ตัดสินใจ

“...เวลาต่อมา...”

“สรุปเธอจะไปไหนฉันขับมานานแล้วนะ”

“พี่จอดตรงนี้ก็ได้ค่ะ”

“ปลายฟ้า!!”ฉันได้แต่เม้มปากแน่นที่โดนพี่ภัทรตะคอก

“ฟ้าไม่รู้จักไปที่ไหนค่ะ”

“เออไม่รู้ก็พูด”

“พี่จะพาฟ้าไปไหนหรอคะ”

“เออเดี๋ยวก็รู้ไม่ได้จะพากลับไปหาไอวีหรอก”

@บ้านภัทร

“ที่นี่ที่ไหนหรอคะ”

“บ้านฉัน”

“อะไรนะคะ”

“หูตึงรึไงถึงต้องให้คนอื่นคอยพูดซ้ำอยู่เรื่อย”

“ฟ้าไม่ได้หูตึงค่ะแต่ตกใจต่างหากพี่พาฟ้ามาที่นี่ทำไมคะ”ก็เค้าดันพาฉันมาบ้านเค้าแบบนี้จะไม่ให้ฉันตกใจได้ยังไง

“ก็เธอบอกว่าไม่รู้จะไปไหนแล้วฉันก็ไม่ใช่คนขับรถที่จะพาเธอขับไปไหนก็ได้เรื่อยๆในเมื่อเธอไม่รู้ฉันก็แค่กลับบ้าน”

“แล้วทำไมถึงไม่จอดให้หนูลงหละคะ”

“ขึ้นมาแล้วจะให้ปล่อยทิ้งไว้กลางทางได้ไงวะฉันไม่ได้เหมือนไอวีที่ปล่อยให้ของเล่นของตัวเองมาเดินข้างทางคนเดียว”ทำไมคำพูดของพี่ภัทรมันถึงทำให้ฉันอยากจะร้องไห้อีกแล้วนะทั้งๆที่สิ่งที่เค้าพูดมันถูกทุกอย่างฉันเป็นแค่ของเล่นของพี่วี

“เลิกพูดถึงพี่วีเถอะค่ะ”

“หึ งั้นก็เข้าบ้าน”

“อ้าววันนี้คุณภัทรกลับมานอนที่บ้านหรอคะแล้วนั่นใครหรอคะ”

“ชื่อปลายฟ้า”

“เอ่อแฟนคุณภัทรหรอคะ”

“เปล่า ยัยเด็กนี่เป็นน้องของ