EP.2 เกินจะรับได้

หยดน้ำตาที่ราชาวดีพยายามเก็บมันไว้ในตั้งแต่แรก จนตอนนี้เธอนั้นเริ่มกักเก็บมันเอาไว้ไม่อยู่แล้ว ได้ไหลออกมาอาบแก้มเนียน สุดท้ายความพยายามของราชาวดีก้ล้มเหลวอีกครั้ง เมื่อเธอที่พยายามเก็บไม่ให้น้ำตาไหล ไม่สามารถทำต่อไปได้อีก

เธอรู้และเข้าใจดีเสมอว่าเธอยืนอยู่ที่นี่ เพราะคำว่ามีพระคุณของอีกคน ซึ่งเขาไม่ได้มีเพียงแค่กับเธอเท่านั้น เขายังคงมีกับบ้านกำพร้าที่เธอเติบโตมาด้วย เมื่อคนที่เคยอุปถัมภ์ได้เสียชีวิตแล้ว ที่บ้านเด็กกำพร้าก็เริ่มมีปัญหา เรื่องเงิน จนทำให้เด็ก ๆ ที่นั้นเริ่มที่จะอยู่ไม่ได้ บ้างคนก็เริ่มออกขโมยของ เพื่อที่จะนำมาให้กับน้อง ๆ คนอื่นได้ต่อลมหายใจ จนวันที่เด็ก ๆ เหล่านั้นถูกจับ ทิติเอกก็ได้เข้ามาประกันตัว พร้อมกับรับอุปถัมภ์ที่นั้น โดยมีข้อเสนอในการให้เธออยู่กับเข้าในฐานะผู้หญิงคนหนึ่งที่เขานั้นเลี้ยงเอาไว้เท่านั้น

ราชาวดีที่นั่งสงบสติของตัวเองมาได้สักพัก หญิงสาวก็เก็บอาหารตรงหน้าอย่งเงียบ ก่อนที่จะกลับขึ้นไปยังชั้นบนที่เป็นห้องพักของตัวเองเพื่อที่จะอาบน้ำนอน แต่เมื่อหญิงสาวอาบน้ำเสร็จโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง จนหญิงสาวไม่รีรอที่จะเดินเข้ามากดรับ

"เกดว่าไง"

"พี่วดี แม่ครู แม่ครู"

"แม่ครูทำไม เกดแม่ครูเป็นอะไร" ราชาวดีเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงทีเรียกว่าตกใจไม่ต่างไปจากปลายสายที่เธอโทรหาเธอเลยสักนิด

"แม่ครูล้มตกจากบันได"

"เกดดูน้องนะ เดี๋ยวพี่ไปดูแม่ครูเอง" ราชาวดีที่ตัดสายโทรศัพท์แล้ว ก็รีบแต่งตัวก่อนที่จะออกจากบ้านไปในทันที หญิงสาวใช้เวลาในการเดินทางไปที่โรงพยาบาลเกือบ 20 นาที และเมื่อเธอมาถึงเธอก็ตรงเข้าไปหากลุ่มน้อง ๆ จากบ้านเด็กกำพร้า ที่ยืนอยู่หน้าห้องฉุกเฉินอย่างร้อนใจ

"แม่ครูเป็นไงบ้าง"

"ตอนนี้หมอยังไม่ออกมาเลยพี่" นัทเด็กหนุ่มในวัย 17 ปีเอ่ยตอบออกมาด้วยสีหน้าที่เรียกว่าไม่ดีเลยแม้แต่น้อย

"มันเกิดอะไรขึ้น พี่ถามว่ามันเกิดอะไรขึ้น" ราชาวดีเอ่ยถามออกมา เมื่อเขารู้จักนิสัยของน้องที่บ้านเด็กกำพร้าเป็นอย่างดี

"มีคนมาหาแม่ครู...." นัทเอ่ยออกมาด้วยเสียงที่ไม่เต็ม เพราะเขานั้นไม่ออยากให้ราชาวดีเครียดไปมากกว่านี้

"แล้วก็เกิดเสียงทะเลาะกันดัง ก่อนที่แม่ครูจะตกลงมาจากชั้นบนค่ะ" ใบเตยเอ่ยเสริม และคำพูดของเธอทำให้ราชาวดีที่ได้ยินคำพูดนั้นนิ่งลงก่อนจะทรุดลงไปที่พื้น ใบหน้าของราชาวดีในตอนนี้เต็มไปด้วยน้ำตาที่ไหล่ออกมาอย่สงต่อเนื่อง เธอไม่สามารถที่จะสร้างความเข้มแข็งได้เลยสักนิด

"แม่ครูต้องไม่เป็นอะไรพี่" นัทกับใบเตยที่เห็นท่าทีของราชาวดีก็อดที่จะเข้ามากอดเธออย่างปลอบประโลมไม่ได้

เวลาผ่านไปเกือบ 2 ชั่วโมง

"ใครคือญาติของคุณ ดวงแก้วค่ะ" พยาบาลที่เดินออกมาพร้อมหมอ เอ่ยขึ้น ซึ่งราชาวดีที่ได้ยินแบบนั้นก็ก้าวเท้าพาตัวเองเข้าไปหาพยาบาลในทันที

"ฉันเองค่ะ"

"คือทางเราต้องแสดงความเสียใจด้วยนะครับ....เราทำเต็มทีแล้ว"

"ไม่จริงใช่ไหมคะ" ราชาวดีเอ่ยออกมาอย่างไม่คิดที่จะเชื่อในสิ่งที่หมอเอ่ยบอกกับเธอ แต่เมื่อเธอได้เห็นใบหน้าของหมอที่แสดงถึงความเสียใจอย่างชัดเจน ทุกอย่างรอบตัวของราชาวดีก็หยุดเคลื่อนไหวทันที ภาพของผู้มีพระคุณได้ไหลวิ่งเข้ามาหาเธออย่างต่อเนื่อง

"พี่วดี แล้วแบบนี้พวกเราจะอยู่ยังไง" เสียงของนัทเป้นเหมือนเครื่องเตือนสติให้กับราชาวดี เธอไม่ได้มีแค่ตัวคนเดียว เพราะเธอยังมีบ้านเด็กกำพร้าที่ต้องดูแล อีกทั้งตอนนี้ยังมีเรื่องศพและเรื่องอื่นๆ ให้เธอจัดการอีกมากมาย

ราชาวดีทำเรื่องเคลื่อนย้ายศพออกมาจากโรงพยาบาลเสณ้จ เธอก็พาเด็กๆ กลับมาที่บ้านเด็กกำพร้า

"วดี..."

"ขาครู...." ราชาวดีหันไปมองครูอีกคนที่อยู่ดูแลพวกเธอไม่ได้ต่างไปจากแม่ครูแลยสักนิด

"แม่ครูฝากไว้ให้ แม่ครูบอกว่ามันมากับเราตอนนี้แม่ครูเจอเราที่หน้าบ้าน"

"ขอบคุณค่ะ"

ราชาวดีเป็นความหมายที่แปลว่าดอกไม้ของราชา และเป็นดอกไม้ที่ปลูกง่ายแต่ก็มีความอดทนต่อทุกอย่าง มีกลิ่นที่หอมมาก

ฝากนิยายเรื่องนี้ด้วยนะคะ ขอบคุณทุกใจทุกคอมเมนต์นะคะ