บทที่ 10 พระชายาฉินอ๋อง

            หยางเฉิงปรายตามองปิ่นหยกที่ได้มาพร้อมกับตราตระกูลเหริน ก่อนจะนึกถึงเจ้าของปิ่นขึ้นมา

                “ซูอวี้หนิงเล่า ยังปลอดภัยดีหรือไม่” ร่างสูงเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจนัก

                “พ่ะย่ะค่ะ คุณหนูใหญ่ซูดูเหมือนว่าจะถูกอนุหลินบังคับให้แต่งออกไปเป็นอนุของคหบดีจง”

                “โอ้! นี่ใต้เท้าซูอยากจะมีบุตรเขยที่อายุมากกว่าตนหรอกหรือ” หยางเฉิงเห็นเป็นเรื่องขบขัน

            เจียงเฟิงที่เห็นท่าทีท่านอ๋องเช่นนี้ก็อดสงสารคุณหนูซูไม่ได้ ครั้งที่ฮูหยินซูและหวงกุ้ยเฟยยังมีพระชนม์อยู่ ทั้งสองสนิทสนมกันมาก คุณหนูซูในวัยเด็กยังเคยตามมารดามาเข้าเฝ้าหวงกุ้ยเฟย ใบหน้ากลมเล็กนั้นยิ้มแย้มกับทุกผู้ที่เดินผ่าน อีกทั้งยังใจดีนำขนมจากนอกวังมาให้เขา ที่ครั้งนั้นยังเป็นเด็กยากจนได้ลองชิมอยู่บ่อยครั้ง

                “ท่านอ๋องไม่คิดจะช่วยเหลือคุณหนูซูหน่อยหรือพ่ะย่ะค่ะ อย่างน้อยก็ให้นางได้แต่งกับบัณฑิตหนุ่มสักคน” ขันทีหนุ่มเสี่ยงตายเอ่ยขอร้องแทนอวี้หนิง

            ทว่า หยางเฉิงที่ได้ยินเช่นนั้นกลับตวัดตามามองขันทีข้างกาย

                “เจ้าลืมแล้วหรือไร ตอนนี้ข้าเป็นเพียงคนบ้า จะช่วยอันใดใครได้ อีกอย่างนางก็มีคนรักอยู่แล้ว ควรเป็นฉู่อ๋องที่ต้องช่วยนางในดวงใจไม่ใช่หรือ” ร่างสูงลุกขึ้นจากเก้าอี้หลังโต๊ะทรงอักษร

                “ข้ารับปากว่าจะช่วยให้ทายาทตระกูลเหรินอยู่รอด ไม่ได้จะช่วยให้ผู้ใดสมหวังในรัก เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับข้า ตอนนี้เจ้าไปตรวจสอบสมบัติของข้าได้แล้วว่ายังอยู่ครบในคลังหลวงหรือไม่ หรือมีผู้ใดบังอาจโยกย้ายทรัพย์สินของข้า”

            หยางเฉิงเอ่ยพลางโยนบัญชีทรัพย์สินของตระกูลเหรินให้เจียงเฟิง ก่อนจะออกจากห้องทรงอักษรไป

            เจียงเฟิงมองตามหลังเจ้านาย ก่อนจะพึมพำกับตนเอง

                “ไร้หัวใจยิ่งนัก”

                “ข้าได้ยินนะ” หยางเฉิงที่เดินพ้นประตูไปแล้วกลับตะโกนกลับมา

จนขันทีหนุ่มหน้าซีดเผือด รีบค้อมกายส่งเสด็จอีกครั้ง

            ภายในท้องพระโรง เรื่องการสู่ขอหลานสาวทำให้หลินเหวินซานดูแก่ลงหลายสิบปี ทั้งที่เพิ่งผ่านไปได้ไม่กี่วัน หยางเฉิงที่มีท่าทีเป็นเด็ก ยิ้มกว้างให้กับหลินเหวินซาน นั่นยิ่งทำให้ตาเฒ่าเจ้าเล่ห์เช่นเจ้ากรมคลังแค้นใจจนแทบกระอักเลือด ใครจะไปคาดคิดว่าคนบ้าเช่นฉินอ๋องจะคิดอยากมีพระชายาเช่นผู้อื่น อีกทั้งฮ่องเต้ยังมีราชโองการเจาะจงมายังตระกูลหลินอีก หากไม่รู้ว่าหลี่หยางเฉิงเสียสติไปแล้ว เขาคงคิดว่ามันเป็นการแก้แค้นเป็นแน่

