ตอนที่ 2 เมียบำเรอ 2

นภิศาตื่นขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวเพื่อที่จะไปทำงานแต่เช้า แต่ทันทีที่เธอเดินออกมาจากห้องน้ำก็เห็นว่าเกื้อกูลตื่นแล้วและกำลังจ้องมองมาที่เธอ

“ทำไมคุณเกื้อตื่นเร็วจังเลยคะ หรือว่ามีงานที่ต้องเข้าบริษัท”

“เปล่า ไม่มีธุระเข้าบริษัทหรอก แต่มีธุระอย่างอื่น” บอกพลางลุกเดินเข้ามาหาแล้วรวบเอาเอวบางมากอดไว้ ก่อนจะกดจูบลงที่ข้างแก้มอย่างอดใจไม่ได้

“อื้อ..ทำอะไรคะเนี๊ยะ ทำไมไม่ไปนุ่งผ้า เดินโทงๆ มาอย่างนี้ได้ยังไง น่าอายจะตาย”

“อายอะไร อายใคร อายเธอเหรอ เห็นกันมาสี่ห้าปียังจะต้องมาอายอะไรอีก หรือเธอไม่เคยจับมันเลย ฮึ”

ถามพลางหรี่ตามองจ้องหน้าแล้วขยับไปจุมพิตที่ริมฝีปากอย่างหยอกเย้า นภิศาเขินอายจนต้องเบือนหน้าหลบแล้วทุบลงที่หัวไหล่เขาไปเบาๆ จึงโดนเขาจูบไซร้ไปที่ซอกคออีกจนขนลุกเกรียว

“อื้อ..อย่าค่ะ พอแล้ว เดี๋ยวนัทไปทำงานสาย”

“ไม่ต้องไปทำงานหรอก ฉันโทรไปบอกการุณย์ให้แล้ว”

“อ้าว! ทำไมล่ะคะ คุณเกื้อจะพานัทไปไหนเหรอ”

เกื้อกูลไม่ตอบ จับจูงมือเธอไปที่เตียงแล้วรั้งให้นั่งลงที่ตักพร้อมกับกอดเอวบางเอาไว้ ก่อนจะบอก

“จะพาไปเที่ยว”

นภิศาหันมองจ้องหน้าเขาด้วยความตื่นเต้นดีใจ ไม่รู้ว่าเขาจะพาไปเที่ยวไหน แต่เธอก็ดีใจ เพราะไม่บ่อยครั้งนักที่เกื้อกูลจะมีเวลาได้อยู่กับเธอเพียงลำพังนอกจากห้องพักที่คอนโดฯ

“คุณเกื้อพูดจริงเหรอคะ”

เธอถามออกไปอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ แต่ใบหน้าและแววตาก็บ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่ากำลังลิงโลด

“จริงสิ แต่มีข้อแลกเปลี่ยนก่อน”

“อะไรคะ”

“อาบน้ำให้ฉันสิ แล้วหลังจากนั้น เธออยากไปเที่ยวไหนฉันจะพาไป”

“ไปทะเลได้มั้ยคะ” เธอต่อรองเพิ่ม

“ได้สิ เอาทะเลที่เธออยากไปเลย”

“กระบี่นะคะ”

“อืม”

“คุณเกื้อน่ารักที่สุดเลยค่ะ”

บอกแล้วจุ๊บลงที่ริมฝีปากของเขาแล้วหอมแก้มซ้ายขวา ก่อนจะลากเอาร่างสูงใหญ่ที่เปลือยเปล่าเข้าไปในห้องน้ำทันที และแน่นอนว่าการอาบน้ำในเช้านี้ไม่ได้จบแค่เธอช่วยเขาถูสบู่ แต่เป็นเธอที่โดนเขาถูไปทั้งตัว

“คุณเกื้อใส่บิกินีชุดนี้ได้มั้ยคะ”

เธอชูชุดว่ายน้ำทูพีชแบบเชือกผูกสีเหลืองอ๋อยดอกทองอุไรให้เขาดู หวังจะใส่ขับผิวให้สว่างตัดกับน้ำทะเลไปเลย แต่คำตอบที่ได้กลับทำเอาใบหน้าของคนถามงอง้ำ

