ตอนที่ 17 โชคเข้าข้าง

ตอนที่ 17

โชคเข้าข้าง

ยังไม่ทันได้เถียงอะไรกันต่อ พ่อบ้านก็เข้ามาแจ้งว่าคนของจวนตระกูลกู่มาขอพบ จางลู่เหวินจึงให้คนเข้ามาทันที คนที่เดินทางมาเป็นฮูหยินใหญ่ตระกูลกู่นั่นเอง

“กู่ฮูหยินสบายดีนะขอรับ” จางลู่เหวินเอ่ยทักแขกที่เดินเข้ามาใหม่

“คารวะกู่ฮูหยินเจ้าค่ะ” ซูฮุ่ยฉินกับอนุฟางเอ่ยทักแขกของจวนพร้อมกัน

“ข้าสบายดีเจ้าค่ะ ที่มาในวันนี้เพราะจะมาคุยเรื่องข่าวลือในเมืองหลวงยามนี้ ไม่ทราบว่าพวกท่านได้ยินมาบ้างหรือยัง”

กู่ฮูหยินเอ่ยเข้าเรื่องทันทีโดยไม่อ้อมค้อม พร้อมกับมองปฏิกิริยาบุคคลตรงหน้าไปด้วย

“ข้าไม่ปิดบังว่าพอรู้เรื่องข่าวลือด้านนอกมาบ้าง แต่รายละเอียดนั้น ยังไม่แน่ใจนักเพราะบุตรสาวของข้ายังไม่ได้สติเลยขอรับ” จางลู่เหวินเอ่ยด้วยสีหน้าหนักใจ

“เรื่องที่เกิดขึ้น นายท่านซูคิดว่าเกิดจากอะไรเจ้าคะ”

“อาการของซินเอ๋อร์คล้ายคนถูกวางยาปลุกกำหนัด ไม่แน่ว่ามีคนไม่อยากให้เราสองตระกูลเกี่ยวดองกัน จึงได้สร้างเรื่องให้เกิดความเสื่อมเสียแก่ทั้งสองฝ่ายเช่นนี้”

“ข้าเองก็คิดเช่นเดียวกัน แต่เรื่องที่จะสู่ขอคุณหนูใหญ่เป็นฮูหยินของหลวนเค่อนั้น ข้ายังคงไม่เปลี่ยนใจแน่นอน แต่เรื่องก็เกิดขึ้นแล้วจะให้ปล่อยไปก็คงไม่ได้ นายท่านซูเห็นควรว่าอย่างไรเจ้าคะ”

“ข้าเองก็คิดเช่นเดียวกันขอรับ เช่นนั้นเราปล่อยข่าวลือออกไปว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นเพราะมีคนอิจฉาทั้งสอง จึงลงมือสร้างเรื่องให้สองตระกูลต้องเสื่อมเสียดีหรือไม่”

“ดีเจ้าค่ะ แต่จะทำเพียงปล่อยข่าวลือก็ไม่ได้ เช่นนั้นเราจัดตั้งโรงทานดีหรือไม่ นอกจากกลบข่าวลือนั้นได้แล้วยังช่วยสร้างชื่อเสียงให้เราทั้งสองตระกูลด้วยเจ้าค่ะ” กู่ฮูหยินเอ่ยเสนอ

“ดี ๆ ข้าจะเป็นคนออกค่าวัตถุดิบทั้งหมดเอง กู่ฮูหยินเพียงหาคนกับสถานที่พอ” จางลู่เหวินเอ่ยเสนอตัวเอง

“จะดีหรือเจ้าคะ ให้จวนกู่เราออกค่าวัตถุดิบช่วยคนละครึ่งก็ได้” กู่ฮูหยินเอ่ยอย่างเกรงใจ

“ไม่ต้องหรอกขอรับ น้ำใจของกู่ฮูหยินตระกูลซูของเรารับรู้แล้ว เอาตามที่ว่าเลยแล้วกัน ข้าจะให้คนประกาศออกไปว่าจวนเราทั้งสองจะจัดตั้งโรงทานเป็นเวลาเจ็ดวัน”

ทั้งสองฝ่ายตกลงกันเสร็จกู่ฮูหยินก็กลับไป จางลู่เหวินนั้นโล่งอกราวกับยกภูเขาออกจากอก

“ขออภัยที่ข้ามาช้าขอรับ ข้าออกไปพบสหายด้านนอกมา พอรู้เรื่องเยว่ซินก็รีบกลับมาทันที ตอนนี้เยว่ซินเป็นอย่างไรบ้างขอรับ” ซูเหิงเยว่เดินหน้าตาตื่นเข้ามา

“น้องเจ้าไม่เป็นไรแล้ว ดีที่ตระกูลกู่ยังไม่เปลี่ยนสัญญาหมั้นหมาย” ผู้เป็นบิดาเอ่ยตอบอย่างโล่งใจ

