อยากขึ้นเขา

ทั้งสองกลับมาถึงบ้านก่อนเที่ยงนิดหน่อย หลังจากเก็บเนื้อและผักแช่ไว้ในบ่อน้ำหลังบ้านแล้ว ซูเมี่ยวจินก็ไปอุ่นอาหารรอฉางเล่ยที่กำลังเอาสามล้อไปคืนพ่อที่ไร่ เธอคิดว่าช่วงบ่ายไม่มีอะไรทำ จึงอยากชวนฉางเล่ยขึ้นเขาไปล่าสัตว์ หาสมุนไพรดูสักหน่อย เผื่อว่าจะโชคดีได้เงินอีกสักก้อน

ฉางเล่ยกลับมากินข้าวพร้อมซูเมี่ยวจินในเวลาไม่นานนัก ระหว่างที่กำลังกินมื้อเที่ยงกันอยู่ ซูเมี่ยวจินก็ชวนฉางเล่ยขึ้นเขา

“คุณแน่ใจเหรอว่าจะขึ้นเขาบ่ายนี้” ฉางเล่ยเลิกคิ้วขึ้นอย่างงุนงง

“ใช่ค่ะ ยังไงบ่ายนี้พวกเราก็ไม่มีอะไรทำ คุณไม่ได้ไปดูกับดักสัตว์หลายวันแล้ว เผื่อว่าจะได้สัตว์ไปขายในอำเภอพรุ่งนี้สักตัวสองตัวก็ยังดีนะคะ” ซูเมี่ยวจินบอก

“ก็ได้ครับ ถ้าอย่างนั้นกินข้าวเสร็จ ผมจะเอากุญแจบ้านไปให้พ่อก่อน คุณรอผมที่บ้านนะครับ ผมไปไม่นาน” ฉางเล่ยพยักหน้าตอบรับ เขาลืมไปเลยว่าวางกับดักสัตว์เอาไว้หลายวันแล้ว เพราะมัวแต่ยุ่งเรื่องงานแต่งงานจึงไม่ได้ขึ้นไปดู

ซูเมี่ยวจินรับคำ เธอกำลังคิดอยู่ว่าบนภูเขาจะมีของดีอะไรให้เก็บเกี่ยวอีก ส่วนเจ้าระบบก็โม้ไปเรื่อยว่าวันนี้มันจะพาเธอหาสมุนไพรล้ำค่าและสัตว์ป่าตัวใหญ่อีกครั้งให้ได้ ทำเอาซูเมี่ยวจินรำคาญหูไม่น้อย

หลังกินข้าวกันเสร็จ ซูเมี่ยวจินอาสาล้างถ้วยชามเอง เธอบอกให้ฉางเล่ยรีบเอากุญแจบ้านไปให้พ่อที่ไร่ จะได้รีบขึ้นเขา ไม่อย่างนั้นกว่าจะลงมาก็คงมืดค่ำอีก

ฉางเล่ยไปไร่ไม่นานก็กลับถึงบ้านอีกครั้ง เขารีบไปเอาตะกร้าสะพายหลังพร้อมกับหน้าไม้ประจำตัวแล้วไปหาซูเมี่ยวจินที่นั่งรออยู่แคร่หน้าบ้าน

“ไปกันเถอะ วันนี้ผมจะพาคุณไปดูกับดักที่ผมวางเอาไว้” ฉางเล่ยปิดล็อกบ้านแล้วจึงบอกซูเมี่ยวจิน

“ตกลงค่ะ ถ้าอย่างนั้นวันนี้เราดูแค่กับดักของคุณก็ได้ ฉันไม่อยากทำให้พ่อกับแม่เป็นห่วงน่ะ” ซูเมี่ยวจินรู้ดีว่ากว่าจะขึ้นเขาลงเขาต้องใช้เวลา เธอจึงอยากกลับมาก่อนที่พ่อแม่ของเขาจะเลิกงาน

ฉางเล่ยพยักหน้ารับคำและเดินเคียงข้างเธอไปยังภูเขาหลังหมู่บ้าน ดีที่บ้านของพวกเขาไม่จำเป็นต้องผ่านบ้านชาวบ้านที่สอดรู้สอดเห็นเวลาขึ้นเขา อีกทั้งหลายปีมานี้ ชาวบ้านไม่นิยมขึ้นเขาไปหาของป่ามากินเหมือนเมื่อก่อน เพราะส่วนใหญ่ต่างส่งลูกหลานไปเรียนและทำงานในอำเภอกันหมด

หนึ่งชั่วโมงต่อมา ฉางเล่ยก็พาซูเมี่ยวจินไปถึงกับดักที่เขาวางเอาไว้ ในกับดักมีกระต่ายป่าติดอยู่หนึ่งตัว สภาพของมันเริ่มอิดโรยมากแล้วเพราะขาดน้ำและอาหารหลังจากถูกกับดัก ถ้าเขามาช้ากว่านี้อีกหนึ่งวัน กระต่ายตัวนี้คงตายไปแล้ว