“ใส่ได้ แต่ที่ก้นเธอมีรอยฟัน”

เขาตอบมาหน้าตาเฉยทั้งที่ตัวเองเป็นคนทำเอาไว้แท้ๆ นภิศาสะบัดหน้าพรืดแง่งอนที่เขาเป็นต้นเหตุทำให้เธออดใส่ชุดสวยๆ อย่างที่ตั้งใจ

“คนหื่น”

เธอแอบว่าให้เขาเบาๆ พอให้ได้ระบายความขัดใจแต่ไม่ต้องการให้เขาได้ยิน ถึงอย่างนั้นเกื้อกูลก็หันมามองที่เธอเขม็งเหมือนรู้ว่ากำลังถูกว่า

สุดท้ายแล้วนภิศาก็เลือกใส่ชุดสีเหลืองอ๋อยนั้นอยู่ดี แต่สวมกางเกงยีนขาสั้นแบบสั้นจุ้ดจู๋ทับคลุมด้วยเสื้อยืดสีขาวโอเวอร์ไซน์เนื้อบาง ที่มองยังไงก็ทะลุทะลวงไปถึงข้างใน มิหนำซ้ำคอเสื้อยังกว้างจนตกมาที่ไหล่อีกข้างอย่างยั่วตา แต่คนที่มาด้วยกลับรู้สึกขัดตาจนอยากพาเธอเดินกลับไปที่โรงแรม

“ทำไมคะ ทำไมคุณเกื้อต้องมองอย่างนั้นด้วย”

“ไว้คืนนี้ก่อนเถอะ ฉันจะทำรอยเอาไว้ทุกตารางนิ้ว”

เขากระซิบที่ข้างหูอย่างคาดโทษ แต่นภิศาไม่สนใจ เธอหัวเราะคิกคักแล้วลากแขนเขาไปขึ้นเรือเพื่อไปเล่นน้ำอีกเกาะที่อยู่ไม่ไกล

น้ำทะเลใสสีเขียวครามตัดกับหาดทรายขาวไม่ยวนตาเท่ากับหญิงสาวร่างบางในชุดบิกินีสีเหลืองสดจนแสบตา ทันทีที่มาถึงเกาะนภิศาก็ไม่สนใจสายตาของใครต่อใคร เธอถอดเสื้อยืดและกางเกงยีนขาสั้นออกแล้ววิ่งลงเล่นน้ำไม่ต่างจากเด็ก ส่วนเกื้อกูลก็มีหน้าที่เฝ้ากองเสื้อผ้าที่เธอถอดทิ้งไว้ให้ใต้ร่มไม้ พร้อมกับสัมภาระบางส่วนที่หอบหิ้วมา

พอจัดวางข้าวของและปูผ้าเสร็จเรียบร้อย กำลังจะหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านฆ่าเวลาสายตาก็พลันหันไปเห็นว่ามีหนุ่มตาน้ำข้าวผิวขาวเคราดำพอรำไรเดินมาคุยกับนภิศาและดูท่าเหมือนจะชวนเธอดำน้ำเล่นด้วยกัน หนังสือที่หยิบมาว่าจะอ่านเลยจำเป็นต้องวางลง ลุกขึ้นยืนถอดเสื้อทิ้งไว้แล้วเดินเข้าไปหาคนทั้งคู่ทันที

รูปร่างของเกื้อกูลสูงใหญ่ไม่ต่างจากฝรั่งตาน้ำข้าวคนนั้น ต่างกันก็แค่เคราที่เขาไม่มีและขนอ่อนหน้าท้องที่บางกว่า แต่กล้ามท้องก็แน่นหนาไม่แพ้กันเลย ใบหน้าเกลี้ยงเกลาแต่ติดถมึงทึงเดินลุยน้ำไปหยุดซ้อนหลังของนภิศาเอ่ยทักทายฝรั่งที่มาผูกมิตรกับหญิงสาวอย่างยินดี แต่สีหน้าดูไม่ได้เป็นมิตรแต่อย่างใด

