ดวงใจจำนน

เสียงเคาะแป้นพิมพ์จากปลายนิ้วเรียวยาวที่ตบแต่งเล็บเจลด้วยลายดอกซากุระสีหวานดังรัวเป็นปืนกล เพราะเอกสารสรุปรายงานที่หญิงสาวกำลังพิมพ์อยู่ หัวหน้างานของเธอบอกว่าต้องรีบใช้ด่วน

นภิศาทำหน้าที่เป็นผู้ช่วยเลขานุการในบริษัทของลูกชายเจ้านายเก่าของผู้เป็นพ่อทันทีที่เรียนจบ จะว่าไปแล้วจุดงานตำแหน่งนี้เธอถูกจับวางแบบไม่มีสิทธิ์เลือกเองด้วยซ้ำ จะบอกว่าไม่ชอบก็ไม่ใช่ จะบอกว่าเต็มใจก็ไม่เชิง ใจจริงเธออยากออกไปหางานทำด้วยตัวเอง ไม่อยากเป็นเด็กฝากเด็กฝังอะไรของใคร แต่เป็นเพราะเธอมีอีกหน้าที่ที่ทำด้วยใจจึงได้ยอมอยู่ในจุดที่เขาวางไว้ให้อย่างไม่มีแง่งอน

การุณย์ ประชาพิพัฒน์ ชายหนุ่มผู้แสนใจดี มีความรับผิดชอบ เขาเหมือนพี่ชายที่แสนดีของเธอ ถึงแม้ว่าจะอยู่ในฐานะเจ้านายก็ตามที ไม่เคยมีครั้งไหนที่ความห่วงใยจะไม่ถูกแสดงออกหากเมื่อไหร่ที่เธอมีปัญหา และการที่เธอมาทำงานอยู่ที่นี่ก็เป็นอีกหนึ่งความรับผิดชอบที่เขาจะต้องดูแล

“นัท”

ชื่อของเธอถูกเอ่ยเรียกทันทีที่ประตูห้องทำงานของเจ้านายหนุ่มถูกเปิดออก หญิงสาวชะงักปลายนิ้วที่กำลังรัวแป้นพิมพ์แล้วเงยหน้าขึ้นมามองที่ต้นเสียงโดยสัญชาตญาณ

“คะ”

“เสร็จงานแล้วลงไปรอที่หน้าตึกนะ เดี๋ยวมีรถมารับ”

แน่นอนว่าคำว่าเสร็จงานหมายถึงเฉพาะงานที่ค้างอยู่ในมือตอนนี้เท่านั้น ไม่ได้หมายความว่าเลิกงาน หรืออย่างช้าไม่เกินครึ่งชั่วโมงนับจากที่เธอได้รับสาร เพราะถ้าเกินจากนั้นสิ่งที่เธอจะต้องทำคือการฝากงานต่อ ไม่สามารถอิดเอื้อนหรือขอต่อเวลาออกไปให้นานกว่านั้นได้อีกเพราะมีคนสำคัญที่รออยู่ แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็เต็มใจ ใบหน้าที่เคร่งเครียดตอนนี้อิ่มเอิบขึ้นด้วยรอยยิ้ม แม้ว่าเธอจะพยายามอมมันไว้ในแก้มอย่างเต็มที่แล้วก็ตาม แต่ก็ไม่สามารถหลบผู้เป็นเจ้านายที่ยืนอยู่ตรงหน้าได้

“ดีใจมากเหรอที่พี่เกื้อกลับมาแล้ว”

หญิงสาวก้มหน้าหลบตาไม่ตอบรับ เธอไม่กล้าบอกออกไปหรอกว่าคิดถึงเขามากแค่ไหน เกื้อกูล ประชาพิพัฒน์พี่ชายแท้ๆ ของการุณย์ ประชาพิพัฒน์ผู้ที่เป็นคนฝากฝังให้เธอมาทำงานกับน้องชายของเขาที่นี่

