บทที่ 8 ลูกข้าใครอย่าแตะ

“นอนด้วยกันทั้งที่ยังไม่แต่งงานมันจะดูไม่ดีนะครับคุณหนู”

“ฝ่ายสื่อลงข่าวว่าเราอยู่ด้วยกันมาสักพักแล้ว ดังนั้นไม่เป็นไรครับ”

นรินทร์วางงานลงแล้วจิ้มขนมปังจุ่มชีสเข้าปากอย่างไม่เป็นเดือดเป็นร้อน ส่วนราเชนทร์กลับกระอักกระอ่วนจนไม่รู้จะบรรยายความรู้สึกปั่นป่วนมวลท้องออกมาอย่างไร

จริงอยู่ที่จุดประสงค์ของการแต่งงานในมุมคุณหนูคือสามีที่ไม่มีอำนาจต่อรองภายใน และทายาทสืบสกุล แต่เขาไม่คิดว่าคุณหนูจะยอมมานอนร่วมเตียงกับชนชั้นไพร่อย่างตัวเอง คิดว่าจะเหมือนในละครที่เจ้าคุณพ่อบังคับขู่เข็ญลูกสาวให้นอนกับชายที่ไม่ได้รักเสียอีก

“คุณหนู...ไม่กลัวผมทำอะไรเหรอครับ ผมเป็นอัลฟ่านะ”

“ทำอะไรครับ?”

“เซ็กซ์น่ะครับ...”

ราเชนทร์หน้าแดงเขินม้วนจนเสียงแผ่ว หากเป็นที่ฝรั่งเศสสมัยยังแรดคงพูดได้ไม่อายปากเพราะตอนนี้อยู่ไทย แถมคู่สนทนายังเป็นคุณหนูผู้สูงส่งอีก

“ทำไปเถอะครับ ผมต้องมีลูกนะ”

“ทั้งที่ผอมขนาดนี้น่ะนะ?”

“ผมไม่ได้ผอมสักหน่อย”

เป็นครั้งแรกที่ราเชนทร์โดนคุณหนูขมวดคิ้วใส่ แต่เมื่อจับคู่กับตากลม ๆ แก้มป่อง ๆ แล้วความโกรธนั้นไม่ได้ทำให้ว่าที่ภรรยาดูน่ากลัวขึ้นมาเลย

“ไหนดูซิ”

“อ๊ะ! นี่ลามปามนะ”

เชฟหนุ่มถือวิสาสะจับมือคุณหนูเข้ามาก่อนจะรูดชายแขนเสื้อไหมพรมขึ้นเพื่อตรวจสุขภาพด้วยตาตัวเอง แล้วจึงแค่นหัวเราะเพราะคนที่บอกว่าตัวเองไม่ได้ผอมกลับมีข้อมือที่เห็นเส้นเอ็นเส้นเลือดสีเขียวอมฟ้าทอดตัวเป็นทางอย่างเด่นชัด ผิวหนังก็บางคล้ายจะฉีกขาดได้ง่ายเมื่อถูกสัมผัส ไหนจะปุ่มกระดูกที่ข้อมือนูน แขนท่อนบนและท่อนล่างจะดูเรียวเล็กเท่ากันจนเกือบตลอดทั้งความยาว ไม่มีความโค้งมนของกล้ามเนื้อที่อุดมสมบูรณ์สักนิด

“หนังหุ้มกระดูกแบบนี้ยังจะบอกว่าตัวเองไม่ผอมอีกเหรอ”

“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณ”

นรินทร์กระชากแขนตัวเองกลับ รีบดึงชายเสื้อลงเพราะเผยผิวครู่เดียวเขาก็หนาวแล้ว เพราะแบบนี้จึงต้องสวมเสื้อผ้าตัวหนาอยู่ตลอดเวลา ส่วนไอ้เชฟคนนี้เห็นทีจะมารยาททรามกว่าที่คิด คงต้องระวังตัวให้มากเสียแล้ว

“ผอมขนาดนี้ผมทำไม่ลงหรอก”

“งั้นก็ไม่ต้อง ผมว่าจะทำเด็กหลอดแก้วแต่แรกอยู่แล้ว”

“ตัวแค่นี้จะอุ้มท้องไหวรึไง หัดประเมินตัวเองบ้างสิ”

“คุณไม่ใช่หมอสักหน่อย”

ดวงตากลมส่อแววดื้อรั้น จนราเชนทร์ซึ่งพูดปากเปียกปากแฉะนานสองนานเริ่มหงุดหงิด เขาพูดไปขนาดนั้นยังไม่เข้าใจอีกหรือว่าเขาเป็นห่วงในฐานะเพื่อนมนุษย์ ไม่เคยอ่านข่าวฟังพอดแคสต์เรื่องเชิงนี้เลยหรือไร มีเยอะแยะถมไปที่คุณแม่เสียชีวิตระหว่างทำคลอดเพราะร่างกายไม่สมบูรณ์น่ะ

“ผมไม่ใช่หมอ แต่เป็นว่าที่พ่อเด็ก”

