Semua Bab ซ่อมใจด้วยไฟสวาท: Bab 1 - Bab 10

พิมพ์พลอยหญิงสาววัยสิบสี่ปีขับรถยนต์คันเล็กที่มาจากน้ำพักน้ำแรงของตนกลับเองกลับมาจากงานเลี้ยงสิ้นปีของบริษัทที่เธอแอบออกมาก่อนงานจะเลิกเพราะพรุ่งนี้จะเป็นวันหยุดยาวและชลวิทย์แฟนหนุ่มของเธอบอกว่าจะกลับบ้านที่ต่างจังหวัดพรุ่งนี้เช้าหญิงสาวอยากเอาเครื่องนวดเท้าอัตโนมัติที่ซื้อมาเมื่อหลายวันก่อนเธออยากจะฝากให้เขาเอาไปให้มารดาของเขาเธอกับชลวิทย์คบหากันมาได้หนึ่งปีแล้ว ช่วงครึ่งปีหลังทั้งสองไม่ค่อยมีเวลาให้กันเท่าไหร่เพราะเขาออกไปดูไซต์งานที่ต่างจังหวัดอยู่บ่อยๆ แต่ก็ยังโทรศัพท์คุยกันอยู่เกือบทุกวันพิมพ์พลอยขับรถมาจอดหน้าคอนโดหรูที่ชลวิทย์เช่าอยู่หญิงสาวเอาคีย์การ์ดที่คนรักของเธอเคยให้ไว้เพื่อเข้าลิฟต์ไปยังห้องของชายหนุ่มที่อยู่ชั้น 19 เธอไม่ได้บอกเขาล่วงหน้าเพราะโทรศัพท์ของเธอแบตหมดตั้งแต่อยู่ในงานเลี้ยงเมื่อช่วงหัวค่ำพิมพ์พลอยเปิดประตูห้องเขามาก็ตกใจจนกรี๊ดออกมาจนสุดเสียง หญิงสาวรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบกำลังพังทลายลงเพราะภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้ามันเกินกว่าเธอจะรับไหว เมื่อชลวิทย์แฟนหนุ่มของเธอที่กำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงกับผู้หญิงคนหนึ่งอยู่บนเตียงกว้างหญิงสาวอยากจะกรี๊ดเป็นครั้งที่สองแต่เสียง

“พลอยเคยทำงานที่กรุงเทพรับเงินเดือนหลายหมื่นแล้วจะมาขายของกำไรชิ้นละบาทสองบาทน่ะเหรอ มันจะคุ้มกับค่าเหนื่อยไหม” น้าอัมพรเตือน“แต่อยู่ที่นี่พลอยไม่ค่าเช่าห้องนะคะ พลอยมีเงินเก็บ มีเงินที่พ่อกับแม่ทิ้งไว้ให้ ถ้าอยู่แบบมาหรูหราพลอยคิดว่าจะอยู่ได้ค่ะ”“น้าว่าดีเหมือนกันนะ ที่นี่ไม่มีร้านขายของชำเลย จะมีก็แต่ร้านยายเป้า ของก็แพงบางอย่างก็เก่าเก็บ ถ้าพลอยเปิดร้านที่นี่คนงานในสวนปาล์มก็คงไม่ต้องนั่งรถไปซื้อกันหรอก” ประทีปสามีของอัมพรเห็นด้วยกับหลานของภรรยาเขาทำงานเป็นผู้จัดการที่สวนปาล์มของนายหัวธนธรรศที่มีคนงานนับร้อยซึ่งคนเหล่านั้นก็ต้องนั่งรถจากสวนเข้าไปซื้อของในตัวอำเภอกันทุกอาทิตย์ แต่ถ้ามีร้านมาเปิดใกล้ๆ คนงานเหล่านั้นก็ไม่ต้องเสียเวลาวันหยุดไปกับการเข้าไปซื้อของ“น้าประทีปว่าดีใช่ไหมคะ”“น้าว่าดีนะ หน้าบ้านของพลอยถ้าปรับปรุงอีกนิด ทำเพิงยื่นออกมาอีกหน่อย เอาโต๊ะหินอ่อนมาวางสักชุดก็ดี”“มันจะเหนื่อยเอานะพลอย” อัมพรยังเป็นห่วงหลานสาว“พลอยว่าแรกๆ ก็อาจจะเหนื่อยแต่ถ้าเราทำทุกอย่างเป็นระบบพลอยว่าคงไม่เหนื่อยเท่าไหร่”“เอาล่ะถ้าพลอยจะทำจริง น้าก็จะช่วย”“แล้วน้าไม่ต้องทำงานเหรอคะ”“น้าก็

