ตอนที่7 เดือดดาล 1

ร่างสูงใหญ่กร้าวแกร่งแฝงไปด้วยความเย็นชาตามธรรมชาติกำลังยืนรับลมกระแสเย็นบนเชิงเขาอยู่เงียบๆ

สายตาคมปลาบมองออกไปยังทิวทัศน์อันงดงามที่ลากยาวไปไกลโพ้นเบื้องหน้า

เหอหย่งหมิงยังจำได้ดี ที่นี่คือสถานที่ที่เขาเจอกับเพ่ยจีจนกระทั่งถูกโจรป่าเข้ามาทำร้าย ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นทหารฝีมือดี หากแต่ยามที่มีศัตรูไม่รู้หน้าเกินคาดการณ์กรูเข้ามากันมากมายอย่างมิทันได้ตั้งตัว กอปรกับมีสตรีอ่อนแอไร้ซึ่งทางหนีทีไล่ก่อเกิดเป็นช่องโหว่ขนาดใหญ่ เขาจึงพลาดท่าอย่างไม่น่าให้อภัย

แต่กระนั้นก็ยังได้เห็นน้ำใจนางที่เฝ้าดูแลกันไม่ห่างหาย

ยามที่เขาถูกตีจนสลบไป ได้นางถอดเครื่องประดับและเงินทั้งหมดที่มีให้เจ้าโจรไปเพื่อช่วยชีวิตเขา

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ ชายหนุ่มพลันถอนหายใจออกมาอย่างปลดปลง

เหตุที่เหอหย่งหมิงมาตามนัดของเพ่ยจีในวันนี้ก็เพราะว่าเขาคิดมาแล้วเป็นอย่างดี ในการตัดขาดความสัมพันธ์กับนาง     มิให้ค้างคาอันใดต่อกัน

ด้วยเห็นว่าตนเองไม่อาจเป็นบุรุษที่รักษาคำมั่นได้ว่าจะมีนางเพียงผู้เดียวดั่งที่นางต้องการ และที่สำคัญเขาก็แต่งภรรยาพระราชทานซึ่งไม่มีวันเลิกราหรือหย่าขาด

ยิ่งกว่านั้น เขายังร่วมเรียงเคียงหมอนกับภรรยาพระราชทานไปแล้ว ต่อให้เป็นเพราะยาปลุกกำหนัดก็ตาม

คำกล่าวก่อนหน้านี้ที่บอกว่าจะไม่แตะต้องภรรยาพระราชทานและจะรับเพ่ยจีเป็นภรรยารองนั้น พลันต้องตกไป

ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วจนเขาตั้งตัวไม่ทัน นับตั้งแต่เริ่มเปิดใจคบหากับเพ่ยจีเพียงไม่นานก็ได้สมรสพระราชทานโดยมิคาดฝัน

เรื่องเหล่านี้ทำเขาหัวหมุนไม่น้อย

แต่หลังจากที่ได้ใช้เวลาอยู่ที่ค่ายทหารโดยไม่กลับจวนและมิได้ติดต่อเพ่ยจี เขาก็ได้ครุ่นคิดถึงความจริงที่ต้องเป็นไป

เขากับเพ่ยจีมิอาจเป็นไปได้ และหลังจากนี้เขาก็แค่เป็นสามีอยู่กับภรรยาพระราชทานไปตามยถากรรมก็เท่านั้น

ชั่วจังหวะที่เหอหย่งหมิงกำลังสรุปใจความสำคัญที่ต้องคุยกับเพ่ยจีในวันนี้ เสียงแว่วหวานของสตรีในห้วงคำนึงพลันดังขึ้นที่ด้านหลัง

“หย่งหมิง...”

ชายหนุ่มหันหน้าไปมองตามเสียง แต่แล้วหัวคิ้วคมเข้มพลันขมวดเข้าหากันมุ่น เมื่อได้เห็นใบหน้าอ่อนหวานของนางมีริ้วรอยบวมช้ำเป็นรูปฝ่ามือสีแดง น้ำสีใสไหลกลิ้งจากดวงตาหยดแล้วหยดเล่าจนชุ่มแก้มเนียนไปทั่ว

“เกิดอะไรขึ้น?” เหอหย่งหมิงเอ่ยถามเพ่ยจีเสียงเข้มทันที

หญิงสาวส่ายหน้าเบาเป็นเชิงบอกว่านางไม่เป็นไรแล้วเอ่ยปากเล่าเสียงเบาว่า “ในใจข้ารู้ดีว่าเรื่องของเราเป็นไปมิได้ และข้าก็ยอมตัดใจ จึงต้องการเป็นเพียงสหายกับท่านแต่โดยดี และที่ข้านัดพบกับท่านในวันนี้ แท้จริงแล้วข้านัดพบกับภรรยาของท่านด้วย ทว่านางกลับ...”