มารดาของนภิศาแต่งงานใหม่กับชายหนุ่มรุ่นน้องที่อายุห่างกันค่อนข้างมาก ในตอนที่เธอเรียนจบมัธยมปลายและกำลังจะเข้าเรียนในระดับมหาวิทยาลัย ด้วยความที่กลัวจะมีปัญหาลูกเลี้ยงสาวกับพ่อเลี้ยงหนุ่มจึงได้นำตัวเธอมาฝากกับบ้านเจ้านายเก่าของอดีตสามีเพื่อเล่าเรียนในระดับมหาวิทยาลัยที่กรุงเทพฯ

ตั้งแต่นั้นมานภิศาจึงกลายมาเป็นเด็กในอุปการะของคุณพรประภา ภรรยาคุณเกรียงศักดิ์ เจ้านายเก่าของบิดาเธอที่เมื่อก่อนทำงานรับใช้ในตำแหน่งเจ้าหน้าที่กฎหมายของบริษัทเจริญพัฒน์ ซึ่งทำธุรกิจเกี่ยวกับการซื้อขายและปล่อยเช่ารถทุ่นแรงและเครื่องจักรขนาดใหญ่ ปัจจุบันคนที่ดูแลงานแทนก็คือเกื้อกูล ประชาพิพัฒน์

เขาคือชายหนุ่มที่ไม่เคยคิดจะสุงสิงกับเธอเลยตั้งแต่ย้ายเข้ามาอยู่ในบ้าน คุณพรประภาเลี้ยงดูนภิศาเหมือนลูกหลานคนหนึ่ง ห้องหับที่ให้อยู่ก็เป็นห้องในบ้านใหญ่เพียงแต่อยู่ชั้นล่างเท่านั้น ไม่ได้ให้ไปอยู่รวมกับพ่อบ้านแม่บ้านที่มีห้องพักอยู่ด้านหลังแต่อย่างใด

ระหว่างที่เรียนนภิศาไม่เคยไปค้างอ้างแรมที่อื่นหรือทำเรื่องให้คุณพรประภาต้องลำบากใจ จนกระทั่งปีสุดท้ายที่อยู่ๆ หญิงสาวก็ขอออกไปเช่าหอพักอยู่ข้างนอกโดยการให้เหตุผลว่าต้องทำโปรเจคจบและฝึกงาน ซึ่งนั่นเป็นความจริงแต่ไม่ใช่ทั้งหมด เพราะคนที่จ่ายค่าคอนโดฯ คือ เกื้อกูล ประชาพิพัฒน์

“เดี๋ยวผมจะรับผิดชอบในส่วนของค่าที่พักให้นัทเองครับคุณแม่”

นั่นคือความเอื้อเฝื้อแรกที่เขาแสดงออกกับมารดาว่ามีให้กับเธอเหมือนผู้ใหญ่ใจดี แต่ในความเป็นจริงเขานั่นแหละคือเสือร้ายที่เธอเต็มใจที่จะเป็นเหยื่อ

นภิศาตกเป็นของเกื้อกูลอย่างเต็มใจโดยที่เขาไม่ได้ใช้วิธีใดมาหลอกล่อ ที่ผ่านมาเธอเข้าใจว่าชายหนุ่มไม่ชอบหน้าถึงมีท่าทางเฉยเมยเย็นชา แต่เมื่อเห็นว่าเธอมีชายหนุ่มมาติดพัน การแสดงออกว่าต้องการเป็นเจ้าข้าวเจ้าของของเขาจึงเกิดขึ้น และเธอก็เต็มใจจนเกิดเป็นสัมพันธ์ที่มากกว่าเด็กในบ้านและลูกเจ้านาย

“คุณเกื้อ”

เมื่อเปิดประตูห้องพักเข้ามาเห็นบุรุษร่างสูงยืนหันหลังให้นภิศาก็เอ่ยเรียกและโผเข้ากอดเขาทันทีด้วยความยินดี พอเงยหน้าขึ้นสบตาริมฝีปากร้อนผ่าวก็ประกบจูบลงมาหาอย่างไม่ทันตั้งตัว แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่แง่งอน ยอมโอนอ่อนให้เขาบดจูบดูดดึงจนพอใจ

“ทำไมรอบนี้คุณเกื้อไปนานจังคะ ไหนว่าไปดูงานแค่อาทิตย์เดียวไง”

