ช่วงบ่ายวันนี้เขาไม่มีสอน คาร์ลอสจึงนั่งตรวจงานที่สั่งให้นักศึกษาทำอย่างอารมณ์ดี
เพราะหลังจากได้พูดคุยเรื่องที่ค้างคาใจออกไปบ้างแล้วเขาก็สบายใจขึ้น
และคิดว่าเวลาที่ผ่านมานานนั้นอาจเยียวยาจิตใจของเขาจนเกือบหายดีก็เป็นได้
เขานั่งตรวจงานไปเรื่อยๆ พอเงยหน้าขึ้นมาอีกทีฟ้าก็เริ่มมืดลง
ชายหนุ่มรีบเก็บของให้เข้าที่แล้วรีบขับรถตรงไปยังหอสมุดที่อยู่ไกลออกไปจากภาควิชาของเขาเพียงไม่กี่ตึก
ภายในหอสมุดเวลาเย็นยังพอมีนักศึกษาอยู่บ้างประปราย เขามองตรงไปยังเคาน์เตอร์ที่เคยเจอกับเธอเป็นครั้งแรก แต่คนที่นั่งอยู่นั้นกลับไม่ใช่คนที่เขาตามหา
หอสมุดแห่งนี้เป็นอาคารขนาดกลางที่มีด้วยกันทั้งหมด 3 ชั้น โดยสองชั้นแรกนั้นเป็นส่วนของหนังสือและมีโต๊ะสำหรับอ่านหนังสืออยู่เป็นจำนวนมาก ใน ส่วนชั้นที่สามนั้นเป็นส่วนของสื่อสารสนเทศต่างๆ มีห้องประชุมขนาดเล็กหลายห้องและอีกครั้งหนึ่งของชั้นสามก็เป็นคอมพิวเตอร์สำหรับสืบค้นข้อมูลของนักศึกษา
คาร์ลอสเดินไปตามชั้นหนังสือ สองตาคมพยายามมองหาหญิงสาวร่างเล็กที่เจอเมื่อวาน จากชั้นหนังสือ
ชั้นแล้วชั้นเล่าก็ไม่เห็นแม้แต่เงา เขาเดินขึ้นไปยังชั้นสองก็ยังไม่เจอ ครั้นจะไปถามก็ไม่รู้ว่าเธอชื่ออะไร
เมื่อกำลังจะออกจากหอสมุดสายตาของเขาก็พลันหันไปเจอผังบุคลากรที่ติดอยู่ตรงใกล้ๆ กับประตูทางออก
คาร์ลอสแทบไม่ต้องใช้เวลาหาเลยสักนิด เพราะดูเหมือนว่าตอนนี้สายตาของเขาพุ่งตรงไปยังเธอคนเดียวเท่านั้น
“อัญญา ชื่อน่ารักจัง” เขาพึมพำกับตัวเอง แม้ว่าไม่เจอกับเธอแต่อย่างน้อยก็รู้แล้วว่าเธอชื่ออะไร เขายิ้มมุมปากก่อนที่จะกลับออกไปอย่างคนมีความหวัง
******
ห้องสมุดภาควิชาเศรษฐศาสตร์
“ขอบใจมากนะจ๊ะ น้องอัญ”
หญิงวัยกลางคนรูปร่างอวบอิ่มด้วยอายุครรภ์แก่ใกล้คลอดเต็มทีเอ่ยกับอัญญาที่วันนี้เธอมาช่วยงานที่ห้องสมุดที่อยู่ชั้นล่างสุดของตึกคณะเศรษฐศาสตร์
“ไม่เป็นไรค่ะพี่เบญ ยังไงวันนี้อัญก็ไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว ดีซะอีก มาช่วยงานพี่เบญวันนี้ทำให้อัญได้เรียนรู้ระบบของห้องสมุดนี้ได้เยอะเลยค่ะ”
“พี่ดีใจนะ ที่น้องอัญเป็นคนที่จะมาทำงานแทนพี่ตอนที่พี่ลาคลอด เพราะใครๆ ที่หอสมุดก็พูดเป็นเสียงเดียวกันว่าน้องอัญทำงานดี เรียบร้อย”
“พี่เบญก็พูดเกินไปค่ะ อัญไม่เก่งขนาดนั้นหรอกค่ะ เพียงแต่อัญชอบอ่านหนังสือและเข้าห้องสมุดมาตั้งแต่เด็กเวลาทำงานก็เลยมีความสุขที่ได้อยู่ท่ามกลางหนังสือ งานก็เลยออกมาดี”
“น้องอัญน่ารักอย่างนี้พี่ชักอยากให้มาทำงานที่นี่กับพี่ตลอดเลยนะเนี่ย”
“แต่ที่นี่ก็มีคนอื่นอยู่แล้วนะคะ”
อัญญาท้วง เธอไม่อยากมาแย่งงานคนอื่น
“ไม่แน่หรอกค่ะน้องอัญ เพราะเห็นว่าเดือนหน้าจะมีหนังสือมาลงเพิ่มอีกเยอะ เราอาจต้องการบรรณารักษ์เพิ่มอีกสักคนก็ได้นะคะ”
“ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงอัญก็ยินดีค่ะ”
******
หลังจากกลับถึงห้องพักอัญญาก็คิดถึงเรื่องที่พูดกับเบญญาภาบรรณารักษ์รุ่นพี่ที่ทำงานประจำที่ห้องสมุดของคณะเศรษฐศาสตร์ ถ้าเธอได้ไปทำงานที่นั่นก็คงดี เพราะที่ตึกนั้นคนที่มาใช้บริการส่วนมากก็จะเป็นอาจารย์ประจำคณะก็เท่านั้น
อยู่ๆ รอยยิ้มก็หายไปเมื่อคิดไปว่าถ้าเธอมาทำงานที่นี่ก็คงไม่มีโอกาสได้เจอกับเขา ชายคนที่ขโมยจูบแรกไปจากเธอ
