10 - ที่อยู่ใหม่

ที่อยู่ใหม่

สองวันต่อมา

วันนี้คุณพัฒน์และชนาวุฒิได้เริ่มทำงานเป็นวันแรก ที่บริษัทไชยาสินธุ์ โดยที่ทั้งคู่ได้ทำงานที่เดียวกัน และแผนกเดียวกันอีก ซึ่งก็คืออยู่ในแผนกช่างบำรุงนั้นเอง

“ไปเฮ็ดงานหม่องเดียวกันคือบ่เอารถไปคันเดียว” (ไปทำงานที่เดียวกันทำไมไม่เอารถไปคันเดียว) ชญานุชถามชายหนุ่มทั้งสองขึ้น เมื่อเห็นว่าสองหนุ่มนั้นจับรถคนละคัน ทั้ง ๆ ที่ต้องไปทำงานที่เดียวกัน

  

“เกื้อสิแวะไปหาห้องเช่านำครับเอื้อย มารบกวนเอื้อยมาโดนแล้ว” (เกื้อจะแวะไปหาห้องเช่าด้วยครับพี่ รบกวนพี่มาเยอะแล้ว) คุณพัฒน์เอ่ยตอบพี่สาวเพื่อนออกไปตามตรง เพราะเขาตั้งใจเอาไว้แล้วว่า หากเขาได้งานทำเขาจะออกไปหาที่อยู่ใหม่

“รบกวนอีหยังกัน คนบ้านเดียวกัน เกื้อกะคือน้องเอื้อยคนหนึ่งมีหยังกะต้องซอยเหลือกัน” (รบกวนอะไรกัน คนบ้านเดียวกัน เกื้อก็เหมือนน้องของพี่คนหนึ่ง มีอะไรก็ต้องช่วยเหลือกัน)

“ไปกันได้แล้วครับคุณนุช ที่ทำงานเราไกลกว่าที่ทำงานของน้องนะ” ธนภัทร เสียงของเจ้านายหนุ่มของชญานุชดังขึ้นมาขัดจังหวะ เมื่อเขามารับเธอไปทำงานเหมือนดังเช่นทุกวันของทุกเช้า

“วุฒิ ปิดเฮือนนำเด้อ” (วุฒิ ปิดบ้านด้วยนะ)

ก่อนที่จะออกไปจากบ้าน ชญานุชก็ไม่วายที่จะหันมาบอกน้องชาย เพราะเธอต้องออกไปทำงานแล้ว เพราะสถานที่ที่เธอทำงานนั้นไกลกว่าของน้องชาย จึงต้องออกเดินทางก่อน และต้องเผื่อเวลาไว้ด้วย เพราะการจราจรที่แออัดของทุกเช้า

บริษัทไชยาสินธุ์กรุ๊ป

“ทั้งสอง มีอะไรก็ถามหัวหน้างานนะ” อเนกพงศ์ ผู้รับผิดชอบเรื่องพิจารณารับคนเข้าทำงานของบริษัทแห่งนี้ และก็ยังเป็นคนสนิทกับเจ้าของที่นี่ด้วย เอ่ยบอกชายหนุ่มทั้งสอง เมื่อเดินมายังแผนกที่คนทั้งคู่ต้องทำงาน

“ครับ/ครับ” ชายหนุ่มทั้งสองที่เดินตามมานั้น ขานรับอย่างอ่อนน้อม 

“คุณอาทิตย์ ฝากสองหนุ่มเด็กใหม่นี้ด้วยนะครับ” เอนกพงศ์หันมาฝากฝังชายหนุ่มทั้งสองแก่หัวหน้าแผนกให้ดูแลสอนงานหนุ่มทั้งสอง

“ยินดีครับคุณเอนกพงศ์”

ทั้งสองทำงานวันแรกไปอย่างไม่มีปัญหาอะไร จวบจนถึงของเวลาเลิกงาน ทั้งสองจึงแยกย้ายกันกลับไปคนละทาง เพราะคุณพัฒน์ต้องออกไปหาที่อยู่ใหม่ตามที่บอกเพื่อนเอาไว้เมื่อเช้า