“โชคดีที่มันยังไม่ตาย เรารีบไปกับดักถัดไปเถอะครับ ผมจะได้พาสัตว์พวกนี้ไปดื่มน้ำก่อนค่อยเอากลับบ้านไปให้อาหารสักหน่อย ไม่อย่างนั้นคงขายได้ราคาต่ำ”

“ตกลงค่ะ คุณนำทางเลย” ซูเมี่ยวจินพยักหน้ารับคำ เธอมองกับดักที่เขาทำแล้วก็เห็นว่าเป็นเพียงกับดักไม้ธรรมดา หากว่าเขาใช้กับดักที่ขายทั่วไป ซูเมี่ยวจินคิดว่าเขาน่าจะได้สัตว์ป่ามากกว่านี้

ฉางเล่ยนำทางเก็บเหยื่อที่ติดกับดักไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งเก็บสัตว์ทั้งหมดได้ภายในเวลาหนึ่งชั่วโมงเท่านั้น วันนี้กับดักทั้งหมดของเขา 10 อัน มี 8 อันที่สัตว์ป่าติดอยู่ แต่ก็เป็นเพียงกระต่ายกับไก่ป่าไม่กี่ตัวเท่านั้น ส่วนกับดักสัตว์ใหญ่ของเขาสองอันก็ยังคงไม่มีสัตว์ตัวไหนตกลงไป ฉางเล่ยที่หวังจะได้สัตว์ใหญ่บ้างจึงหน้าเสียเล็กน้อย

“คุณทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะฉางเล่ย” ซูเมี่ยวจินถามขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าเขา

“ผมแค่เสียดายที่ไม่มีสัตว์ตัวใหญ่ติดกับดักน่ะครับ ไม่มีอะไร” ฉางเล่ยยิ้มแหยตอบ

“คุณไม่ต้องคิดมากหรอกค่ะ ตอนนี้กี่โมงแล้วคะ เราพาสัตว์พวกนี้ไปกินน้ำจะยังพอมีเวลาขึ้นเขาไปอีกหน่อยไหม ฉันจะพาคุณไปป่าอีกด้านที่ฉันไปครั้งก่อน”

“ตอนนี้บ่ายสามโมงแล้วครับ” ฉางเล่ยยังคงเดินไปลำธารบนภูเขาต่อเพื่อพาสัตว์ทั้งหมดไปกินน้ำให้มันพอมีเรี่ยวแรงขึ้นมาบ้าง

“อืม… ถ้าอย่างนั้นรีบไปกันเถอะค่ะ เผื่อว่าป่าด้านโน้นจะมีของดี ๆ ให้เราบ้าง” ซูเมี่ยวจินสั่งระบบให้ตรวจสอบดูสมุนไพรมาตลอดทางที่ฉางเล่ยนำไป แต่ก็ไม่พบว่าแถวนี้จะมีสมุนไพรล้ำค่าสักนิด เธอจึงอยากไปดูที่ป่าอีกด้านหนึ่ง

“ตกลงครับ” ฉางเล่ยเร่งฝีเท้าไม่นานก็พบลำธารที่มาประจำ เขารีบป้อนน้ำให้สัตว์ในตะกร้าสะพายหลังอย่างรวดเร็ว จากนั้นจึงลุกขึ้นและบอกให้ซูเมี่ยวจินนำทางเขาไปยังป่าด้านตะวันออกที่เธอเคยไปมา ซูเมี่ยวจินพยักหน้ารับคำเขาและนำทางไปอย่างรวดเร็วกว่าที่ฉางเล่ยเดินเสียอีก

ฉางเล่ยเดินตามเธอไปติด ๆ เขาเพิ่งรู้ว่าซูเมี่ยวจินเดินเร็วมากเกือบเท่าความเร็วที่เขาเดินเร็วที่สุดเสียอีก เท่ากับว่าที่ผ่านมาเขาดูแคลนเธอเกินไปจึงได้เดินอย่างไม่ช้าไม่เร็วเพราะกลัวเธอตามเขาไม่ทัน

ระหว่างทางเดินไปยังป่าอีกด้าน ซูเมี่ยวจินยังคงทะเลาะกับระบบ เพราะมันไม่พบสมุนไพรล้ำค่าเสียที อีกทั้งสัตว์ใหญ่ก็ยังไม่มีให้เห็น ทางที่ผ่านมามีเพียงเห็ดป่าและผักป่าทั่วไปเท่านั้น

[ไร้ประโยชน์จริง ๆ เดินมาตั้งนานยังไม่เห็นแม้แต่เงาสมุนไพร]

