บทที่ 9 หายกัน

เพราะรู้สึกผิดที่ทำผู้ชายคนนั้นน้ำตาตก นรินทร์จึงไม่มีทางเลือกนอกจากต้องทำสิ่งที่ชายคนนั้นต้องการ แต่กว่าจะยัดทั้งหมดลงไปได้ก็เป็นยามที่เวลาผ่านไปได้ราวสองชั่วโมง เขาต้องค่อย ๆ ทำงานไปกินไป มิฉะนั้นคงได้ท้องแตกก่อนตรวจงานเสร็จเป็นแน่

นรินทร์นำคำของผู้ชายคนนั้นกลับมาไตร่ตรองอย่างถี่ถ้วนอีกครั้ง เพราะเป็นพ่อครัวเหรอถึงได้เป็นคนอ่อนไหวง่ายแบบนั้น ทว่าไม่น่าใช่ เพราะเชฟที่รู้จักกันหลายคนก็มีลักษณะนิสัยแตกต่างออกไป เรื่องนี้น่าจะขึ้นกับตัวบุคคลมากกว่า

‘...ผมเคยคิดว่าถ้ามีลูกจะเลี้ยงให้ดี...มันก็แค่นั้น แต่ดูจากวิธีการพูดของคุณ ความคิดเราคงไม่เหมือนกันสินะ...’

‘…อย่างน้อยคุณก็ควรรู้สิว่าเด็กในท้องขึ้นอยู่กับร่างกายแม่…’

ใช่ว่าเขาจะไม่คิดถึงเรื่องนั้น แต่เพราะยังไม่ได้ไปให้หมอตรวจอย่างเป็นจริงเป็นจังเพราะไม่มีเวลา ก็บอกอยู่ว่าเจ้าตัวไม่ใช่หมอ คำเชฟพูดจะไปน่าเชื่อถือกว่าแพทย์ผู้รักษาได้อย่างไร

เอาเป็นว่าจะตัดรำคาญด้วยการโทรเรียกหมอประจำบ้านมาตรวจก็แล้วกัน ผลรักษาเป็นอย่างไรค่อยว่ากัน คิดแล้วนรินทร์ก็ปัดหน้าจอโทรศัพท์ ส่งข้อความบอกผู้จัดการให้เรียกหมอมาตรวจวันนี้ไม่เกินเที่ยงคืน โดยหวังว่าผลที่ออกมาจะเอาชนะคำสบประมาทของเชฟคนนั้นได้

ระหว่างรอวิลเลี่ยมตอบกลับ นรินทร์ที่กินเสร็จแล้วจึงรวบจานไปวางในอ่าง ตั้งแต่ใช้ชีวิตมายังไม่เคยมีจานสุมกองรวมกันเท่านี้ เขาคิดก่อนเอื้อมมือเยื้องไปเปิดตู้เย็นกะหยิบเหยือกน้ำไปวางไว้ใกล้ตัวเพราะแก้วเดิมเริ่มร่อยหรอ ทว่าเมื่อเงยหน้าขึ้นเขากลับเห็นจานผลไม้เคลือบช็อกโกแลตวางอยู่

ใจหนึ่งนรินทร์ก็ไม่อยากทานเพราะอิ่มแล้วแถมยังทะเลาะกับตัวเจ้าของ นอกจากนี้บางทีเจ้าตัวอาจเก็บไว้ทานเองส่วนหนึ่ง กระนั้นก็นึกย้อนไปตอนที่เจ้าตัวบอกว่าสามารถขอเพิ่มได้ คิดอีกทีบางส่วนของจานนี้เขาคงสามารถกินตัดเลี่ยนได้บ้างกระมัง

นรินทร์ยืนสองจิตสองใจอยู่นานพักหนึ่งจนตู้เย็นส่งสัญญาณเตือน ท้ายที่สุดเพราะความอยากอยู่เหนือเหตุผล ก่อนปิดประตูตู้เย็นจึงขอหยิบก้อนผลไม้มาใส่ปากเป็นจำนวนหนึ่งชิ้นถ้วน

“คุณหนูทำอะไรน่ะครับ?”

“!!”

แมวขโมยสะดุ้งโหยง หันกลับไปมองต้นเสียงอย่างราเชนทร์ นึกว่าจะตื่นอีกทีตอนเย็นกว่านี้เสียอีก ขณะเดียวกันนั้นเชฟหนุ่มเดินมาถึงครัวก็เปิดถังขยะดูเป็นอันดับแรก แล้วจึงหันไปมองซากจานในอ่างที่ถูกกวาดจนเรียบก็ยกยิ้มหวาน เมื่อสักครู่เห็นคุณหนูยืนหน้าตู้เย็นอยู่นานสองนาน นึกว่าจะทำอะไร ที่ไหนได้มาแอบหยิบขนมไปกิน

“จานนี้ของคุณหนูทั้งหมดครับ”

ราเชนทร์กล่าว พร้อมหยิบจานกระเบื้องเคลือบที่เต็มไปด้วยผลไม้เคลือบช็อกโกแลตแวววาวมอบแด่โอเมก้าร่างเล็ก ตัวเขาพึ่งตื่นหลังจากนอนหลับไปได้ชั่วโมงกว่า เพราะมัวแต่คิดมากกลัวคุณหนูจะไม่พอใจแล้วยกเลิกสัญญาเอา

“ผม...”

“คือผม!...”

