ตอนที่ 8 ความช่วยเหลือ

 

เช้าวันพุธพิมพ์พลอยติดป้ายหน้าร้านว่าหยุดหนึ่งวันเพราะวันนี้หญิงสาวขับรถเข้ามาในตัวเมืองกระบี่ เพื่อไปซื้อสินค้าเข้าร้าน ปกติเธอจะสั่งของจากร้านขายส่งที่มีบริการจัดส่งสินค้าให้ถึงร้าน แต่ครั้งนี้เธออยากจะไปเลือกของด้วยตัวเอง เพราะมีสินค้าหลายอย่างที่อยากได้เป็นพิเศษ หญิงสาวใช้เวลาเดินเลือกซื้อของอยู่หลายชั่วโมงจนได้ของเต็มรถคันเล็กและบางส่วนเธอก็ให้ร้านค้าเอาไปส่งที่ร้านของเธอ

เมื่อจัดการธุระของตัวเองเสร็จแล้วพิมพ์พลอยก็ไปซื้อโทรศัพท์มือถือเครื่องใหม่ให้กับน้าอัมพร จากนั้นก็ไปทานอาหารที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง หลังทานเสร็จก็ขับรถมุ่งหน้ากลับอ่าวลึกในเวลาบ่าย ท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีส้มอากาศเริ่มเย็นสบายเพราะสองข้างทางเต็มไปด้วยสวนยางพาราและสวนปาล์ม

พิมพ์พลอยเปิดกระจกรถลงเล็กน้อยแล้วปล่อยให้สายลมพัดปะทะใบหน้าหญิงสาวรู้สึกดีกับธรรมชาติสองข้างทาง

ขณะกำลังรับลมเย็นรถของพิมพ์พลอยก็กระตุกติดหลายครั้งก่อนจะกระชากและดับสนิทลงกลางถนนที่ค่อนข้างเปลี่ยว สองข้างทางไร้ผู้คนหรือบ้านเรือนมีเพียงต้นยางพาราและต้นปาล์มที่สูงท่วมหัว พิมพ์พลอยรู้สึกกลัวจับใจ

“อะไรกันเนี่ย” พิมพ์พลอยบ่นออกมาอย่างหัวเสีย เธอพยายามบิดกุญแจสตาร์ทรถอีกครั้งและอีกหลายๆ ครั้งแต่รถก็ยังคงเงียบสนิทไม่มีการตอบสนองใดๆ

พิมพ์พลอยปลดเข็มขัดนิรภัยก่อนจะเปิดประตูรถลงไปยืนที่ข้างถนนอย่างหมดหวัง เธอเปิดกระโปรงรถขึ้นแล้วพยายามมองว่าว่ามีอะไรผิดปกติหรือเปล่า แต่ก็รู้ว่ามีอะไรผิดปกติเธอไม่ได้มีความรู้เรื่องเครื่องยนต์เลยแม้แต่น้อย

“แล้วจะทำยังไงล่ะยายพลอย นี่ก็จะมืดแล้วด้วย” หญิงสาวบ่นกับตัวเองก่อนจะเปิดประตูรถเข้าไปหยิบโทรศัพท์มือถือ

เธอโทรศัพท์ไปหาน้าประทีปแต่ไม่ว่าจะโทรกี่รอบน้าเขยก็ยังไม่ยอมรับโทรศัพท์ ส่วนโทรศัพท์ของน้าอัมพรก็เสียไปเมื่อวานตอนเย็นและเครื่องใหม่เธอก็เพิ่งจะซื้อให้เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน

หญิงสาวชะเง้อคอมองเพื่อหวังว่าจะมีรถใครสักคนผ่านมา แสงอาทิตย์เริ่มลับขอบฟ้าความมืดกำลังจะเข้ามาเยือนและเธอไม่ชอบการอยู่คนเดียวในที่เปลี่ยวๆ แบบนี้เลย ยิ่งคิดพิมพ์พลอยก็ยิ่งรู้สึกกังวล

พิมพ์พลอยเธอมองดูโทรศัพท์อีกครั้งและตัดสินใจโทรหานายหัวธนธรรศเพราะเขาเป็นอีกคนที่น่าจะช่วยเธอได้ หญิงสาวกดโทรออกและรอสายอยู่นานแต่เขาก็ไม่รับสาย

