All Chapters of ซ่อนลีลารัก: Chapter 1 - Chapter 10

“ขอบคุณค่ะ”เมื่อตั้งตัวได้หญิงสาวก็หันหน้ามาโดยลืมไปว่าตอนนี้ยังอยู่ในอ้อมกอดของเขา ทำให้ตอนนี้ใบหน้าของเธออยู่แบบชิดกับแผงอกกว้างของเขาจนได้ยินเสียงหัวใจส่วนใจเธอเองก็เต้นแรงไม่แพ้กันกลิ่นหอมอ่อนๆ จากร่างกายสาวกระตุ้นสัญชาตญาณของคาร์ลอสตื่นตัว“........”“.......”ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบคาร์ลอสมองหญิงสาวตรงหน้า ดวงตาของเธอกลมโตสวย ดูแล้วเหมือนมันมีอะไรซ่อนอยู่ในนั้นมันชวนให้น่าค้นหา เขามองต่ำลงมาเรื่อยๆ แล้วหยุดอยู่ที่ริมฝีปากบางสีชมพูพีชอัญญาใจเต้นระรัวเมื่ออยู่ในอ้อมแขนที่แข็งแรงแค่เขาจ้องมาที่ริมฝีปากเธอก็เหมือนว่ามันโดนแผดเผาจนแทบละลายชายหนุ่มกระชับวงแขนเล็กน้อยเพื่อดึงให้เธอเข้ามาใกล้อีกนิด เขาก้มศีรษะลงมา อัญญาหลับตานิ่งไม่รู้ว่าตอนนี้ควรทำตัวอย่างไร ลมหายใจ ติดขัดเมื่อริมฝีปากของทั้งคู่ได้สัมผัสกันเพียงนิดก็เหมือนมีกระแสไฟฟ้าหลายหมื่นโวลต์แล่นผ่านคาร์ลอสค่อยๆ ลิ้มรสชาติริมฝีปากของหญิงสาวอย่าง แผ่วเบาเขางับเบาๆ ที่ริมฝีปากจนอัญญาเสียการควบคุมตัวเองเธอเผยอริมฝีปากเล็กน้อยทำให้ชายหนุ่มได้ทำตามอำเภอใจเขาสอดลิ้นสากๆ เข้ามาสัมผัสกับลิ้นของเธอ ชายหนุ่มกวาดลิ้นไปทั่วโพรงป

“พี่อัญ เมื่อวานเกิดอะไรขึ้นเหรอคะ” เสียงกระซิบของไอรดารุ่นน้องบรรณารักษ์ถามขึ้นเมื่อเห็นว่าตอนนี้ไม่มีใครอยู่ใกล้“ฮึ...” เธอไม่เข้าใจว่ารุ่นน้องหมายถึงอะไร“ก็เมื่อเช้าพี่ยามที่ข้างล่างตึกเล่าว่าพี่อัญวิ่งออกจากหอสมุดไป แล้วก็มีผู้ชายวิ่งตาม”“แล้วยังไงต่อ”“รดาก็มาถามพี่นี่ไง ว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วผู้ชายคนนั้นเป็นใครเหรอคะ”“อ๋อ พี่ก็ไม่แน่ใจว่าเขาเป็นใครนะ เขาแค่มาถามยืมหนังสือ แล้วพี่เห็นว่าไม่หนักหนาอะไรพี่ก็เลยช่วยหา”“แล้วทำไมพี่ต้องวิ่งหนีออกไป” รุ่นน้องยังไม่คลายสงสัย“วิ่งหนีเหรอ? ..เปล่านี่..พี่แค่รีบเพราะนึกได้ว่าต้องไปกินข้าวกับเพื่อนแค่นั้นเอง”“อ๋อ” ไอรดาพยักหน้าหงึกๆ เป็นเชิงรับรู้ก่อนที่ทั้งสองจะแยกกันไปทำงานต่อพอสาวรุ่นน้องเดินออกไปแล้วอัญญาก็ลอบถอนหายใจแล้วพลันนึกไปถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานหัวใจเธอก็เต้นจังหวะแปลกๆแม้เมื่อวานในห้องจะไม่ค่อยสว่างมากแต่เธอก็พอจดจำใบหน้าชายหนุ่มได้อย่างชัดเจนใบหน้านั้นคมเข้ม คิวหนารับกับดวงตาสีน้ำตาลเข้มที่ดูดุดัน มีไรหนวดรางๆ ผมหยักศกสีน้ำตาลเข้มความสูงของเขาคงสูงไม่ต่ำกว่า 185 ซม.เพราะเขาดูสูงกว่าเธอเองที่สูงเพียง 162 ซม.ไปมากโ

