Episode 4 | ฉีกสัญญา

ช่วงเย็นของวัน เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อเช้า คำพูดของราเชนทร์มันยังคงวนเวียนในหัวของเธอ เฌอรินทร์ต้องทำอะไรสักอย่าง หาอะไรทำไปเรื่อยๆเพิ่มไม่ให้คิดฟุ้งซ่าน แต่สีหน้าและแววตาที่เจ้าเล่ห์ของเขา คิดดีไม่ได้เลย คนอย่างเขาน่ะ....ทำได้ทุกอย่างอยู่แล้ว

" หนูเฌอ! " เสียงแหบของหญิงชราดังขึ้นแผ่วจากทางด้านหลัง แต่เสียงแค่นั้นมันก็ทำให้คนที่อยู่ในห่วงภวังค์สะดุ้งโหยง 

" ค่า~ ยายสร้อย " เฌอรินทร์ตอบรับหญิงชราด้วยน้ำเสียงที่สดใส เธอที่กำลังปลูกดอกไม้อยู่ รีบยันกายลุกขึ้นจากพื้นเดินเข้ามาพยุงอีกฝ่ายทันทีด้วยความระวัง เพราะหญิงชราก็แก่มากแล้ว 

" ปิดเทอมเหรอ? ถึงกลับบ้าน " มือหยาบกร้านบีบมือเรียวของหญิงสาวเอาไว้แน่นเพื่อประคองตัว ก่อนจะค่อยๆหย่อนสะโพกลงนั่งเก้าอี้

ที่หญิงชราเอ่ยถามออกมาเพราะเฌอรินทร์ไม่ค่อยกลับมาบ้านสักเท่าไร ตั้งแต่พ่อและแม่ของราเชนทร์ออกเดินทางไปเที่ยวยุโรป หญิงสาวก็แทบไม่อยากกลับบ้าน แม้ว่าคนตัวเล็กจะเป็นหลานสาวของลุงสมานแต่ก็ไม่มีความรู้สึกสนิทสนมกันมากขนาดนั้น แต่เธอกลับสนิทกับแม่ของชายหนุ่มมากกว่าเสียอีก ไม่อย่างนั้นจะได้ขึ้นมาอยู่บนเรือนใหญ่เหรอ

" ค่ะ! เทอมใหญ่ 3 เดือนเลย " 

" ดีๆ จะได้มาช่วยนายหัวทำงาน ตอนนี้นายหัวงานยุ่งมากเลย " ใบหน้าของหญิงชราประดับไปด้วยรอยยิ้ม เมื่อพูดถึงราเชนทร์ มือหยาบกร้านของเธอเอื้อมมาจับมือเรียวของเฌอรินทร์ก่อนจะบีบเบาๆ

นายหัวราเชนทร์ ทายาทรุ่นที่ 8 แห่งตระกูลอัครเทวา สืบทอดกิจการไร่โกโก้และโรงงานช็อกโกแลต ไร่อันดารัน ซึ่งไม่ได้ปลูกเพียงแค่โกโก้แต่ยังปลูกต้นปาล์มน้ำมันไว้จำนวนมากสำหรับส่งออกให้โรงงานน้ำมันรายใหญ่ทั่วประเทศ

ด้วยความเป็นนักธุรกิจหนุ่มไฟแรง ประกอบกับนิสัยที่เด็ดขาดและสายตาทางธุรกิจที่เฉียบแหลม ราเชนทร์จึงกลายเป็นที่จับตามอง เขาคำนวณทุกการตัดสินใจอย่างแม่นยำ และด้วยวิสัยทัศน์ของเขา ธุรกิจของครอบครัวจึงก้าวไกลอย่างไม่มีใครแปลกใจ

แม้ในตอนนั้นราเชนทร์จะเพิ่งเรียนจบหมาด ๆ แต่ทุกคนในไร่และโรงงาน ไม่ว่าจะเป็นคนผมหงอกหรือผมดำก็ต่างยอมรับและยกย่องให้เขาเป็นหัวหน้าอย่างเต็มภาคภูมิ ด้วยฝีมือการบริหารเขาจึงสามารถนำพา ไร่อันดารัน ก้าวขึ้นสู่การเป็นไร่โกโก้คุณภาพระดับแนวหน้าจนไม่มีใครกล้าตั้งข้อกังขาในตัวเขา

ครืด ครืด!!

