ตอนที่ 13 สัมผัสแรก

 

วันนี้เนสิตาตื่นเต้นและดีใจมากที่จะได้ไปเที่ยวที่ไร่องุ่นของฐากูร เธอขับรถเก๋งคันเก่าของมารดาเข้าสู่ถนนสายเล็กที่มุ่งหน้าสู่ไร่องุ่นของฐากูรอีกครั้ง กลิ่นหอมจางๆ ของดินและองุ่นที่คุ้นเคยลอยมาปะทะจมูกตั้งแต่ก่อนจะเห็นรั้วไร่

เธอไม่ได้ติดรถเขามาอย่างเคย แต่การได้ขับรถมาด้วยตัวเองแบบนี้กลับให้อิสระและรู้สึกเหมือนตัวเองโตขึ้นกว่าเดิม

เมื่อรถจอดสนิทที่หน้าออฟฟิศทางด้านหลังของร้านอาหารนวพลก็เดินออกมาต้อนรับหลาน

“น้านึกว่าเนสจะหลงไปที่อื่นแล้ว ทำไมถึงช้าจัง”

“ก็สองข้างทางวิวดีมากนี่คะหนูเลยขับช้า วันนี้น้าพลยุ่งไหมคะ”

“ไม่เท่าไหร่ อยากดูเขาทำไวน์ใช่ไหม”

“ใช่ค่ะแต่หนูไม่รบกวนน้าพลหรอกค่ะหนูนัดกับคุณฐาไว้แล้ว” เนสิตาบอกกับน้าชายเพราะเมื่อวานเธอโทรศัพท์มานัดกับฐากูรไว้แล้ว

“แน่ใจนะว่านัดไว้แล้ว”

“แน่ค่ะ แล้วตอนนี้คุณฐาอยู่ที่ไหนคะ”

“อยู่ในห้องทำงาน ห้องนั้นไง” นวพลชี้ไปยังห้องหนึ่งที่อยู่อีกด้านของออฟฟิศ

“หนูขอตัวก่อนนะคะ”

“อย่าไปกวนเขามากล่ะ” เขากำชับหลานสาวแต่ก็ไม่รู้ว่าเธอจะฟังคำเตือนของเขาหรือเปล่า

หญิงสาวเคาะประตูพอเขาอนุญาตก็รีบเปิดเข้าไป เธอยิ้มทักทายเจ้าของห้องที่นั่งทำงานเอกสารกองโตอยู่

“ยุ่งอยู่เหรอคะ”

“พอประมาณครับ”

“คุณต้องทำงานเอกสารกองโตนั้นก่อนไปพาเนสไปดูเขาทำไวน์หรือเปล่า”

“ไม่หรอกเอกสารพวกนี้ไม่ใช่งานด่วน ไปกันเลยไหม กินอะไรมาหรือยัง”

“เรียบร้อยค่ะ คุณล่ะ”

“ผมก็เรียบร้อยแล้วครับไปกันเถอะ”

เขาขับรถกระบะพาเธอมายังโรงงานผลิตไวน์ซึ่งเวลานี้นักท่องเที่ยวหลายคนกำลังฟังพนักงานของเขาอธิบายถึงขั้นตอนการผลิตไวน์อย่างตั้งใจ

“คนสนใจเยอะเหมือนกันนะคะ เนสเห็นแต่ในยูทูปพอมาเห็นของจริงรู้เลยว่ามันน่าสนุกกว่ามาก”

“เขากำลังผลิตไวน์ขาวใช่ไหม” เธอถามเมื่อเห็นองุ่นสีเขียวกำลังไหลไปตาสายพานลงไปยังเครื่องอะไรสักอย่างตรงหน้า

“ใช่ครับ พวกเราคัดแยกองุ่น เอาก้านองุ่นและองุ่นลูกเล็กออกจากนั้นก็นำเข้าเครื่องบีบอัดพอได้น้ำองุ่นแล้วก็เอาไปพักไว้ในถังหมักสแตนเลสครับ”

“ฟังดูไม่ยากนะคะ”

“ไม่หรอกครับ มันมีหลายขั้นตอนมากกว่าเราจะได้น้ำองุ่นเราต้องใส่ทั้งยีสต์ ใส่น้ำแข็งแห้งลงไปด้วย จากนั้นพนักงานจะต้องชิมทุกวันและวัดความหนาแน่นเมื่อได้น้ำองุ่นที่มีค่าน้ำตาลเป็นศูนย์และกลายเป็นแอลกอฮอล์จากนั้นก็หมักต่อไปเรื่อยๆ ก่อนจะย้ายไปใส่ถังโอ๊คครับ ไวน์แต่ละอย่างมีขั้นตอนที่ผลิตต่างกัน ผมคงไม่ลงรายละเอียดมาก คุณคงไม่ว่าใช่ไหมครับ”

“ไม่หรอกค่ะ”

