บทที่ 4 มารหัวใจ

ทั้งหมดนี้อยู่ในสายตาของบุรุษหนุ่มในเครื่องแต่งกายสามัญชนที่เพิ่งเดินออกมาจากเหลาเฉียน แม้จะแต่งกายเหมือนคุณชายจวนใดจวนหนึ่งแต่กลิ่นอายความสูงศักดิ์ยังคงแผ่ออกจากกาย อีกทั้งยังมีกลุ่มชายฉกรรจ์ที่อยู่รอบตัวนั้นอีก ฉินอ๋อง เทียนตี้หย่ง ในเครื่องแต่งกายสามัญชนมองตามหญิงสาวทั้งสอง พลันโบกมือให้กลุ่มองครักษ์กระจายตัว เหลือไว้เพียงจางชุนองครักษ์คนสนิท เขาก้าวเท้ายาว ๆ เดินไปเคียงข้างสุ่ยเฉินเฟิงและเหมยกุ้ย

“เฟิงเอ๋อร์ คุณหนูเหมย พวกเจ้ามาซื้อของหรือ” หญิงสาวทั้งสองกำลังจะยอบตัวตามแบบพิธีทำความเคารพผู้ดำรงตำแหน่งอ๋องที่เป็นเชื้อพระวงศ์ เทียนตี้หย่งรีบยกมือห้าม แล้วกล่าวเสียงเบาว่า

“ไม่ต้องมากพิธี ตอนนี้ข้าแต่งกายสามัญชน พวกเจ้าไม่เห็นหรือ อย่าให้ราษฎรแตกตื่น”

หญิงสาวทั้งสองยิ้ม นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉินอ๋อง เทียนตี้หย่ง ปะปนอยู่กับสามัญชน สุ่ยเฉินเฟิงกล่าวเสียงเบาว่า “พวกหม่อมฉันซื้อของเรียบร้อย กำลังจะกลับจวนแล้ว ทูลลาเพคะ”  

ฉินอ๋องรีบก้าวไปขวางหน้า “ไหน ๆ ก็ออกมาแล้ว วันนี้เหลาเฉียนมีหมูหมักพุทราสูตรใหม่ พวกเจ้าไปชิมด้วยกันเถิด”

เหมยกุ้ยทำตาโต ดวงหน้ากลม ๆ ยิ้มแป้น “ดีเพคะ ฟังชื่อก็น่าอร่อยแล้ว” ว่าแล้วนางก็หันไปจูงมือเพื่อน “ไปชิมกัน” ฉินอ๋องยิ้มบาง ๆ สั่งจางชุนให้แจ้งแก่ทหารไปเชิญสุ่ยฝานหรงมาร่วมมื้ออาหารด้วย แล้วทั้งหมดเดินย้อนกลับไปเหลาเฉียน เหตุการณ์นี้ก็อยู่ในสายตาของสตรีหน้าตางดงามในเครื่องแต่งกายหรูหราที่ยืนห่างออกไป

จงเฝิ่นลู่ บุตรีเสนาบดีกรมคลัง มองเห็นฉินอ๋อง เทียนตี้หย่ง แม้จะอยู่ในเครื่องแต่งกายสามัญชน แต่นางก็จำได้ แน่นอนว่าในแวดวงสังคมชั้นสูงด้วยกันย่อมรู้จักหน้าตาของราชวงศ์ ฉินอ๋องเองก็ได้ชื่อว่าเป็นราชวงศ์ที่แต่งกายแบบสามัญชนออกตรวจตราความเป็นไปของสังคมอยู่บ่อยครั้ง

ในครั้งแรกที่มองเห็นฉินอ๋อง นางก็เร่งฝีเท้าเพื่อเข้าไปคารวะ แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นอ๋องหนุ่มเดินตรงไปหาสุ่ยเฉินเฟิงและเหมยกุ้ย นางอยู่ไกลเกินกว่าจะได้ยินการพูดคุย แต่สีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสของพวกเขาเหล่านั้นและการเดินเข้าไปยังเหลาเฉียนด้วยกัน ก็พอจะเดาได้ถึงความสัมพันธ์อันดี

จงเฝิ่นลู่กัดริมฝีปากอย่างเคืองแค้น นางและสุ่ยเฉินเฟิงอายุรุ่นราวคราวเดียวกัน ยังจำได้ไม่ลืมเมื่อครั้งยังเยาว์วัย ในงานเลี้ยงหนึ่ง เด็ก ๆ รวมตัวกันอยู่ใกล้บึงบัว สุ่ยเฉินเฟิง เอื้อมมือไปเด็ดดอกบัวแล้วตกลงไปในน้ำ นางอุตส่าห์ยื่นมือไปให้จะช่วยดึงขึ้นจากน้ำ สุ่ยเฉินเฟิงกลับฉุดนางตกลงไปในบึงบัวด้วยกัน เปียกมะล่อกมะแล่กทั้งสองคน

เมื่อเริ่มโตขึ้นอีกหน่อย ในงานเทศกาลโคมไฟ มีการโต้เถียงกันว่าโคมไฟของผู้ใดสวยกว่ากัน ไม่รู้ว่าสุ่ยเฉินเฟิงทำวิธีใด จู่จู่โคมไฟของนางก็เกิดการลุกไหม้ สะเก็ดไฟกระเด็นไปโดนชุดสวยงามของสตรีนางหนึ่ง แม้จะดับไฟทันเวลาแต่บิดาของจงเฝิ่นลู่ก็ต้องจ่ายค่าเสียหายให้แก่สตรีนางนั้นเป็นผ้าไหมผืนงามพับใหญ่ กล่าวได้ว่าสุ่ยเฉินเฟิงเป็นดาวอับโชคของจงเฝิ่นลู่จริง ๆ