ในขณะที่พิมพ์พลอยกำลังยืนหมดหวังอยู่ข้างถนนแสงไฟจากหน้ารถยนต์คันหนึ่งก็สาดส่องเข้ามาจากด้านหลัง เธอรีบหันขวับไปมองอย่างรวดเร็วด้วยความตกใจและดีใจ เมื่อรถคันนั้นขับเข้ามาใกล้พิมพ์พลอยก็รีบโบกมือขอความช่วยเหลือทันที

รถคันนั้นดูคุ้นตาและเมื่อมันจอดสนิทต่อท้ายรถของเธอหญิงสาวกก็ฉีกยิ้มด้วยความดีใจ เมื่อร่างสูงใหญ่ของเขาก้าวลงจากรถเธอก็ทักทายด้วยความดีใจ

“นายหัว...”

นายหัวธนธรรศเดินตรงมายังรถของพิมพ์พลอยด้วยท่าทางสงบนิ่ง แต่แฝงด้วยความห่วงใย

“รถเสียเหรอพลอย”

“ค่ะนายหัวไม่รู้เป็นอะไร พลอยขับมาดีๆ มันก็ดับไปเฉยเลยค่ะ จากนั้นก็สตาร์ทไม่ติดอีกเลยค่ะ นายหัวซ่อมรถเป็นไหมคะ”

“ไม่แน่ใจครับขอดูก่อนนะ คุณไปเอาไฟฉายที่ลิ้นชักหน้ารถมาให้หน่อยสิ”

“ได้ค่ะ” หญิงสาวรีบไปเอาไฟฉายตามที่เขาบอก จากนั้นก็ถือกลับมาแล้วส่องไปยังกระโปรงรถที่เขายืนดูอยู่

นายหัวหนุมก้มลงตรวจสอบเครื่องยนต์อย่างละเอียดด้วยความชำนาญ พิมพ์พลอยยืนมองอยู่ข้างๆ แอบชำเลืองมองเขาด้วยความทึ่งท่าทางของเขาจริงจังกับการซ่อมรถตรงหน้า

แต่เขาก็มองไม่เห็นความผิดปกติอะไร นายหัวหนุ่มจึงเข้าไปลองสตาร์ทรถอีกครั้งก่อนจะเดินมาหาพิมพ์พลอยที่ยืนรอลุ้นอยู่ว่าเขาจะซ่อมได้ไหม

“รถของพลอยเป็นอะไรคะ”

“ไม่เป็นอะไรเลยครับ ก็แค่น้ำมันหมดเอง”

“อะไรนะคะ” พิมพ์พลอยทั้งตกใจและอายในเวลาเดียวกันที่ขับรถจนน้ำมันหมดโดยไม่รู้ตัว

“น้ำมันรถหมดครับ”

“พลอยสะเพร่ามากเลยนะคะ ขับรถจนลืมดูน้ำมัน นายหัวพาพลอยไปซื้อน้ำมันหน่อยไหมคะ” เธอกล่าวอย่างเกรงใจ

“จากที่นี่ไปปั๊มมันไกลกว่าสวนผมมาก ถ้าไปกลับก็น่าจะเสียเวลาแล้วตอนนี้มันก็ค่ำแล้ว ผมว่าให้ลูกน้องเอาน้ำมันมาให้ดีกว่านะ เข้าเมืองครั้งหน้าพลอยค่อยไปเติมก็ได้”

“จะดีเหรอคะ”

“ดีสิ พลอยไปนั่งรอในรถผมนะ สตาร์ทรถแล้วเปิดแอร์ด้วยนะ ยุงเริ่มเยอะแล้ว ผมขอโทรบอกลูกน้องก่อน”

พิมพ์พลอยพยักหน้าเข้าใจก่อนจะเดินไปที่รถของนายหัวธนธรรศ เธอสตาร์ทเครื่องยนต์จากนั้นก็ลงจากรถแล้วอ้อมมานั่งฝั่งข้างคนขับ

“เรียบร้อยไหมคะ” หญิงสาวถามเมื่อเขากลับขึ้นมานั่งบนรถ

“ครับ เดี๋ยวเขาจะเอาน้ำมันมาเติมให้เรา”

“ขอบคุณมากนะคะ ถ้าไม่เจอนายหัวพลอยคงแย่แน่เลยค่ะ” หญิงสาวยิ้มด้วยความโล่งใจและดีใจ