และก็ได้ที่อยู่ใกล้กับที่ทำงานพอดี เป็นตึกอพาร์ทเม้นท์สูงแค่ห้าชั้น และคืนนี้เขาก็ย้ายเข้ามาอยู่เลย จากนั้นจึงแวะออกไปบอกกับคนที่บ้านก่อน     

“คือบ่นอนนี้ก่อนจักคืน” (ทำไมไม่นอนที่นี่อีกสักคืน) ชญานุชเป็นฝ่ายถามขึ้น เมื่อทราบว่าชายหนุ่มจะออกไปอยู่ที่อื่นแล้ว

ชญานุช เธอเอ็นดูคุณพัฒน์เหมือนกับน้องชายเธอคนหนึ่ง เพราะคุณพัฒน์คือเพื่อนที่ดีและสนิทที่สุดของน้องชายที่ยังอยู่เคียงข้างกันตลอด และจะคอยเตือนสติชนาวุฒิ และทำให้ชนาวุฒิปรับเปลี่ยนไปในทางที่ดี จนบางทีน้องชายมักจะน้อยใจ ว่าเธอรักคุณพัฒน์มากกว่าน้องในสายเลือด...

“บ่เป็นหยังครับเอื้อย แค่นี้เกื้อกะเกรงใจเอื้อยกับวุฒิหลายแล้ว” (ไม่เป็นไรครับพี่ แค่นี้เกื้อก็เกรงใจพี่กับวุฒิจะแย่อยู่แล้ว) คุณพัฒน์เอ่ยออกไป เพราะแค่นี้ถือว่าเป็นบุญของเขามากแล้ว ที่พี่สาวเพื่อนเอ็นดู

“ให้กูไปนอนแป็นหมู่บ้อบักเกื้อ” (ให้กูไปนอนเป็นเพื่อนไหมไอ้เกื้อ) ชนาวุฒิถามเพื่อนออกไป เพราะทุกครั้งที่ไปไหนมาไหน ก็มักจะไปด้วยกันตลอด แต่คืนนี้คุณพัฒน์จะออกไปอยู่ที่อื่น ชนาวุมิเองก็รู้สึกใจหาย แต่ก็เคารพการตัดสินใจของเพื่อน เพราะเขาเองก็จะไม่อยู่รบกวนพี่สาวไปตลอดเหมือนกัน

“บ่เป็นหยังดอก กูอยู่ได้ มื้อใดมึงคึดฮอดคอยไปหากูกะได้” (ไม่เป็นไรหรอก กูอยู่ได้ วันไหนมึงคิดถึงค่อยไปหากูก็ได้) เขาตอบเพื่อนออกไปแบบคำพูดที่ติดตลก

เมื่อร่ำลาเพื่อน และพี่สาวของเพื่อนที่เปรียบเสมือนพี่สาวตนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว คุณพัฒน์สะพายกระเป๋าเป้ที่มีเสื้อผ้าและของใช้ส่วนตัวของเขาเล็ก ๆ น้อย ๆ อยู่ในนั้น คุณพัฒน์ก็ออกเดินทางไปยังที่พักใหม่ของเขาทันที

Rrrr…

และเมื่อเขากำลังจะเดินขึ้นตึกไปยังห้องพักของเขานั้น กับมีเสียงโทรศัพท์มือถือของเขานั้นดังขึ้นมา และก็ไม่ใช่ใครที่ไหน เป็นหญิงสาวที่เคยของเบอร์ของเขาไปนั่นเอง เพราะเขาไม่เคยให้เบอร์แก่ใครที่ไหน

“ครับคุณมุก” เขารับสาย และคำที่เอ่ยเรียกเธอก็กลับมาใช้คำเดิมเหมือนกับวันแรกที่รู้จักชื่อของหญิงสาว

[พี่เกื้อย้ายออกไปอยู่ที่ไหนคะ เห็นพี่ภัทรบอกว่าพี่เกื้อย้ายออกไปจากบ้านพี่นุช ไปอยู่ที่อื่นแล้ว...] เสียงของคนปลายสายถามขึ้นมาทันที