เธอเอ่ยถามแง่งอนเมื่อเขาผละจูบจากมา แล้วพาเธอมานั่งที่โซฟาด้วยกัน

“มีงานติดพันเลยต้องอยู่ต่อ”

“ไม่ใช่ว่ามีใครอยู่กับคุณเกื้อที่นู่นด้วยเหรอคะ”

“เหลวไหลน่า ฉันบอกให้เธอไปด้วยเธอไม่ไปเองนี่”

“นัทเกรงใจคุณการุณย์นี่คะ ถ้าไปญี่ปุ่นกับคุณเกื้อนัทก็ต้องหยุดงานไปหลายวัน”

“การุณย์ไม่ว่าอะไรหรอก เขารู้อยู่แล้วว่าฉันฝากเธอให้ทำงานกับเขาเพราะอะไร”

“ทำไมคะ ไม่ให้นัทไปทำงานด้วย แต่ให้มาทำงานกับคุณการุณย์แทนเพราะไม่อยากเป็นสมภารกินไก่วัดเหรอ”

“เรื่องนั้นไม่ได้กลัวหรอก แต่กลัวจะไม่ได้งานซะมากกว่า”

“ทำไมเหรอคะ คิดว่านัทจะทำงานให้คุณเกื้อไม่ได้อย่างนั้นใช่มั้ย”

“เปล่า แต่กลัวว่าห้องทำงานมันจะไม่ได้ใช้ทำแต่งานอย่างเดียวนะสิ”

ว่าแล้วกดจูบลงที่แก้มนวล ทำเอานภิศาเอียงอายเบนหน้าหลบแต่ก็ไม่พ้นเมื่อเขาประกบจูบลงที่ริมฝีปากเธออีกครั้ง คราวนี้เนิ่นนานดูดดื่มหวามหวานยิ่งกว่าครั้งแรกที่เจอกันเสียอีก

ปลายลิ้นอุ่นร้อนชอนไชเข้าไปดูดดึงเกี่ยวกระหวัดรัดรึงกับลิ้นของเธอในโพรงปากอย่างดูดดื่มหิวกระหาย กายบางถูกเขากอดรั้งเข้าหาตัวอย่างแนบสนิท ลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารถมาตามแนวคางและซอกคออุ่น ริมฝีปากแตะจูบลงที่ซอกคอจนคนถูกจูบขนลุกเกลียว

“อื้อ..คุณเกื้อคะ ไม่อาบน้ำก่อนเหรอคะ นัทพึ่งกลับมาจากทำงานนะ ตัวเหนียวด้วยเนี๊ยะ”

“ไม่เหนียวหรอก ยังหอมอยู่เลย เสร็จแล้วค่อยอาบทีเดียว”

ว่าแล้วลุกขึ้นยืนจับจูงมือของเธอพาเข้าห้องนอน ก่อนที่ร่างบางของนภิศาจะลอยหวือขึ้นจากพื้น แล้วถูกเขาบรรจงวางลงกลางเตียงอย่างนุ่มนวลแผ่วเบา

“คิดถึงจัง”

เขาเอ่ยชิดแก้มนิ่มในตอนที่ขึ้นมานอนเคียงข้างและโอบกอดเธอไว้แนบตัว

นั่นช่างเป็นคำพูดที่หวานซ่านสุขเหมือนน้ำทิพย์ชโลมใจให้นภิศาอยากจะอยู่กับเขาต่อไปอีกนานเท่านาน แม้ไม่มีคำรัก แม้ไม่ได้ออกหน้าออกตาว่าเป็นเมียหรือคู่ชีวิต ขอเพียงแค่เขาโหยหาเธอ คิดถึงกันในยามที่ต้องไกลห่าง เพียงเท่านั้นนภิศาก็พอใจแล้ว

“คุณเกื้อคิดถึงนัทจริงๆ เหรอคะ”

“คิดถึงจริงๆ สิ คราวหน้าถ้ารู้ว่าจะต้องไปดูงานต่างประเทศนานแบบนี้ฉันจะเอาเธอไปด้วย ไม่ปล่อยให้มีหนุ่มๆ ที่ไหนมาคอยขายขนมจีบตอนที่ฉันไม่อยู่อย่างนี้หรอก”

