ตอนที่7 เดือดดาล 2

ลี่เหยาถิงเห็นเหอหย่งหมิงท่าทางนิ่งเฉยเย็นชาใส่เช่นนั้นก็ยิ่งปวดหนึบในหัวใจ สายตาคู่คมที่เรียบเฉยไร้อารมณ์มองไม่เห็นก้นบึ้งเช่นนั้นที่มองมาทางนาง ยิ่งทำให้นางปวดแปลบไปทั่วโพรงอก นางค่อยๆ เอ่ยเสียงหนักข่มกลั้นไฟโทสะเอาไว้ยากเย็น

“ท่านควรเชื่อข้า สตรีนางนี้มากมารยา เจ้าเล่ห์ร้ายกาจ นางกำลังหลอกลวงท่าน  มีเพียงข้าที่ท่านควรเชื่อ”

ม่านตาดำขลับของเหอหย่งหมิงยิ่งหรี่เล็กแคบมากกว่าเดิม ใบหน้าหล่อเหลาเคร่งขรึมเย็นชามากยิ่งขึ้น

ไม่ว่าเขาจักเชื่อใคร แต่สิ่งหนึ่งที่แน่ใจ คือเขาไม่จำเป็นต้องเสียเวลาไปกับเรื่องไร้สาระพวกนี้ เพราะยังมีปัญหาผู้รุกรานต่างแคว้น ปัญหาของทหารในอาณัติ และยังปัญหาอีกมากมายที่รอให้ตัวเขาไปสะสาง

ไหนเลยจักจำเป็นต้องสนใจกับเรื่องหยุมหยิมน่ารำคาญ

เสียงเย็นชาจึงดังขึ้นจากฝ่ายชายหนุ่ม

“ข้ากับนางไม่มีสิ่งใดต่อกันแล้ว แต่ดูเหมือนว่าเจ้ายังไม่พอใจให้เรื่องจบเพียงเท่านี้ เช่นนั้นข้าก็ไม่มีอันใดจะพูดให้มากความ ยังมีเรื่องอื่นอีกมากให้ข้าไปจัดการ หาใช่เรื่องไร้สาระเช่นเรื่องของเจ้าไม่”

กล่าวจบก็สะบัดแขนเสื้อเสียงดังแล้วพาร่างสูงใหญ่เดินหันหลังจากไปทันที ไม่คิดเสวนากับสตรีนางใดทั้งสิ้น

เพ่ยจีเห็นเช่นนั้นก็ให้รู้สึกตกใจและผิดหวัง ที่เหตุการณ์ตรงหน้ามิได้รุนแรงดังใจปรารถนา นางจึงพุ่งร่างเข้าใส่ลี่เหยาถิงแล้วแสร้งล้มลงกลิ้งอยู่ตรงพื้นดิน ร้องโอดครวญเสียงดัง

ลี่เหยาถิงเห็นมารยาเช่นนี้ก็ยกเท้าถีบหน้าท้องนังปีศาจไปหนึ่งที อย่างหมั่นไส้เหลือเกิน

เพ่ยจีถึงกับจุกจนร้องไม่ออกในบัดดล

ลี่เหยาถิงถอนเท้าออกมาแล้วเลิกสนใจนังบ้าที่พื้นดิน นางยืนนิ่งมองเหอหย่งหมิง

คิดไม่ตกว่าควรวิ่งตามเขาไปดีหรือไม่

ทว่าจังหวะที่ลี่เหยาถิงกำลังยกเท้าก้าวขาเมื่อตัดสินใจได้ว่าควรตามเหอหย่งหมิงไป

เพ่ยจีที่หายจุกแล้วกลับกลิ้งตัวเข้าหาลี่เหยาถิงแล้วจับเท้าอีกฝ่ายเอาไว้แน่น

ทำให้ลี่เหยาถิงอยู่ในท่าเตรียมกระทืบเพ่ยจี

“ไม่นะ อย่าทำข้า” เพ่ยจีร้องตะโกนลั่นเส้นเสียงแตกพร่า

ทำให้เหอหย่งหมิงหันมาฉับพลัน เห็นจังหวะที่เท้าน้อยๆ ของลี่เหยาถิงกำลังอยู่เหนือร่างบอบบางของเพ่ยจีพอดิบพอดี

เขาจึงรีบหันกายกลับมา แล้วผลักลี่เหยาถิงออกไป

ถึงแม้การผลักนี้ไม่แรงมาก แต่ลี่เหยาถิงที่ยืนเพียงขาข้างเดียวและจังหวะนั้นเพ่ยจีก็ออกแรงเหวี่ยงขาอีกข้างของนางที่อยู่ในมือ ลี่เหยาถิงจึงเสียหลักจนร่างระหงในอาภรณ์สีเหลืองสดปักดิ้นเงินซวนเซล้มลงกระแทกพื้นดินอย่างแรง

เหอหย่งหมิงไม่สนใจลี่เหยาถิงที่มารยาเสแสร้งแกล้งล้ม ด้วยมั่นใจว่าตนมิได้ผลักแรง เขาหันมาช่วยประคองร่างบอบช้ำที่กำลังงอตัวสั่นเทาและร่ำไห้อย่างน่าสงสารของเพ่ยจีให้ลุกขึ้น แล้วจ้องมองลี่เหยาถิงด้วยสายตาชิงชัง รังเกียจกันชัดเจน

ลี่เหยาถิงที่ล้มลงกระแทกพื้นดินได้แต่เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน นางข่มความเจ็บได้ แต่ไม่อาจควบคุมอารมณ์ของตนเองได้เลย

 ทั้งยังไม่เคยเท่าทันเล่ห์มารยาของนังปีศาจเพ่ยจีอีกด้วย ให้ตายเถิด!

ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเครียดมาทางหญิงสาวผู้เป็นภรรยา

“เจ้าจงกลับจวนไป แล้วอยู่ในที่ทางของเจ้าเสีย อย่ามายุ่งกับข้าอีก”

ลี่เหยาถิงจึงข่มความเจ็บเอาไว้มิดชิด ฝ่ามือน้อยๆ กอบกุมซีกกำไลหยกสีแดงที่ท่านยายมอบให้ในวันสมรสเอาไว้แน่น เนื่องจากมันปริแตกยามนางล้มเมื่อครู่

หากแต่นางมิให้ใครได้เห็น แล้วลุกขึ้นถามสามีเสียงขุ่น “แล้วท่านเล่า จะกลับจวนกับข้าหรือไม่?”

ชายหนุ่มเอ่ยเสียงกดต่ำตอบกลับยามโอบกระชับร่างระหงของเพ่ยจี “ข้าจะไปที่ใดก็เรื่องของข้า ไม่เกี่ยวกับเจ้า”

ลี่เหยาถิงเห็นเหอหย่งหมิงประคองเพ่ยจีเอาไว้ในอ้อมแขนอย่างทะนุถนอมเช่นนั้น ก็สุดจะทานทน

“ท่านจะไปกับนางใช่ไหม?” นางชี้นิ้วกราดมาทางเพ่ยจี

“แน่นอนข้าจะไปกับนาง เราไม่ควรเจอกันอีก เราควรต่างคนต่างอยู่ ไม่ข้องเกี่ยวกัน แต่หากเจ้าปรับปรุงตัวเป็นผู้เป็นคนมากกว่านี้ บางทีข้าอาจจะเมตตา แล้วเราค่อยมาคุยกัน”

“...”

จบประโยคตัดรอนเย็นชาที่มีความหมายว่า ภรรยาผู้นี้มิใช่คน หากแต่เป็นตัวอะไรสักอย่างที่ต้องรอขอเศษอาหารจากผู้มีเมตตา ทำเอาลี่เหยาถิงถึงกับหน้าม้านอับอายขึ้นมาและยิ่งโกรธกรุ่นอย่างไม่อาจควบคุมได้อีกต่อไป เมื่อเห็นสามีโอบกอดประคับประคองหญิงอื่นอย่างอ่อนโยนรักใคร่ต่อหน้าต่อตา

ในขณะที่เพ่ยจีลอบยิ้มสะใจแวบหนึ่ง

ลี่เหยาถิงเห็นเช่นนั้นพลันเดือดดาล

และด้วยเป็นคนอารมณ์ร้อน นิสัยไม่เคยยอมความใคร นางจึงตอบกลับเสียงหนักดุดันอย่างโกรธากับเหอหย่งหมิง

“เจ้าคนงี่เง่า เจ้าคนบ้า ท่านมันคนโง่งม ดวงตามืดบอด ข้ารักท่านถึงเพียงนี้ แต่ท่านกลับโง่เง่าสิ้นดี ปล่อยให้นังจิ้งจอกดูดวิญญาณไปเถอะ คนบ้า!”

สายตานางสาดประกายความร้อนแรงดุจเปลวเพลิงแต่ในใจกลับเย็นเยียบดุจน้ำแข็ง

ลี่เหยาถิงจ้องเขม็งที่เหอหย่งหมิง

ในสายตานางมิใช่แค้นเคือง หากแต่เป็นเย่อหยิ่งดูแคลนระคนเกลียดชัง ทั้งยังฉายแววเดียดฉันท์ รังเกียจกันชัดเจน

นางกล่าวเสียงดังกราดเกรี้ยวอีกว่า “พอกันที กับความรักนี้ ที่ข้ามีต่อท่าน เชิญท่านไปรักกับนังปีศาจให้หนำใจเถิด”

นางโกรธมาก จนมือที่กำซีกกำไลหยกสั่นเทา เศษหยกบาดอุ้งมือมีเลือดไหลซึม

กล่าวจบก็หมุนตัววิ่งหนีไป ไม่เหลียวหลังกลับมามองชายหญิงทั้งสองอีกเลย

เหอหย่งหมิงถึงกับชะงักเมื่อเห็นสายตารังเกียจกันและคำพูดรุนแรงเช่นนั้นของลี่เหยาถิง

เขาได้แต่ยืนนิ่งตะลึงงัน มองตามแผ่นหลังนางที่วิ่งหนีไป