“แค่สามปีคุณก็ไม่ใช่แล้ว ผมถึงถามไงว่าคุณเกี่ยวอะไรด้วย”

นรินทร์เถียงทันควัน เป็นแค่ผู้ชายที่เขาซื้อมาแท้ ๆ ทำไมต้องเรื่องมากขนาดนี้ บอกให้ทำอะไรทำไปสิ

ทันใดนั้นนรินทร์ที่หัวเสียกะจะหยิบงานขึ้นมาทำแก้เครียดก็ถูกมือคู่ยักษ์รวบตรึงไว้เหนือศีรษะ ร่างกายหนาเข้าใกล้ชิดจนผิวแก้มสัมผัสได้ถึงลมหายใจร้อนผ่าว ทำโอเมก้าใต้ร่างชะงักงันก่อนความรู้สึกจะกลายเป็นหวั่นเกรงในฉับพลัน กลิ่นประหลาดน่าอึดอัดแทรกซึมผ่านโพรงจมูกชวนให้แขนขาไร้เรี่ยวแรง

นรินทร์หลับตาน้อมรับเพราะคิดว่าคงไม่พ้นเงื้อมมือคนเบื้องบน กระนั้นแรงที่จับตรึงอยู่กลับค่อย ๆ หายไป กลายเป็นเชฟคนนั้นนั่งทำหน้าโกรธปนเศร้าพิลึก นี่วิลเลี่ยมกล้าแนะนำตัวประหลาดแบบนี้มาเป็นสามีเขาได้อย่างไร-

“...ผมเคยคิดว่าถ้ามีลูกจะเลี้ยงให้ดี...มันก็แค่นั้น แต่ดูจากวิธีการพูดของคุณ ความคิดเราคงไม่เหมือนกันสินะ”

ราเชนทร์แม้รู้ว่าด้วยอายุหรือประสบการณ์คงไม่พร้อมมากนัก แต่ในเมื่อมันต้องมีต่อให้ไม่ได้มีกับคนรักอย่างในภาพฝัน แต่เด็กที่จะเกิดมาก็มีเลือดของเขาอยู่กึ่งหนึ่ง แต่แม่คนกลับไม่สนใจร่างกายตัวเองเลยน่ะหรือ

“อย่างน้อยคุณก็ควรรู้สิว่าเด็กในท้องขึ้นอยู่กับร่างกายแม่น่ะ”

“นี่คุณกำลังใส่อารมณ์เกินความจำเป็นนะ”

“ผมไม่ได้ใส่อารมณ์!”

“…”

นรินทร์ไม่ได้โต้ตอบสิ่งใด เพราะกำลังลำบากใจที่จู่ ๆ คนที่โวยวายเสียงดังเมื่อครู่กลับเบะปากน้ำตาไหลนองหน้า ไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้คิดไปไกลขนาดไหนแต่คงให้ความสำคัญกับเด็กมากกระมัง ถ้ารู้ว่าเป็นคนละเอียดอ่อนแตะต้องไม่ได้ขนาดนี้น่าจะสั่งคนสืบปมวัยเด็กมาสักหน่อยจะได้เตรียมแผนรับมือถูก

“ผมขอไปนอนก่อน คืนนี้ผมต้องไปทำที่โรงแรม…”

“เดี๋ยว แล้วเจ้านี่-

“ผมกินข้าวเที่ยงแล้ว คุณกินให้หมดด้วย”

“คุณใส่อารมณ์อีกแล้วนะ เป็นอะไรทำไมไม่พูดดี ๆ”

“ก็บอกว่าผมไม่ได้ใส่อารมณ์!”

นรินทร์ฟังเนื้อความซึ่งย้อนแย้งกับท่าทางฮึดฮัดไม่พอใจ ตอนแรกไม่พอใจ ตอนกลางวันทำอาหารให้เสียดิบดี มาตอนนี้วนกลับไปหัวเสียอีกแล้ว แทนที่จะมาใส่ใจเรื่องคนอื่นควรดูตัวเองก่อนกระมัง

เจ้าของเพนต์เฮาส์มองเชฟขี้แยอย่างเอือมระอา เมื่อประตูห้องนอนปิดดังปึงนรินทร์จึงหันมาให้ความสนใจกับจานมื้อเที่ยงกลิ่นหอม

หม้อเหล็กหล่อเนื้อดีกลางโต๊ะส่งควันฟุ้งออกมาจากเนื้อชีสที่ถูกเคี่ยวจนกลายเป็นเนื้อเดียวกัน รอบหม้อใบน้อยคือขบวนพาเหรดของเครื่องเคียงนานาชนิดจัดวางไว้อย่างสวยงาม มีทั้งขนมปังหั่นเต๋า มันฝรั่ง ไส้กรอก แฮม ผักลวก รวมไปถึงผลไม้บางส่วน

คู่กรณีตัวเล็กหยิบไม้จิ้มเครื่องเคียงจุ่มชีสร้อนเข้าปากเคี้ยวเต็มแก้ม พลางตั้งคำถามว่าทำไมต้องทะเลาะกับผู้ชายคนนั้นทุกครั้งที่อีกฝ่ายทำอาหารให้ทุกที