“ท่าจะบ้าไปแล้วนะเรา” เธอพูดกับตัวเอง
ติ๊ด.. ติ๊ด..ติ๊ด..เสียงโทรศัพท์ของหญิงสาวดังขึ้น
เมื่อกดรับปลายสายก็ส่งเสียงทักทายอย่างร่าเริงมาทันที
“ยัยอัญ ฉันมีเรื่องจะเล่าแหละ”
นวนันท์เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวเจื้อยแจ้วมาตามสาย
“เสียงตื่นเต้นขนาดนี้อย่าบอกนะว่าทำใจได้แล้ว”
ที่ต้องถามอย่างนี้เพราะเมื่ออาทิตย์ก่อนนวนันท์ยังโทรมาร้องห่มร้องไห้ที่อนิลแฟนหนุ่มซึ่งคบกันมานานบอกเลิกไป
“ทำใจเหรอ No No เรื่องแบบนี้ใครจะทำใจได้”
นวนันท์นั้นเป็นคนที่เปลี่ยนแฟนมาหลายคนแต่คนล่าสุดนั้นก็คบกันมาเกือบปีซึ่งนานกว่าคนอื่นๆ มาก
จนเธอคิดว่าเพื่อนคงจะลงเอยกับชายคนนี้ซะแล้ว
“แล้วมีเรื่องอะไรดีเหรอ เล่ามาสิ”
“ก็เมื่อวานฉันเจอเนื้อคู่”
“เดี๋ยวนะ ฉันงงไปหมดแล้ว ไหนว่ายังทำใจไม่ได้”
“ก็ใช่ไง ทำใจไม่ได้กับอนิลแต่มันก็ไม่เกี่ยวกับคนใหม่ป่ะล่ะ”
นวนันท์ตอบอย่างสาวมั่น
“ฉันละเบื่อกับความเจ้าชู้ของเธอซะจริง”
“ไหนใครกันเจ้าชู้ แกก็พูดไปเรื่อย ฉันน่ะคบทีละคนย่ะ”
ก็จริงอย่างที่เธอพูดเพราะถ้าเธอได้คบใครแล้วก็จะซื่อตรงกับคนคนนั้นเพียงแต่ระยะเวลาที่คบกันอาจเร็วไปหน่อยเท่านั้นเอง
“ย่ะ แม่คนดี” อัญญาประชดแบบไม่จริงจังมากนัก
“จริงนะแก คนนี้ฉันจริงจังมาก”
“ฉันก็เห็นจริงจังตลอดแหละ”
“แล้วคนนี้เป็นใครล่ะ”
“อือ น่าจะเป็นหมอนะ ถ้าเดาไม่ผิด”
“อ้าว ไม่รู้จักหรอกเหรอ แล้วไหนว่าเนื้อคู่”
“ก็ยังไม่รู้จักไง แต่รู้ว่าเป็นเนื้อคู่ เมื่อวานฉันเจอเขาตรงซุปเปอร์อะแก ผู้ชายเดินซื้อของนี่เซ็กซี่ชะมัด”
“แค่เดินซื้อของเนี่ยนะ”
“อือ คนมันเซ็กซี่อะแก แค่หายใจก็เซ็กซี่แล้วแหละ”
“ฉันล่ะ อยากจะบ้านตายกับแกเสียจริงๆ ถ้าเป็นน้องเป็นนุ่งน่ะ จะจับฉีดยาคุม เอ้ยไม่ใช่สิอย่างแกต้องฝังยาคุมเอาแบบ 5 ปีเลยนะ”
“แก่ก็พูดเกินไป สาวพรหมจรรย์อย่างแกไม่มีวันเข้าใจหรอก”
“อือ ก็จริงนะ” เสียงตอบแผ่วเบา
“ทำไมเสียงเป็นแบบนั้น เป็นอะไรหรือเปล่า”
เพราะปกติแล้วอัญญามักจะภูมิใจหนักหนาที่ตัวเองยังรักษาพรหมจรรย์มาจนถึงทุกวันนี้
“ไม่มีอะไรหรอกน่า ฉันก็แค่คิดว่าฉันรักษาพรหมจรรย์ไปเพื่อใครกัน”
“แกเคยบอกว่า เพื่อนคนที่แกรัก คนที่แกจะใช้ชีวิตด้วยไปตลอด แต่นี่แกก็อายุ 28 แล้วนะ เมื่อไหร่แกจะเจอคนที่ใช่สักที”
“ฉันว่าฉันคงอยู่เป็นโสดตลอดไปแล้วแหละ”
“บ้าน่า เป็นโสดน่ะ มันไม่สนุกเท่าไหร่หรอกนะ หน้าตาแกก็ออกจะสวยแต่แกเองนั่นแหละ ไม่แต่งหน้าไม่แต่งตัว แถมยังทำตัวเย็นชาใครเขาจะกล้ามาจีบ”
“ก็ฉันเป็นของฉันอย่างนี้ ถ้าต้องให้เปลี่ยนตัวเองเพื่อใครฉันคงไม่มีความสุข”
“แหมแก มันก็ต้องมีแรงดึงดูดบ้างสิ ผู้ชายถึงจะกล้าเข้ามาจีบ แกลองไปที่อื่นบ้างนอกจากที่ทำงาน ที่บ้านแล้วก็ร้านฉัน”
“จะให้ไปผับเกือบทุกคืนอย่างแกฉันคงไม่ไหวหรอก”
“ก็ไม่ต้องขนาดนั้น เอาเป็นว่านานๆ ไปทีก็ได้นี่”
“อือ ฉันจะลองคิดดูนะ”
“นั่น มันต้องอย่างนั้นสิเพื่อนฉัน”
“แพร ฉันถามหน่อยสิแกรู้ได้ไงว่าหมอที่เจอเป็นเนื้อคู่ของแก”
“แหม ก็นะ ความรู้สึกมันบอก”
“เอาแบบรูปธรรมหน่อยได้ไหม” คนไม่เคยมีแฟนพูด
“ก็แบบ อยู่ใกล้แล้วใจเต้นแรง ไม่เป็นตัวของตัวเอง เวลาเผลอๆ มันนึกถึงเขา ก็ประมาณแบบนั้นแหละ”
“อ๋อ”
“แกเคยเป็นแบบนั้นไหม”
“....”
