บทที่ 5 ฉีกหน้ากากคนดี (1)

          เมื่อวสันตฤดูมาเยือน ปีนี้ฝนตกหนักกว่าทุกปี อากาศขมุกขมัว ข่าวการลักลอบค้าเกลือเถื่อนกำลังเป็นประเด็นให้ผู้คนได้ถกเถียงกัน คนทั่วไปก็ว่ามือปราบวังหลวงเมิ่งหยางมีความรู้ความสามารถเก่งกล้าเกินกว่าผู้ใด นักเล่าเรื่องนิยมเล่าเรื่องของเมิ่งหยางโดยให้เขาเป็นพระเอกไปปราบอธรรมต่าง ๆ  ใส่สีตีข่าวอีกหน่อยเพื่อความบันเทิง เมิ่งหยางก็ประทับอยู่ในใจของผู้คนแล้ว

แม้ว่าเมิ่งหยางเป็นมือปราบวังหลวง แต่หากมีคดีสำคัญที่นอกเหนือจากความรับผิดชอบ เขามักจะเข้ามาช่วยเหลือจับกุมผู้กระทำผิดเสมอ ไม่มีผู้ใดกล้ากล่าวว่าเขาแทรกแซงการทำงาน สถานะน้องชายคนเล็กของเมิ่งกุ้ยเฟยทำให้ได้รับความเกรงใจเป็นพิเศษ

อย่างไรก็ตาม คดีใหญ่ ๆ ที่เมิ่งหยางเป็นผู้คลี่คลาย สามารถจับกุมผู้กระทำผิดส่งศาลได้จำนวนมาก แต่บรรดามือปราบด้วยกันกลับกังขา เมื่อส่งผู้ต้องหาเข้าสู่กระบวนการของศาลแล้ว หลายคดีที่ไม่สามารถลงทัณฑ์ได้เพราะหลักฐานไม่เพียงพอ

“นี่ก็เป็นอีกคดีที่ผู้ต้องหามีแนวโน้มจะรอดพ้นจากการถูกลงทัณฑ์เพราะหลักฐานไม่เพียงพอ” ฉินอ๋อง เทียนตี้หย่ง เคาะลงบนสำนวนของเถ้าแก่ถาง พ่อค้าเกลือเถื่อนรายใหญ่ สุ่ยฝานหรงถอนหายใจ

“คดีนี้ เมื่อครั้งจับกุมได้ มือปราบเมิ่งได้รับการปูนบำเหน็จไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ แต่เมื่อเข้าสู่การพิจารณาคดีของศาล พบว่าตอนจับกุมแจ้งปริมาณเกลือเถื่อนจำนวนมหาศาล แต่เมื่อตรวจสอบของกลางพบว่า เกลือมีปริมาณเล็กน้อยเท่านั้นพ่ะย่ะค่ะ”

“นั่นสิ มีการอ้างว่าจัดเก็บไม่เหมาะสมจึงละลายไปกับฝนที่ตกหนัก เมื่อของกลางปริมาณน้อย โทษทัณฑ์ของเถ้าแก่ถางก็น้อยตามไปด้วย” ฉินอ๋อง สั่งความสหาย “ข้าไม่เชื่อว่า พ่อค้าจะปล่อยให้สินค้ามูลค่าสูงเช่นนี้หายไปกับสายฝน น่าจะถูกเคลื่อนย้ายไปซ่อนไว้ที่ใดที่หนึ่ง ท่านจัดกำลังไปค้นหาเถิด”

“พ่ะย่ะค่ะ  อ้อ มีอีกเรื่องที่น่าสงสัย มือปราบเมิ่งเพิ่งซื้อเรือนขนาดใหญ่ไว้ที่ตงฉาน ใช้จ่ายไปจำนวนมาก เตรียมให้อนุนางนั้นไปอยู่พ่ะย่ะค่ะ”

“ท่านไปสืบด้วยว่า เขานำเงินมาจากไหนจึงซื้อเรือนขนาดใหญ่ในพื้นที่เศรษฐกิจอย่างตงฉานได้”                              

     หลายวันต่อมา สุ่ยฝานหรงก็แบกใบหน้าที่มีดวงตาดำคล้ำมาพบฉินอ๋อง เขาหาวไปพลาง รายงานไปพลางว่า “ได้ความแล้วพ่ะย่ะค่ะ แท้จริงแล้วเกลือถูกนำไปซุกซ่อนไว้ที่เรือนปลายถนนจีฮวงลู่ มีคนเฝ้าอยู่จำนวนหนึ่ง กระหม่อมได้จัดกำลังจับตาไว้แล้ว”

“เรื่องเงินที่ใช้จ่ายในการซื้อเรือน ข้าได้ความแล้ว มือปราบเมิ่งผู้นี้ล้ำลึกยิ่งนัก เขาจับกุมผู้กระทำผิดเพื่อสร้างความดีความชอบในสายพระเนตรพระกรรณของฝ่าบาทและราษฎร จากนั้นต่อรองกับผู้ทำความผิดว่าจะช่วยลดโทษทัณฑ์ให้แลกกับสินบนก้อนใหญ่”

