ตอนที่9 สูญเสีย 1

ค่ายทหารหน้าด่านห่างออกมาจากประตูเมืองหลวงสิบลี้

ราตรีผันผ่านจากรัตติกาลเป็นทิวากาล จวบจนค่ำคืนนี้ก็นับได้ว่าผ่านมาหลายราตรีแล้วที่เหอหย่งหมิงได้ตัดสัมพันธ์กับเพ่ยจี และกลับมาประจำที่ค่ายทหารโดยมิได้กลับเข้าจวน ปล่อยให้ภรรยาพระราชทานอยู่ไปตามใจนาง โดยที่เขาแยกออกมาเพื่อความสบายใจของตนเอง

กลางลานกว้างที่เหล่าทหารนั่งล้อมวงนั่งร่ำสุราหลังจากฝึกหนักในแต่ละวัน ตรงกลางของทุกคนมีเพียงกองไฟที่ใช้ไม้สุมคล้ายกระโจมเพื่อให้เพลิงโหมกระพือขึ้นที่สูง สร้างความอบอุ่นให้แก่พี่น้องที่นั่งเป็นวงกลมรอบทิศทาง

ท่ามกลางความมืดสลัวเลือนราง มีเสียงพูดคุยกันอย่างออกรสออกชาติดังลั่น

“เดิมทีข้าก็โปรดปรานฮูหยินเอกคนแรกไม่น้อย หากแต่เมื่อรับฮูหยินรองเข้ามา ความแปลกใหม่ก็บังเกิด ได้รู้ถึงความสำราญอย่างแท้จริง”

เสียงหนึ่งดังขึ้นต่อจากปลายประโยคของนายทหารก่อนหน้าที่ขึ้นหัวข้อสนทนาเอาไว้ว่า

เขาต้องรับภรรยาเพิ่มเพื่อทายาทที่ยังไม่ถือกำเนิดเสียที ทำให้บรรพชนต้องเป็นห่วงแล้ว แต่ติดตรงที่เกรงใจภรรยาเอก

อีกเสียงหนึ่งจากรองแม่ทัพเอ่ยเสริม “ข้ามีอนุมากกว่าสามคน แต่ละคนข้าล้วนโปรดปราน เรื่องทายาทก็หายห่วง เต็มบ้านไปหมด”

ชายผู้นี้มีพื้นฐานเป็นคนฐานะดีจึงมิใช่เรื่องแปลกอันใด นอกจากนี้ยังมีภรรยาเอกแล้วภรรยารองอีกครบถ้วน สำราญยิ่ง!

และนั่นก็เรียกเสียงทอดถอนใจและนัยน์ตาร้อนผ่าวด้วยความอิจฉาจากนายทหารชั้นผู้น้อยได้หลายคน

ร่ำรวยถึงเพียงนี้ ทั้งยังเป็นชายกล้าที่เลือกงานลำบากมิใช่วาณิชอันเป็นงานสบาย นับได้ว่าดีไปทุกสิ่ง น่านับถือเสียจริง

เหอหย่งหมิงที่นั่งร่ำสุราร่วมกับเหล่าลูกน้องเพียงนั่งหน้านิ่งฟังอยู่เงียบๆ แววตาคู่คมไร้อารมณ์โดยสิ้นเชิง

เขาไม่เข้าใจเลยสักนิด ว่าจะอยากมีเมียมากมายไปทำไม แค่คนเดียวก็ปวดหัวจะแย่!

ยามนี้ใครบางคนในจวนของเขา คงโกรธาจนเรือนพังไปแล้วกระมัง ที่เห็นเขาจากมาพร้อมเพ่ยจีเช่นนั้น นับได้ว่าเป็นการสั่งสอนกันอย่างดี ที่ทำตัวไม่สำรวมเกรี้ยวกราดใส่กันไม่ยับยั้งอารมณ์เช่นนั้น

ชายหนุ่มกระดกเหล้าดื่มจนหมดถ้วยในมือ ใช้ปลายนิ้วเช็ดเรียวปากอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะลุกขึ้นยืนจนเต็มความสูงแล้วเดินเลี่ยงไปยังเรือนพักส่วนตัว