“ฉันว่าแกต้องเจอแล้วแน่” เมื่อเห็นเพื่อนเงียบนวนันท์ก็เดาออก
“ก็ไม่เชิงนะ”
“เขาเป็นใคร ฉันเคยเจอไหม”
“ฉันไม่รู้”
“อะไรของแกเนี่ย”
“ก็จริง ฉันไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร ฉันเคยเจอเขาแค่ครั้งเดียว”
“เอาแล้วไงแก แล้วเราจะไปตามหาที่ไหนล่ะ”
“ฉันก็ไม่รู้”
“แล้วแกเจอเขาที่ไหน”
“ที่หอสมุด”
“โอ๊ย ไม่เห็นจะยากเลย เขามาหอสมุดถ้าไม่ใช่อาจารย์ก็นักศึกษาแหละ”
“ก็คงอย่างนั้น”
“งั้นก็ไม่ยาก แกก็ไปดูประวัติสิ ถ้าเข้ามาใช้บริการก็ต้องมีข้อมูล บรรณารักษ์อย่างแกไม่น่ายาก”
“อือ...ก็คงงั้นแหละ” อัญญาลอบถอนหายใจเพราะมันไม่ได้ง่ายอย่างที่เพื่อนเธอบอก อีกอย่างตอนนี้เธอก็ต้องย้ายไปทำงานที่คณะเศรษฐศาสตร์แล้ว คงไม่ได้เจอเขาอีกแน่ ๆ
คาร์ลอสไปหอสมุดตั้งแต่เช้าเพราะอยากเจอเธอก่อนที่วันนี้จะต้องสอนยาวตลอดทั้งวันเมื่อไปถึงหอสมุดก็เห็นว่าเช้านี้มีนักศึกษามาเพียงไม่กี่คน เขาตรงไปยังเคาน์เตอร์ที่ให้บริการ ยืม-คืน หนังสือ แต่คนที่นั่งอยู่ตรงนั้นก็ไม่ใช่เธอ“ให้ช่วยอะไรไหม” บรรณารักษ์วัยเกือบ 50 ทักทาย“เอ่อ คือ...” ชายหนุ่มตะกุกตะกัก“คุณคงเป็นอาจารย์ อยากได้หนังสืออะไรเป็นพิเศษไหมคะ ตอนนี้คนยังไม่เยอะฉันอาจช่วยคุณได้”“ขอโทษที่รบกวนนะครับ คือผมมาหาเพื่อนครับ แต่ดูเหมือนว่าเธอจะยังไม่เข้ามา” เขาตอบ“ก็คงจะอย่างนั้น เช้านี้ฉันยังไม่เห็นอาจารย์คนไหนเข้ามาที่นี่เลย ถ้ายังไงคุณนั่งรอก่อนก็ได้นะคะ มุมตรงนั้นค่อนข้างเป็นส่วนตัว” เธอชี้ไปยังมุมหนึ่งที่อยู่หลังชั้นวางหนังสือเวลาผ่านไปเกือบชั่วโมงก็ยังไม่มีวี่แววว่าคนที่เขามารอจะเข้ามาทำงานครั้นจะเดินไปถามว่าวันนี้เธอจะเข้ามาทำงานไหม ก็ดูท่าว่าจะไม่เหมาะสมเท่าที่ควรเพราะดูเหมือนว่าตอนนี้ทุกคนกำลังทำงานกันวุ่นจนเขาเองไม่กล้าเข้าไปขัดจังหวะชายหนุ่มจึงเดินออกไปอย่างเงียบๆ แล้วคิดว่าตอนเย็นจะเข้ามาดักรอเธอที่นี่อีกครั้งห้องสมุดประจำคณะเศรษฐศาสตร์“พี่เบญค่ะ อัญขอตัวไปที่หอสมุดส
“พี่เบญท้องแก่ใกล้คลอดอย่างนี้ อัญจะยอมให้พี่นั่งแท็กซี่กลับคนเดียวได้ยังไงกันคะ”อัญญาช่วยหญิงสาวท้องโตถือกระเป๋าเตรียมกลับบ้านพร้อมกันปกติแล้วเบญญาภาจะให้อีริคมารับ-มาส่ง แต่วันนี้สามีของเธอติดประชุมจึงโทรศัพท์มาแจ้งให้หญิงสาวกลับบ้านเอง อัญญาเข้ามาได้ยินพอดีจึงอาสาขับรถไปส่งเธอที่บ้าน“แต่พี่เกรงใจ บ้านเราคนละทางกันเลยนะ”“ไม่เห็นต้องเกรงใจเลยค่ะ ดีเสียอีก อัญจะได้ไปบ้านพี่เบญถูก เพราะหลังคลอดคงต้องไปหาพี่เบญบ่อยๆ แน่เลยค่ะ”“งั้นเราแวะทานข้าวก่อนกลับดีไหม แถวบ้านพี่มีร้านอร่อยๆ เยอะเลย”“ดีเหมือนกันค่ะ”ทั้งสองคนเดินมาถึงบันไดหน้าตึก อยู่ๆ เบญญาภาก็หยุดเดิน เธอรู้สึกเสียวแปลบบริเวณท้อง ใบหน้าเหยเก“เป็นอะไรคะพี่”“พี่ปวดท้อง” หญิงสาวเริ่มพยุงตัวเองไม่อยู่ เธอทรุดลงนั่งตรงบันไดมือก็ควานหายาดมในกระเป๋า“หรือว่าพี่เบญจะคลอด” อัญญาพูดอย่างตื่นเต้นทำอะไรไม่ถูก“พี่คิดว่าคงจะอย่างนั้น โอย..”“เราเรียกรถพยาบาลดีไหม” อัญญามือไม้สั่นพยายามเสิร์ซหาเบอร์โทรศัพท์ของโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด แต่เหมือนยิ่งรีบยิ่งช้า โทรศัพท์ในมือร่วงหน้าจอร้าวจนมองไม่เห็น“เป็นอะไรหรือเปล่าคุณ” เสียงทุ้มดังมาแต่ไ
