ตอนที่8 สูญสิ้น

“ออกไปให้พ้น อย่ามายุ่งกับข้า”

เสียงตวาดไล่สาวใช้ของลี่เหยาถิง ทำเอาไม่มีใครกล้าเข้าใกล้นายสาวที่กำลังอาละวาดผู้นี้เลยสักคน

สาวใช้ทั้งสองที่ติดตามมาจากจวนแม่ทัพจึงได้แต่ยืนนิ่งไม่กล้าแม้แต่ขยับเท้าไปทางใด ทำได้เพียงมองเจ้านายทั้งสองฝ่ายอย่างงงงัน โดยฝ่ายสามีก็เดินประคองหญิงผู้หนึ่งจากไปจนไกลลิบ ส่วนฝ่ายภรรยาก็วิ่งหนีไปไม่เหลียวหลัง

“ทำเช่นไรดี” สาวใช้คนแรกเอ่ยถามเสียงเบา

“คงต้องปล่อยไปก่อนนั่นล่ะ เราผู้น้อยจักทำอันใดได้เล่า”

“...”

สาวใช้ทั้งสองเพียงนิ่งเงียบไป ปล่อยให้สายลมพัดผ่านอยู่ที่เดิมเนิ่นนาน ก่อนจะพากันเดินออกไปไกลๆ ให้นายสาวได้อยู่กับตนเองไปดั่งใจต้องการนั่นล่ะ

พวกนางเป็นสินเดิมเจ้าสาวมากับลี่เหยาถิงก็จริงอยู่ หากแต่ความสนิทสนมหาได้เทียบเท่ากับสาวใช้คนเก่าที่ตายไปด้วยโรคประจำตัวเมื่อหลายเดือนก่อนของลี่เหยาถิงไม่

เห็นได้ชัดว่าลี่เหยาถิงเป็นสตรีอันตราย ที่ใครอยู่ใกล้เป็นต้องตาย ทั้งบิดามารดา ไทเฮา สาวใช้คนสนิท

เรื่องราวเหล่านี้สาวใช้ทั้งสองได้ยินเป็นข่าวลือมาเข้าหูจากที่ใดมิอาจทราบได้ แต่พวกนางก็ปักใจเชื่อเช่นนั้นไปเสียแล้ว

ความจริงที่ไม่มีผู้ใดล่วงรู้ก็คือ ทุกข่าวลือย่ำแย่ที่ทำให้ลี่เหยาถิงเสื่อมเสีย ล้วนมาจากเพ่ยจีทั้งสิ้น

ลี่เหยาถิงวิ่งออกมาเสียไกลก็ได้แต่เหนื่อยหอบ ก่อนจะหลบมุมอยู่ตรงพุ่มไม้สูงท่วมหัวไร้ใครเห็น เพื่อร่ำไห้เพียงลำพัง

นางไม่อยากร้องไห้ต่อหน้าใคร...

หญิงสาวรู้สึกหงุดหงิดในหัวใจเป็นอย่างมาก

ก่อนหน้านี้นางต้องโศกเศร้าเรื่องท่านยายที่ตายจากก็ว่าทรมานมากแล้ว ยังต้องมาเจอเจ้าคนโง่งมกับสตรีวิปลาสก็ให้ยิ่งรู้สึกย่ำแย่เข้าไปใหญ่

ในหัวใจมีแต่คำถามว่า ทำไม ทำไม อยู่เต็มไปหมด

นางนั่งลงหลังพุ่มไม้อย่างอ่อนแรง ค่อยๆ ปิดเปลือกตาลงช้าๆ รับรู้ถึงหยดน้ำตาร้อนผ่าวที่หางตากับความรู้สึกแตกสลายในอกจวนเจียนจะแหลกเหลว นางกำลังรู้สึกเศร้าเสียใจและสิ้นหวังหยั่งลึกไปทุกสัดส่วน

การสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รักในยามนี้ หากได้ชายในดวงใจมาคอยปลอบประโลมกันก็คงดี

แต่คงไม่มีวันนั้น...

สตรีก็มีเพียงเท่านี้ ต้องการแค่ความแข็งแกร่งยึดเหนี่ยวจิตใจที่อ่อนแอ

อันที่จริง ลี่เหยาถิงมักจะเข็มแข็งเด็ดเดี่ยวมาโดยตลอด เพียงแต่ว่าช่วงสองเดือนมานี้ นางรู้สึกไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่

เดิมทีก่อนแต่งงานกับเหอหย่งหมิง นางรู้สึกมีความสุขมาก นางนั่งยิ้มได้ทั้งวันด้วยซ้ำไป นางคิดว่าการได้แต่งงานเขาเป็นสุดยอดปรารถนาแล้วซึ่งชีวิตนี้ ความรักลึกซึ้งย่อมตามมาได้หลังการแต่งงาน

แต่ทว่าหลังจากได้แต่งงานกันและเข้าหอเพียงคืนเดียวเท่านั้น เขาก็หายหน้าไป

ทำให้นางต้องนั่งฟุ้งซ่านอยู่คนเดียวทุกวัน

เวลาร่วมสองเดือนมานี้ นางรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจในแบบที่ไม่เคยเป็น อารมณ์ก็รุนแรงมากยิ่งขึ้น มองอะไรก็ไม่สบอารมณ์ไปเสียหมด