            ฮ่องเต้เทียนอี้ที่นั่งอยู่บนบัลลังก์มังกรเอ่ยถามเรื่องงานแต่งของโอรสทันที

                “ว่าอย่างไรเล่าใต้เท้าหลิน หลานสาวท่านคนใดที่จะยกให้กับฉินอ๋อง”

            หลินเหวินซานถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนก้าวออกมาเบื้องหน้าบัลลังก์

                “ทูลฝ่าบาท หลานสาวกระหม่อม ซูเจินหยู วางตัวในกรอบ ประพฤติตามสี่คุณธรรม สามคล้อยตาม กระหม่อมจึงขอยกนางให้แต่งเข้าสู่จวนฉินอ๋องพ่ะย่ะค่ะ”

            สิ้นเสียงของเหวินซาน รองเจ้ากรมโยธาอย่างซูจิ้งซวนก็มีท่าทีตกใจในทันที ก่อนจะหันไปมองหลินซือหานที่นิ่งสงบ ไม่มีท่าทีโต้แย้ง แม้อยากปกป้องผลประโยชน์ของตระกูลซู ทว่าจิ้งซวนขลาดกลัวเกินกว่าจะทูลคัดค้าน

            หยางเฉิงมองประเมินคนทั้งสามในเวลาอันรวดเร็ว ใบหน้าคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้มของเขาทำให้ผู้คนอ่านจิตใจไม่ออก

                “เช่นนั้นหรอกหรือ รองเจ้ากรมโยธาอบรมบุตรีได้ดีทีเดียว” ฮ่องเต้หันไปเอ่ยชมจิ้งซวน ทว่าสายตากลับไม่มีความเป็นมิตรแม้แต่น้อย

                “ขอบพระทัยฮ่องเต้ที่เมตตาบุตรีกระหม่อมพ่ะย่ะค่ะ”

            จิ้งซวนที่ไม่อาจทูลปฏิเสธได้ ทำได้เพียงขอบคุณในพระเมตตา ก่อนที่ฮ่องเต้จะหันมามองโอรสของตนที่ยืนไม่นิ่ง มองนั่นนี่ไปเรื่อย

                “ฉินอ๋องเล่า พอใจในตัวพระชายาของเจ้าหรือไม่”

                “พ่ะย่ะค่ะ ลูกพอใจมาก” หยางเฉิงยิ้มกว้างตอบฝ่าบาท ก่อนจะเผื่อแผ่รอยยิ้มนั้นไปยังขุนนางทุกคน

            ขุนนางที่เริ่มคุ้นชินกับท่าทีเสียสติของฉินอ๋องแล้ว ได้แต่ขบขันให้กับโชคชะตาของตระกูลหลินและตระกูลซู ยิ่งทำให้หลินเหวินซานอับอาย อยากจะหนีออกจากท้องพระโรงเสียเดี๋ยวนั้น ไม่ต่างจากจิ้งซวนที่คับแค้นใจจนไร้ที่ระบาย

                “ดี! เมื่อไม่มีผู้ใดคัดค้าน รองเจ้ากรมโยธาก็รีบกลับจวนเถอะ ราชโองการของเราจะไปถึงในไม่ช้า”

            ฮ่องเต้เทียนอี้ตรัสจบ ก็เสด็จออกจากท้องพระโรง เหล่าขุนนางต่างเข้ามาแสดงความยินดีกับฉินอ๋องและซูจิ้งซวน

                “ยินดีกับฉินอ๋องพ่ะย่ะค่ะ” เจ้ากรมอาญาเอ่ยด้วยใบหน้าเบิกบาน พลางปรายตามองรองเจ้ากรมโยธา