“จริงหรือขอรับ เป็นโชคดีของเยว่ซินแล้ว อ้าว!! น้องรองก็อยู่ด้วยหรือ” เขาหันมาเห็นน้องสาวต่างมารดานั่งอยู่อีกฝั่งจึงได้เอ่ยทัก

“เจ้าค่ะ พี่ชายไปพบสหายที่ใดมาหรือเจ้าคะ กลิ่นกำยานสตรีฉุนนัก” นางเอ่ยพลางยกมือขึ้นปิดจมูก ทำให้บิดาเริ่มสังเกตเห็น

“อย่าให้มากไปนัก อย่าลืมว่าวันหน้าเจ้าต้องเป็นผู้นำตระกูลเรา” บิดาเอ่ยเสียงราบเรียบ

“ขอรับ ข้าจะระวัง” เขาตอบพลางหลบสายตาบิดา

“ท่านพ่อเจ้าคะ เรื่องพี่หญิงก็คลี่คลายได้แล้ว เช่นนั้นเรื่องจัดตั้งโรงทานให้ลูกช่วยดีหรือไม่เจ้าคะ” นางเอ่ยเสนอ พลางหันไปมองอนุฟาง

“เรื่องนี้ไม่รบกวนคุณหนูรองดีกว่าเจ้าค่ะ ให้ข้าจัดการเองจะดีกว่า ท่านพี่เห็นควรว่าอย่างไรเจ้าคะ”

อนุฟางรีบเอ่ย เรื่องอะไรจะให้ความดีความชอบครั้งนี้ตกไปอยู่กับนางลูกเลี้ยงได้เล่า

“ให้อนุฟางจัดการแล้วกัน แล้วเหตุใดเจ้าจึงแต่งตัวเช่นนี้ เสื้อผ้าเจ้ามีตั้งมากมายไม่ใช่หรือ”

 บิดาหันมาถามบุตรสาวคนรอง เมื่อเห็นนางใส่เสื้อผ้าสีหมองกว่าปกติ แถมเครื่องประดับยังมีเพียงปิ่นไม้อันเดียว

ก่อนจะเห็นบุตรสาวทำสีหน้าอึกอักเล็กน้อย พลางมองไปที่อนุของตน

“เออ...ก่อนหน้านี้พี่หญิงบอกว่าไม่มีเครื่องประดับกับชุดใส่ไปพบคุณชายกู่ จึงได้มายืมของลูกไปเจ้าค่ะ แต่พี่หญิงก็รับปากว่าจะเอามาคืนเมื่อใช้เสร็จเจ้าค่ะ”

นางตอบพร้อมก้มหน้าหลบสายตาบิดาราวกับกลัวความผิด แต่ประโยคของนางทำให้จางลู่เหวินขมวดคิ้วมุ่น

“พี่สาวเจ้ามายืมของเจ้าไปจนหมดเลยหรือ แต่นางก็เพิ่งเบิกเงินไปซื้อเครื่องประดับกับชุดใหม่นี่ นี่มันหมายความว่าอย่างไรอนุฟาง!” จางลู่เหวินหันมาถามอนุตนเองเสียงเข้ม

อย่างไรซูฮุ่ยฉินก็เป็นบุตรสาวฮูหยินเอก และเป็นหน้าเป็นตายามออกงานให้เขาได้

จะให้บุตรสาวคนรองของเขา ออกไปเดินข้างนอกทั้งที่ใส่เพียงเสื้อผ้าสีซีด และเครื่องประดับชิ้นเดียวได้อย่างไร

“ท่านพี่ใจเย็นก่อนเถอะเจ้าค่ะ เยว่ซินบอกว่าเครื่องประดับที่มีอยู่ไม่ค่อยถูกใจนางนัก จึงได้ไปขอยืมของคุณหนูรองก่อน”

“......”

“แต่ตัดสินใจเลือกไม่ได้เพราะเครื่องประดับคุณหนูรองงดงามทุกชิ้น นางจึงได้ขอยืมมาทั้งหมด รวมถึงเสื้อผ้าบางชุดของคุณหนูรองด้วย”

“......”