“นี่หลานสาวน้าเองค่ะ ชื่อพลอยค่ะเพิ่งกลับมาจากกรุงเทพฯ แล้วก็มาเปิดร้านนี้แหละค่ะ” น้าอัมพรแนะนำเพิ่มด้วยรอยยิ้มภาคภูมิใจ“ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณพลอย” นายหัวธนธรรศเอ่ยทักทายเสียงอีกครั้ง“นายหัวเรียกพลอยเฉยๆ ก็ได้ค่ะ วันนี้จะมาซื้ออะไรดีคะ”“ยังไม่รู้เลยขอเดินดูก่อนนะ”นายหัวหนุ่มเดินสำรวจสินค้าไปทั่วราวกับมาซื้อของจริงจัง แต่เดินวนอยู่นานก็ยังไม่รู้จะซื้ออะไรเพาะปกติแล้วไม่ค่อยซื้อของใช้เข้าบ้างเองและคนที่ซื้อก็คือน้าอัมพร แต่ถ้าหากไม่ซื้อก็คงไม่ดีแน่สุดท้ายเลยซื้อเบียร์แบบกระป๋องและกาแฟอย่างละถาดเพราะเป็นสองสิ่งที่น้าอัมพรไม่เคยซื้อให้“นายหัวจะจ่ายเป็นเงินสดหรือสแกนคะ” พิมพ์พลอยวางแผ่นอะคริลิคขนาดครึ่งเอสี่ที่ด้านในเธอปริ้นคิวอาร์โค้ตสำหรับชำระเงินไว้“สะดวกดีเหมือนกันนะที่มีบริการสแกนสำหรับจ่ายเงินแต่คงไม่มีคนใช้บ่อยไหม”“ค่ะ ส่วนใหญ่ชาวบ้านจะจ่ายเป็นเงินสด”“ที่นี่ก็แบบนี้แหละครับ เวลาส่วนใหญ่ของพวกเขาหมดไปกับงานตลอดทั้งวันเลยไม่มีใครสนใจใช้โทรศัพท์มือถือเท่าไหร่”“นายหัวก็จ่ายเงินค่าจ้างเป็นเงินสดเหรอคะ”“ก็ส่วนใหญ่นะ แต่ก็มีบ้างที่โอนเข้าบัญชี”นายหัวหนุ่มจ่ายเงินค่าเบียร์และ

ในคืนหนึ่งหลังจากลูกค้าคนสุดท้ายของร้านพลอยหลานน้าอัมพรเดินจากไปและน้าอัมพรก็กลับบ้านไปแล้ว พิมพ์พลอยจัดการปิดประตูร้านก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้หลังเคาน์เตอร์ตัวเล็กๆ ความเหนื่อยล้าจากการทำงานตลอดทั้งวันทำให้พิงไปบนเก้าอี้อย่างหมดแรง ความเงียบเข้าปกคลุมทั่วบริเวณอีกครั้ง มีเพียงเสียงจิ้งหรีดเรไรที่ดังมาจากพงหญ้านอกร้านพิมพ์พลอยหยิบมือถือเครื่องเก่าขึ้นมาเปิดเธอเลื่อนดูรูปภาพในแกลเลอรีไปเรื่อยๆ ภาพแล้วภาพเล่าฉายวนเวียนอยู่ในหน้าจอ ก่อนที่นิ้วเรียวจะหยุดชะงักลงที่รูปภาพใบหนึ่งมันเป็นรูปที่เธอกับชลวิทย์ยืนกอดกันแน่นบนชายหาดแห่งหนึ่งในวันหยุดพักร้อน ใบหน้าของทั้งคู่เต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข แววตาของพิมพ์พลอยในรูปนั้นเต็มไปด้วยความรักและความสดใสที่เธอแทบจำไม่ได้ว่าตัวเองเคยมีมัน แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันก็คืออดีตไปแล้วน้ำตาเริ่มเอ่อขึ้นมาจนภาพในหน้าจอพร่าเบลอไปหมด พิมพ์พลอยใช้นิ้วลูบไปบนหน้าจอที่มีรูปถ่ายของชลวิทย์เบาๆ ความทรงจำเก่าๆ ปรากฏขึ้นมาในความทรงจำอีกครั้ง“พลอยพี่รักพลอยที่สุดเลยนะ” เสียงของชลวิทย์ดังแว่วอยู่ในห้วงความคิด พร้อมกับภาพในวันที่เขาคุกเข่าขอเธอแต่งงานในร้านอาหารแห่งหนึ่งอ

นายหัวธนธรรศนั่งคุยอยู่ในรถกับพิมพ์พลอยไม่ถึงสิบนาทีลูกน้องของเขาก็ขับรถกระบะคันเก่าเข้ามาจอดเทียบชายหนุ่มรีบลงไปบอกลูกน้องให้เติมน้ำมันที่รถคันเล็กของพิมพ์พลอยโดยมีเจ้าของรถลงมาดูอยู่ข้างๆ“แกลลอนใหญ่มากเลย กี่ลิตรคะนายหัว” หญิงสาวมองแกลลอนในมือคนของนายหัวแล้วคิดไม่ออกว่ามันขนาดเท่าไหร่“ยี่สิบลิตรครับ”“นายหัวต้องคิดค่าน้ำมันด้วยนะคะ”“ไม่เป็นไรครับ ผมไม่ได้ซื้อมาสักหน่อยมันอยู่ที่สวน” เขากอดอกพิงรถมองคนงานที่กำลังกรอกน้ำมันให้กับรถของหญิงสาว“แต่นายหัวก็ซื้อมานี่คะ ให้พิมพ์พลอยจ่ายค่าน้ำมันเถอะนะคะ” เธอรู้ว่าเขาเป็นคนมีน้ำใจแต่เธอก็ไม่ชอบเอาเปรียบใคร“ถ้าอยากจ่ายจริงก็จ่ายเป็นเบียร์เย็นๆ สักขวดให้นายสินก็แล้วกันนะดีไหมสิน” นายหัวธนธรรศพูดกับพิมพ์พลอยแล้วกันมาถามความคิดเห็นของลูกน้องที่กรอกน้ำมันลงถังเสร็จพอดี“เป็นความคิดที่ดีมากเลยครับนายหัว” สินธพยิ้มอย่างดีใจกับค่าจ้าง“ถ้างั้นพรุ่งนี้พี่ไปที่ร้านพลอยนะคะพลอยจะเตรียมไว้ให้ค่ะ” พิมพ์พลอยเคยเจอผู้ชายคนนี้มาหลายครั้งแล้วเพราะเขามักแวะไปอุดหนุนเธอที่ร้านเป็นประจำ“ไม่เป็นไรครับคุณพลอยผมแค่ล้อเล่นครับ”“แต่พลอยจริงจัง ถึงนายหัวจะไม่