“หวงนัทเหรอคะ”

“ถามแบบนี้หมายความว่ายังไง หรือว่ามีใครมาจีบจริงๆ” เขาถามอย่างแคลงใจ นภิศาทำเพียงยิ้มให้แล้วโน้มศีรษะเขาลงมาหาก่อนจะยื่นริมฝีปากขึ้นจูบอ้อยอิ่ง

“ถึงจะมีจริงๆ นัทก็รักแค่คุณเกื้อค่ะ คุณเกื้อรู้ใช่มั้ยคะว่านัทรักคุณมาก มากจนยอมที่จะอยู่แบบนี้”

“ลำบากใจมากหรือเปล่า”

เขามองสบตาเอ่ยถามจริงจัง แต่หญิงสาวส่ายหน้าก่อนจะตอบออกมาด้วยน้ำเสียงที่แน่วแน่จริงจังไม่แพ้กัน

“ไม่ค่ะ ไม่ลำบากใจเลย ขอแค่คุณเกื้อมีนัทแค่คนเดียวได้มั้ยคะ นัทจะไม่ขออะไรเลย นอกจากขอให้คุณเกื้ออย่าทิ้งนัทได้มั้ยคะ”

“ตอนนี้ฉันก็ไม่มีใครนี่”

“แค่ตอนนี้เหรอคะ”

เธอถามออกไปแผ่วระโหย จากคำว่าคิดถึงของเขาที่เหมือนเป็นน้ำทิพย์ แต่ตอนนี้กลับแห้งหายเพียงแค่เขาตอบว่าตอนนี้ไม่มีใคร แค่ตอนนี้เหรอ เขาไม่ได้ต้องการมีเธอตลอดไปหรือยังไง

เกื้อกูลไม่ตอบคำ เขาทำเพียงลุกขึ้นถอดเสื้อผ้าแล้วหันมาจัดการกับเธอจนล่อนจ้อนก่อนจะนอนทาบทับลงไปทั้งตัว

“อย่าถามอะไรที่ไร้สาระ”

เอ่ยบอกชิดริมฝีปากอิ่มก่อนจะกดแนบริมฝีปากหยักลึกลงชิดแล้วบดเบียดเคล้าคลึง ดูดดึงเหมือนต้องการลงโทษคนที่กำลังน้อยใจ นภิศาแอ่นกายหยัดสู้มือเมื่อเขาลูบไล้ที่อกอวบแน่นตึงของเธอด้วยความกระสันซ่าน

“อื้อ...คุณเกื้อคะ”

เธอครางเรียกชื่อเขาแผ่วระโหยเมื่อรู้สึกถึงยอดอกที่หายเข้าไปในปากของชายหนุ่ม ปลายลิ้นที่ปัดป่ายดูดดึงสร้างความเสียวซ่านจนนภิศาต้องกำมือขยุ้มขยำที่เส้นผมบนหนังศีรษะของเขาพร้อมกับร่างกายที่บิดเร้าทุรนทุราย เพราะไม่ใช่แค่ปลายลิ้นของเกื้อกูลเท่านั้นที่กำลังทรมานเธอ แต่มืออีกข้างของเขาก็กำลังสอดนิ้วเข้ามาสำรวจช่องทางที่ห่างหายไปนาน กายบางสั่นสะท้าน ดวงตาหวานฉ่ำปรือเมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมองสบมา

“ถ้าเธอมีฉันคนเดียว ฉันก็จะมีเธอคนเดียว”

‘ตลอดไปมั้ยคะ’

นั่นคือคำถามที่ดังอยู่แค่ในใจไม่กล้าเอ่ยออกไปให้เขาได้ยิน เธอไม่รู้ว่าสิทธิ์ของเมียบำเรออย่างเธอทำได้มากแค่ไหน แต่ที่แน่ๆ เธอท้องไม่ได้นั่นคือความจริง เพราะเขาเคยให้ไปทำแท้งมาครั้งหนึ่งแล้วในตอนที่มีสัมพันธ์กันใหม่ๆ โดยให้เหตุผลว่าเธอยังเรียนไม่จบ และมันก็เร็วเกินไป หลังจากนั้นการป้องกันจึงเป็นไปอย่างเข้มงวด แต่ไม่นับรวมการสวมถุงยางเพราะทุกครั้งที่นอนกับเธอเขาไม่แตะต้องมันเลย