“บ้านคุณอยู่ที่ไหนเหรอ”อัญญาบอกชื่อคอนโดมิเนียมของเธอให้กับชายหนุ่ม เขาพยักหน้ารับรู้ก่อนที่จะขับรถออกไปอย่างช้าๆ ผิดกับตอนที่มาอย่างลิบลับ“หิวไหม” เขาพยายามชวนเธอคุย“ไม่ค่ะ” หญิงสาวส่ายหัว“แต่ผมหิว”“อาจารย์จอดข้างหน้าก็ได้นะคะ เดี๋ยวฉันกลับเองได้ คุณจะได้ไปหาอะไรทาน”“ผมบอกเหรอว่าผมจะไปคนเดียว” คาร์ลอสรู้ดีว่าเธอเองก็คงหิวไม่ต่างกันเท่าไหร่ เพราะตอนนี้ก็เลยเวลาอาหารเย็นมานานมากแล้วอัญญาอยากจะปฏิเสธอีกครั้งแต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่สนใจเธอเลย เพราะชายหนุ่มเลี้ยวรถเข้ามาจอดยังร้านอาหารเล็กๆ ที่ยังเปิดอยู่แม้ว่าจะดึกมากแล้วคาร์ลอสจอดรถแล้วลงมาเปิดประตูให้เธอ อัญญาทำตัวไม่ถูกเพราะไม่เคยมีใครเปิดประตูให้กับเธอแบบนี้"ลงมาสิคุณ ผมหิว”“ค่ะ” เธอลงจากรถแล้วเดินตามเขาไปอย่างว่าง่ายถนนยามค่ำคืนรถโล่งกว่าตอนกลางวันอยู่มากเพียงไม่กี่นาทีจากร้านอาหารเขาก็พาเธอมาถึงที่พัก“ขอบคุณนะคะที่มาส่ง”“จะไม่ชวนผมขึ้นข้างบนหน่อยเหรอ”“ฉันว่าไม่ดีกว่าค่ะ”“ผมคงมีโอกาสได้ขึ้นไปข้างบนนั้น”อัญญาไม่ตอบเธอรีบลงจากรถทันทีโดยไม่รอให้เขาเปิดประตู“แล้วเจอกันนะครับ” คาร์ลอสเปิดกระจกตะโกนไล่หลัง******เช้าวันเสา
คาร์ลอสก้มหน้ามาจนหน้าผากชิด ตาจ้องตา เขาพรหมจูบไปที่หน้าผากช้าๆ อัญญาหลับตาพริ้มเมื่อเขาประทับรอยจูบอย่างแผ่วเบามาที่เปลือกตาทั้งสองข้าง เลื่อนลงมาที่สองแก้ม วนหยอกล้ออยู่กับริมฝีปากมือหนึ่งเชยคางเธอขึ้น ส่วนอีกมือก็ดันท้ายทอยเพียงนิดเขาจุมพิตเธออย่างแผ่วเบา ที่ข้างใบหู จนอัญญาเคลิบเคลิ้ม ปากเล็กเผยออกตามแรงอารมณ์เขาค่อยแทรกลิ้นร้อนๆ เข้าไปในโพรงปากนุ่มหญิงสาวจูบตอนแบบที่เขาทำ อย่างกล้าๆ กลัวๆ นั่นยิ่งกระตุ้นอารมณ์ของคาร์ลอสให้เตลิดจูบของทั้งสองร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ ลิ้นหนาเข้าไปควานหาน้ำหวานจากโพรงปากสาว ลิ้นร้อนตวัดพันกันไปมา เขานำเธอตาม เธอเรียนรู้ไปกับเขาทีละน้อยเสียงจ๊วบจ๊าบ ดังไปทั่วห้องในขณะที่จูบอย่างดูดดื่ม เขาก็สอดมือใต้เสื้อลูบไล้แผ่นหลังเปลือยเปล่ากระตุ้นอารมณ์สาวจนกระเจิงอัญญาชอบรสจูบที่เขามอบให้ หญิงสาวเขย่งตัวสูงขึ้นเพื่อให้ได้รับจูบของเขาอย่างเต็มที่“อืม” คาร์ลอสพอใจเป็นอย่างมากกับการตอบสนองของหญิงสาว“ผมอยากจูบคุณแบบนี้นานๆ” เขาพลอดคำหวานระหว่างถอนปากออกเพื่อให้เธอได้พักหายใจอัญญาพยายามฝืนตัวเองเธอผลักร่างหนาออกแต่ดูเหมือนแรงเธอจะมีเพียงน้อยนิดชายหนุ่มรุกจนหญ
อัญญานอนขดตัวนิ่งในผ้าห่มหลังจากที่เขาออกไป เธอรู้สึกสมเพชตัวเองอย่างที่สุด ที่ปล่อยตัวปล่อยใจไปกับไฟราคะที่เขามอบให้ ความรู้สึกสุขอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน แต่ก็เหมือนว่ามันยังไม่ถูกเติมเต็ม เธอโหยหา เธออยากให้เขาสอดใส่ อยากให้เขาทำมากกว่านี้ ในใจอยากร้องขออยากให้เขาเข้ามาในตัวเธอ พอคิดถึงเรื่องนี้น้ำตาเธอก็ไหลรินเขารังเกียจเธอ เป็นเหตุผลเดียวที่เธอคิดได้ในตอนนี้เขารังเกียจเธอ เขารังเกียจเธอ เขารังเกียจเธอ คำเดิมวนเวียนอยู่ในหัวครั้งแล้วครั้งเล่า ตอกย้ำให้เธอต้องลืมเรื่องวันนี้ให้ได้หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด เธอเดินไปส่องกระจกเงาบานใหญ่ ก็ต้องตกใจ เพราะปากเธอบวมเจ่อเหมือนคนแพ้อาหาร เขาทิ้งร่องรอยไว้ทั่วร่างกาย สองเต้ามีทั้งรอยจูบและรอยแดงเป็นปื้น จากการบีบเคล้น นั่นยิ่งตอกย้ำให้เธอได้นึกถึงเขาร่างกายร้อนรุ่มขึ้นมาอีกครั้งเพียงแค่คิดว่าเขาเมื่อครู่เขาทำอย่างไรกับร่างกายเธอบ้างหญิงสาวรีบเดินไปยังห้องน้ำแล้วเปิดฝักบัวเต็มแรง ดับความร้อนรุ่มและชำระล้างร่างกาย และหวังว่ามันจะชำระความทรงจำไปด้วยกว่าคาร์ลอสจะขับรถมาถึงโรงพยาบาลที่เพื่อนเขาทำงานอยู่ก็กินเวลานานโข ทั้งๆ ที่มันไม่ได้อยู่