คาร์ลอสไปหอสมุดตั้งแต่เช้าเพราะอยากเจอเธอก่อนที่วันนี้จะต้องสอนยาวตลอดทั้งวันเมื่อไปถึงหอสมุดก็เห็นว่าเช้านี้มีนักศึกษามาเพียงไม่กี่คน เขาตรงไปยังเคาน์เตอร์ที่ให้บริการ ยืม-คืน หนังสือ แต่คนที่นั่งอยู่ตรงนั้นก็ไม่ใช่เธอ“ให้ช่วยอะไรไหม” บรรณารักษ์วัยเกือบ 50 ทักทาย“เอ่อ คือ...” ชายหนุ่มตะกุกตะกัก“คุณคงเป็นอาจารย์ อยากได้หนังสืออะไรเป็นพิเศษไหมคะ ตอนนี้คนยังไม่เยอะฉันอาจช่วยคุณได้”“ขอโทษที่รบกวนนะครับ คือผมมาหาเพื่อนครับ แต่ดูเหมือนว่าเธอจะยังไม่เข้ามา” เขาตอบ“ก็คงจะอย่างนั้น เช้านี้ฉันยังไม่เห็นอาจารย์คนไหนเข้ามาที่นี่เลย ถ้ายังไงคุณนั่งรอก่อนก็ได้นะคะ มุมตรงนั้นค่อนข้างเป็นส่วนตัว” เธอชี้ไปยังมุมหนึ่งที่อยู่หลังชั้นวางหนังสือเวลาผ่านไปเกือบชั่วโมงก็ยังไม่มีวี่แววว่าคนที่เขามารอจะเข้ามาทำงานครั้นจะเดินไปถามว่าวันนี้เธอจะเข้ามาทำงานไหม ก็ดูท่าว่าจะไม่เหมาะสมเท่าที่ควรเพราะดูเหมือนว่าตอนนี้ทุกคนกำลังทำงานกันวุ่นจนเขาเองไม่กล้าเข้าไปขัดจังหวะชายหนุ่มจึงเดินออกไปอย่างเงียบๆ แล้วคิดว่าตอนเย็นจะเข้ามาดักรอเธอที่นี่อีกครั้งห้องสมุดประจำคณะเศรษฐศาสตร์“พี่เบญค่ะ อัญขอตัวไปที่หอสมุดส

“บ้านคุณอยู่ที่ไหนเหรอ”อัญญาบอกชื่อคอนโดมิเนียมของเธอให้กับชายหนุ่ม เขาพยักหน้ารับรู้ก่อนที่จะขับรถออกไปอย่างช้าๆ ผิดกับตอนที่มาอย่างลิบลับ“หิวไหม” เขาพยายามชวนเธอคุย“ไม่ค่ะ” หญิงสาวส่ายหัว“แต่ผมหิว”“อาจารย์จอดข้างหน้าก็ได้นะคะ เดี๋ยวฉันกลับเองได้ คุณจะได้ไปหาอะไรทาน”“ผมบอกเหรอว่าผมจะไปคนเดียว” คาร์ลอสรู้ดีว่าเธอเองก็คงหิวไม่ต่างกันเท่าไหร่ เพราะตอนนี้ก็เลยเวลาอาหารเย็นมานานมากแล้วอัญญาอยากจะปฏิเสธอีกครั้งแต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่สนใจเธอเลย เพราะชายหนุ่มเลี้ยวรถเข้ามาจอดยังร้านอาหารเล็กๆ ที่ยังเปิดอยู่แม้ว่าจะดึกมากแล้วคาร์ลอสจอดรถแล้วลงมาเปิดประตูให้เธอ อัญญาทำตัวไม่ถูกเพราะไม่เคยมีใครเปิดประตูให้กับเธอแบบนี้"ลงมาสิคุณ ผมหิว”“ค่ะ” เธอลงจากรถแล้วเดินตามเขาไปอย่างว่าง่ายถนนยามค่ำคืนรถโล่งกว่าตอนกลางวันอยู่มากเพียงไม่กี่นาทีจากร้านอาหารเขาก็พาเธอมาถึงที่พัก“ขอบคุณนะคะที่มาส่ง”“จะไม่ชวนผมขึ้นข้างบนหน่อยเหรอ”“ฉันว่าไม่ดีกว่าค่ะ”“ผมคงมีโอกาสได้ขึ้นไปข้างบนนั้น”อัญญาไม่ตอบเธอรีบลงจากรถทันทีโดยไม่รอให้เขาเปิดประตู“แล้วเจอกันนะครับ” คาร์ลอสเปิดกระจกตะโกนไล่หลัง******เช้าวันเสา

อัญญานอนขดตัวนิ่งในผ้าห่มหลังจากที่เขาออกไป เธอรู้สึกสมเพชตัวเองอย่างที่สุด ที่ปล่อยตัวปล่อยใจไปกับไฟราคะที่เขามอบให้ ความรู้สึกสุขอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน แต่ก็เหมือนว่ามันยังไม่ถูกเติมเต็ม เธอโหยหา เธออยากให้เขาสอดใส่ อยากให้เขาทำมากกว่านี้ ในใจอยากร้องขออยากให้เขาเข้ามาในตัวเธอ พอคิดถึงเรื่องนี้น้ำตาเธอก็ไหลรินเขารังเกียจเธอ เป็นเหตุผลเดียวที่เธอคิดได้ในตอนนี้เขารังเกียจเธอ เขารังเกียจเธอ เขารังเกียจเธอ คำเดิมวนเวียนอยู่ในหัวครั้งแล้วครั้งเล่า ตอกย้ำให้เธอต้องลืมเรื่องวันนี้ให้ได้หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด เธอเดินไปส่องกระจกเงาบานใหญ่ ก็ต้องตกใจ เพราะปากเธอบวมเจ่อเหมือนคนแพ้อาหาร เขาทิ้งร่องรอยไว้ทั่วร่างกาย สองเต้ามีทั้งรอยจูบและรอยแดงเป็นปื้น จากการบีบเคล้น นั่นยิ่งตอกย้ำให้เธอได้นึกถึงเขาร่างกายร้อนรุ่มขึ้นมาอีกครั้งเพียงแค่คิดว่าเขาเมื่อครู่เขาทำอย่างไรกับร่างกายเธอบ้างหญิงสาวรีบเดินไปยังห้องน้ำแล้วเปิดฝักบัวเต็มแรง ดับความร้อนรุ่มและชำระล้างร่างกาย และหวังว่ามันจะชำระความทรงจำไปด้วยกว่าคาร์ลอสจะขับรถมาถึงโรงพยาบาลที่เพื่อนเขาทำงานอยู่ก็กินเวลานานโข ทั้งๆ ที่มันไม่ได้อยู่