นางรู้ดีว่าตนเองเป็นคนอารมณ์ร้าย มีนิสัยเย่อหยิ่งเอาแต่ใจ แต่ก็มิใช่ไม่มีเหตุผล ทว่าช่วงหลังมานี่นางกลับเป็นเอามาก กระทั่งบ่าวรับใช้ยังไม่กล้าสู้หน้า นางทั้งอาละวาดทั้งเกรี้ยวกราดทำลายข้าวของ จนตัวนางเองยังนึกแปลกใจ

ชั่วขณะนั้นลี่เหยาถิงพลันเจ็บท้องน้อยอย่างรุนแรง และยิ่งเจ็บมากยิ่งขึ้นเรื่อยๆ

นางถึงกับต้องกุมท้องนั่งตัวงอจนร่างเกร็ง ก้มหน้าลงเอาเล็บจิกลงกับต้นหญ้าบนพื้นดิน กัดปากแน่น

ทันใดนั้นสายตาฉ่ำน้ำพลันเหลือบไปเป็นเลือดสีแดงฉานตรงหว่างขา ซึมขึ้นมาเหนือผ้าที่เป็นชุดสีเหลืองสด

สีหน้าของลี่เหยาถิงแสดงออกถึงความตกใจขีดสุด ดวงตาเบิกกว้างตะลึงทันใด

เลือดที่ไหลทะลักออกมาจากส่วนสงวนนี้ หากเป็นระดูคงไม่มากมายถึงเพียงนี้ และคงไม่เจ็บท้องแทบขาดใจปานนี้

คำสันนิษฐานหนึ่ง พลันปรากฏในโสตประสาทที่เริ่มพร่าเลือน

นางตั้งครรภ์!

คำนี้สะกิดใจของลีเหยาถิงอย่างรุนแรง

และนางก็กำลังจะสูญเสียเขาไป!

ชั่วขณะนั้นราวกับฟ้าจะถล่มลงมาทับศีรษะของนาง เพราะสิ่งที่ได้ประจักษ์ยามนี้จู่โจมความรู้สึกของนางอย่างร้ายแรง

หญิงสาวรีบหันซ้ายแลขวาอย่างลนลาน พยายามมองหาพ่อของลูกอย่างยากลำบาก

ในพริบตานั้น นางก็นึกได้ว่า เขาจากไปแล้ว

เขาไปพร้อมกับสตรีอื่น

เขากอดประคองสตรีนางนั้นอย่างรักใคร่ทะนุถนอม

เดินห่างจากนางไป ไม่มีเหลียวหลังกลับมา

ไม่แม้แต่จะคิดมองนางด้วยหัวใจเลยสักครั้ง

ลี่เหยาถิงหลับตาจนเรียวคิ้วขมวดพันกันจนยุ่งเหยิง รู้สึกปวดแปลบในหัวใจคล้ายกับโดนจ้วงแทงด้วยแท่งเหล็กร้อน ในขณะที่ท้องน้อยของนางก็ปวดเกร็งจนสุดจะทนมากขึ้นเรื่อยๆ

หญิงสาวกัดริมฝีปากจนเลือดซึม เหงื่อกาฬผุดพรายไปทั่ววงหน้า

นางสูดลมหายใจยาวเข้าลึกสุดโพรงอก เพื่อสะกดความเจ็บปวดในกาย ข่มกลั้นความเจ็บแปลบปวดร้าวในใจ

เหอหย่งหมิงจากไปแล้ว

เขาจากไปกับเพ่ยจี

เจ้าซื่อบื้อถูกปีศาจจับกินไปแล้ว...

หญิงสาวเจ็บท้องมากยิ่งขึ้น สติพร่าเลือนจวนเจียนจะสิ้นลง ทว่าเสียงทุ้มห้าวพลันดังอยู่ทางด้านหลัง

“งดงามถึงเพียงนี้ หากฆ่าทิ้งก็น่าเสียดาย”

เสียงนั้นทำดวงตาของลี่เหยาถิงเบิกกว้างยิ่งกว่าเดิม ร่างกายที่กำลังเจ็บปวดชาวาบไปถึงกลางใจ

“งดงามแล้วอย่างไร ดูกระโปรงนางนั่นประไร”

เสียงแหบห้วนอีกหนึ่งกล่าวออกมา ลี่เหยาถิงเหลือบสายตามองกระโปรงตนเองอย่างปวดใจ

เลือดสีแดงฉานไหลออกมาไม่หยุด นางเองก็ปวดร้าวไปทั้งร่าง

ไม่! ลูกของนางต้องไม่เป็นอะไร

ในขณะที่ลี่เหยาถิงพยายามส่ายหน้าปฏิเสธต่อโชคชะตาอันโหดร้อนยามนี้ ฝ่ามือกรุ่นร้อนหยาบกระด้างพลันกอบกุมใบหน้านาง ปิดปากและจมูกนางจนสิ้น

เสียงแหบพร่าจะคงดังให้ได้ยิน

“ระวังหน่อยอย่าให้นางเกิดบาดแผลด้วยคมมีดเด็ดขาด ต้องเป็นการตายแบบคิดสั้นด้วยตนเองเท่านั้น”

“รู้แล้วๆ”

ยังไม่ทันที่ลี่เหยาถิงจะดึงสติที่กำลังตกตะลึงให้กลับมานางยังไม่ทันส่งเสียงกรีดร้องด้วยซ้ำ ทุกสรรพสิ่งรอบเรือนกายพลันดำมืดดับวูบไปจนสิ้น