[โธ่! เจ้านายครับ สมุนไพรไม่ใช่หัวผักกาดนะครับ คุณก็ลองเดินขึ้นเขาไปลึกอีกสักหน่อยสิครับ คุณก็รู้ว่าผมมีระยะค้นหาแค่ห้ากิโลเมตรน่ะ]

ระบบยังคงขอความเมตตาเจ้านายแสนดุของมัน เพราะก่อนหน้านี้เธอเล่นด่ามันเสียยาวโดยไม่ซ้ำคำเลย มันจะไปรู้ได้ยังไงว่าตรงไหนมีของดีให้เจ้านาย ตัวมันทำได้เพียงสำรวจรอบบริเวณที่เจ้านายเดินอยู่เท่านั้น

“เมี่ยวจิน คุณจะขึ้นเขาไปอีกเหรอครับ” ฉางเล่ยเห็นทิศทางที่เธอกำลังเดินไปก็นึกกังวลขึ้นมาอีกครั้ง

“ใช่ค่ะ แถวนี้ไม่มีสมุนไพรดี ๆ เลย ลองขึ้นไปอีกสักหน่อยกันเถอะ ถ้าไม่มีจริง ๆ ก็ค่อยลงเขากันเลย” ซูเมี่ยวจินหันไปตอบฉางเล่ยหลังด่าระบบเสร็จ

“ตกลงครับ คุณเดินระวังด้วยนะ ด้านบนป่าทึบมากกว่ากลางภูเขาที่เราอยู่ครับ”

“ตกลงค่ะ คุณก็ตามมาดี ๆ ด้วยนะ” ซูเมี่ยวจินยังคงเร่งเดินขึ้นเขาลึกขึ้นไปอีก

ซูเมี่ยวจินเดินจนแทบจะเป็นวิ่ง กระทั่งได้ยินเสียงระบบดังขึ้นในหัวเสียงดังจนเธอเกือบสะดุดล้มหัวทิ่ม

[จะร้องเสียงดังทำไมเนี่ย!!! ฉันตกใจหมด]

[อ่า… ขอโทษครับเจ้านาย ผมดีใจมากไปหน่อย เจ้านายเดินหน้าไปอีก 500 เมตร จะมีกวางป่ากำลังกินดินโป่งอยู่กลุ่มหนึ่งครับ]

[แน่ใจนะ?]

[แน่ใจสิครับ เจ้านายไม่ยืมหน้าไม้ของนายท่านก่อนเหรอครับ]

[อืม… ฉันจะยืมเขามาลองดูก่อนก็แล้วกัน ถ้าไม่เจอกวางสักตัว นายระวังตัวให้ดี]

[ทราบแล้วครับเจ้านาย อย่าดุนักเลยครับ ผมกลัวจะแย่แล้ว]

“ฉางเล่ยคะ ฉันขอยืมหน้าไม้ของคุณหน่อยสิคะ” ซูเมี่ยวจินยื่นมือไปด้านหน้าฉางเล่ยเพื่อขอยืมหน้าไม้ประจำตัวของเขา

“คุณเห็นอะไรเหรอครับ?” ฉางเล่ยถึงจะสงสัยแต่ก็ส่งหน้าไม้ให้เธอแต่โดยดี

“ฉันรู้สึกว่าข้างหน้าน่าจะมีสัตว์ใหญ่ให้เราล่าน่ะค่ะ เราเดินกันเบาหน่อยนะ”

“ตกลงครับ ผมจะเดินเบา ๆ” ฉางเล่ยไม่รู้ว่าสัตว์ใหญ่ที่เธอว่าจะเป็นอะไร เขาได้แต่หวังในใจว่าคงไม่ใช่เสือร้ายอะไรเทือกนั้นหรอกนะ ถ้าเป็นอย่างนั้นเขาจะล่อมันไปแล้วให้เธอวิ่งหนีไปก่อน

ซูเมี่ยวจินเดินไม่นานก็มองเห็นฝูงกวางห้าหกตัวก้มกินดินโป่งอย่างที่ระบบบอกก่อนหน้านี้จริง ๆ เธอจ้องมองด้วยแววตาระยิบระยับอย่างพอใจ ถึงแม้จะล่าได้แค่ตัวเดียวเพราะอุปกรณ์ไม่เอื้ออำนวย แต่ด้วยความชำนาญในการใช้อาวุธของเธอ ซูเมี่ยวจินมั่นใจว่าเธอจะสามารถยิงเข้าจุดตายของกวางได้อย่างแม่นยำ

เฟี้ยว!!! ฉึก!!! ตุบ!!!

กวางโชคร้ายตัวหนึ่งถูกยิงเจาะกลางหว่างคิ้วอย่างแม่นยำ มันไม่มีเวลาแม้แต่จะร้องโหยหวนก็ขาดใจตายไป ส่วนกวางตัวอื่น ๆ เห็นเข้าก็วิ่งกระเจิดกระเจิงออกจากหลุมดินโป่งตรงหน้าไปตัวละทิศละทาง