“จอดตรงนี้นานแล้วเหรอครับ” เขามองไปรอบๆ บริเวณซึ่งค่อนข้างเปลี่ยวมาก

“ก็สักพักค่ะ พลอยโทรหาน้าประทีปแต่เขาไม่รับสาย”

“แล้วทำไมไม่โทรหาผมล่ะ พลอยก็มีเบอร์ผมแล้วนี่ครับ วันหลังถ้ามีเรื่องแบบนี้โทรหาผมได้เลยนะ”

“พลอยโทรแล้วนะคะ แต่นายหัวก็ไม่รับเหมือนกันค่ะ” เธอบอกเสียงเบาเพราะกลัวเขาคิดว่าเธอกำลังตำหนิ

“จริงเหรอ” นายหัวธนธรรศรีบหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงออกมาดูก่อนจะหัวเราเบาๆ เมื่อเห็นสายไม่ได้รับ

“เจอมิสคอลไหมคะ”

“ครับ ไม่รู้ว่าเผลอปิดทั้งเสียงและสั่นไปตั้งแต่ตอนไหน ขอโทษด้วยนะครับ”

“นายหัวไม่ผิดเลยค่ะ แล้วตอนนี้คนที่มาช่วยพลอยก็คือนายหัวนะคะ ถ้านายหัวไม่มาก็ไม่รู้ว่าจะมีรถคันอื่นผ่านมาตอนไหน พลอยคิดว่าจะรออีกสักพักแล้วจะโทรหาน้าประทีปอีกรอบน่ะคะ แล้วนายหัวไปไหนมาคะ”

“ผมไปธุระในเมืองครับ แล้วพลอยล่ะ”

“พลอยไปเลือกของเข้าร้าน จากนั้นก็ซื้อโทรศัพท์ให้น้าอัมพรแล้วก็เอางานไปปริ้นค่ะ”

“สองเรื่องแรกผมเข้าใจครับ แต่เอางานไปปริ้นนี่คืออะไร คุณทำงานอย่างอื่นด้วยเหรอ” เขาถามเพราะอยากทำความรู้จักเธอให้มากขึ้น

“ไม่ใช่งานอื่นหรอกค่ะ แต่พลอยจะโปรโมชั่นที่ร้านก็เลยต้องเอาไปปริ้นค่ะ”

“แบบไหนครับขอผมดูหน่อยสิ”

“นี่ค่ะ” หญิงสาวเปิดภาพในโทรศัพท์ที่มีโปรโมชั่นรับโอนเงิน รับสั่งของออนไลน์ให้กับนายหัวธนธรรศดู

“ก็ดีนะครับ บางคนจะได้ไม่ต้องเสียเวลาเข้าไปโอนที่ธนาคารแต่สั่งของนี่ละคืออะไร”

“ก็แบบอยากได้ของสักชิ้นที่ขายออนไลน์แต่พวกเขาสั่งไม่เป็นหรือบางทีสั่งเป็นก็จริงแต่ไม่ค่อยอยู่บ้านรอรับของ พลอยก็เลยคิดว่าจะสั่งให้แล้วเอาของมาลงที่ร้านค่ะเพราะยังไงพลอยก็อยู่ที่ร้านตลอดยกเว้นก็แค่วันพุธค่ะ”

“ไม่รู้พลอยคิดได้ยังไง”

“มันดีไหมคะ” เพราะเห็นสีหน้างงๆ ของนายหัวหนุ่มพิมพ์พลอยก็เลยไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เธอคิดนั้นจะดีไหม

“ผมว่าดีเลยครับ ของบางอย่างถ้าต้องเข้าไปเลือกซื้อเองก็เสียทั้งเงินเสียทั้งเวลา ผมว่าคนที่นี่น่าจะเป็นลูกค้าของพลอยเยอะเลย”

“พลอยก็คิดอย่างนั้นค่ะเลยลองให้บริการแบบนี้ดูแต่ถ้าไม่มีคนมาใช้บริการก็ไม่เสียหายอะไร”

“พลอยเป็นคนมีความคิดสร้างสรรค์มากเลยนะครับ ครั้งหน้าถ้าจะทำโปรโมชั่นอะไรอีกไปปริ้นที่บ้านมก็ได้นะ”

“บ้านายหัวมีเครื่องปริ้นเหรอคะ”

“ครับ พลอยไปใช้ได้เลย ถ้าไปไม่ถูกก็ไปกับน้าอัมพรก็ได้นะ”

“เอาไว้วันหลังพลอยจะไปใช้บริการนะคะ”