                “ฮ่า ฮ่า ขอบคุณใต้เท้าทุกท่าน วันงานอย่าลืมมาดื่มเหล้ามงคลของข้านะ เช่นนั้นข้า…ข้าต้องรีบกลับไปเตรียมตัว” หยางเฉิงมีท่าทีเขินอาย ลุกลี้ลุกลนบอกลาทุกคน แล้ววิ่งออกจากท้องพระโรงไป ยิ่งเป็นที่ขบขันของเหล่าขุนนาง

                “ยินดีกับใต้เท้าซูที่จะได้เป็นพ่อตาท่านอ๋อง”

            เหล่าขุนนางเอ่ยยินดีกับจิ้งซวน ทว่าใบหน้ากลับเต็มไปด้วยรอยยิ้มเย้ยหยัน ทำให้จิ้งซวนอยากจะอาเจียน ก่อนจะรีบไล่ตามหลินซือหานที่ออกจากท้องพระโรงมาก่อนตน

                “ใต้เท้าหลินหยุดก่อน!” จิ้งซวนที่วิ่งจนหอบเหนื่อยกว่าจะไล่ตามหลินซือหานได้ทันที่หน้าประตูวังพอดี

            หลินซือหานหยุดเดินก่อนหันกลับไปเผชิญหน้ากับอีกฝ่าย

                “ใต้เท้าซูมีเรื่องอันใดหรือไม่”

                “เหตุใดท่านไม่มีท่าทีเดือดดาลเลยเล่า เจินเอ๋อร์เป็นหลานสาวของท่านนะ ท่านไม่ใช่ว่าจะสนับสนุนนางให้ได้แต่งเข้าจวนแม่ทัพหรอกหรือ” จิ้งซวนฉงนกับท่าทีใจเย็นของอีกฝ่าย

                “แต่งกับจวนอ๋องก็ใช่ว่าจะไม่ดี เป็นพระชายาฉินอ๋องย่อมดีกว่าเป็นฮูหยินรองของคุณชายมู่มิใช่หรือ อย่างไรมู่หรงชิงก็หมั้นหมายกับจวนเสนาบดีเว่ย ท่านก็รู้ว่าบัณฑิตเว่ยผู้นี้เป็นสหายของฮ่องเต้ ถึงตระกูลหลินจะทูลขอให้เจินหยูได้แต่งเข้าจวนมู่ ฮ่องเต้ก็ไม่ทรงยอมให้นางทัดเทียมกับบุตรสาวสหายแน่”

            ในราชสำนักมีผู้ใดไม่รู้ ฮ่องเต้ไว้วางใจเว่ยจิ้นหงผู้นี้มากกว่าผู้ใด มิเช่นนั้นเพียงสิบสองปี เขาคงไม่ก้าวหน้าในราชสำนักเร็วเพียงนี้ จากบัณฑิตสอนตำราเหล่าองค์ชาย กลายเป็นเสนาบดีฝ่ายซ้ายได้เร็วเพียงนี้

            ทว่าเหตุผลนี้กลับไม่ได้ทำให้ซูจิ้งซวนพอใจ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยโทสะ

            “นี่! เหตุใดท่านจึงเอ่ยอย่างไม่ไยดีเช่นนี้เล่า ไหนท่านว่าอยากเป็นผู้สืบทอดตระกูลหลินอย่างไรเล่า ไม่ใช่ว่าท่านก็ต้องการการสนับสนุนจากตระกูลมู่ด้วยมิใช่หรือ จวนฉินอ๋องก็มีเพียงเปลือกที่ฮ่องเต้ใช้ปกป้องโอรสเท่านั้น จะช่วยสนับสนุนท่านได้อย่างไร”

            อีกฝ่ายไม่คิดตอบคำถามของจิ้งซวน

                “หึ! เรื่องของข้า ใต้เท้าซูอย่าทำเป็นรู้ดี” เอ่ยจบ หลินซือหานก็สะบัดแขนเสื้อจากไป

            จิ้งซวนทำได้เพียงกลับจวนด้วยความคับแค้นใจ

            ภายในโถงเรือนใหญ่ ทั้งมารดา หลินซือเหยียน และซูเจินหยูต่างรอเขาอยู่ก่อนแล้ว เมื่อเห็นเขากลับมา หลินซือเหยียนจึงไม่คิดให้เขาหยุดพัก

                “ท่านพี่ เป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ เป็นหลินซื่อเหม่ยที่ต้องแต่งเข้าจวนฉินอ๋องใช่หรือไม่”