“ท่านพี่เป็นข้าที่ผิดเองที่ไม่คิดให้รอบคอบกว่านี้ ท่านพี่ได้โปรดลงโทษข้าเถอะเจ้าค่ะ” อนุฟางเอ่ยพร้อมกับบีบน้ำตา ก่อนจะรีบคุกเข่าลงกับพื้น

“เห้อ...เอาเครื่องประดับกับชุดของคุณหนูรองมาคืนเสีย แล้วอย่าให้เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นอีก อีกอย่างเจ้าน่าจะรู้ดีว่าเครื่องประดับกับเสื้อผ้าบางอย่างบุตรอนุไม่อาจใส่ได้”

คำพูดของสามีทำให้ฟางเจียวเหมยหน้าชาราวกับถูกตบซ้ำไปซ้ำมา พลางมองไปที่ลูกเลี้ยงอย่างแค้นใจ

“ข้าผิดเองเจ้าค่ะท่านพ่อที่ไม่ได้เตือนเรื่องนี้ออกไป ข้าลืมจริง ๆ เจ้าค่ะ”

“เจ้าไม่ผิดหรอกอย่าโทษตัวเองเลย ต่อไปไม่ต้องให้พี่สาวเจ้ายืมของเหล่านี้อีกล่ะ ของนางมีตั้งมากมายยังไม่รู้จักพอ”

บิดาเอ่ยคล้ายตำหนิบุตรสาวคนโต ทำให้ฟางเจียวเหมยยิ่งหน้าชากว่าเดิม

“จริงสิท่านพ่อ เมื่อเช้าข้าออกไปซื้อยาบำรุงให้ท่านพ่อ เพราะเห็นว่าช่วงนี้ท่านพ่อนอนดึกบ่อย ๆ เจ้าค่ะ” นางเอ่ยพลางรับห่อยาจากสาวใช้มายื่นให้บิดา

“ขอบใจเจ้ามากนะฮุ่ยฉิน เจ้าเหมือนมารดาเจ้าจริง ๆ ” บิดาเอ่ยชม แต่คำชมนี้มันทำให้สตรีอีกนางเจ็บช้ำน้ำใจยิ่งนัก

“ท่านพี่เช่นนั้นข้าขอตัวไปดูเยว่ซินก่อนนะเจ้าคะ” อนุฟางเอ่ยจบก็เดินออกไปทันที ด้ายท่าทางไม่พอใจนัก

“เจ้าก็ไปพักผ่อนเถอะ ส่วนเจ้าเหิงเยว่ไปพบพ่อพี่ห้องทำงาน” เอ่ยจบบิดาก็เดินออกไปอีกคน ตามด้วยซูเหิงเยว่ที่เดินคอตกตามไป

ซูฮุ่ยฉินจึงเดินกลับเรือนตน จนถึงประตูก่อนเข้าเรือน จึงได้เห็นชิงชิงเดินกุมท้องมาจากอีกทาง

“เจ้าเป็นอะไรหรือ เหตุใดจึงเดินกุมท้องมาเช่นนั้น” นางเอ่ยถามราวกับเป็นห่วง

“เออ...ข้าน้อยปวดท้องเจ้าค่ะ สงสัยคงไปกินของผิดสำแดงมา จึงได้ออกอาการเช่นนี้” ชิงชิงตอบ นางจึงไล่ให้ไปพักผ่อนแทน

“เรื่องออกมาเช่นนี้ไม่ใช่ผิดจากที่เราวางแผนไว้หรือเจ้าคะ” ซินซินเอ่ยถามนายสาวเมื่ออยู่กันสองคน

“ผิดไปมากเลยล่ะ ถือครั้งนี้ว่าโชคเข้าข้างเยว่ซินแล้ว  ข้าประเมินความโลบของตระกูลกู่ไว้น้อยเกินไปจริง ๆ” นางเอ่ยแต่เหมือนจะไม่ได้ใส่ใจนัก

“แล้วเราจะทำอย่างไรต่อดีเจ้าคะ ดูเหมือนตระกูลกู่ก็มีเส้นสายของตัวเองไม่น้อย”

“ไม่ต้องทำอะไร เราปล่อยข่าวลือต่อไปเรื่อย ๆ แม้พวกเขาจะทำความดีกลบหน้า แต่เรื่องที่พวกเขาทำงามหน้าไว้ก็เป็นเรื่องจริง มีพยานบุคคลรู้เห็นมากมาย”

“เจ้าค่ะ”

“อีกอย่างตอนนี้มันก็ใกล้ถึงเวลาที่พันธมิตรตระกูลฉินจะเดินทางมาเยือนจวนเราแล้ว บิดาข้าก็ควรถึงคราวที่จะล้มป่วยเสียที”

นางเอ่ยพลางส่งกำยานบางอย่างให้สาวใช้ กำยานนี้หากจุดอย่างเดียวย่อมไม่มีผลอะไร แต่ถ้าคนผู้นั้นดื่มส่วนผสมบางอย่างที่เป็นพิษต่อกัน มันจะแสดงผลให้เห็นภายใจเจ็ดวัน

ข้าไม่ได้ลืมท่านหรอกนะเจ้าคะท่านพ่อ อย่าหาว่าข้าอกตัญญูเลย หากไม่ใช่ท่านเป็นต้นเหตุ ชาติที่แล้วข้าจะมีสภาพเป็นเช่นนั้นได้อย่างไร