เพื่อนต่างชาติของนภิศาบอกมาแก้ตัวว่าเห็นเธอเล่นน้ำอยู่คนเดียวจึงมาชวนไปดำน้ำด้วยกัน แต่ถ้าเธอมีเพื่อนร่วมทางมาด้วยแบบนี้เขาเลยต้องขอตัว ก่อนจะเดินถอยออกมาและว่ายน้ำห่างออกไป

“ไหนคุณเกื้อบอกว่าจะไม่เล่นน้ำไงคะ”

“ยังจะมาพูดอีก”

ว่าแล้วอุ้มเอาร่างบางขึ้นพาดบ่าพาเดินลุยน้ำลงไปลึกกว่าเดิมก่อนจะโยนโครมลงไปจนน้ำทะเลแตกกระจาย ทันทีที่ทรงตัวได้นภิศาก็ไม่ยอมเธอวักน้ำใส่หน้าเขาด้วยความโมโห พอเขาถลาแหวกน้ำมาเธอก็กรีดร้องแล้วรีบแหวกน้ำหนีโดยไว แต่ก็ช้ากว่าคนร่างใหญ่ที่กระโจนน้ำไหว้เข้ามาก่อนจะคว้าตัวเธอเอาไว้ได้โดยที่เท้าของหญิงสาวลอยอยู่เหนือพื้น เลยจำต้องใช้ขาเกี่ยวเอวเขาไว้พร้อมทั้งโอบแขนรอบคอเกาะไหล่เพราะกลัวจม

“กลัวเหรอ”

“ไม่กลัว”

“ไม่กลัวแล้วทำไมเกาะแน่นเป็นลูกลิงเลย”

“ลูกลิงอะไรจะสวยขนาดนี้” ตอบเขาแล้วหัวเราะเสียงใสก่อนจะก้มลงจุมพิตที่ริมฝีปากเขาอย่างเอาใจ

“คุณเกื้อพาไปตรงนั้นหน่อย” ขอเขาเมื่อผละจูบออกมาแล้ว

“ตรงไหน”

“ตรงนั้น ตรงที่เป็นโขดหินยื่นลงมาในน้ำ” บอกพร้อมชี้ไม้ชี้มือไปตรงที่ว่า แล้วหันมาถามต่อ “คุณเกื้อเอากล้องมาหรือเปล่าคะ”

“จะใช้ให้ถ่ายรูปให้เหรอ”

“ก็คุณเกื้อถ่ายรูปสวย”

“พอยอมพามาเที่ยวหน่อยก็ใช้ใหญ่เลยนะ” เขาหรี่ตามองอย่างคาดโทษ นภิศาจึงก้มจูบเขาอีกครั้ง

“ไม่ได้ให้ทำฟรีซะหน่อย นะคะคุณเกื้อ เดี๋ยวค่าตอบแทนนัทจ่ายให้คืนนี้...แบบบุพเฟ่เลย” ประโยคสุดท้ายเธอกระซิบข้างหูอย่างรู้กัน

หลังจากนั้นไม่นานนภิศาก็ได้โพสท่าสวยๆ ตามที่เธอต้องการ หญิงสาวนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับรูปที่อยู่ในกล้องที่ชายหนุ่มถ่ายให้ ก่อนจะชวนเขาเข้ามาถ่ายรูปด้วยกันไม่ต่างจากคู่รักทั่วไป

ทริปเที่ยวกระบี่สามวันเหมือนนภิศาได้ขึ้นสวรรค์ยังไงยังงั้น เพราะเกื้อกูลยอมตามใจเธอทุกอย่างและแน่นอนว่าเธอเองก็ต้องตามใจเขาเช่นกัน แต่นั่นมันก็คือความเต็มใจ หัวใจของนภิศาพองโตและอิ่มสุขทุกครั้งที่เขาโอบกอดไม่ว่าจะตอนนั่ง ตอนเดิน หรือแม้กระทั่งตอนจะนอน การมาเที่ยวครั้งนี้ระหว่างเธอกับเขาไม่ต่างจากคู่แต่งงานใหม่ที่มาฮันนีมูนทั้งที่ความสัมพันธ์มันเกิดขึ้นมาแล้วถึงห้าปี ห้าปีที่เธอเป็นผู้หญิงของเขา แค่ผู้หญิงของเขาแต่ไม่ใช่ภรรยา