ราเชนทร์ที่กำลังอ่านรายงานบัญชีของไร่ ถึงกับละสายตาจากแฟ้มเอกสารเหลือบมองโทรศัพท์ของตัวเองที่วางอยู่ในระดับสายตา เบอร์โทรของผู้เป็นมารดาเด่นหราจนชายหนุ่มถึงกับขมวดคิ้ว 

" ครับ! " น้ำเสียงเนือยๆตอบพลางยันกายลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินออกไปยังระเบียบกว้างหวังให้บรรยากาศยามเย็นช่วยผ่อนคลายความตึงเครียดจากงานเมื่อครู่  

( เจ้าเชนทร์!! นี่แกทำอะไรลูกสะใภ้แม่ ) แต่เหมือนว่าวิวทิวทัศน์ที่สวยงามจะไม่ช่วยเลยสักนิด 

" ผมยังไม่ได้ทำอะไรเฌอเลย " เสียงที่ตอบกลับมารดากลับดูร้อนรนขึ้นมาเสียอย่างนั้น 

( อ่อเหรอ! ไปง้อน้องเดี๋ยวนี้เลยนะ ไม่อย่างนั้นแม่จะฉีกสัญญาหมั้นทิ้ง ปล่อยให้น้องไปเจอคนที่ดีกว่าแก )  

" มันไม่ได้เกี่ยวกันเลย แม่อย่าเอาเรื่องนี้มาขู่! " คิ้วหนาเริ่มขมวดเข้าหากัน เรื่องมันชักไปเลยเถิดกันไปใหญ่ เขาเพียงแค่ต้องการให้เฌอรินทร์เรียกสมานกลับมาแค่นั้น

( แม่ไม่ได้ขู่! เฌอรินทร์ก็เหมือนลูกสาวและการที่เชนทร์ทำลูกแม่ร้องไห้...เชนทร์คิดว่าแม่ยังจะอยากยกลูกให้อยู่ไหม "  น้ำเสียงของมาริสา ผู้เป็นมารดาเอ่ยออกมาอย่างใจเย็นแต่แฝงไปด้วยความจริงจัง

" แม่ครับ~ " ราเชนทร์เสียงอ่อนลงเหมือนรู้สึกผิด เขายกมืออีกข้างขึ้นมานวดขมับเบาๆพลางมองลงไปยังด้านล่างก่อนจะเห็นเฌอรินทร์นั่งปลูกดอกไม้ คุยเล่นอยู่กับยายสร้อยอย่างสนุกสนาน

( เชนทร์! น้องกับสมานเป็นคนละคนกันนะลูก น้องไม่รู้เรื่องอะไรเลย ไปขอโทษน้องเถอะนะ )

( แม่รู้เรื่องนี้ได้ไง ) ที่ถามออกไปเพราะเรื่องสมานมีแค่เขา ลูกน้องและเฌอรินทร์เท่านั้นที่รู้ เขาอยากจัดการเรื่องทุกอย่างให้เรียบร้อยก่อนที่ทั้งสองท่านจะกลับมา

( น้องไม่ได้ฟ้องแม่นะเชนทร์! เมื่อกลางวันแม่โทรไปหาน้อง เสียงน้องสั่นๆ แม่เลยโทรไปหา......... )

" แค่นี้ก่อนนะครับ " 

ตู้ด ตู้ด ตู้ด!!!

เหมือนราเชนทร์ไม่ได้ฟังสิที่มาริสาพูดเลยสักนิด เพราะนัยน์ตาคมเอาแต่จับจ้องหญิงสาวที่กำลังเพลินอยู่กับการปลูกดอกไม้จนกระทั่ง ลูกน้องคนสนิทเข้ามา ชายหนุ่มจึงตัดบทสนทนากับผู้เป็นมารดาทันที ก่อนจะรีบวิ่งลงมายังชั้นล่างด้วยความรวดเร็ว 

" เฌอ~ " เสียงทุ้มนุ่มนวลของชายหนุ่มร่างสูงเดินเข้ามาพร้อมกับถุงที่ใส่กระถางต้นกล้าดอกไม้ ใบหน้าหล่อฉีกยิ้มกว้างเมื่อเห็นคนตัวเล็กมีสีหน้าสดใสต่างจากเมื่อเช้าที่ดูตึงเครียด

การปลูกดอกไม้ ต้นไม้เป็นสิ่งที่เฌอรินทร์ชอบมากที่สุด มันเป็นส่งเดียวที่สามารถปลอบประโลมใจที่มันกระสับกระส่าย ว้าวุ่นของเธอให้ใจเย็นลง แม้บางครั้งอาจจะหลุดไปกับคำพูดและการกระทำของคนบ้าอำนาจก็ตาม

" ไม่มีของฝากให้ยายบ้างเหรอ อุตส่าห์เข้าเมือง! " หญิงชราเอ่ยออกมาอย่างน่าน้อยใจ ก่อนจะระบายยิ้มออกมาเมื่อหลานชายโอบกอดเธอ

" ผมก็มีความรักให้คุณยายของผมไงครับ " 

