9 - ไปต่อหรือพอแค่นี้

ไปต่อหรือพอแค่นี้

เมื่อเห็นว่าเวลานี้ก็ดึกมากแล้ว คุณพัฒน์จึงเอ่ยชวนเธอกลับ และเป็นฝ่ายอาสาที่จะพาเธอไปส่งที่บ้าน ของเธอเอง ตอนแรกมุกดารินทร์ปฏิเสธไม่ยอมกลับบ้าน เพราะเธออยากที่จะค้างอยู่กับพวกเขา แต่คุณพัฒน์บอกว่ามันไม่เหมาะเพราะเธอเป็นผู้หญิง

“แต่บ้านมุกอยู่ไกลจากที่นี่นะคะ” เธอบอกเขาออกไป เพราะจากตรงนี้ไปบ้านของเธอไกลมากพอสมควร เพราะอยู่คนละฝั่งทางกับบริษัท

“ไม่เป็นไรครับ”

“เดี๋ยวมุกโทรบอกพี่ภัทรก่อนนะคะ ว่าพี่เกื้อจะไปส่งมุกที่บ้าน พี่ภัทรจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง”

เมื่อเธอโทรศัพท์ไปแจ้งธนภัทรเป็นที่เรียบร้อยแล้ว คุณพัฒน์จึงพาเธอขับรถกลับบ้านด้วยรถมอเตอร์ไซค์ของเขาทันที

“มุกกอดเอวพี่เกื้อได้ไหมคะ” เธอเอ่ยขออย่างขออนุญาตเมื่อนั่งซ้อนท้ายเขา

“ครับ” เขาตอบรับพร้อมกับจับมือของเธอมากอดที่เอวเขาไว้ ก่อนที่จะออกรถ มุ่งหน้าไปบ้านของเธอตามที่เธอบอก

ทางด้านของธนภัทร เมื่อหญิงสาวโทรศัพท์มาบอกว่าคุณพัฒน์จะไปส่งเธอที่บ้าน เขาจึงขอตัวกลับทันที เพราะเกิดรู้สึกเกรงใจเลขาสาวขึ้นมาเสียอย่างนั้น

“ผมว่าผมกลับก่อนดีกว่า พอดีเกื้อไปส่งน้องมุกที่บ้านแล้ว” เขาเอ่ยบอกเธอขึ้นมา

“คุณไหวแน่นะคะ” ชญานุชถามกลับด้วยความเป็นห่วง เพราะว่าดีกรีในร่างกายของเขาก็เริ่มออกอาการอยู่เหมือนกันถึงแม้ว่าจะไม่มากก็ตาม

“ไหวครับ ผมดื่มไปแค่นิดเดียวเอง เป็นห่วงผมเหรอ หรือว่าคุณอยากให้ผมค้างที่นี่ด้วย หึมมม” เขาส่งสายตามองเธอ พูดขึ้นมาด้วยท่าทีเล่นที เพราะอยากให้เธอเขินอาย

“ไม่คะ”

ใช้เวลาเกือบหนึ่งชั่วโมงที่คุณพัฒน์ขับรถพาหญิงสาวมาส่งที่บ้าน ถึงแม้ว่าเวลานี้บนถนนจะเงียบ แต่ก็เขาใช้เวลานานมากพอสมควร เพราะระยะทางที่ไกล และทางที่เขาไม่คุ้นเคย เพราะพึ่งมาเป็นครั้งแรก

“มุกอยู่ที่นี่หรือครับ” ทันทีที่รถมาจอดที่หน้าบ้านของเธอ เขาถามเธอขึ้นมา เพื่อความแน่ใจ เมื่อรถจอดอยู่ที่หน้าบ้านหลังใหญ่ ตามที่เธอบอก

ใจแกร่งรู้สึกถอดใจขึ้นมาทันที เมื่อรู้สถานะที่แท้จริงของเธอ ว่าหญิงสาวนั้นเป็นลูกสาวผู้ดีมีเงิน แถมเป็นลูกคุณหนูเสียอีก เขาไม่มีอะไรเทียบเธอได้เลย