เพ่ยจีหยุดวาจาอันสั่นเครือเพียงเท่านั้น ฝ่ามือน้อยเอื้อมขึ้นลูบแก้มตนเองอย่างเจ็บปวด แลดูน่าสงสารจับใจ

เหอหย่งหมิง จึงตีความได้ไม่ยากเย็น รอยนิ้วที่ฝากบนแก้มนางจักเป็นฝีมือใครไปได้ หากมิใช่สตรีที่นางเอ่ยถึง

แน่นอนว่าการเป็นสหายกันคือบทสรุปที่ดีของเราสอง หากแต่เหตุใดสตรีอีกนางหนึ่งถึงได้ร้ายกาจเหลือเกิน...

สตรีที่ถูกตราหน้าว่าร้ายกาจเหลือเกินเพียงเดินมาหยุดอยู่ไม่ไกลจากชายหญิงทั้งสอง และถ้อยคำที่เพ่ยจีกล่าวออกมา  ลี่เหยาถิงล้วนได้ยินจนสิ้น

นางแผ่กลิ่นอายเย็บเยียบรอบร่างระหง แล้วแค่นเสียงต่ำในลำคออย่างไม่สบอารมณ์เลยสักนิด นางปั้นหน้าเสแสร้งไม่ได้อีกต่างหาก อารมณ์นางพร้อมแผดเผาป่าเขาตรงนี้เลยด้วยซ้ำ

หญิงสาวจึงยืนเชิดหน้าด้วยท่าทางหยิ่งทะนงดั่งนางพญาหงส์ที่มีอยู่ในกระแสเลือดเต็มเปี่ยม แม้ไร้ยศศักดิ์ใดให้ภาคภูมิใจ แต่กระนั้นยามอยู่ในวังนางก็มักมีท่าทางเช่นนี้ เพื่อข่มขวัญทุกคนที่หาญกล้ามาต่อกร กล้างัดข้อกับนาง

ท่านยายเองยามอยู่กับนางหรือกับฮ่องเต้ก็ยังเป็นสตรีนุ่มนวล หากแต่ยามอยู่ต่อหน้าธารกำนัล ท่านยายก็จะมีท่าทีเช่นนางยามนี้นั่นล่ะ

หาได้แปลกอันใดไม่!

อย่างไรก็ตาม ลี่เหยาถิงย่อมรู้ซึ้งดีว่าไม่ควรด่าทอสตรีเจ้าเล่ห์มากมารยาสารพัดพิษอย่างเพ่ยจีต่อหน้าเหอหย่งหมิงอีก เพราะว่าจะทำให้นางยิ่งดูเลวร้ายในสายตาของเขาไปกันใหญ่ นางจึงยืนนิ่ง กัดปากแน่น มองสองชายหญิงด้วยประกายตาเย็นเยียบเสียดแทงไปถึงกระดูกแทน

เพ่ยจีเห็นเช่นนั้นก็มีสีหน้าตกใจ ดวงตากลมโตกะพริบปริบๆ มองลี่เหยาถิงด้วยใบหน้าใสซื่อบริสุทธิ์ พวงแก้มแดงก่ำดุจผลท้อสุก บ่งบอกได้ว่าเป็นคนดีที่กำลังถูกผู้ร้ายรุกฆาต

เหอหย่งหมิงจึงเบี่ยงกายสูงใหญ่ของตนบดบังร่างระหงที่กำลังสั่งเทาของเพ่ยจีจากสายตาพิฆาตของลี่เหยาถิง

สองสามีภรรยาจึงยืนประจันหน้ากันอยู่นิ่งๆ สบสายตาร้อนแรงกันอยู่เงียบๆ

เพ่ยจีที่หลบอยู่ตรงแผ่นหลังกว้างใหญ่ของเหอหย่งหมิง จึงแอบเอียงหน้าออกมาแสยะยิ้มส่งให้ลี่เหยาถิงแวบหนึ่ง

แค่แวบเดียวเท่านั้น หากแต่ทำให้สติของลี่เหยาถิงถึงกับขาดผึง

ดูเถิด...ดูนางปีศาจนี่!

หญิงสาวสูดหายใจเข้าลึกมาก นางค่อยๆ หลับตาช้าๆ ทั้งๆ ที่หางคิ้วกำลังสั่นระริกจนแพขนตากระเพื่อมไหว ฝ่ามือกำลังกำเข้าหากันแน่นจนเล็บจิกเข้าเนื้อ

นางเอ่ยเสียงเครียดลอดไรฟันกับเหอหย่งหมิง พยายามเหลือเกินที่จะไม่สนใจเพ่ยจี “ท่านไม่ควรเชื่อคำนาง”

ชายหนุ่มหรี่ตาเงียบฟังไม่คิดต่อคำ