทำอาหาร เช้านี้เธอทำเต้าหู้นึ่งราดซีอิ๊วน้ำมันงา ผัดเปรี้ยวหวานหมู และผัดฟักทองใส่ไข่ และตุ๋นขาหมูไว้เพื่อทำบะหมี่ขาหมูสำหรับมื้อเที่ยง ทั้งสองคนต่างก็ช่วยกันทำ แม้ว่าส่วนมากคนที่ทำจะเป็นชุยเหมยฮวาก็ตาม เซียวหย่งเสียนช่วยเท่าที่ช่วยได้ จนผู้เฒ่าในบ้านเห็นภาพนี้ต่างก็ยิ้มอย่างมีความสุข

“ดูท่าแล้วเจ้าใหญ่จะเปิดใจให้สะใภ้แล้วนะพี่” นางหลินหลานหันมายิ้มกับสามี

“ดีแล้วขอให้รักกันแบบนี้ตลอดไป อยู่จนแก่เฒ่าเหมือนเราสองคนที่รักกันและฝ่าฟันทุกปัญหาจนมีลูก ๆ โตหมดแล้ว”

เซียวจ้ายซวนยิ้มให้ภรรยาด้วยความรัก นางหลินหลานแม้จะอายุเยอะแต่ความสวยนั้นไม่ลดลงเลยในสายตาของสามี ยิ่งเห็นภรรยาคู่ทุกข์คู่ยากเขินอายเขายิ่งชอบใจ

“พี่ก็พูดอะไรไม่รู้ แก่จนจะไม่รู้ลงหลุมวันไหนยังพูดหน้าไม่อายอีก”

“แล้วยังไง พี่รักเมียพี่มันผิดตรงไหน” แม้ว่าจะแก่แต่ความหน้าด้านของเซียวจ้ายซวนไม่ลดเลยเหมือนกับสมัยหนุ่ม ๆ ไม่ผิด

“ผิดครับ ผิดตรงที่พ่อไม่ดูสถานที่ ใช่เรื่องที่จะบอกรักแม่หน้าประตูห้องครัวหรือเปล่า” เซียวหย่งเสียนพูดนิ่งๆ ทำให้เซียวจ้ายซวนหมั่นไส้ลูกชายขึ้นมาตงิดๆ

“พ่อไม่ผิดค่ะพี่หย่งเสียน การที่รักใครสักคนหรือบอกรักใคร ไม่จำเป็นต้องเลือกสถานที่อีกทั้งอยู่ในบ้านเราเอง จะอายทำไมจริงไหมคะพ่อ” ชุยเหมยฮวาเข้าข้างพ่อสามีเต็มที่ จนนางหลินหลานมองค้อนสะใภ้ตัวเองอย่างไม่จริงจัง

“อย่ามัวแต่เล่นกันเลย อย่าลืมเอาอาหารไปให้บ้านชุยด้วยล่ะ จะได้รีบกลับมากินมื้อเช้า”

นางหลินหลานไม่ลืมที่จะเตือนลูกชายและลูกสะใภ้ให้เอาอาหารไปให้พ่อตาและพี่ชายภรรยา ในเมื่อเธอและครอบครัวมีอาหารดี ๆ กินเพราะสะใภ้คนนี้ ก็ควรจะแบ่งปันไปให้พ่อและพี่ชายของสะใภ้ด้วยเช่นกัน

จากนั้นชุยเหมยฮวาและเซียวหย่งเสียนจึงรีบเอาอาหารไปให้พ่อและพี่ชายที่บ้านชุย สองพ่อลูกบ้านชุยจึงบอกกลับมาว่ามื้อเที่ยงไม่ต้องเอามา เพราะจะไปช่วยทำรถเข็นและโต๊ะสำหรับใช้ค้าขายและจะกินอาหารพร้อมกันเลย ทำให้นางเมิ่งเสียและชุยเผยหรานเก็บความโกรธและแค้นไว้ในใจ มีอาหารดี ๆ อยู่ตรงหน้าแต่ไม่สามารถกินได้ ใครไม่โกรธก็บ้าแล้ว