เครื่องครัว

ซูเมี่ยวจินปิดท้ายกระบะอย่างแน่นหนา จากนั้นจึงเดินไปหาร้านอาหารกินก่อนจะไปเดินเลือกซื้อเครื่องครัวให้แม่สามี ระหว่างกินอาหารเธอก็สอบถามพนักงานในร้านว่าร้านขายเครื่องครัวไปทางไหนเพื่อไม่ให้เสียเวลา ใครใช้ให้ตลาดค้าส่งแห่งนี้กว้างมากจนเธอไม่อยากเดินหาเอง

ซูเมี่ยวจินกินข้าวเที่ยงเสร็จในเวลาไม่นาน เธอจ่ายค่าอาหารและเดินออกจากร้านไปทางทิศตะวันออกซึ่งเพิ่งถามมาอย่างรวดเร็ว ไม่นานซูเมี่ยวจินก็มองเห็นร้านค้าหลายร้านที่มีเครื่องครัวหลากหลายอย่างขายอยู่ ไม่ว่าจะเป็นเตาแก๊ส ถังแก๊ส ตู้เก็บอาหารและถ้วยชาม ซูเมี่ยวจินคิดถึงห้องครัวที่อยู่ติดโกดังก็อยากซื้อตู้เก็บของในครัวให้แม่สามีด้วย เพราะตู้หลังหนึ่งราคาแค่ 150 หยวน และขนาดของมันก็ยังสามารถใส่ท้ายรถที่มีพื้นที่เหลืออยู่ได้

ซูเมี่ยวจินเลือกเดินดูอีกสองสามร้าน เธอเห็นว่าราคาไม่ได้ต่างกันมาก ซูเมี่ยวจินจึงเดินกลับไปยังร้านใหญ่ก่อนหน้านี้ เธอเรียกพนักงานขายมานำเตาแก๊สสองหัว ถังแก๊สและตู้เก็บของหลังหนึ่งมาใส่รถเข็นไว้ให้ก่อน ส่วนพวกหม้อ กระทะและเครื่องครัวอื่น ๆ เธอก็เลือกมาเพิ่มอีก เพราะซูเมี่ยวจินเคยเห็นของใช้ในครัวของแม่สามีเก่ามากแล้ว เธอจึงอยากซื้อใหม่ให้

พนักงานขายเข็นรถตามซูเมี่ยวจินที่หยิบสินค้าลงจนแทบจะล้นรถเข็น เมื่อซูเมี่ยวจินเดินวนจนไม่รู้ว่าจะซื้ออะไรแล้ว เธอก็หันไปบอกพนักงานขายให้นำสินค้าไปคิดเงินทันที ตอนนี้ซูเมี่ยวจินไม่รู้ว่ากี่โมงแล้ว เธอกลัวว่าจะกลับถึงบ้านช้าเกินไปจนทุกคนเป็นห่วง

“ค่าสินค้าทั้งหมด 540 หยวนครับ ผมเห็นคุณซื้อของเยอะขนาดนี้ คุณจ่ายแค่ 500 หยวนก็พอครับ” เจ้าของร้านให้ส่วนลดโดยที่ซูเมี่ยวจินไม่ต้องร้องขอ

“ขอบคุณเจ้าของร้านมากค่ะ นี่ค่ะ 500 หยวน รบกวนให้คนขนของไปส่งฉันที่รถด้วยนะคะ” ซูเมี่ยวจินยื่นเงินให้เจ้าของร้าน

“ไม่มีปัญหาครับ ขอบคุณที่มาอุดหนุนร้านเรานะครับ” เจ้าของร้านเรียกพนักงานขนของเข็นรถเข็นตามซูเมี่ยวจินออกจากร้านไป เขามองตามหลังหญิงสาวหน้าสวยดุที่เลือกซื้อของโดยตาไม่กระพริบก็หวังว่าครั้งหน้าจะได้ค้าขายกับเธออีก

คนงานขนของใส่รถให้ซูเมี่ยวจินเสร็จก็ขอตัวกลับร้านไป ซูเมี่ยวจินปิดท้ายผ้าใบให้สนิท ตอนนี้ของที่เธอซื้อเต็มหลังรถอีกแล้ว ไม่รู้ว่าแม่สามีเธอพอเห็นของที่ซื้อมาแล้วจะบ่นเธออีกหรือไม่

ซูเมี่ยวจินรีบขึ้นรถและขับไปเติมน้ำมันก่อนออกจากเมืองมณฑลไปทันที ความจริงเธอสามารถซื้อนาฬิกาสักเรือนให้ตัวเองได้ เพียงแต่ซูเมี่ยวจินไม่อยากให้มีเวลามากำหนดว่าเธอจะต้องทำอะไรเมื่อไหร่เหมือนยุคที่จากมาอีก ซูเมี่ยวจินจึงเลือกที่จะไม่รู้เวลาเสียยังดีกว่า