“ค่ะ พี่เกื้อเป็นอะไรไปคะ ขับรถเหนื่อยเหรอ แล้วพี่จะขับกลับไหวไหม” เธอถามเขากลับไปด้วยความเป็นห่วง เมื่อเขามีท่าทีที่เปลี่ยนไป

“ไหวครับ แค่นี้สบายมาก” เขาเอ่ยตอบเธอไปด้วยใบหน้าที่ฝืนยิ้ม เพื่อที่เธอจะได้สบายใจ

“ถ้าอย่างนั้น พี่เกื้อขับรถกลับดี ๆ นะคะ ถึงแล้วโทรบอกมุกด้วย มุกเป็นห่วงพี่นะคะ”

“ครับ”

“ว่าง ๆ สอนมุกพูดภาษาอีสานบ้างนะคะ”

“ครับ มุกรีบเข้าบ้านเถอะ ดึกมากแล้ว”

เมื่อเห็นว่าหญิงสาวเดินเข้าไปด้านในจนถึงตัวบ้านแล้ว คุณพัฒน์จึงยอมขับรถกลับ ด้วยความคิดที่หลากหลายตีตื้นกันอยู่ และไม่รู้ว่าจะจัดการกับความคิดนี้เช่นไร เขาควรจะหยุดสานสัมพันธ์กับเธอ หรือว่าเขาควรจะเดินหน้าต่อดี…

“เฮ้อ...หมาวัดคือจังอ้ายสิกล้าไปเด็ดดอกฟ้าคือเจ้าได้จังใด” (เฮ้อ...หมาวัดแบบพี่จะกล้าไปเด็ดดอกฟ้าแบบคุณได้ยังไง)

เป็นเวลาตีหนึ่งแล้ว กว่าที่คุณพัฒน์จะขับรถกลับมาถึงบ้านของชญานุช แต่เมื่อเขากลับมาถึง ก็เห็นชนาวุฒิยังคงนั่งรอเขาอยู่ที่หน้าบ้าน โดยที่กำลังเก็บกวาดสถานที่

“ไปส่งกันฮอดไสคือกลับเอายามนี้” (ไปส่งกันถึงไหนถึงกลับมาเอาป่านนี้) ชนาวุฒิถามเขาขึ้นมาทันที ที่เขาจอดรถ

“เฮือนเขาอยู่ไกล” (บ้านเขาอยู่ไกล) เขาตอบเพื่อนออกไปแค่นั้น พร้อมกับถอนหายใจยาวอย่างหนักใจ

“เป็นใดแน่ได้อยู่นำกันสองคน มีหยังคืบหน้าบ่” (เป็นยังไงบ้างได้อยู่กันด้วยกันสองคน มีอะไรคืบหน้าไหม) ชนาวุฒิต้องถามกลับไปอีกครั้ง

“เฮ้อ…กูควรสิไปต่อ หรือพอส่ำนี้ว่ะ” (กูควรจะไปต่อ หรือพอแค่นี้ว่ะ) เขานั่งลงข้าง ๆ กันกับชนาวุฒิ แล้วถอนหายใจออกอย่างหนักใจอีกครั้ง ก่อนที่จะเอ่ยขึ้นมาด้วยประโยคที่ต้องการคำแนะนำจากเพื่อน

“มีหยังว่ะเกื้อ” (มีอะไรว่ะเกื้อ)

“กูบ่มีหยังเหมาะกับเขาเลย” (กูไม่อะไรเหมาะสมกับเขาเลย) ใบหน้าเศร้าเผยออกมาอย่างเห็นได้ชัด เมื่อพูดถึงเรื่องของเขากับเธอ

“เป็นหยังสิบ่เหมาะ ถ้าใจมึงกับเขาตรงกัน” (ทำไมถึงไม่เหมาะ ถ้าใจมึงกับเขาตรงกัน) ชนาวุฒิพูดอย่างให้กำลังใจ

“เขามันดอกฟ้า ส่วนกูกะแค่หมาวัดที่ยังบ่มีอนาคตเลย” (เขามันดอกฟ้า ส่วนกูก็แค่หมาวัดที่ยังไม่มีอนาคตเลย) เขาเอ่ยขึ้นมาอย่างตัดพ้อในโชคชะตาของชีวิตตัวเอง

“ที่มึงเว้ามานี้คืออีหยัง...” (ที่มึงพูดมานี้คืออะไร...)