" ฮ่า ฮ่า ฮ่า~ หลานยายปากหวานจังเลย " มือหยาบกร้านตบหลังแกร่งของชายหนุ่มเบาๆ พลางกระชับอ้อมกอดของเขา

ส่วนเฌอรินทร์พอได้ของที่ชอบก็ลืมทุกสิ่ง เธอค่อยๆหยิบกระถางต้นกล้าออกมาจากถุงด้วยความระมัดระวังเพราะกลัวว่าต้นกล้ามันจะหัก ก่อนจะนำกระถางสามสี่อันที่ธันวาซื้อมาให้เข้าไปเรียงในโรงเพาะชำที่อยู่ข้างบ้าน โดยไม่ได้สนใจเลยว่าตอนนี้กำลังมีคนแอบลอบมองดูเธอ

" ว้าย! " คนตัวเล็กตกใจร้องออกมาอย่างดัง เมื่อมีท่อนแขนแกร่งเข้ามาโอบกอดเธอจากทางด้านหลัง โชคดีที่เธอถือกระถางด้วยสองมือไม่อย่างนั้น มันได้ร่วงแน่ๆ

" เฌอ~ พี่หิวแล้วอะ " น้ำเสียงออดอ้อนดังขึ้นแผ่วเพราะเขากดหน้าจมลงไหล่บางของเธอ สูดดมกลิ่นความสาวบริสุทธิ์ซึ่งไร้สิ่งแปลกปลอมที่เรียกว่าน้ำหอม

" ไม่ต้องมาพูดดี! ปล่อยเดี๋ยวนี้! "

และใช่! เจ้าของน้ำเสียงออดอ้อนราวกับไม่เคยทำผิดคือราเชนทร์! นายหัวผู้ยิ่งใหญ่บ้าอำนาจ เอาแต่ใจตัวเองเป็นที่หนึ่งแค่เฉพาะกับเฌอรินทร์  ไม่รู้ทำไม! เขาชอบเอาแต่ใจทุกครั้งที่อยู่กับเธอแต่บางครั้งก็ตามใจเธอจนมากเกินไป

" คุณเชนทร์ปล่อย! " เธอกัดฟันแน่นพร้อมกับสะบัดเบี่ยงตัวให้ออกจากอ้อมแขนแต่เขากลับยิ่งรัดเธอเอาไว้แน่นกว่าเดิม 

" ไม่ปล่อย! จนกว่าเฌอจะยกโทษให้พี่ " เขาใช้แขนข้างหนึ่งโอบรัดกอดเอวเธอเอาไว้ก่อนจะเอามืออีกข้างดึงกระถางต้นไม้จากมือ ขึ้นไปวางเอาไว้บนชั้น แล้วค่อยหมุนตัวหญิงสาวให้หันกลับมาเผชิญหน้ากับเขา

" ต้องการอะไรจากฉันอีกคะ คุณราเชนทร์ "  เธอลากชื่อเขายาวยืดอย่างกับกำลังประชด มือเรียวทั้งสองพยายามดันอกแกร่งเอาไว้เพื่อรักษาระยะ ไม่ให้หน้าอกอวบอิ่มที่พ้นขอบเสื้อกล้ามชิดโดนอกของเขา

" ต้องการให้เฌอกลับมาเหมือนเดิม เรียกพี่เหมือนเดิม! แทนตัวเองเหมือนเดิม! อย่าทำตัวห่างเหินพี่....แค่นี้เลยครับ " เขาร่ายยาวเหยียด ทำหน้าอ้อนๆให้ดูสงสาร ส่งสายตาปริบๆให้เธอ ยอมใจอ่อนแต่ทว่าทุกอย่างกลับผิดคาด

" คุณไม่ได้รู้สึกผิดหรอก! ที่กำลังทำอยู่เพราะคุณมาริสาขอร้อง ฉันไม่ลืมคำพูดของคุณ...เมื่อเช้าหรอกนะ " น้ำเสียงเย็นชาและแววตาผิดหวังฉายซ้ำอีกครั้งดั่งเช่นเมื่อเช้า ทุกคำพูดของเธอทำให้เขาถึงกับต้องยอมคืนอิสระ ยอมคลายอ้อมกอด

" พี่ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นนะเฌอ " 

" เป็นเด็กดีของฉัน! แล้วเธอจะอยู่ที่นี่อย่างสบายเหมือนเดิม ไม่ต้องคืนเงินให้ฉันสักบาท " เธอย้ำคำพูดของเขาเมื่อเช้า เหมือนเดิมทุกคำ เล่นเอาใบหน้าหล่อถึงกับชาวาบ

" ก็คือขายตัวแลกกับหนี้นั่นแหละ! ฉันเข้าใจถูกใช่ไหมคุณราเชนทร์ "