หาอาวุธ

ซูเมี่ยวจินยืนรออยู่ 20 นาที พนักงานของร้านก็เข็นรถเข็นที่เต็มไปด้วยกล่องนาฬิกาออกมาหน้าร้าน

“ฉันขอตัวก่อนนะคะเถ้าแก่” ซูเมี่ยวจินบอกลา

“โอกาสหน้ามาใหม่นะครับ เอาของไปส่งคุณผู้หญิงดี ๆ นะ” เจ้าของร้านบอกพนักงานที่กำลังเข็นรถตามหลังซูเมี่ยวจินไป

“ทราบแล้วครับเจ้านาย” พนักงานร้องบอกอย่างอารมณ์ดี วันนี้ร้านค้าของเจ้านายเขาขายสินค้าออกมากในครั้งเดียว พนักงานในร้านจะต้องได้รับเงินพิเศษเหมือนกับทุกครั้งเป็นแน่

ซูเมี่ยวจินไปถึงรถก็เห็นฉางเล่ยกำลังดูพนักงานร้านเครื่องใช้ไฟฟ้ากำลังจัดเรียงสินค้าขึ้นรถใกล้เสร็จพอดี เธอรีบเดินเข้าไปยืนข้างเขาและเอ่ยขึ้น

“รอพวกเขาขนของเสร็จ เราไปกินมื้อเที่ยงกันก่อนนะคะ จากนั้นค่อยเดินหาร้านขายเครื่องมือล่าสัตว์กัน” ซูเมี่ยวจินรู้ดีว่ายุคสมัยนี้การขอใบอนุญาตพกปืนนั้นยากลำบากนัก เธอไม่คิดที่จะไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องทางการจึงไม่อยากหาซื้อปืนเถื่อนมาใช้

“ตกลงครับ เอาตามที่คุณว่า ผมลืมไปเลยว่าเรากำลังจะเดินทางไกล” ฉางเล่ยเพิ่งคิดออกจริง ๆ ว่าเขากับภรรยากำลังจะไปยังเมืองชายแดนที่อันตราย

พนักงานร้านเครื่องใช้ไฟฟ้าจัดเรียงสินค้าเสร็จก็ลงมาจากท้ายรถ ก่อนไปซูเมี่ยวจินยื่นเงินค่าเหนื่อยให้เขาสิบหยวน พนักงานที่นำนาฬิกามาส่งได้แต่คิดในใจว่าลูกค้าคนนี้ใจดีจริง ๆ จากนั้นเขาก็นำนาฬิกาทั้งหมดจัดเรียงใส่ท้ายกระบะที่ยังคงมีพื้นที่เหลือนิดหน่อยสำหรับวางนาฬิกาจำนวนมากได้พอดี

ซูเมี่ยวจินยื่นเงินให้พนักงานร้านนาฬิกาสิบหยวนและปิดผ้าใบท้ายกระบะอย่างมิดชิดเพื่อป้องกันคนมาขโมยของ

“ไปกินข้าวกันดีกว่าค่ะ คุณอยากกินอะไร” ซูเมี่ยวจินถามสามี

“อะไรก็ได้ครับ ตามใจคุณเลย” ฉางเล่ยยิ้มตอบ

“อืม… ถ้าอย่างนั้นเราไปเดินดูแถวร้านอาหารแล้วค่อยเลือกร้านนั่งกินกันดีกว่า ฉันคิดไม่ออกเหมือนกันว่าอยากกินอะไร”

“ตกลงครับ ไปกันเถอะ” ฉางเล่ยจับมือภรรยาแล้วเดินไปทางร้านขายอาหาร

ซูเมี่ยวจินปรายตามองสามีอย่างแปลกใจ ปกติมักจะเป็นเธอที่จูงมือเขา แต่วันนี้ฉางเล่ยกลับเป็นฝ่ายจับมือของเธอก่อน ซูเมี่ยวจินไม่อยากทำให้เขาเขินจึงไม่พูดอะไรออกมา เธอเดินตามการจับจูงของฉางเล่ยอย่างว่าง่ายจนถึงร้านอาหารร้านหนึ่งในตลาดค้าส่ง ฉางเล่ยจึงปล่อยมือและให้เธอนั่ง เขาหันไปสั่งอาหารสามอย่างและข้าวสองจานทันที ซูเมี่ยวจินอมยิ้มมองการบริการของสามีอย่างพึงพอใจ

หลังกินข้าวเสร็จ ทั้งสองไม่ได้สอบถามทางไปร้านขายอุปกรณ์ล่าสัตว์ แต่เลือกที่จะเดินดูในตลาดค้าส่งด้วยตัวเอง พวกเขาเดินตามตรอกซอกซอยต่าง ๆ ที่ยังไม่เคยไป

“ภรรยา เราเดินกันมานานแล้วยังไม่เห็นร้านที่ต้องการเลยนะครับ คุณเหนื่อยไหม”