ขณะที่เสียงของพนักงานที่กำลังอธิบายให้กับนักท่องเที่ยวกลุ่มอื่นดังแว่วมาฐากูรก็พาเนสิตาเดินไปยังอีกโซนหนึ่งที่อบอวลไปด้วยกลิ่นหอมของไม้โอ๊คและไวน์เก่าแก่

"และนี่คือส่วนที่เราใช้บ่มไวน์ในถังไม้โอ๊กครับ”

“เยอะมากเลยนะคะ” เธอมองไปยังถังไม้ขนาดใหญ่ที่ตั้งเรียงรายเป็นระเบียบในห้องที่ปรับอุณหภูมิไว้ต่ำมาก

“แต่ละถังเหมือนกันไหมคะ”

“ไม่ครับ ไวน์แต่ละรุ่นจะใช้เวลาบ่มไม่เท่ากัน บางรุ่นอาจจะแค่หกเดือน แต่บางรุ่นก็อาจจะนานถึงสองปีหรือมากกว่านั้น เพื่อให้ได้รสชาตินุ่มนวลมากขึ้น”

เนสิตาฟังอย่างตั้งใจ แววตาบ่งบอกว่าเธอสนใจกับสิ่งที่เขาพูดมากแค่ไหน ฐากูรอธิบายด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความรู้และความหลงใหลในงานของเขา ทำให้เธอสัมผัสได้ถึงความมุ่งมั่นและความทุ่มเทที่เขามีให้กับไร่องุ่นและไวน์ทุกขวด

หลังจากเดินชมกระบวนการผลิตและฟังคำอธิบายอย่างละเอียดแล้วทั้งคู่ก็กลับมายังส่วนชิมไวน์ เนสิตาได้ชิมไวน์หลายชนิด ตั้งแต่ไวน์ขาวเบาๆ ไปจนถึงไวน์แดงเข้มข้นรสชาตินุ่มนวลกลิ่นหอมหวานปนขมขององุ่นและไม้โอ๊กก็ยิ่งทำให้ร่างกายอบอุ่นขึ้นเรื่อยๆ

“อร่อยทุกชนิดเลยค่ะ”

"พอแล้วมั้งเนสดูท่าจะเริ่มมึนแล้วนะ” ฐากูรเตือนเมื่อเห็นแก้มเธอเริ่มแดงระเรื่อเสียงพูดเริ่มไม่ค่อยเหมือนตัวเองเท่าไหร่

“นิดหน่อยค่ะแต่ยังไหวค่ะ”  เธอหัวเราะคิกคัก

"ไปพักที่ออฟฟิศก่อนไหม” เขาเสนออย่างเป็นห่วง

"ไม่เอาค่ะ แต่เนสคิดว่าถ้าได้เล่นน้ำคงจะสดชื่นขึ้นเยอะเลย พาเนสไปเล่นน้ำได้ไหมคะ”

“แน่ใจนะว่าไหว” ฐากูรมองเธอด้วยความอ่อนใจ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะอมยิ้มให้กับความร่าเริงนั้น

“ไหวค่ะ ไปเล่นน้ำกันนะคะ” หญิงสาวอ้อนเสียงหวานพลางกอดแขนเขาไม่แน่นโดยไม่สนใจสายตาของคนอื่น

ฐากูรไม่ชอบสายตาที่มองมาเท่าไหร่เขาจึงรีบพาเดินมาที่รถกระบะและขับไปยังท้ายไร่ซึ่งเป็นพื้นที่หวงห้ามสำหรับทุกคน

เมื่อถึงเขตน้ำตกหญิงสาวก็รู้สึกได้ถึงเสียงของธารน้ำที่ตกลงมากระทบกับก้อนหิน

“ไหนคุณบอกว่ามันแค่ลำธารเล็กๆ เนสว่านี่มันจะเรียกน้ำตกก็ได้นะคะ เนสขอลงไปเล่นน้ำนะคะ”

เนสิตาไม่รอให้เขาตอบหญิงสาวลงจากกระบะและถอดเสื้อเชิ้ตแขนยาวตัวนอกออกเหลือแค่เพียงเสื้อกล้ามสีครีมด้านในแล้ววางกองไว้กับโทรศัพท์มือถือที่เปิดโหมดถ่ายวิดีโอไว้ เธอถอดรองเท้าออกแล้วพับขากางเกงยีนม้วนขึ้นไปถึงเข่าแล้วก้าวลงไปในน้ำที่เย็นเฉียบ

“น้ำเย็นมากเลยค่ะ ลงมาเล่นด้วยกันไหมคะ” เสียงหัวเราะสดใสของเธอดังก้องไปทั่วบริเวณ เธอสาดน้ำใส่ฐากูรที่ยืนมองอยู่บนโขดหินริมน้ำ

ฐากูรหัวเราะแต่ก็ยังไม่ลงไปเขามองดูเธอที่กำลังเล่นน้ำอย่างสนุกสนานนานแล้วที่ไม่ได้ยินใครหัวเราะอย่างสดใสแบบนี้