                “อาซวน รีบตอบเร็วเข้า แม่กลุ้มใจจะแย่แล้ว”

            ซูจือเหลียงที่กลัดกลุ้มมาหลายวันช่วยเร่งบุตรชายอีกแรง ไม่ต่างจากเจินหยูที่จ้องมองบิดาด้วยความร้อนใจไม่แพ้กัน

                “ไหนเจ้าบอกว่ากำชับพี่ชายเจ้าไม่ให้อ่อนข้อให้ใต้เท้าหลินมิใช่หรืออย่างไร เหตุใดหลินซือหานจึงเห็นดีเห็นงามให้ส่งเจินเอ๋อร์แต่งให้ฉินอ๋องได้เล่า” จิ้งซวนหันกลับไปตวาดอนุของตน

            หลินซือเหยียนนิ่งงันกับคำตอบที่ได้รับ

                “ว่าอย่างไรนะ! จะเป็นไปได้อย่างไร ข้ากำชับเขาอย่างดิบดี ท่านพี่ก็รับปากข้าแล้ว!” หลินซือเหยียนส่ายหน้าไม่ยอมรับ

                “หากเขายินดีช่วยจริง เหตุใดราชโองการจึงจะมาที่ตระกูลซูเล่า!”

จิ้งซวนสะบัดแขนเสื้อด้วยความเดือดดาล

            ฮูหยินเฒ่าที่ได้ยินเช่นนั้นก็ล้มพับลงทันที

                “ท่านแม่! ท่านแม่!”

            ความโกลาหลเกิดขึ้น จิ้งซวนต้องออกคำสั่งให้สาวใช้พาฮูหยินเฒ่ากลับเรือน พลางให้คนไปตามหมอมาดูอาการ

            ซูเจินหยูที่เพิ่งได้สติ รีบเข้าไปขวางหน้าบิดาไว้

                “ท่านพ่อ! ข้าไม่ยอมนะ! ข้าไม่แต่งกับเจ้าคนบ้านั่นแน่!”

            จิ้งซวนที่รีบร้อนจะไปดูอาการมารดา กลับถูกขวางทางด้วยบุตรีที่ไม่รู้กาลเทศะ ความเดือดดาลจึงเพิ่มมากขึ้น

                “หุบปากของเจ้าซะ! ไม่เห็นหรือว่า ท่านย่าของเจ้าหมดสติไปแล้ว ช่างไม่รู้อันใดควรไม่ควร!”

            เสียงตวาดของบิดาทำให้เจินหยูที่ไม่เคยถูกปฏิบัติด้วยเช่นนี้สะดุ้งตกใจ จนไม่กล้าขยับ

            ซือเหยียนที่ร้อนใจเรื่องของบุตรีไม่ต่างกัน เมื่อเห็นสามีกระทำเช่นนี้ ยิ่งไม่พอใจ

                “ท่านกล้าตวาดลูกได้อย่างไร! ลืมแล้วหรือนางเป็นหลานสาวเจ้ากรมคลังนะ!” หลินซือเหยียนกระชากแขนสามีให้หันมาอธิบาย

            จิ้งซวนที่ไม่เคยถูกใครทำกิริยาต่ำทรามเช่นนี้ต่อหน้า ก็ไม่อาจระงับโทสะได้ ก่อนที่มือหนาจะฟาดเข้ายังใบหน้าของซือเหยียนจนล้มลง ท่ามกลางความตะลึงงันของซูเจินหยู

                “ท่านกล้าตบข้าหรือ! ลืมไปแล้วหรือไรว่าข้าเป็น...”

                “บุตรีของเจ้ากรมคลัง! เลิกใช้คำนี้ข่มขู่ข้าเสียที! ตอนนี้เจ้ากับลูกจะถูกตระกูลหลินตัดขาดแล้ว ยังไม่รู้ตัวอีกหรือ!”

            ซูจิ้งซวนตวาดอนุของตนโดยไม่เกรงบ่าวไพร่จะได้ยิน ก่อนจะเร่งรีบไปดูอาการของมารดา ปล่อยให้หลินซือเหยียนอาละวาดลั่นในโถงเรือนโดยไม่ไยดี