ซูเมี่ยวจินกลับถึงร้านก่อนสี่โมงเย็นเล็กน้อย เธอนำรถเข้าไปจอดในลานที่สามีและพ่อสามีกำลังนั่งพักผ่อนอยู่พอดี

“พ่อ สามี ช่วยฉันยกของลงหน่อยสิคะ ฉันซื้อเครื่องใช้ไฟฟ้ากับนาฬิกามาขายด้วย เครื่องครัวของแม่ก็ซื้อมาไว้ให้ท่านทำอาหารเยอะแยะเลยค่ะ” ซูเมี่ยวจินบอกเมื่อลงจากรถพร้อมรอยยิ้มบาง

“ตกลงครับ ผมกับพ่อจะช่วยยกลงมาให้ ชั้นวางพวกเราเอาไว้วางในร้านแล้ว คุณเข้าไปดูก่อนว่าจะให้จัดใหม่หรือเปล่า” ฉางเล่ยบอกภรรยา เขากับพ่อประกอบชั้นวางที่เตรียมไม้ไว้ตั้งแต่เมื่อวานเสร็จนานแล้ว และนำชั้นวางทั้งสามเข้าไปไว้ในร้านให้ซูเมี่ยวจินก่อนเธอจะกลับมาไม่นาน

“ได้ค่ะ ฉันจะเข้าไปดูสักครู่ แล้วจะออกมาช่วยขนของนะคะ” ซูเมี่ยวจินสะพายกระเป๋าเข้าไปในร้าน เธอเห็นชั้นไม้อย่างดีดูแข็งแรงทั้งสามชั้นที่วางไว้ให้มีทางเดินสำหรับลูกค้าเดินดูสินค้าได้ด้วย

“แม่คะ ขายของเป็นยังไงบ้างคะวันนี้” ซูเมี่ยวจินเดินไปทักทายแม่สามีที่นั่งอยู่ด้านหลังตู้นาฬิกา

“นาฬิกาขายดีมากเลยลูก เรือนที่ราคาถูกก็ขายออกไปหมดแล้วจ๊ะ เหลือแต่เรือนที่มีราคาสูงที่ยังขายไม่ได้น่ะ” หลิวเอ้อหลิงตอบลูกสะใภ้

“หนูซื้อนาฬิกาแบบถูกมาให้แม่หลายเรือนเลยค่ะ เดี๋ยวหนูขอตัวเอากระเป๋าไปเก็บก่อนแล้วจะเอามาติดราคาไว้ให้แม่ขายนะคะ” ซูเมี่ยวจินบอกก่อนจะหันหลังเดินขึ้นชั้นสองเพื่อนำกระเป๋าไปเก็บ

“ไปเถอะจ๊ะ ลูกค้ารอบเย็นอีกไม่นานคงมากันแล้ว” หลิวเอ้อหลิงกล่าวตามหลัง

ซูเมี่ยวจินเก็บกระเป๋าเสร็จก็เดินไปลานด้านหลัง เธอเห็นสามีและพ่อสามียังเก็บของจากหลังรถลงมาไม่เสร็จ ซูเมี่ยวจินจึงเข้าไปช่วยอีกแรงหนึ่ง

“เมี่ยวจิน ทำไมซื้อเครื่องครัวมาอีกล่ะลูก ของเก่าที่บ้านเราก็ยังใช้ได้อยู่” ฉางชิงหยูถามลูกสะใภ้ขณะทยอยรับของจากลูกชายที่ขึ้นไปยกของบนท้ายกระบะ

“ของพวกนี้ราคาไม่แพงเลยค่ะพ่อ แล้วของที่บ้านก็เก่าแล้วด้วย หนูกลัวว่าถ้ามันพังขึ้นมาจะไม่มีใช้ เลยซื้อมาเตรียมไว้ก่อนค่ะ” ซูเมี่ยวจินบอก

“อืม… ก็จริงนะ เอาล่ะ ๆ พ่อไม่พูดมากแล้ว รีบขนของกันดีกว่า อีกไม่นานลูกค้าช่วงเย็นคงมากันอีกแน่ ลูกซื้อนาฬิกามาเพิ่มกี่เรือนล่ะ” ฉางชิงหยูรู้ว่านาฬิการาคาถูกนั้นขายไปจนหมดแล้ว เขาจึงอยากรู้ว่าลูกสะใภ้ซื้อมาเพิ่มอีกกี่เรือน