หลากหลายเรื่องราวยังพออภัยกันได้ แต่เมื่อเติบโตพ้นวัยปักปิ่น ชายหนุ่มคนเดียวที่จงเฝิ่นลู่มีใจให้ก็คือ ฉินอ๋อง เทียนตี้หย่งผู้นั้น ในขณะที่สุ่ยเฉินเฟิงซึ่งมีคู่หมายอยู่แล้วคือเมิ่งหยาง แต่ก็ยังทำตัวสนิทสนมกับฉินอ๋อง เรื่องนี้นางเกลียดชังถึงสองชั้น ชั้นแรกนางเท่านั้นเหมาะจะเป็นพระชายาของฉินอ๋อง ชั้นที่สอง เมิ่งหยางเป็นน้องชายคนเล็กของมารดาของนางและเมิ่งกุ้ยเฟย จึงนับเป็นญาติสนิท เดิมเมิ่งหยางและสุ่ยเฉินเฟิงเป็นคู่ที่ผู้ใหญ่หมายตาไว้ แต่เมื่อเมิ่งหยางสร้างเรื่อง สัญญาก็ถูกฉีกกระจุยไปแล้ว บัดนี้ สุ่ยเฉินเฟิงกลับเป็นมารหัวใจอย่างเต็มตัวเสียแล้ว

 ในเหลาเฉียน สุ่ยฝานหรงซึ่งถูกตามตัวมาร่วมสังสรรค์คีบอาหารให้น้องสาวอย่างเอาใจ

“ปลานึ่งบ๊วยของโปรดของเจ้า กินเข้าไปเยอะ ๆ ช่วงนี้ผอมเกินไปแล้ว”

“พี่ใหญ่จะขุนข้าไว้ต้มพะโล้ใช่ไหมเจ้าคะ”

เสียงหัวเราะของคนร่วมโต๊ะดังประสานกัน สุ่ยฝานหรงมองอย่างพึงพอใจ เขารู้ดีว่าเหตุการณ์ที่เมิ่งหยางก่อขึ้นทำให้สุ่ยเฉินเฟิงได้รับความอับอาย สตรีที่ทะนงตนในรูปโฉมเช่นนางเสียหน้ามิใช่น้อย เขาในฐานะพี่ชายจึงดูแลน้องสาวมากกว่าปกติ เหมยกุ้ยก็หมั่นมาพูดคุยที่จวน แต่ที่น่าแปลกใจก็คือฉินอ๋องยังกรุณาเอาใจใส่สุ่ยเฉินเฟิงมากขึ้น คงเพราะเห็นนางเป็นน้องสาวเช่นกัน ก็เห็นนางมาตั้งแต่แบเบาะนี่นะ

“เจ้ากินเข้าไปเถอะ กินอย่างไรก็ไม่อ้วน ไม่เหมือนข้า กินนิดเดียวเอวก็หนาขึ้นหลายชุ่น” เหมยกุ้ยสนับสนุน สุ่ยเฉินเฟิงเย้าเพื่อนว่า “เจ้าหาว่าเลี้ยงข้าเสียข้าวสุกล่ะสิ”

เสียงหัวเราะดังขึ้นอีกครั้ง สุ่ยเฉินเฟิงมองคนรอบโต๊ะ ฉินอ๋องมียิ้มบาง ๆ ประดับริมฝีปาก ใบหน้าหล่อเหลาของเขาทำให้คนมองแล้วช่างสบายตายิ่งนัก สุ่ยฝานหรงก็เอาอกเอาใจนางผิดปกติ เหมยกุ้ยก็ไม่แย่งขนมกับนางเหมือนเช่นเคย ทุกคนคงเป็นห่วงมากสินะ ต้องทำให้คลายกังวลหน่อยแล้ว

“ทำให้ทุกท่านเป็นห่วงแล้ว ท่านอ๋อง พี่ใหญ่ กุ้ยเอ๋อร์ ไม่ต้องห่วงข้า ข้าไม่เป็นไร แค่รำคาญปากคนนิดหน่อย”

สุ่ยฝานหรงปลอบน้อง “เจ้าไม่ต้องเสียใจไป โชคดีแล้วที่รู้เรื่องก่อนที่จะแต่งให้เขา หากแต่งไปแล้ว ก็คงทำได้แต่ยอมรับแล้ว”

“ข้าไม่ได้เสียใจ พี่ใหญ่ แต่เสียหน้า”

เหมยกุ้ยขัดคอว่า “เฮอะ จะเสียได้ยังไง หน้าสวย ๆ ก็ยังอยู่บนคอเจ้า”

สุ่ยเฉินเฟิงทำตาโต อ้าปากค้าง “หน้าข้าก็รักษาไว้ไม่ได้แล้ว ใคร ๆ ก็รู้ว่า เขาเป็นคู่หมายของข้า แต่กลับไปมีสัมพันธ์กับคนอื่น รับเป็นอนุเข้าจวนแล้ว”

สุ่ยฝานหรงตัดบท “เอาเถอะ ดีแล้วที่ไม่เสียใจ”

วงสนทนาเปลี่ยนหัวข้อพูดคุย สุ่ยเฉินเฟิงพูดคุยปกติ แต่ใครจะรู้ว่าในใจนางกล้ำกลืนเพียงใด แม้ไม่เศร้าใจ เพราะรู้จักมักคุ้นกันมาตั้งแต่เยาว์วัย นางมองเมิ่งหยางเป็นเช่นพี่ชายคนหนึ่ง แต่ความรู้สึกว่าถูกหยามเกียรติยังคงอัดแน่น