เล่นน้ำไปสักพักเนสิตาก็เริ่มเบื่ออยากให้ฐากูรลงมาเล่นกับเธอด้วยแต่ไม่ว่าจะชวนยังไงเขาก็ไม่ลงมาสักที หญิงสาวยิ้มเจ้าเล่ห์เมื่อนึกออกว่าจะทำยังไงให้เขาลงมาเล่นน้ำกับเธอ

“โอ๊ย!....คุณฐาคะ ช่วยด้วยค่ะ ตะคริวจะกินขาเนส”

เสียงของเนสิตาฟังดูเจ็บมากฐากูรรีบเดินลงไปในน้ำอย่างรวดเร็ว

“ไปนั่งตรงนู้นก่อน” เขาประคองหญิงสาวไปนั่งที่โขดหินก่อนจะจับไปบนน่องของเธอ

“ข้างไหนเนส”

“ข้างขวาค่ะ”

“เจ็บหน่อยนะ” เขายกปลายเท้าดันเข้าหาตัวด้วยมือข้างหนึ่งส่วนอีกข้างหนึ่งจับไปที่น่องแล้วนวดเบาๆ

“น่าจะดีขึ้นแล้วค่ะ” หญิงสาวยิ้มเมื่อเห็นท่าทางห่วงใยของเขา

“เรากลับกันเถอะนะ เดี๋ยวผมช่วย” ฐากูรลุกขึ้นแล้วยื่นมือให้หญิงสาวจับ แต่เธอไม่ได้ทำแค่จับมือ หญิงสาวหันหน้าเขาหาแล้วคล้องแขนไปบนคอของเขาอย่างรวดเร็ว

“เนสจะทำอะไร”

“อยู่แบบนี้ก่อนได้ไหม”

“ผมว่าปล่อยก่อนดีกว่าถ้าใครมาเห็นมันจะไม่ดีนะ”

เนสิตาทำตรงกันข้ามกับสิ่งที่เขาบอกเธอเบียดกายที่เปียกปอนเข้าหาอย่างยั่วยวน

“เนสชอบคุณฐาค่ะ”

“ผมว่าคุณคงเมา”

“ไม่ได้เมาค่ะ เนสชอบคุณจริงๆ ชอบตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ”

ดวงตาของทั้งคู่สบกันในระยะประชิด เธอมองเขานิ่งๆ ราวกับจะเชื้อเชิญ ฐากูรกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากกลิ่นกายหอมจากสาวบริสุทธิ์กับเรือนร่างที่เย้ายวนทำให้เขาคุมตัวเองแทบไม่อยู่ สัญชาตญาณเข้าครอบงำชั่วขณะ เขาค่อยๆ โน้มใบหน้าลงไปอย่างช้าๆ ราวกับจะให้โอกาสเธอได้ถอยหนี แต่เนสิตาไม่ถอยเธอยังคงมองเขาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกมากมายที่ไม่สามารถตีความได้ชัดเจนนัก

แล้วริมฝีปากอุ่นของฐากูรก็ประทับลงบนริมฝีปากนุ่มของเนสิตาอย่างแผ่วเบาสัมผัสแรกนั้นอ่อนโยนราวกับจะหยั่งเชิง ลมหายใจของทั้งคู่หยุดชะงักไปชั่วขณะ เนสิตารับรู้ถึงสัมผัสอุ่นร้อนที่แตะลงมาบนกลีบปากของเธอ กลิ่นหอมอ่อนๆ ของไวน์ที่ติดอยู่บนริมฝีปากของเขาผสมกับกลิ่นกายอบอุ่นที่หอมเฉพาะตัว มันเป็นสัมผัสที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน แปลกใหม่ แต่กลับทำให้หัวใจเต้นระรัวจนแทบจะทะลุออกมาจากอก เธอรู้สึกเหมือนถูกกระแสไฟฟ้าช็อตเบาๆ ทั่วทั้งร่าง ความมึนเมาจากไวน์ถูกแทนที่ด้วยความมึนงงและอาการชาตามปลายประสาท มันไม่ใช่การจูบที่ร้อนแรง แต่กลับเต็มไปด้วยความรู้สึกมากมายที่อัดแน่น ทั้งความอ่อนโยน ความปรารถนาและการเริ่มต้นของบางสิ่งบางอย่างที่ไม่อาจย้อนคืน

สัมผัสแรกจากริมฝีปากของเขาที่อ่อนโยนค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นลึกซึ้งขึ้นเล็กน้อย ไม่รุกเร้า แต่ก็หนักแน่นพอที่จะทำให้เธอรับรู้ถึงการมีอยู่ของเขาได้อย่างชัดเจน เนสิตาหลับตาพริ้มปล่อยให้ความรู้สึกใหม่นี้เข้าครอบงำอย่างเต็มที่ ไม่มีเสียงใดมีเพียงหัวใจที่เต้นแรงทั้งสองและความรู้สึกที่เชื่อมโยงกันอย่างลึกซึ้งเกินกว่าจะอธิบายเป็นคำพูดได้