“ไม่เหนื่อยค่ะ ตอนนี้กี่โมงแล้วคะ” ซูเมี่ยวจินกลัวว่าจะกลับบ้านช้าเกินไป

“เกือบบ่ายสองโมงแล้วครับ” ฉางเล่ยตอบหลังดูนาฬิกาที่ข้อมือ

“ฉันว่าเราคงต้องสอบถามคนแถวนี้ดูแล้วล่ะค่ะ” ซูเมี่ยวจินตัดสินใจ

“ตกลงครับ ถ้าอย่างนั้นไปถามร้านนั้นกันเถอะ” ฉางเล่ยเห็นเจ้าของร้านผู้หญิงจึงคิดว่าภรรยาเข้าไปถามน่าจะดี

ซูเมี่ยวจินพยักหน้ารับคำ เธอยังคงจับมือฉางเล่ยเดินเข้าไปหาหญิงสาวเจ้าของร้านด้านหน้าที่อยู่ไม่ไกล

“ขอโทษนะคะ ไม่ทราบว่าคุณพอจะรู้จักร้านขายอาวุธสำหรับล่าสัตว์ไหมคะ”

“หืม? พวกคุณเป็นนายพรานเหรอคะ” หญิงสาวคนนั้นมองหนุ่มหล่อสาวสวยที่แต่งตัวดีตรงหน้าก็ไม่อยากจะเชื่อว่าพวกเขาจะมาถามหาร้านขายอาวุธล่าสัตว์

“ใช่ค่ะ พวกเราขึ้นเขากันบ่อย ๆ เลยอยากได้อาวุธเอาไว้ป้องกันตัวบ้างค่ะ”

“อืม… ฉันจำได้ว่าที่ซอยถัดไปมีร้านขายอุปกรณ์เดินป่าอยู่นะคะ ที่นั่นน่าจะมีของที่คุณต้องการขายอยู่บ้าง ลองเดินไปดูก่อนก็ได้ค่ะ”

“ขอบคุณมากค่ะ” ซูเมี่ยวจินบอกลาแล้วจูงมือฉางเล่ยตัดเข้าซอยถัดไปเมื่อรู้ทาง

สิบนาทีต่อมา ซูเมี่ยวจินกับฉางเล่ยก็มาถึงร้านขายอุปกรณ์เดินป่า ในร้านยังมีอุปกรณ์การล่าสัตว์หลายอย่างขายอีกด้วย น่าเสียดายที่ในซอยนี้มีร้านนี้ร้านเดียว ทำให้พวกเธอไม่สามารถเปรียบเทียบราคาได้

“สวัสดีครับ ไม่ทราบว่าต้องการสินค้าแบบไหนครับ” เจ้าของร้านเดินมาต้อนรับ

“ฉันอยากดูหน้าไม้ที่ทันสมัยสักหน่อยค่ะ ไม่ทราบที่ร้านมีหรือเปล่าคะ”

“มีครับ เชิญตามผมมาทางนี้เลยครับ” เจ้าของร้านพาพวกเขาเดินเข้าไปด้านใน

ซูเมี่ยวจินกับฉางเล่ยมองดูธนูอันใหญ่อย่างสนอกสนใจ แต่ยังคงเดินตามเจ้าของร้านไปยังด้านในเพื่อดูหน้าไม้เสียก่อน

“พวกคุณลองเลือกดูหน้าไม้พวกนี้ว่าพอใจหรือเปล่าได้เลยครับ” เจ้าของร้านชี้ไปที่หน้าไม้หลายอันที่วางอยู่บนโต๊ะ

“ขอบคุณค่ะ ขอพวกเราดูสักครู่นะคะ” ซูเมี่ยวจินบอก เธอหันไปหาฉางเล่ยและให้เขาเลือกดูหน้าไม้ที่เหมาะมือด้วย เธอไม่ต้องการให้เขาใช้หน้าไม้อันเก่าที่ล้าสมัย

ฉางเล่ยพยักหน้ารับคำภรรยา เขาหยิบหน้าไม้มาตรวจสอบทีละอันอย่างละเอียดและยกดูว่าเหมาะมือหรือไม่ ส่วนซูเมี่ยวจินเองก็ทำไม่ต่างกัน หน้าไม้ที่ร้านนี้สามารถบรรจุลูกดอกได้สูงสุดเพียงสามดอกเท่านั้น แต่ก็นับว่าดีกว่าอันเก่าที่พวกเขามีอยู่ที่บ้านมากนัก

“ภรรยา ผมคิดว่าอันนี้จับถนัดมือดีครับ” ฉางเล่ยยกหน้าไม้เหล็กขนาดประมาณหนึ่งฟุตครึ่งให้ซูเมี่ยวจินดู หน้าไม้อันนี้บรรจุลูกดอกได้สามดอก

