หาอาวุธ

ซูเมี่ยวจินยืนรออยู่ 20 นาที พนักงานของร้านก็เข็นรถเข็นที่เต็มไปด้วยกล่องนาฬิกาออกมาหน้าร้าน

“ฉันขอตัวก่อนนะคะเถ้าแก่” ซูเมี่ยวจินบอกลา

“โอกาสหน้ามาใหม่นะครับ เอาของไปส่งคุณผู้หญิงดี ๆ นะ” เจ้าของร้านบอกพนักงานที่กำลังเข็นรถตามหลังซูเมี่ยวจินไป

“ทราบแล้วครับเจ้านาย” พนักงานร้องบอกอย่างอารมณ์ดี วันนี้ร้านค้าของเจ้านายเขาขายสินค้าออกมากในครั้งเดียว พนักงานในร้านจะต้องได้รับเงินพิเศษเหมือนกับทุกครั้งเป็นแน่

ซูเมี่ยวจินไปถึงรถก็เห็นฉางเล่ยกำลังดูพนักงานร้านเครื่องใช้ไฟฟ้ากำลังจัดเรียงสินค้าขึ้นรถใกล้เสร็จพอดี เธอรีบเดินเข้าไปยืนข้างเขาและเอ่ยขึ้น

“รอพวกเขาขนของเสร็จ เราไปกินมื้อเที่ยงกันก่อนนะคะ จากนั้นค่อยเดินหาร้านขายเครื่องมือล่าสัตว์กัน” ซูเมี่ยวจินรู้ดีว่ายุคสมัยนี้การขอใบอนุญาตพกปืนนั้นยากลำบากนัก เธอไม่คิดที่จะไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องทางการจึงไม่อยากหาซื้อปืนเถื่อนมาใช้