“อ๊ะ คุณเกื้อ..อือ..อื้อ”

นภิศาผวาเฮือกสั่นสะท้านเมื่อรู้สึกถึงความแข็งขึงสวมสอดเข้ามาอย่างไม่ทันตั้งตัว

“อย่ามัวแต่คิดอะไรไร้สาระสิ” เขาว่าให้พร้อมขยับโยกแบบที่ไม่รอให้เธอพร้อม

“นัทเปล่า อ๊ะ..อ๊า คุณเกื้อ เบาก่อน เจ็บ”

บอกพร้อมกับใช้มือดันที่หน้าท้องของเขาไว้ ใบหน้าบิดเบี้ยวเหยเก เพราะแม้ความฉ่ำชื้นจะเกิดขึ้นแล้วแต่ถึงอย่างนั้นมันก็ยังคงคับแน่นฝืดตึงจนเธอรู้สึกเจ็บ

เกื้อกูลกดจูบลงที่ริมฝีปากอิ่มอีกครั้ง บดจูบดูดดึงปิดเสียงประท้วงนั้น พร้อมกับส่ายวนสะโพกสอบกดคลึงหน่วงหนักเนิบช้าให้เธอผ่อนคลายแล้วเอ่ยถามเสียงพร่า

“อ๊า ดีขึ้นมั้ย”

“ค่ะ อือ อื้อ เสียว คุณเกื้อ อ๊า”

นภิศาแอ่นหยัดสะโพกสวนเข้าหา สองมือโอบประคองบั้นท้ายของเขาไว้แล้วลูบไล้บีบขยำด้วยความเสียดซ่าน นั่นยิ่งเพิ่มความซ่านเสียวให้เกื้อกูลอยากขยับโยกตอกตรึงเธอให้ถึงใจ

ชายหนุ่มลุกขึ้นนั่ง จับขาเธอให้กางอ้าออกแล้วกดสะโพกเบียดเข้าหาแนบแน่นแอ่นหยัดขยับโยกจนความฉ่ำชื้นของเธอไหลทะลักอาบลำลึงค์จนมันวาว เสียงขยับเข้าออกเพราะความเปียกชื้นดังมาให้ได้ยินเป็นระยะสร้างความกระสันซ่านจนต้องกัดฟันเพราะแรงตอดรัดที่รุนแรง ก่อนจะก้มจูบที่ปากเธออีกครั้งแล้วบีบขยำที่ทรวงงามอย่างมันมือ สะโพกสอบเร่งสาวถี่ระรัวยิ่งโยกยิ่งมันในอารมณ์ทำเอานภิศาถึงกับครางระงมอื้ออึงอย่างกลั้นไม่อยู่ เพราะความสุขซ่านจากช่องทางรักที่เขาลุกล้ำ มิหนำซ้ำยังใช้ปลายนิ้วบดบี้ติ่งเนื้ออ่อนของเธอให้สั่นสะท้าน

“อ๊า คุณเกื้อ อ๊ะ อ๊า! เสียว นัทเสียวคุณเกื้อ”

“อย่าคิดอะไรเลอะเทอะอีก เข้าใจมั้ย”

เขาก้มบอกที่ข้างหูแล้วจูบแก้มเธอไปหนักๆ ก่อนจะอุ้มร่างบางขึ้นมากอดรัดจับวางเธอให้นั่งคร่อมตักแล้วขยับโยกสะโพกมนอัดใส่ความแข็งขึงของเขาด้วยความรุนแรงหนักหน่วง นภิศาเสียวซ่านจนต้องกดฟันสู้ เธอซบหน้าลงกับไหล่ของเขาขยับโยกเอวบางบิดส่ายเร่งเร้าเมื่อความเสียวกระสันวิ่งพล่านเล่นงานเธออย่างหนักจนแทบทนไม่ไหว