“หนูซื้อมาเพิ่มอีก 20 เรือนค่ะ เป็นรุ่นราคาถูกทั้งหมด” ซูเมี่ยวจินตอบ

“แบบนั้นก็ดีลูก เราจะได้มีของขายให้ลูกค้า เห็นแม่บอกว่ามีคนถามหาอยู่” พ่อฉางเล่าให้ลูกสะใภ้ฟัง

“ไม่ต้องห่วงนะคะ เครื่องใช้ไฟฟ้าหนูก็ซื้อมาเยอะเหมือนกันค่ะพ่อ ร้านเราตอนนี้ก็จะมีของขายเยอะขึ้นแล้วล่ะค่ะ” ซูเมี่ยวจินบอก ขณะที่กำลังช่วยขนเครื่องครัวเข้าไปไว้ในห้องครัวพร้อมกันหลังจากนำของลงจากหลังรถหมดแล้ว

“ดี ดี ยังไงชั้นวางเราก็ทำเสร็จหมดแล้ว หลังจากนี้คงไม่มีอะไรมากแล้วล่ะ” พ่อฉางยิ้มบอกลูกสะใภ้อย่างอารมณ์ดี

หลังจากช่วยกันยกและจัดวางเครื่องครัวใหม่เสร็จ ทั้งสามคนก็ช่วยกันขนเครื่องใช้ไฟฟ้าเข้าไปวางเรียงบนชั้นในร้านคนละไม้คนละมือ

หลิวเอ้อหลิงเห็นทุกคนช่วยกันจัดเรียงก็ไปช่วยด้วยอีกแรงหนึ่ง เธอมองดูเครื่องใช้ไฟฟ้าหลายอย่างที่ลูกสะใภ้ซื้อมาและไม่รู้ว่าราคาแต่ละอย่างจะแพงขนาดไหน เพราะของที่ซื้อมาดูทันสมัยกว่าตอนที่เธอกับสามีไปตลาดค้าส่งคราวก่อนเสียอีก

“ภรรยา ตู้เย็นจะให้วางตรงไหนครับ” ฉางเล่ยตะโกนถามเมื่อเห็นว่าตอนนี้เหลือแค่ตู้เย็นกับทีวีที่ภรรยาเขาซื้อมา

“ตู้เย็นเอาไว้ที่ห้องครัวดีกว่านะคะ แม่จะได้ใช้เก็บวัตถุดิบทำอาหารได้ ในนั้นมีปลั๊กไฟอยู่พอดี” ซูเมี่ยวจินตะโกนบอก

“ได้ครับ ผมกับพ่อจะช่วยกันยกเข้าไปไว้ในห้องครัวก่อน”

“เมี่ยวจิน ลูกรีบเขียนราคาติดก่อนเถอะจ๊ะ อีกไม่นานลูกค้าน่าจะเข้าร้านมาแล้ว” แม่ฉางกลัวว่าถ้าลูกค้าเข้าร้านแล้วเธอจะไม่รู้ต้องขายเท่าไหร่

“ได้ค่ะแม่ แม่ไม่ต้องกังวลนะคะ นาฬิกาพวกนั้นก็ขายราคาเดิม เรือนละ 60 หยวนค่ะ ส่วนต้นทุนหนูจะลงบัญชีให้ทีหลังนะคะแม่” ซูเมี่ยวจินพยักหน้าตอบ

“ตกลงจ๊ะ แม่จะเอานาฬิกาไปเรียงบนชั้นวางก่อนก็แล้วกัน” หลิวเอ้อหลิงบอกลูกสะใภ้ที่กำลังเขียนราคาไปติดไว้ที่เครื่องใช้ไฟฟ้าบนชั้นวางอยู่

“ค่ะแม่ แม่นั่งรอขายนาฬิกาก่อนเลยนะคะ ลูกค้าน่าจะใกล้มากันแล้ว น้องสาวก็น่าจะกลับมาถึงร้านเหมือนกันค่ะ” ซูเมี่ยวจินมองนาฬิกาแขวนในร้านแล้วบอกแม่สามี

หลิวเอ้อหลิงรับคำและเดินไปจัดการนำนาฬิกาที่ซื้อมาใหม่ไปเรียงไว้ในตู้กระจกหน้าร้านอย่างรวดเร็ว เธอเห็นว่าตอนนี้ใกล้จะสี่โมงเย็นแล้ว ซึ่งเป็นเวลาที่เด็ก ๆ เลิกเรียนพอดี วันนี้น่าจะมีลูกค้าเพิ่มหลังจากที่พวกเขาซื้อนาฬิกาไปเมื่อวานนี้แน่ ๆ รูปแบบนาฬิกาที่ลูกสะใภ้เธอเลือกมาวันนี้ก็ดูน่ารักและทันสมัยเหมาะกับเด็กวัยมัธยมปลายจริง ๆ