ชั่วจังหวะที่ปลายเท้าใหญ่กำลังก้าวย่างพาร่างสูงสง่าเดินไปตามทาง ทหารผู้น้อยคนหนึ่งก็รีบปรี่เข้ามาแล้วประสานหมัดทำความเคารพด้วยความรวดเร็ว บ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่ามีข่าวด่วน

“เรียนท่านแม่ทัพ มีข่าวจากจวนท่านว่าฮูหยินหายไปตั้งแต่วันเคลื่อนขบวนพระราชพิธีศพไทเฮาขอรับ”

สิ้นประโยครายงาน หัวคิ้วเข้มของแม่ทัพหนุ่มพลันขมวดเข้าหากันแน่น ม่านตาดำหดเล็กลงโดยพลัน

เหอหย่งหมิงใช้เวลาทั้งคืนควบม้าตะบึงโดยไม่พักเพื่อกลับเข้าจวนของตน และถึงที่หมายในวันรุ่ง

พบว่าเป็นจริงดังคำรายงานที่ได้รับ ลี่เหยาถิงหายตัวไป อย่างไร้ร่องรอย

เมื่อถามความจากสาวใช้ที่ติดตามนางไปในวันนั้น ก็ได้คำตอบว่า ลี่เหยาถิงไล่ทุกคนให้ไปไกลหูไกลตา พวกนางจึงทำได้เพียงยืนรอลี่เหยาถิงที่วิ่งไปร้องไห้อยู่ไกลๆ 

จนเย็นย่ำพลบค่ำก็ยังไม่เห็นเดินกลับมาที่รถม้า จึงออกตามหานางแล้ว 

ทว่าตามหาทั้งวันทั้งคืนก็ยังไม่พบ จึงกลับไปรอนางที่จวน

หลายวันผ่านมาฮูหยินก็ยังไม่กลับ จึงคิดว่าคงกลับตำหนักในพระราชวังไป เนื่องจากแง่งอนเพราะมีปากเสียงกับท่านแม่ทัพ แต่เมื่อไปถามกับทหารประจำพระราชวังที่คุ้นเคยกันให้เขาไปสืบให้ ก็รู้มาว่าฮูหยินมิได้กลับตำหนักแต่อย่างใด

เหอหย่งหมิงได้ฟังก็ยิ่งมีสีหน้าเคร่งขรึมเย็นชา มิคาดว่าภรรยาของเขาจักดื้อรั้นเอาแต่ใจถึงเพียงนี้

นางทำเขาหัวหมุน ทำบ่าวไพร่วุ่นวายไปทั่ว!

ข่าวการหายตัวไปของลี่เหยาถิงสร้างความกังวลใจให้ชายหนุ่มไม่น้อย แน่นอนว่าเขาต้องออกตามหาด้วยหน้าที่ของสามีพึงกระทำ ต่อให้ยังไม่รัก แต่นางคือภรรยาหนึ่งเดียว เขาจะนิ่งดูดายได้อย่างไร

เหอหย่งหมิงจึงออกตามหาลี่เหยาถิงด้วยตนเองไม่หลับไม่นอน 

กระทั่งสุดท้ายก็ได้รับข่าวร้ายอันน่าตกใจ

ศพของลี่เหยาถิงถูกพบโดยชาวบ้านผู้หนึ่ง

โดยมีพยานบนหน้าผาที่เห็นเหตุการณ์บอกเล่าว่า

นางร้องไห้ฟูมฟายตีอกชกหัวแล้วคิดสั้นฆ่าตัวตายในที่สุด จะเข้าไปช่วยก็วิ่งเข้าไปช่วยไม่ทัน เพราะระยะสายตาที่มองเห็นห่างกันค่อนข้างมาก

สภาพศพมีลักษณะตกจากที่สูง ซึ่งนางกระโดดจากหน้าผาบนเชิงเขา ตามร่างกายและใบหน้ามีแผลเหวะหวะ ทว่าชัดเจนว่าเป็นนาง ศพขาวซีดอยู่ในอาภรณ์สีเหลืองสดหากแต่ขมุกขมัวมีคราบเลือดสีแดงคล้ำเปรอะตามชุด เนื่องจากตกจากที่สูงและจมน้ำ เป็นชุดเดียวกับวันที่หายตัวไป

เรื่องนี้ทำร่างสูงของเหอหย่งหมิงชาวาบ รับรู้เพียงแรงสะเทือนในห้วงอารมณ์ที่อยู่ลึกสุดใจ