หญิงสาวผลักไหล่เขาให้นอนราบแล้วทำหน้าที่เป็นฝ่ายบดคลึงเองด้วยความรนราน สองมือค้ำยันที่หน้าอกแกร่งขยับสะโพกส่ายสะบัดขย่มโยกเป็นจังหวะถี่กระชั้น เรียกเสียงคำรามด้วยความพอใจของเกื้อกูลให้ดังมาเป็นระยะ ยิ่งทำเอานภิศามีกำลังใจอยากทำให้เขามีความสุขและพอใจเธอที่สุด หญิงสาวเอนตัวไปด้านหลังแล้วเด้งเอวเข้าหาเขาถี่ๆ ซ้ำๆ เปิดขาอ้ากว้างให้เขามองเห็นจุดเชื่อมประสานจนเกื้อกูลอดใจไม่ไหวลุกขึ้นเอาศอกค้ำยันแล้วใช้มืออีกข้างลูบไล้ที่เนินนางบดบี้ติ่งกระสันจนนภิศาถึงกับครางระงม

“อ๊า ซี้ด..อ๊า..คุณเกื้อขา..ช่วยนัทหน่อย ช่วยทีไม่ไหวแล้ว” เธอร้องขอเขาเมื่อความเสียวกระสันเสียดซ่านเล่นงานจนเธอแทบทรงตัวไม่ไหว

เกื้อกูลลุกขึ้นนั่งสลับให้เธอนอนราบลงไปก่อนจะจับเอวคอดกิ่วไว้แล้วสาวสะโพกใส่แบบไม่ยั้งตามแรงอารมณ์ที่โหมกระพือ

“อ๊า..อ๊า..ซี้ด..โอ้ว”

“อ๊ะ...อ๊ะ..อร๊าย คุณเกื้อ อ๊า...อร๊ายยย”

สองมือของเธอกำที่ผ้าปูที่นอนแน่นแอ่นหยัดสะโพกเข้าใส่ เมื่อความสุขสมวิ่งเข้ามาใกล้ร่างกายเธอยิ่งเกร็งสะท้าน และไม่นานความเสร็จสุขนั้นก็แตกผลิพร่างพรายเมื่อเขาตอกตรึงเข้าใส่แบบไม่ออมแรง

ร่างบางของนภิศาอ่อนระโหยโรยแรงหอบหายใจถี่ระรวย หันมองสบตาเขาที่กำลังหอบถี่อยู่เช่นกัน เกื้อกูลเห็นแบบนั้นก็ก้มลงกอดจูบซุกไซร้อย่างอดใจไม่ไหว ก่อนจะพลิกกายบางให้คว่ำหน้าโก้งโค้งรับเอาการตอกตรึงจากเขาอีกครั้งจนสุดท่อนลำ

“อ๊ะ..อ๊า..คุ..คุณเกื้อ อื้อ”

นภิศาสั่นสะท้านเสียววาบเมื่อเขากดอัดเข้ามาอีกครั้งจากด้านหลังจนสุดทาง

“ยังไหวอยู่หรือเปล่า ฉันยังไม่พอ” เอ่ยกระซิบบอกข้างหู สองมือโอบอุ้มที่ปทุมงามบีบขยำเคล้นคลึงอย่างเอาแต่ใจ

“หวะ..ไหวค่ะ นัทไหว”

แม้จะเหนื่อยแสนเหนื่อยแต่เธอก็ตอบรับด้วยความเต็มใจหากว่าจะทำให้เขาพอใจได้ มันไม่เหลือบ่ากว่าแรงเลยกับการที่จะให้ความสุขกับคนที่เธอรักในทุกช่วงจังหวะและความปรารถนาที่เขาต้องการ ขอเพียงได้อยู่ในอ้อมกอดของเขา ขอเพียงได้ยินความสุขสมของเขาที่เกิดจากตัวเธอ เพียงเท่านี้นภิศาก็ยินดีที่จะพลีให้เขาได้ทุกอย่างตามที่เขาร้องขอมา