“ปล่อยคุณน่ะเหรอ” เขาหัวเราะในลำคอ“ฉันว่าคุณเมาแล้วนะ กลับไปก่อนเถอะ”“คุณก็เห็น ผมดื่มไปนิดเดียว”“แต่ฉันง่วง” เธอพยายามไล่“ยังไม่ดึกเลยจะรีบง่วงไปไหน หาความสุขกันก่อนนะ”“ฉันนึกว่าคุณมีความสุขดีแล้วเสียอีก คู่รักของคุณออกจะสวยปานนั้น”“หึงเหรอ”“ไม่เลยสักนิด”“แต่ผมว่าคุณหึงนะ ถ้ายังงั้นคงไม่เอาแต่หน้างอตลอดทางตอนที่ผมมาส่งหรอก”“ไม่หึงก็คือไม่หึง อีกอย่างเราก็ไม่ได้เป็นอะไรกัน ฉันจะหึงคุณทำไม” ท่าทางแสนงอนนั้นทำเขาใจเต้นแรง“แล้วอยากเป็นไหมล่ะ” เขาไม่รอคำตอบท่อนแขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อกระชับร่างบางเข้าหาตัว สะโพกกลมกลึงแนบกับร่างกายแกร่งทรวงอกนุ่มหยุ่นปะทะเข้ากับแผงอกกว้าง ยอดปทุมถันหดตัว แม้จะมีเชิ้ตเนื้อดีขวางอยู่แต่เธอก็รู้สึกได้ว่ามันภายใต้เนื้อผ้านั้นมีกล้ามเนื้อกำยำซ่อนอยู่ หญิงสาวรู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งตัวรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะเป็นไข้ ใบหน้าแดงก่ำ ไม่กล้าสบตา สะโพกผายถอยหนีคาร์ลอสมองกิริยานั้นอย่างชอบใจ เขากระตุกสายชุดคลุมอาบน้ำครั้งเดียวก็หลุดสาบชุดคลุมแยกออก เขากดสะโพกของเธอเข้าหาร่างแกร่งอัญญาหน้าแดงก่ำเมื่อได้สัมผัสกับความแข็งของท่อนเอ็นที่บดเบียดกับหน้าท้องเ
คาร์ลอสจูบเล้าโลม ทั่วไปหน้า ซอกคอ ก่อนจะงับเบาๆ ที่ยอดปทุมถัน ก่อนจะดูดมันจนแก้มตอบ เหมือนทารกน้อยที่หิวโหยอัญญาเผลอครางกระเส่า ความเสียวแผ่ไปทั่วร่าง สองมือจับไหล่หนาไว้แน่น“อืมมม” เขาครางในลำคอขณะที่ปากยังเต็มไปด้วยเต้างาม เขาดูดกินโดยไม่รู้สึกเบื่อท่อนเอ็นก็แทงเข้าออกจากเบาเป็นหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆ หัวแม่มือเขี่ยยอดเกสรเป็นจังหวะ“ได้โปรด คาร์ลอส อย่าทรมานฉันเลย” ในที่สุดหญิงสาวก็ทนไม่ไหว เสียงกระซิบที่ข้างหูเต็มไปด้วยแรงปรารถนาอยากให้เขาช่วยปลดปล่อยเสียงนั้นกระตุ้นให้ร่างหนากระหน่ำใส่ร่างอรชร ที่ร่อนสะโพกแอ่นรับตรงหน้าอย่างดุดัน อารมณ์พิศวาสพลุ่งพล่าน“อ่า โอวส์ ซีด เมียจ๋า “ร่องสาวตอดรัดเขาจนต้องห่อปากซี๊ด เขาเองก็ทรมานไม่ต่างจากเธออัญญาหอบสะท้านไปทั้งร่าง แผ่นหลังโค้งจนเต้างามลอยเด่น ปรนเปรอความหิวกระหายของชายหนุ่มด้วยความเต็มใจเมื่อเขาทั้งกัด ทั้งดูดเธอก็เกร็งสะท้าน มือเรียวกดลงบนไหล่หนาอย่างเต็มแรงคาร์ลอสจับขาข้างหนึ่งของเธอชี้ขึ้นพาดไว้บนไหล่กว้าง แล้วตัวเองก็คุกเข่ามันทำให้เขาสอดใส่ได้ลึกขึ้นกว่าเดิมมาก เนินขาวลอยเด่น“อ่าส์ ตอดแรงแบบนี้ถึงใจผมที่สุด ซี๊ด อ่าส์ “เขาพอ
คาร์ลอสมาหาอัญญาตอนบ่าย รปภ.แจ้งว่าหญิงสาวออกไปข้างนอกแล้วเขาจึงนั่งรออยู่ที่มุมรับแขกของคอนโดจนถึงเวลาห้าโมงเย็น เธอก็ยังไม่กลับเขาชักเริ่มเป็นห่วงมากขึ้นเรื่อยๆ จึงตัดสินใจโทร.ถามเบญญาภา เพราะคิดว่าเธอคงจะไปเอารถที่นั่น“น้องอัญออกไปตั้งแต่เที่ยงแล้วนะคะ ยังไม่ถึงคอนโดอีกเหรอ”“ผมยังไม่เจอเธอเลย”“แล้วมีธุระอะไรกับเธอหรือเปล่า ทำไมดูร้อนใจจัง”“ก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญหรอกครับ พอดีวันนี้เรานัดกันว่าตอนบ่ายจะไปมหกรรมหนังสือด้วยกัน โทรไปเธอก็ไม่รับผมเลยนึกเป็นห่วง”“ลองไปตามเธอที่ร้านกาแฟที่หน้ามหาลัยสิคะ ร้านใหญ่ๆ พี่ก็จำชื่อร้านไม่ได้ น้องอัญมักจะไปอยู่ที่นั่นบ่อยๆ เหมือนว่าจะเป็นเพื่อนกับเจ้าของร้าน”“ขอบคุณครับพี่เบญ” เขารีบไปตามที่เธอบอกในร้านมีลูกค้ากับพนักงานเหลืออยู่ไม่กี่คนคงเพราะใกล้ปิดแล้วเขาเดินไปถามหาเจ้าของร้านกับพนักงานคนหนึ่งแล้วก็ได้เบอร์โทรศัพท์ของเธอมาทางด้านอัญญากับนวนันท์ก็พากันมาทานข้าวที่ร้านประจำ“อัญฉันไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ แกสั่งเลยฉันเอาแบบเดิม”พอออกจากห้องน้ำก็มีสายเข้า นวนันท์ชั่งใจว่าจะกดรับดีใหม่เพราะเป็นเบอร์ที่ไม่ได้บันทึกไว้ยิ่งตอนนี้มีพวกแก๊งค์คอลเซนเต