“คดีก่อน เขาจับกุมพ่อค้าที่ไม่ใช่พรรคพวกของตน แต่กลับเป็นการส่งเสริมให้พ่อค้าฝ่ายตนไร้คู่แข่งทางการค้า สำหรับคดีนี้พระองค์จะทำอย่างไรต่อไป หากกราบบังคมทูลฝ่าบาท เมิ่งกุ้ยเฟยจะเข้าแทรกแซงหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”

ฉินอ๋องถอนหายใจ เมิ่งกุ้ยเฟยเป็นที่เสน่หาของฮ่องเต้มาก เมิ่งหยางเป็นน้องชายคนเล็กของเมิ่งกุ้ยเฟย

“ไม่แน่ว่ากุ้ยเฟยอาจจะช่วยเขาปิดฟ้า เช่นนั้นเราก็ต้องตีเรื่องนี้ให้ดัง”

          วันรุ่งขึ้น สุ่ยฝานหรงนำกองกำลังไปล้อมจับกุมคนเฝ้าเกลือเถื่อนอย่างเอิกเกริก พบว่าส่วนหนึ่งเป็นคนของเมิ่งหยาง บรรดาผู้ถูกจับกุมยอมรับผิดแต่ไม่มีผู้ใดซัดทอดถึงเมิ่งหยาง สำหรับเถ้าแก่ถางและคนของเมิ่งหยาง ก็ถูกลงทัณฑ์ตามที่สมควรจะได้รับ อย่างไรก็ตาม ชื่อเสียงของเมิ่งหยางเริ่มแปรไปในทางสีเทา ราษฎรเรียกร้องให้ตรวจสอบทรัพย์สินของเมิ่งหยางว่ามีที่มาอย่างไร ไม่แน่ว่าเมิ่งกุ้ยเฟยยื่นมือเข้ามาช่วยดับไฟกองนี้ให้น้องชายหรือไม่ เรื่องการตรวจสอบก็ไม่มีอะไรคืบหน้า เมื่อเวลาผ่านไปราษฎรก็หันไปให้ความสนใจเรื่องราวใหม่ ๆ

          ครานี้เหลียงจื้อมีเรื่องมารายงาน “ท่านอ๋อง กระหม่อมได้ข่าวมาว่าเรือนอนุของมือปราบเมิ่งที่ตงฉานนั้น ผู้ที่จ่ายเงินไม่ใช่มือปราบเมิ่ง แต่เป็นเถ้าแก่ถางพ่อค้าเกลือเถื่อนที่ถูกจับกุมพ่ะย่ะค่ะ จ่ายในนามของมือปราบเมิ่ง เดิมจ่ายไปก่อนครึ่งหนึ่ง เมื่อถูกจับกุมอีกครึ่งหนึ่งก็ไม่ได้จ่าย ผู้ขายไม่กล้าโวยวายเพราะเกรงกลัวมือปราบเมิ่ง แต่ใช้วิธีปล่อยข่าวซุบซิบพ่ะย่ะค่ะ”

ฉินอ๋องยิ้มร้าย หันไปมององครักษ์คนสนิททั้งสองนาย เหลียงจื้อเชี่ยวชาญทั้งการสู้รบและด้านอักษร จางชุนเก่งการสู้รบและมีความคล่องแคล่ว บางครั้งก็ทะเล้นเกินไปบ้าง เมื่อพิจารณาแล้วจึงสั่งจางชุนว่า

“งั้นเจ้าจงไปช่วยให้เรื่องราวใหญ่โต”

ไม่ผิดหวัง เรื่องราวบานปลายใหญ่โตเป็นเรื่องอื้อฉาวของตงฉาน ผู้ขายเรือนซึ่งมึนเมาถูกยั่วยุจากจางชุนถึงกลับกล้าพูดเสียงดังในร้านสุรา ก่นด่ามือปราบเมิ่งที่ไม่ยอมจ่ายค่าซื้อเรือนที่ค้างอยู่ เป็นเรื่องอื้อฉาวไปทั่วทั้งตงฉานภายในเวลาอันรวดเร็ว

คืนนั้นยามซวี ผู้ขายเรือนอนุนั่งตัวสั่นเทาอยู่ในลานบ้านของตัวเอง ถูกผู้บุกรุกประเคนมือเท้าเข่าศอกเข้าใส่ไม่ยั้งแต่ก็ไม่ลงดาบ วันรุ่งขึ้นผู้ขายเรือนเก็บตัวเงียบไม่กล้าแจ้งทางการ

ทางฝ่ายเมิ่งหยางนั่งฟังลูกน้องแจ้งผลการสั่งสอนแล้วก็ยังมีสีหน้าโกรธขึ้ง เขาเค้นเสียงลอดไรฟันออกมาว่า “นี่เพราะคนที่สมควรจ่าย ไม่จ่ายให้ครบ เจ้าไปกับข้า จะต้องรีดให้ได้ว่าเถ้าแก่ถางเก็บซ่อนทรัพย์สินไว้ที่ใด”