“คุณราเชนทร์พูดก่อนเลยครับ”

“เมื่อเที่ยง...ผมขอโทษนะครับ ผมว่าตัวเองเยอะเกินไปจริง ๆ”

“ไม่หรอกครับ คิดอีกทีผมก็เห็นด้วยกับที่คุณพูด”

คนใจดีแปลก ๆ อย่างราเชนทร์คงเป็นห่วงสุขภาพเด็กที่กำลังจะเกิดมา เจ้าตัวคงคิดว่าเป็นลูกตัวเองจึงคาดหวังให้เขาปรับพฤติกรรมด้วยอีกคน

“เริ่มงานตอนบ่ายสามใช่ไหมครับ ไปเถอะครับเดี๋ยวสาย”

“ครับ ขอโทษอีกครั้งนะครับ”

“ไม่เป็นไรครับ ตอนนี้ผมเข้าใจแล้ว”

“ผมว่าจะทำข้าวเย็นให้ล่วงหน้าเป็นการไถ่โทษ...”

“ไม่ต้องหรอกครับ ปกติผมไม่ทานมื้อเย็น”

ราเชนทร์เบะปาก ผอมขนาดนี้ยังอุตส่าห์อดอาหารลดความอ้วนอีก แต่ถือเสียว่าขนมจานนั้นเป็นมื้อเย็นไปแล้วกัน คนมันคุ้นเคยกับกิจวัตรแบบนั้นให้เปลี่ยนปุบปับก็กระไรอยู่

“คุณหนูฝากซื้ออะไรไหมครับ?”

“ไม่ครับ”

“โอเคครับ”

ราเชนทร์ขากลับหลังเปิดน้ำแช่จานเสร็จก็เดินอ้าปากหาวกลับห้องนอนไปล้างหน้าเปลี่ยนชุด ท่าทางเป็นกันเองแบบนั้นไม่ได้ทำให้นรินทร์รู้สึกอึดอัดแม้แต่น้อย ในทางตรงกันข้ามยังรู้สึกเหมือนตัวเองมีเพื่อนเพิ่มอย่างไรอย่างนั้น บางทีการมีคนแปลก ๆ อยู่ร่วมชายคาคงไม่ได้แย่มากนัก

---

ราเชนทร์ขับอนาสตาเซียตามแผนที่บนหน้าจอโทรศัพท์มายังโรงแรมโฮเต็ล-เลอ-ลัวสาขากรุงเทพมหานคร ซึ่งถือเป็นศูนย์กลางบัญชาการของโรงแรมน้อยใหญ่ในเครือทั้งหมด ภาพตรงหน้าจึงอลังการงานสร้างยิ่งกว่าภาพที่เห็นบนหน้าเว็บไซต์เป็นไหน ๆ

อาคารสูงใหญ่ตั้งอยู่กลางพื้นที่สวนขนาดย่อมทอดยาวออกไปราวกับป่าเล็ก ๆ ใจกลางเมือง ต้นไม้น้อยใหญ่ถูกจัดเรียงอย่างเป็นระเบียบ ตัดแต่งเป็นพุ่มสวยงาม บางต้นสูงชะลูดให้ร่มเงา บังสายตาจากภายนอกได้อย่างมิดชิด เมื่อก้าวเท้าผ่านประตูบานใหญ่ที่ทำจากไม้เนื้อแข็งและแก้วขัดเงา เสียงจอแจจากถนนภายนอกก็เลือนหายไป โถงต้อนรับกว้างขวาง ประดับประดาด้วยงานศิลปะร่วมสมัยและดอกไม้สดที่จัดวางอย่างประณีต กลิ่นสดชื่นของเครื่องหอมชั้นดีลอยอบอวลในอากาศ

ราเชนทร์ไม่พูดพร่ำทำเพลง เดินเข้าไปหน้าเคาน์เตอร์สอบถามพนักงานถึงครัวฝรั่งเศสที่เขาต้องเข้าไปเป็นส่วนหนึ่ง ทว่าเมื่อเจ้าหล่อนทราบชื่อก็ตกใจตาโต ก่อนจะบอกให้ ‘คุณผู้ชาย’ นั่งรอรองหัวหน้าครัวสักพัก ถูกปฏิบัติราวกับเป็นเจ้าขุนมูลนายแบบนี้รู้สึกไม่ชินเลยแฮะ

คุณผู้ชายราเชนทร์ถูกพนักงานเชิญให้เข้าไปนั่งยังโซนวีไอพีซึ่งมีเชือกกั้นเป็นสัดส่วน เชฟหนุ่มจึงได้โอกาสลอบมองบริการของโรงแรมสำรวจกลุ่มลูกค้าไปในตัว

เมื่อมีลูกค้าเข้าพัก การต้อนรับที่สุภาพเป็นมิตรสื่อว่าพนักงานทุกคนได้รับการฝึกฝนมาอย่างดีเยี่ยม ใส่ใจในรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ การจัดเตรียมของว่างต้อนรับ หรือการกล่าวถึงอุปกรณ์ที่ต้องการเพิ่มเติมตามความต้องการส่วนบุคคล คนที่มาพักคงได้ประสบการณ์ที่ดีน่าดูเชียว ไม่รวมบริการและกิจกรรมบันเทิงอื่น ๆ ก็สมแล้วที่ราคาครึ่งหมื่นต่อคืน

“คุณราเชนทร์ใช่ไหมครับ ขออภัยที่มาช้านะครับ ไม่คิดว่าคุณจะมาก่อนเวลา”

“ไม่เป็นไรครับ”

ราเชนทร์ตอบกลับอย่างใจเย็น เขาจงใจมาก่อนเวลานัดเพื่อไม่ให้สายอยู่แล้ว ทว่าเมื่อมองสารร่างของรองเชฟก็ผงะเล็กน้อย เพราะเจ้าตัวสวมปลอกคอซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของเพศรองโอเมก้า

“ผมเป็นโอเมก้า หวังว่าคุณราเชนทร์จะไม่รังเกียจนะครับ”