“เขามันลูกคุณหนู เป็นลูกคนรวย รวยแบบที่ว่ากูบ่ทางสิเอื้อมฮอดเลยวุฒิ” (เขามันลูกคุณหนู เป็นลูกคนรวย นวยแบบว่ากูไม่มีทางที่จะเอื้อมถึงเลยวุฒิ) เขาจึงเอ่ยบอกเพื่อนออกไป ถึงสถานะที่แท้จริงของหญิงสาว

“มันกะบ่แปลกดอก แค่เจ้านายเอื้อยกู กะยังขับรถคันละเป็นล้าน ๆ แล้วหมู่เฮาขับแค่มอไซค์คันละบ่จักหมื่นเอง” (มันก็ไม่แปลกหรอก ขนาดเจ้านายพี่สาวกู ก็ยังขับรถคันละเป็นล้าน ๆ แล้วกับพวกเราขับแค่มอไซค์คันละไม่กี่หมื่นเอง)

“...” คุณพัฒน์ก้มหน้าเงียบ

Rrrr...

และก็มีเสียงโทรศัพท์มือถือของเขาดังขึ้นมา ปรากฏว่าเป็นสายจากมุกดารินทร์โทรฯเข้ามานั่นเอง สายตาได้แต่จ้องที่หน้าจอ ไม่กล้าที่จะรับสายเธอ

“คือบ่รับ...” (ทำไมไม่รับ) ชนาวุฒิถามขึ้นมา เมื่อเห็นว่าเขาเอาแต่จ้องมองที่หน้าจอโทรศัพท์มือถืออยู่เสียนานสองนาน

“กูบ่กล้าเว้านำเขา กู...” (กูไม่กล้าพูดกับเขา กู...)

“รับเถาะ มีหยังค้างคากะเว้าออกมาโลด” (รับเถอะ มีอะไรค้างคาก็พูดกันออกมาเลย) ชนาวุฒิพูดพร้อมกับเอื้อมมือไปแตะไหล่เขาอย่างให้กำลังใจอีกที

“ครับคุณมุก” เสียงนุ่มขานรับ เมื่อรับสายจากเธอ และเปลี่ยนสรรพนามเรียกเธออีกแล้ว

[พี่เกื้อนอนยังคะ]

“กำลังจะนอนครับ” เขาจำใจต้องโกหกเธอออกไปแบบนั้น เพราะไม่รู้ว่าตอนนี้เขาควรจะทำเช่นไรดี จะไปต่อหรือว่าเขาควรจะหยุดพอแค่นี้

[พี่ถึงบ้านนานยังคะ ไม่เห็นโทรมาบอกเลย มุกเป็นห่วงพี่นะคะ]

“คือ...ผมลืมครับ ต้องขอโทษคุณมุกด้วย”

[ถ้าอย่างนั้น มุกไม่รบกวนแล้วคะ พี่เกื้อนอนเถอะ ฝันดีนะคะ]

“ฝันดีครับ”

“ถามใจเจ้าของเบิ้ง ว่าพร้อมสิสู้เพื่อเขาบ่ กูกะบอกมึงได้ส่ำนี้แหล่ะ ที่เหลือเป็นการตัดสินใจของมึงเอง ไปนอนเถาะดึกแล้ว” (ถามใจตัวเองดู ว่าพร้อมจะสู้เพื่อเขาไหม กูก็บอกมึงได้แค่นี้แหล่ะ ที่เหลือก็เป็นการตัดสินใจของมึงเอง ไปนอนเถอะดึกมากแล้ว) เมื่อเขาวางสายกับเธอแล้ว ชนาวุฒิจึงพูดขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนที่จะเดินเข้าไปภายในบ้าน ปล่อยให้คุณพัฒน์อยู่ตรงนี้คนเดียว