ช่วงปิดเทอมแบบนี้ห้องสมุดค่อนข้างเงียบเหงา ป้ายที่หน้าห้องแจ้งว่าปิด แต่อัญญากับเพื่อนร่วมงานก็ยังจัดหนังสือเข้าชั้นอยู่ข้างใน ตั้งแต่วันนี้ห้องสมุดที่นี่จะปิดประมาณ 2 สัปดาห์แต่อัญญาก็ต้องไปทำงานที่หอสมุดของมหาวิทยาลัย ซึ่งก็พอดีกับที่แฟนหนุ่มของเธอจะไปอังกฤษการที่ไม่ต้องมาทำงานที่ตึกนี้คงพอช่วยให้เธอไม่ต้องคิดถึงเขามา เพราะที่หอสมุดงานค่อนข้างยุ่ง การทำงานคงจะช่วยให้วันเวลาผ่านไปโดยเร็ว“ไปกินข้าวกันไหมพี่อัญ” กานพลูเริ่มหิวเพราะนี่ก็ถึงเวลาอาหารแล้ว“ไปก่อนเลยจ้ะ พี่จะจัดต่ออีกหน่อยเดี๋ยวก็เสร็จแล้ว ตอนบ่ายกานไม่ต้องเข้ามานะ ไปที่หอสมุดเลย”“ได้ค่ะพี่อัญ กุญแจอยู่ในลิ้นชักนะคะ” กานพลูหอบหิ้วของใช้ส่วนตัวพะรุงพะรังไปหมด เพราะกะว่าทานข้าวเสร็จแล้วจะได้ไม่ต้องกลับมาเอาของอีกรอบรุ่นน้องออกไปแล้วตอนนี้ทั้งห้องมีเพียงหญิงสาวกำลังจัดหนังสือเล่มสุดท้ายเข้าชั้นวางหนังสือที่มุมด้านในสุดของห้องสมุดอัญญาดึงทิชชูเปียกออกมาเช็ดฝุ่นในมือจนสะอาด พอหมุนตัวจะเดินออกมาจากมุมอับก็ต้องดีใจปนตกใจที่เห็นว่าตอนนี้มีใครยืนอยู่“ทำไมทำหน้าตกใจแบบนั้นล่ะที่รัก”“อัญคิดว่าตอนนี้คุณน่าจะกำลังจัดกระเป๋าเตรีย
คาร์ลอสพรมจูบไปทั้งหลังขาวเนียนอย่างแผ่วเบา ริมฝีปากร้อนแตะไปตรงไหน ร่างสาวก็แทบละลาย“โอ้วว” เสียงแหบต่ำของคาร์ลอสที่พยายามควบคุมตัวเองอย่างที่สุดสะโพกงอนงามลอยเด่นอยู่ตรงหน้า ร่องเสียวยังมีน้ำไหลซึม กลีบกุหลาบที่เคยปิดตอนนี้มันแย้มออกเพราะบทรักที่ผ่านมาเมื่อครู่ไม่มีจุดไหนบนร่างกายเธอที่เขาไม่เคยเห็น และเมื่อได้เห็นมากเท่าไหร่เขาก็รู้สึกว่าตัวเองเป็นผู้ชายที่โชคดีที่สุดอัญญาทั้งบริสุทธิ์ สะอาดแต่ก็เร่าร้อนไปในตัว เธอพร้อมรับกับบทรักที่เขามอบให้อย่างไม่มีเขินอาย เธอเรียนรู้ได้เร็วและเขาเองก็ชอบที่เธอมอบความสุขให้เขาทุกครั้งนิ้วหัวแม่มือลูบไล้วนติ่งเกสรวนเป็นวงกลม ก่อนที่ลิ้นร้อนจะก้มลงดูดเลียด้วยความหื่นกระหาย อัญญาสะดุ้งเฮือก สองมือกอดหมอนแน่น เสียงครางอยู่ในลำคอเพราะความเสียวที่เขามอบให้“เมียจ๋า ของเมียทั้งหวานทั้งหอม” เขาปาดเลียลิ้นไปทั่วทำเอาคนที่กึ่งนอนกึ่งคุกเข่าอยู่สั่นสะท้านเขาสอดปลายลิ้นเขาไปดูดกลืนกินน้ำรักของเธอที่ตอนนี้มันไหลรินออกมาตามแรงปรารถนานิ้วยาวเรียวสอดเข้าเปิดทางรัก ร่องสาวตอดรัดแน่น คาร์ลอสรัวนิ้วเข้าออกเป็นจังหวะอย่างคนชำนาญในเกมส์แห่งรัก เขารู้วิธีปรนเป
คาร์ลอสรู้สึกว่าการทานอาหารร่วมกับคณบดีและเพื่อนอาจารย์วันนี้มันช่างยาวนานเป็นที่สุด เขาอยากกลับไปหาอัญญาใจแทบขาด แต่ก็ไม่อาจเสียทำมารยาทแบบที่คิดได้“อาจารย์คาร์ลอสเป็นคนพูดน้อยแบบนี้ตลอดหรือเปล่าคะ” วิรัณดาหรือดาหวันลูกสาวท่านคณบดีอดที่จะถามไม่ได้ เพราะเกือบ 2 ชั่วโมงบนโต๊ะอาหารนั้น เธอแทบไม่ได้ยินเสียงของเขาเลย“ครับ”“ผมเองก็ได้ยินชื่อเสียงคุณมานาน เห็นว่าพูดน้อย แต่เรื่องสอนนั้นถือว่าใช้ได้เลยทีเดียว”“ขอบคุณครับ” เขากล่าวของคุณอย่างเกรงใจอาจารย์อรรถสิทธิ์รู้ดีว่าตอนนี้อาจารย์หนุ่มรุ่นน้องของเขานั้นอึดอัดแค่ไหน เขาจึงรีบชวนท่านคณบดีคุยเรื่องอื่นคาร์ลอสมาถึงคอนโดก็เกือบห้าทุ่ม อัญญาปิดไฟเข้านอนแล้ว เขาจึงรีบอาบน้ำในห้องนอนเล็กเพราะกลัวว่าจะรบกวนเธออัญญานอนหดตัวตะแคงอยู่ใต้ผ้าห่มสีเทาผืนหนา โดยไม่รู้ว่าตอนนี้แฟนหนุ่มของเธอนั้นกลับมาแล้วและเขากำลังจะปลุกเธอขึ้นมาเพราะแรงคิดถึงอย่างล้นเหลือคาร์ลอสดึงห่มออกจากร่างบางที่นอนหลับปุ๋ยอย่างเบามือ เขาคิดถึงเธอจนรอให้ตื่นไม่ไหว ร่างบางของอัญญาอยู่ในชุดนอนผ้าซาตินสีครีมเนื้อบางเบาจนแนบไปกับทุกสัดส่วน“คาร์ลอส กลับมาแล้วเหรอคะ” เธอถามพลิกต