“แอ๊ะ แอ้ แอ้”

เสียงเด็กเล็กร้องอ้อแอ้ในระหว่างที่เธอและเขากำลังนั่งเครื่องบินกลับกรุงเทพฯ นภิศาหันไปมองเพราะคิดว่าเจ้าหนูหรือแม่หนูนั่นคงจะหิวนม หรือไม่ก็คงจะตกใจตอนที่เครื่องเทคตัวขึ้น หญิงสาวนั่งมองปฏิกิริยาของคนเป็นแม่ว่าจะทำอย่างไรกับลูกน้อยบ้าง เธอเห็นว่าเด็กน้อยได้รับการโอบกอด กล่อมโอ๋อยู่สักพักก็เงียบไปเพราะผู้เป็นแม่หยิบขวดนมเข้าปากให้ได้ทัน นภิศาอดคิดถึงลูกของเธอที่เคยเอาออกไปไม่ได้ ถ้าเธอเก็บลูกไว้ป่านนี้ลูกของเธอจะโตแค่ไหนกันนะ ถ้าเธอเก็บลูกไว้ ความสัมพันธ์ของเธอกับเขาจะเป็นยังไง อยู่ๆ น้ำตาก็ไหลออกมาไม่รู้ตัวจนคนที่นั่งข้างเอ่ยทักมา

“ร้องไห้ทำไม”

พอถูกถามมาแบบนั้นเธอถึงได้รู้ตัว รีบปาดเช็ดน้ำตาออกโดยไว แต่ถึงอย่างนั้นก็อดคิดไม่ได้ว่าถ้าเธอเก็บลูกไว้ ป่านนี้เขาหรือเธอจะโตแค่ไหนกันแล้วนะ พลันสายตาก็มองไปเห็นเด็กเล็กโผล่หัวขึ้นมาจากเบาะนั่งข้างหน้า แล้วน้ำตาเธอก็ไหลออกมาอีกอย่างห้ามไม่อยู่

“คุณเกื้อ”เธอหันไปมองที่เขาทั้งที่น้ำตายังไหลอาบแก้ม

“เป็นอะไร” เอ่ยถามอย่างแปลกใจ ยิ่งเห็นเธอร้องไห้ไม่หยุดเขายิ่งสงสัย

“ถ้าตอนนั้น...นัทไม่...”

“ไม่อะไร”

“ลูก..ถ้านัทไม่เอาเขาออก ป่านนี้ลูกเราคงจะโตแล้ว”

“อย่าเหลวไหล ตอนนั้นเธอไม่พร้อมหรอก”

บอกปัดเหมือนไม่ใส่ใจ แต่น้ำเสียงนั้นกลับทำให้นภิศาใจเสีย เธอรู้สึกผิดหวังที่เขาไม่มีเยื่อใยหรือความรู้สึกอาลัยรักต่อลูกของเธอเลย

“คุณเกื้อ..แล้วถ้าตอนนี้...”

“อย่าให้มันเกิดขึ้นอีก ฉันเคยบอกเธอไว้แล้วไม่ใช่เหรอ”

นภิศาไม่ตอบและไม่คิดจะพูดอะไรให้ตัวเธอเองต้องหมดกำลังใจไปมากกว่านี้อีก หญิงสาวก้มหน้าปาดเช็ดน้ำตาออกจนหมดก่อนจะเงยหน้าหันไปมองที่เขาอีกครั้ง เห็นเกื้อกูลเอนหลังนั่งหลับตาเธอจึงดึงแขนเขาเข้ามากอดและซบลงที่หัวไหล่ก่อนจะเอ่ยออกมาเบาๆ

“นัทขอโทษค่ะ”