EP.3 ขนาดทำใจมาก่อน

ความเสียใจที่มาจากความสูญเสียที่กิดขึ้น มันทำให้แผลในใจของราชาวดีปรออกมาอีกครั้ง จนตอนนี้เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่านานแค่ไหนแล้วที่เธอเอาแต่กอดรูปของแม่ครูร้องไห้อยู่ในห้องของดวงเพ็ญ แต่เธอก็กลับมารู้ตัวอีกที่ตอนช่วงเช้าของอีกวัน เมื่อครูของบ้านเด็กกำพร้าได้ให้ราชาวดีกับไปพักก่อน เพราะยังมีเรื่องที่เธอต้องช่วยจัดการอีกมาก

ราชวดีเดินเข้ามาภายในบ้านด้วยใบหน้าที่ยังคงโศกเศ้รา น้ำตาที่แห้งไปก่อนหนเานี้เหมือนจะกลับมาปลิ่มอีกครั้ง

"ทำไมเธอถึงได้ดื้อขนาดนี้วดี เธอไปไหนมา" เสียงตวาดที่ดังของทิติเอกไม่ทำให้ราชาวดีรู้สึกกลัวเลยสักนิด

เมื่อเขาได้เดินเข้ามาภายในบ้านแล้วไม่พบกับหญิงสาว แต่จะว่าเธอเพิ่งออกไปก็คงจะไม่ใช่ เพราะเขามาหาเธอตั้งแต่ยังไม่เช้าเลยด้วยซ้ำ เมื่อโทรไปหาก็ไม่มีคนรับ สักพักเครื่องก็ปิด ทำให้ทิติเอกโกรธเธออย่างไม่เคยเป็นพอ ๆ กับความรู้สึกกลัวที่อีกคนจะหนีตัวเองไป

"วดี...วดี..เป็นอะไร" ทิติเอกที่ยืนอยู่ทางเข้าบ้านตกใจไม่น้อย เมื่ออยู่ ๆ หญิงสาวก็โพล่เข้ากอดเขา พร้อมกับการที่เธอนั้นปล่อยให้ตัวเองร้องไห้ออกมาอย่างไม่คิดที่จะกักเก็บเลยแม้แต่น้อย

"แม่ครู...แม่ครูเสียแล้ว" วดีเอ่ยออกมาพร้อมเสียงสะอื้น เมื่อชายหนุ่มได้ยินคำตอบจากหญิงสาว ที่ตอนนี้ใช้ใบหน้าซุกอยู่ที่แผงอกของเขา ทิติเอกก็ไม่รีรอที่จะดึงเธอเข้ามากอดให้แน่นกว่าเดิม

"ไม่เป็นไรนะ....ฉันอยู่นี่ไม่เป็นไรนะ" คำปลอบประโลมที่ชายหนุ่มจะให้ทุกครั้งที่หญิงสาวได้เจอเรื่องที่ไม่ดีได้เอ่ยออกมา ทำให้ราชาวดีที่ไม่เคยได้อ้อมกอดอุ่น ๆ จากใครเลยสักครั้ง นอกจากแม่ครูกับทิติเอกก็รู้สึกดีขึ้นอย่างบอกไม่ถูกเลยสักนิด เมื่อใจเธอได้ถูกปลอบประโลม จากความอบอุ่นเหล่านั้น

"ยังไม่นอนเลยใช่ไหม...งั้นไปพักก่อนเดี๋ยวเรื่องงานฉันจะให้คนไปเตรียมให้" ทิติอกไม่เพียงแต่เอ่ยเท่านั้น แต่เขากลับอุ้มคนตัวเล็กขึ้นจากพื้นก่อนที่เขานั้นจะพาเธอขึ้นไปยังชั้นสองของบ้าน และตรงเข้าไปในห้องนอนของเธอ

"นอนพักก่อน เดี๋ยวเรื่องอื่นไม่ต้องห่วง" ทิติเอกเอ่ยขึ้นพร้อมกับการที่เขานั้นดึงผ้าขึ้นมาห่มให้กับคนตัวเล็ก

"แต่วดี"

"วดี....นอน"

"คะ" ราชาวดีที่ทำอะไรไม่ได้ก็อดที่จะทิ้งตัวเองลงนอนอย่างไม่มีทางเลือก ด้วยความเหนื่อยตลอดทั้งคืนที่ผ่านมาทำให้หญิงสาวเผลอหลับไปในที่สุดทั้งที่ตอนแรกเธอไม่สามารถจะข่มตาลงนอนได้เลยสักนิด

หลังจากที่ราชาวดีได้หลับพักไปนานได้แค่ไม่ถึงสองชั่วโมง หญิงสาวก็ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง เธอขยับตัวเองเพื่อผ่อนคลายความเมื่อยล้าเล็กน้อย

ก่อนที่เธอจะเดินเข้าไปภายในห้องน้ำ เพื่อที่จะชำระร่างกาย ราชาวีแต่งตัวด้วยเดรชลูกไม้สีดำ พร้อมทั้งยังแต่งเติมใบหน้าของตัวเองเพื่อปกปิดร่องรอยการร้องไห้ตลอดทั้งคืน ด้วยที่เธอผ่านการร้องไห้มานาน จนตอนนี้ดวงตากลมคู่สวยของหญิงสาวได้เริ่มบวมขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัดเจน

หญิงสาวไม่ได้หวังว่าทิตติเอกจะอยู่ที่นี่หรือไม่ แต่ตอนนี้เธอสนใจแค่ว่าเด็ก ๆ ที่บ้านเด็กกำพร้าจะเป็นยังไงบ้างเท่านั้น เด็ก ๆ ทุกคนที่อยู่ที่บ้านเด็กกำพร้าในตอนนี้อายุน้อยที่สุดคงเป็นที่ 12 ปี เนื่องจากแม่ครูไม่อยากให้ราชาวดีมีภาระ และพันธะมากกว่าที่เป็นอยู่ เธอจึงหยุดรับเด็กมาเลี้ยงอีกทั้งเธอได้ส่งเด็กไปยังบ้านหลังอื่น จนตอนนี้เด็ก ๆ ที่บ้านมีเพียงแค่ 17 คนเท่านั้น ซึ่งจะเรียนจบ และต้องเดินทางเพื่อใช้ชีวิตที่ป็นของตัวเอง จำนวน 8 คนและอีก 9 คนจะทยอยตามกันไปเรื่องเหล่านี้ทิติเอกไม่เคยรับรู้มาก่อน และราชาวดีก็ไม่เคยคิดที่จะบอกเขาเลยด้วยซ้ำ

"มาทานข้าวก่อน...เดี๋ยวค่อยไป" ทิติเอกเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นว่าราชาวดีเดินลงมาจากชั้นบนอย่างเหมอลอย และคำพูดของเขานั้นเรียกความสนใจของคนตัวเล็กได้เป็นอย่างดี

ราชาวดียังคงทำเหมืนเดิมในทุกครั้งที่ชายหนุ่มได้เอ่ยเรียกเธอ คือการหันไปยิ้มให้กับเขา ก่อนที่จะทำตามที่เขาเอ่ยออกมาอย่างว่าง่ายเหมือนในทุกครั้งที่เขาบอกเธอ

อาทิตย์กว่าๆ

หลังจากที่หญิงสาวได้จัดการเรื่องทั้งหมดที่บ้านเด็กกำพร้าเสร็จ เธอก็ได้เข้ามาทำงานที่บริษัทของทิติเอกโดยที่เธอได้ตำแหน่งเป็นเลขาของเขา วันนี้ก็เป็นวันที่สามของการเดินเข้ามาทำงานและเป็นวันเดียวกับงานแต่งของทิติเอกที่ถูกเลื่อนเข้ามา

มือเรียวของหญิงสาวยังคงกำลงที่ สร้อยที่ตัวเองได้มาจากแม่ครู เป็นสร้อยทองคำขาวที่มีไข่มุกสีทองห้อยเป็นจี้

"ไม่รู้สิคะ ทั้ง ๆ ที่หนูรู้อยู่แล้ว แต่พอเอาเข้าจริง หนูเจ็บกว่าที่คิดนะคะแม่ครู" ราชาวดีเอ่ยออกมา พร้อมการที่เธอเหมอลอยอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนที่เธอจะได้ดึงสติกลับมาทำงานต่อ

"คุณวดีครับ ท่านประธานบอกให้คุณวดีกลับบ้านได้เลยนะครับวันนี้ จะกลับเลยไหมครับ" หลังจากที่หญิงสาวนั่งทำงานมาจนถึงเวลาที่เรียกว่าเกือบเที่ยงของวัน คนของทิติเอกก็ได้เดินเข้ามาหา หญิงสาวที่ตนนี้ยังคงนั่งเคลียร์เอกสารอยู่เหมือนเดิม

"ยังไม่กลับค่ะ....โทษนะคะแถวนี้มีร้านอาหารไม่คะ"

"อ่อเดี๋ยวผมสั่งให้ครับ ทานอะไร"

"เหมือนเดิมก็ได้ค่ะ" ราชาวดีอดที่จะลืมไปว่าเธอไม่เคยให้คนของทิติเอกสั่งอาหารให้

"เอ่อคือว่า" ราชาวดีกำลังจะสั่งอาหารใหม่ คนตรงนั้นก็พูดแทกออกมาก่อนที่จะยิ้มให้หญิงสาว

"ได้แน่นอนครับ"

"ขอบคุณมากนะคะ"

หญิงสาวยังคงนั่งทำงานอยู่ที่เดิมไม่ได้ขยับไปไหน จนตอนนี้ก็เย็นมากจนบริษัทเริ่มที่จะไม่เหลือคน หญิงสาวก็ยังคงนั่งทำงานอยู่ที่เดิมไม่คิดที่จะกลับเลยสักนิด อาจจะเป็นเพราะตอนนี้เธอยังไม่อยากที่จะละความสนใจให้ตัวเองฟุ่งซ่านมากกว่า

"คุณวดีครับ ถ้าท่านรู้ มันจะไม่ให้แค่โดนดุนะครับ "คนของทิติเอกอย่างบดินทร์เดินกลับเข้ามาบอกหญิงสาวเป็นครั้งที่สาม จนราชาวดีได้ยินแบบนั้นอดที่จะมองใบหน้าของเขาก่อนที่จะเริ่มเก็บของ และลุกจากเก้าอี้ทำงานเพื่อที่จะเดินไปที่ลิฟต์อย่างไม่คิดที่จะเอ่ยอะไรกับใครทั้งนั้น

"ท่านให้พาคุณไปทานอาหารที่ร้านก่อนกลับนะครับ" บดินทร์เอ่ยออกมาเมื่อเขาขึ้นรถหลังจากที่ปิดประตูรถให้หญิงสาวเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

"ไม่ไปได้ไหมคะ"

"อย่าทำให้ผมลำบากใจเลยครับ อีกอย่างท่านเป็นคนจองโต๊ะเองครับ"

"ค่ะ"