เช้าวันจันทร์คาร์ลอสมาส่งอัญญาที่ทำงานแต่เช้าหลังจากส่งเธอเขาก็กลับไปที่คอนโดของตัวเอง วันนี้เขามีสอนแค่ช่วงบ่ายแม้ว่าวันหยุดที่ผ่านมาเขาไม่ได้พักอย่างเต็มที่แต่ก็ไม่ทำให้รู้สึกเหนื่อยเลยสักนิด เขาดูแลเธอด้วยความเต็มใจ ไม่มีเรื่องเซ็กส์เข้ามาเกี่ยวข้องเลยแม้แต่น้อย แต่มันก็มีความสุขในอีกรูปแบบหนึ่ง ความสุขในแบบที่เรียบง่ายแต่อบอุ่นไปทั้งหัวใจกลางวันทานข้าวด้วยกันนะครับ เดี๋ยวผมซื้ออาหารเข้าไปเองเขาส่งข้อความให้เธอจากนั้นก็ล้มตัวลงนอนโดยไม่ลืมตั้งเวลาปลุกคาร์ลอสถือชุดเบนโต๊ะที่เขาซื้อระหว่างทาง ชายหนุ่มแวะที่ห้องสมุดกะให้ถึงเวลาพักของอัญญาพอดี แล้วก็พาเธอเดินขึ้นไปทานอาหารที่ห้องทำงานของตัวเอง เขาไม่สนใจว่าจะมีสายตาอีกกี่คู่ที่มองเขากับเธอที่เดินหายเข้าไปด้วยกัน“อร่อยไหมครับ”“ค่ะ คุณจะลองหน่อยไหม” เธอเลื่อนเซ็ตอาหารของเธอให้เขาเพราะคาร์ลอสซื้อมาแค่อย่างละเซ็ต“ป้อนผมหน่อยได้ไหม”เพราะเห็นว่านี่เป็นห้องทำงานส่วนตัวของเขาอัญญาจึงไม่ต้องคอยระวังว่าจะมีใครเปิดเข้ามา เธอใช้ตะเกียบคีบแซลมอนจิ้มโชยุกับวาซาบิเพียงเล็กน้อยก่อนส่งเข้าปากเขาอย่างว่าง่าย“อืม อร่อยจัง” คาร์ลอสเคี้ยวตุ้ยๆ เหม
อัญญาเดินออกมาจากหอสมุดพร้อมกับเพื่อนร่วมงานอีก 2 คน พอเดินถึงที่จอดรถก็เห็นรถของเขาจอดรออยู่แล้วติ๊ง...เดี๋ยวผมขับตามไปนะ เอารถไปเก็บก่อนแล้วค่อยไปกินข้าวกันนะเมื่ออ่านข้อความจบเธอก็หันมายิ้มให้เขาก่อนจะขับรถตรงยังที่พักของเธออัญญาขับรถไปจอดยังที่ประจำแล้วก็นั่งรถเขาออกไป“ทำไมวันนี้ถึงต้องทำงานเลิกค่ำแบบนี้ เหนื่อยไหมครับ” เขาถามขณะที่รออาหาร“ไม่หรอกค่ะ อัญชินแล้วแต่ก่อนก็เลิกงานเวลานี้ประจำ แต่พอไปทำที่ห้องสมุดคณะก็ได้เลิกงานเร็ว แต่ก็ยังต้องมาช่วยงานที่นี่บ้างเพราะช่วงเย็นคนจะค่อนข้างเยอะ”“คุณล่ะคะ เป็นยังไงบ้าง”“ผมก็เรื่อย ๆ ตอนนี้ก็ใกล้จะปิดคอร์สแล้ว งานก็จะเยอะหน่อยทั้งเตรียมข้อสอบแล้วไหนจะยังตรวจวิทยานิพนธ์อีก”“แบบนี้ต้องกินเยอะๆ นะคะจะได้มีแรงทำงาน” เธอตักกุ้งตัวโตในจานผัดบล็อคโคลี่ให้เขาทานเสร็จเขาก็ขับรถไปส่งเธอ“ไม่ต้องขึ้นไปส่งหรอกค่ะ เหนื่อยมาทั้งวันแล้วนะคะ คุณรีบกลับไปพักเถอะค่ะ แล้วก็อย่านอนดึกนะคะเดี๋ยวจะไม่สบาย”เขาจับมือเธอขึ้นมาจูบไปที่หลังมือเบาๆ ก่อนจะยอมให้เธอลงจากรถ“ถึงแล้วผมจะไลน์มาบอกนะครับ คุณก็รีบอาบน้ำเข้านอนนะครับ”“บ๊าย บายค่ะ ขับรถดี ๆ นะคะ”
บ่ายวันอาทิตย์อัญญาตื่นขึ้นมาด้วยความสดชื่น หลังจากนอนพักไปนานหลายชั่วโมงเมื่อคืนหลังจากคาร์ลอสพาเธอไปอาบน้ำซึ่งดูเหมือนว่าจะไม่ใช่แค่การอาบน้ำปกติอย่างที่เธอคิด ไม่รู้ว่าเขาไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน กว่าเขาจะยอมปล่อยให้เธอได้พักก็เกือบหลับคาห้องน้ำข้างกายว่างเปล่าเจ้าของห้องคงตื่นไปนานแล้วเพราะพื้นที่นอนข้างเธอเย็นเฉียบ ประตูห้องนอนปิดสนิท หญิงสาวเดินผ่านห้องแต่งตัวก็เห็นกระเป๋าเดินทางของตัวเองวางอยู่ เธอค้นหาเสื้อผ้าที่ยังไม่ได้ใส่ก่อนเดินหายเข้าไปในห้องน้ำแล้วกลับออกมาด้วยชุดใหม่ เดรสสีฟ้าแขนกุดคอวีเนื้อผ้าบางเบายาวคลุมเข่าเล็กน้อยพอเปิดประตูออกมาก็ไม่เห็นคนตัวโตที่เป็นเจ้าของห้อง เธอได้ยินเสียงคุยโทรศัพท์จึงเดินตามเสียงนั้นไป“เดี๋ยวผมลงไปรับครับ” เขาวางสายแล้วหันมาพอดี“ตื่นแล้วเหรอที่รัก หลับสบายไหม”“ค่ะ คุณตื่นนานแล้วเหรอ”“ก็ก่อนหน้าคุณสักพัก หิวหรือเปล่า ผมสั่งอาหารมาแล้ว รอแป๊บนะครับเดี๋ยวผมลงไปเอา”“ฉันรบกวนคุณหรือเปล่า”“โอ้ว ที่รัก อย่าคิดอย่างนั้น เดี๋ยวผมมานะ” เขาก้มลงจูบแก้มเนียนก่อนคว้ากระเป๋าเงินเดินออกจากห้องไปหลังทานอาหารเธอเป็นคนล้างจานจากนั่นก็มานั่งดูเขาทำงาน