มุกดารินทร์ทราบจากธรภัทรว่าชายหนุ่มย้ายออกไปอยู่ที่อื่น แต่เขากับไม่ยอมบอกเธอเลย เธอเลยตัดสินใจโทรศัพท์มาถาม เพราะตั้งแต่วันนั้นที่เขาไปส่งเธอที่บ้าน เจชขาก็ไม่เคยโทรฯหาเธอ มีแต่เธอที่เป็นฝ่ายโทรฯหาเขาตลอด และเย็นนี้ตั้งใจจะไปแสดงความยินดีกับเขาที่เขาได้งาน แต่เขากลับย้ายออกไปอยู่ที่อื่นแล้ว แถมไม่ยอมส่งข่าวบอกเธอเลย จนเธอรู้เอง

“อยู่ใกล้ ๆ ที่ทำงานนี่แหละครับ คุณมุกมีอะไรหรือเปล่า”

[พี่เกื้อมารับมุกหน่อยได้ไหมคะ มุกมีเรื่องจะคุยกับพี่ และอยากร่วมยินดีที่พี่เกื้อได้งานทำด้วย]

“จะดีหรือครับ”

[นะคะพี่เกื้อ ไหนพี่บอกว่าอยากจีบมุกไง แต่ทำไมพี่ทำตัวเหินห่างมุกจังเลย]

“ครับ อีกสามสิบนาทีเจอกันที่หน้าคุณมุกนะครับ”

เมื่อเจอลูกอ้อนของเธอแบบนี้ เขาก็วางสายจากมุกดารินทร์ คุณพัฒน์ก็รีบบิดรถไปหาเธอที่บ้านทันที เดิมที่ก็มีความลังเล แต่ก็ทนต่อการอ้อนวอนของหญิงสาวไม่ลง

“ออกมารอนานแล้วหรือครับ” เขาถามเธอขึ้นมาทันที ที่ขับรถมาถึงที่บ้านของเธอ ก็เจอเธอออกมารอเขาอยู่ที่หน้าบ้านเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“พึ่งออกมาคะ” เธอเอ่ยบอกเขา แต่ที่จริงแล้วเธอนั้นออกมารอเขาตั้งแต่ที่วางสายและรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วต่างหาก

“คุณมุกอยากไปไหนครับ” เขาถามเธอขึ้นมา

“ห้องใหม่พี่เกื้อคะ”

“จะ จะดีหรือครับ” เขาไปแทบไม่เป็นเลย เมื่อเธอเอ่ยขึ้นมาแบบนี้

“พี่เกื้อคิดไปถึงไหนคะ” เธอเอ่ยแซวเขาขึ้นมา เมื่อเห็นว่าเขาทำตัวไม่ถูก เธอรู้ว่าเขาคงจะเขินเธอแน่ ๆ ที่เจอเธอแซวออกมาแบบนี้

“คือว่า...มันไม่มีอะไรน่าไปหรอกครับ”

“พี่เกื้อซ่อนอะไร หรือซ่อนใครไว้หรือเปล่าคะ” เธอแกล้งถามเขาออกไป เพราะใจจริงเธอก็อยากรู้ว่าเขามีใครอยู่ในใจหรือเปล่า

“ไม่มีครับ”

“ไปกันได้ยังคะ”

“ครับ”

วันนี้เธอแต่งตัวแบบชุดสบาย มีเพียงกางเกงยีนส์ขายาวสีเข้มกับเสื้อยืด คุณพัฒน์เห็นดังนั้น เขาจึงถอดเสื้อเสื้อแขนยาวที่เขาสวมอยู่นั้นถอดให้เธอใส่คลุมตัวทันที เพราะแสงแดดยามเย็นยังคงแรงอยู่ เขากลัวผิวขาวนวลของเธอจะเสียเอา แล้วขับรถพาเธอออกไปทันที โดยที่ยังไม่รู้จุดหมาย