“อืม… ดูเหมาะกับคุณจริง ๆ ค่ะ ถ้าอย่างนั้นของคุณก็เอาอันนั้นละกันนะคะ ส่วนของฉันรอสักครู่นะ ฉันขอเลือกดูอีกสักหน่อย” ซูเมี่ยวจินยังหาหน้าไม้ที่ถูกใจไม่ได้ เธอคิดว่าหน้าไม้พวกนี้ยังดีไม่พอสำหรับให้เธอใช้งาน

ซูเมี่ยวจินหยิบหน้าไม้มาตรวจสอบไปเรื่อย ๆ กระทั่งพบกับหน้าไม้ขนาดหนึ่งฟุตซึ่งทำจากโลหะชนิดพิเศษและมีน้ำหนักเบา ลูกดอกที่ใส่กับหน้าไม้อันนี้ยังมีขนาดเล็กและทำด้วยเหล็กกล้า ซูเมี่ยวจินคิดว่าหากใช้หน้าไม้นี้แทนปืนก็พอจะป้องกันตัวเองและปกป้องสามีของเธอได้ระหว่างการเดินทางไกล

“ฉันเอาอันนี้ค่ะ เจ้าของร้านคะ ไม่ทราบว่ามีลูกดอกของหน้าไม้นี้ขายด้วยไหม”

“อ้อ มีครับ ๆ ลูกดอกแบบคุณผู้หญิงเป็นแบบพิเศษ ราคาก็จะสูงหน่อยนะครับ ส่วนของคุณผู้ชายสามารถใช้ลูกดอกแบบปกติได้ ราคาไม่แพง” เจ้าของร้านกลัวว่าลูกค้าจะคิดว่าเขาค้ากำไรเกินควร

“ฉันเข้าใจค่ะ ลูกดอกสำหรับหน้าไม้นี้คุณมีขายเท่าไหร่ ฉันเหมาหมดค่ะ”

“ตกลงครับ พวกคุณรอสักครู่นะครับ ผมจะเข้าไปเอากล่องลูกดอกออกมาให้พวกคุณสักครู่ครับ” เจ้าของร้านบอกแล้วเดินเข้าไปหลังร้าน

ซูเมี่ยวจินกับฉางเล่ยชวนกันดูสินค้าอื่นในร้านที่มีอยู่ไปพลาง ๆ พวกเขาเห็นว่าที่ร้านนี้มีอุปกรณ์หลายอย่างที่จำเป็นสำหรับการปีนเขาและเข้าป่า

“สามี เราเลือกซื้อของพวกนี้เอาไว้เผื่อฉุกเฉินดีไหมคะ ไม่รู้ว่าระหว่างทางไปที่นั่นจะมีที่พักบ้างหรือเปล่า ถ้าเราซื้อเอาไว้ก็ยังสามารถใช้พักผ่อนระหว่างทางได้”

“ก็ดีครับ ถ้าอย่างนั้นผมจะลองเลือกดูนะ” ฉางเล่ยรู้ดีว่าภรรยาอยากให้เขามีส่วนร่วมในการตัดสินใจ ทั้งที่จริงแล้วเธอสามารถเลือกซื้อของจำเป็นพวกนี้เองได้

เจ้าของร้านออกมาพร้อมกล่องลูกดอกสองกล่อง ทั้งสองกล่องบรรจุลูกดอกเอาไว้มากถึง 100 ดอก เพราะคนส่วนใหญ่ไม่มีใครอยากมาซื้อบ่อย ๆ ที่นี่จึงขายลูกดอกครั้งละมาก ๆ ให้กับลูกค้า เขาเห็นลูกค้าทั้งสองกำลังเลือกดูของในร้านอยู่ก็ไม่ได้เข้าไปวุ่นวาย เพียงแต่เขายกกล่องลูกดอกทั้งสองไปวางไว้ที่โต๊ะคิดเงินรอให้ลูกค้านำสินค้ามาคิดเงินทีหลัง

20 นาทีต่อมา ซูเมี่ยวจินกับฉางเล่ยก็ถือตะกร้าใส่ของมากมายมาวางที่โต๊ะเพื่อให้เจ้าของร้านคิดเงิน ในตะกร้ามีมีดพกหลายแบบที่ซูเมี่ยวจินเลือกให้สามีด้วย เธอคิดว่าการต่อสู้ระยะประชิดหากมีมีดพวกนี้ก็จะช่วยได้มาก อีกทั้งเสื้อผ้าสำหรับการเข้าป่าที่ในร้านขายอยู่ เธอก็เลือกให้ฉางเล่ยและตัวเองคนละสองชุดด้วย เพราะถ้าหากพวกเธอสวมชุดธรรมดาก็คงไม่สามารถซ่อนมีดเหล่านี้ในกระเป๋าได้แน่