คาร์ลอสปลุกเร้าอารมณ์อย่างช้าๆ อัญญาแอ่นอกสะท้านเมื่อเขาเขี่ยนิ้ววนไล้ยอดเต้าทั้งสอง ร่างกายเสียวสะท้านเขาโน้มคอลงมาจูบเธอจากด้านหลัง ปากเขาร้อนผ่าว เธอเผยอปากรับ เบี่ยงตัวออกเล็กน้อยเพื่อให้เขาจูบได้ถนัดขึ้นลิ้นร้อนเข้ามากวาดไล้ดูดความหวานอย่างหิวโหย ความซ่านสยิวแล่นไปทั่ว ท้องน้อยปั่นป่วน แขนเกาะเกี่ยวไหล่กว้างยึดเกาะไว้แน่น“อืม” คาร์ลอสพอใจกับการตอบสนองจูบวาบหวามเนิ่นนาน“ที่รัก ผมอยากเห็นคุณชัดๆ” เขาบอกเมื่อถอนจูบออกแล้วดันตัวเธอออกจากอกแกร่ง“คาร์ลอส” อัญญารีบยกมือปิดเต้างามเขาค่อยๆแกะมือเธอออกจากสองเต้าด้วยมือที่สั่นเทา เขาเคยเห็นของเธอมาแล้วแต่ก็ยังอยากเห็นโดยเฉพาะในห้องของเขาที่เปิดไฟสว่างจ้า“โอ้ว มันสวยมากเลยที่รัก”เพียงแค่เขามองสองเต้าก็เหมือนจะขยายใหญ่ ปลายยอดรัดตึง กระตุ้นสัญชาตญาณในตัวของหญิงสาวโดยไม่ต้องพึ่งฤทธิ์ของแอลกอฮอล์เลยสักนิดสองมือแกร่งโอบใต้เต้างาม ร่างเธอสั่นสะท้าน เมื่อนิ้วหัวแม่มือของเขาไล้ไปตามยอดที่แข็งเป็นไต เขาสะกิดเบาๆ“อ่า” อัญญาเผยอปากกว้างเพราะความเสียวชายหนุ่มอดใจแทบไม่ไหว รั้งร่างเธอเข้าใกล้แล้วซุกใบหน้าเข้ากลางร่องอกคู่งามสูดกลิ่นสาว สองมือ
ฝนยังคงตกต่อเนื่อง แม้จะเลยเวลาอาหารกลางวันมาแล้วก็ยังไม่เห็นแสงแดดเลยสักนิดอัญญานอนซุกตัวใต้ผ้าห่มโดยมีร่างหนาของคาร์ลอสโอบเอวอยู่ไม่ห่างเมื่อคืนทั้งคู่ร่วมรักกันอย่างไม่รู้จักเหนื่อยกว่าเขาจะยอมให้เธอได้นอนพักก็ปาไปเกือบตีสี่คาร์ลอสมองร่างสาวด้วยแววตาเปี่ยมสุข รู้สึกหัวใจที่มันตายด้านไปแล้วได้กลับมามีน้ำหล่อเลี้ยงอีกครั้ง ภายนอกเธอก็เป็นแค่คนธรรมดา ออกจะดูจืดชืดเย็นชาสำหรับสายตาคนอื่นด้วยซ้ำ แต่พอได้ใกล้ชิดเขาก็รู้ว่าหญิงสาวคนนี้ซ่อนความเร่าร้อนไว้ภายใน ทุกครั้งที่อยู่ใกล้ เหมือนว่าเธอมีมนตร์เสน่ห์ดึงดูดจนเขาแทบหลอมละลายทุกครั้งอัญญาลืมตาเมื่อรู้สึกว่าคนข้างขยับตัว เธอไม่รู้ว่าหลับไปนานเท่าไหร่ รู้แต่เพียงว่าเมื่อคืนเธอกับเขามีความสุขกันมากแค่ไหน“มอร์นิ่งจ้ะที่รัก” เขากล่าวทักทาย ก่อนจะมอบจูบหวานรับวันใหม่“มอร์นิ่งค่ะ” อัญญาทักทายตอบเมื่อเขาถอนจูบออก“คุณนอนต่อสักหน่อยก็ได้ หิวหรือเปล่า เดี๋ยวผมจะสั่งรูมเซอร์วิสให้ อยากทานอะไรเป็นพิเศษไหม”อัญญาส่ายหน้าแทนคำตอบ เธอรู้สึกประหม่าไม่น้อยที่เห็นเขาร่างเปลือยเปล่านอนอยู่ใกล้ ทั้งๆ ที่เมื่อคืนก็ใกล้ชิดกันจนร่างกายแทบจะหลอมรวม“คุณช่
“คาร์ลอส” น้ำเสียงดีใจทำให้ชายหนุ่มยิ้ม รีบเข้าไปกอดเอวคอดแล้วพากันเดินออกไปเขาพาเธอมายังลิฟต์แล้วกดชั้นที่ต้องการ อัญญามองตามแต่ไม่ได้ถามเพราะตอนนี้ใจเต้นแรงที่เห็นเขาเธอมองอย่างสงสัยที่เขามีคีย์การ์ดของห้องเธอ“เนี่ยเหรอ ขอที่ฟร้อนมาไง” เขาอธิบายเมื่อเห็นเธอเอาแต่จ้อง“เดี๋ยวนี้เขาให้กันง่ายเลยเหรอ โรงแรมนี้ยังไงไม่มีความปลอดภัยเอาซะเลย” เธอบ่น“ก็ไม่ได้ง่ายขนาดนั้น แต่คนอย่างผมลองอยากได้อะไรแล้วก็ต้องได้” คำพูดหยิ่งผยองของเขาทำให้เธอเริ่มไม่พอใจ“ก็คงอย่างนั้น” พูดจบก็ดันประตูเข้าไปคาร์ลอสเอามือดันประตูไว้ไม่ให้เธอ“ส่งแล้วก็กลับได้”“ใครบอกว่าผมมาส่ง คืนนี้ผมจะค้างที่นี่”“ไม่ได้นะ”“ได้สิ ทำไมจะไม่ได้”“คุณมีสิทธิ์อะไร”“จะให้ผมพูดไหมล่ะ ว่าผมมีสิทธิ์อะไร หรือเราจะยืนเถียงกันถึงเรื่องสิทธิ์จนเพื่อนที่คุณไปเที่ยวด้วยที่ผับมาเห็นล่ะ”อัญญาเลยต้องยอมเพราะกลัวว่าจะมีคนเห็นเปรี๊ยง!!!“ว้าย!!!”อัญญากระโดดกอดคนตัวโตทันทีด้วยความตกใจคาร์ลอสโอบกอดเธอกลับทันทีอย่างปลอบโยนพร้อมลูบศีรษะเบาๆ“กลัวเหรอครับ” เขากระซิบข้างหู“ค่ะ” อัญญาพึ่งรู้ตัวว่าตอนนี้อยู่ในอ้อมกอดของเขา“คิดถึงผมไหม” เ