ตอนที่ 5 ลำเอียง

ตอนที่ 5

ลำเอียง

“ไป๋ซูเหยียน เจ้าต้องแต่งงานกับองค์ชายใหญ่แทนพี่สาวเจ้า!!” คำพูดของบิดาทำให้ในห้องเกิดความเงียบขึ้น

นางเองก็คาดไม่ถึงเช่นกันว่าบิดาจะทำเช่นนี้ เพราะในชาติก่อนบิดาปล่อยให้เรื่องมันค้างคาจนถึงเทศกาลล่าสัตว์ และนางก็ตกหน้าผาตาย

“ท่านพี่พูดจริงหรือเจ้าค่ะ เป็นเรื่องดีเลยทีเดียว เช่นนั้นอวี้เอ๋อร์ก็ต้องแต่งงานกับแม่ทัพจิ้นใช่หรือไม่เจ้าคะ” ไป๋ฮูหยินได้สติก่อน จึงเอ่ยถามสามีด้วยน้ำเสียงดีใจ

“เป็นเช่นนั้น ไป๋ซูเหยียนเจ้าเตรียมตัวไว้ให้ดี อย่าทำให้ข้าต้องเดือดร้อนเล่า” น้ำเสียงที่บิดาใช้กับนางนั้นต่างจากที่ใช้กับบุตรสาวคนโปรดมากมายนัก

“แต่ว่าข้าเป็นคู่หมั้นของแม่ทัพจิ้นนะเจ้าคะ หากเปลี่ยนตัวกันทางวังหลวงอาจไม่พอใจ...” นางลองเอ่ยแย้ง แต่ก็ถูกสวนกลับทันที

“หุบปากเจ้าเสีย!! อย่างไรเรื่องนี้ก็ต้องเกิดขึ้น เจ้าจะให้พี่สาวเจ้าแต่งกับองค์ชายตาบอดไร้อนาคตเช่นนั้นหรือ เจ้าเป็นน้องควรเสียสละให้พี่สาวเจ้า ไม่ใช่อะไรก็เอาแต่อิจฉาพี่สาวเจ้าเช่นนี้!!”

บิดาต่อว่านางทันที ทั้งที่นางเพียงถามเท่านั้น พวกเขาไม่เคยปล่อยให้นางได้พูดจบประโยคเลย

“ท่านพ่ออย่าว่าน้องรองเลยเจ้าค่ะ จริงอย่างนางว่า หากวังหลวงรู้เรื่องนี้เข้า ท่านพ่อจะไม่ถูกลงโทษหรือเจ้าคะ”

แค่ไป๋เซียนอวี้ถามท่าทีบิดาก็อ่อนลงทันที เพียงเท่านี้ก็รู้แล้วว่าคนบ้านนี้ไม่เคยเห็นนางเป็นบุตรสาวพวกเขาเลย ทั้งพ่อและแม่

“อย่าห่วงเลย เรื่องนี้พ่อใช้เส้นสายในราชสำนักจัดการให้เจ้าได้แน่นอน พ่อจะไม่ยอมให้เจ้าหมดอนาคตเป็นนกน้อยในกรงทองแน่ บุตรสาวของพ่อต้องมีชีวิตที่ดีต่างหาก”

ผู้เป็นบิดาให้คำมั่นสัญญากับบุตรสาวคนโตอย่างเป็นหมั่นเหมาะ โดยไม่ได้สนใจบุตรสาวคนรองที่ยืนอยู่ข้างหลังเลย

“ยินดีกับพี่หญิงใหญ่ด้วยขอรับ แม่ทัพจิ้นมากความสามารถเพียงนั้น ไม่นานคงได้ขึ้นเป็นแม่ทัพใหญ่ของแคว้นแน่ เช่นนั้นว่าที่ฮูหยินแม่ทัพใหญ่ก็คงอยู่ไม่ไกลแล้ว”

ไป๋หยางชิงเอ่ยแสดงความยินดีล่วงหน้ากับพี่สาว จึงถูกมือเล็กตีเข้าที่แขนไปเบา ๆ ด้วยความเขินอายที่ถูกน้องชายหยอกล้อเช่นนี้

“เช่นนั้นต้องฉลองเสียหน่อย อาเซียวเจ้าให้คนไปซื้ออาหารที่ภัตตาคารเลี่ยงจิน เอาของที่ลูก ๆ ของข้าชอบมาทุกอย่างเลยนะ”

ช่างน่าขันนัก หึหึหึ! บอกว่าให้พี่หญิงใหญ่แต่งกับองค์ชายใหญ่แล้วจะหมดอนาคต แล้วนางเล่า! นางจะเป็นเช่นไรก็ช่างงั้นหรือ!!!

ภาพครอบครัวสุขสันต์ตรงหน้า ทำให้หัวใจของไป๋ซูเหยียน เจ็บแปลบ คิดว่าจะชาชินแต่เมื่อได้ประสบอีกครั้งกลับไม่ใช่อย่างที่คิด

เมื่อก่อนพื้นที่ตรงนั้นไม่เคยมีนางอยู่อย่างไร ยามนี้ก็ยังไม่เคยมีนางอยู่เช่นนั้น แล้วนางจะหวังไปเพื่อสิ่งใดอีก

“ลูกรู้สึกไม่ค่อยสบายนัก ขอตัวกลับเรือนก่อนเจ้าค่ะ” นางเอ่ยจบก็หมุนตัวจากมาทันที

“ก็ดีขอรับ เรื่องมงคลเช่นนี้มีแค่คนในครอบครัวเราก็พอแล้ว” เสียงของไป๋หยางชิงลอยตามหลังนางมา

“อย่าใส่ใจนางเลยเจ้าค่ะ ทำเช่นนี้คงเรียกร้องความสนใจเช่นทุกครั้งนั่นแหละ” เสียงมารดาเอ่ยขึ้นบ้าง

“นางอาจกำลังน้อยใจก็ได้นะเจ้าคะ ข้าตามไปดูน้องรองหน่อยดีกว่า” ไป๋เซียนอวี้เอ่ยด้วยน้ำเสียงกังวล แต่ถูกทุกคนห้ามไว้เช่นทุกครั้ง

“อย่าเลย เจ้ามักจะใจดีเช่นนี้นางถึงได้ใจ และใช้ความสงสารของเจ้ามาทำให้เจ้าต้องลำบากใจตลอด” บิดาเอ่ยขึ้นบ้าง

ทุกประโยคนี้มาจากคนที่ได้ชื่อว่าเป็นครอบครัวเดียวกับนาง เห็นทีนางต้องหาที่พึ่งไว้บ้างเสียแล้ว

ระหว่างเดินกลับเรือนนางกลับนึกบางอย่างขึ้นได้ จึงเปลี่ยนทิศทางไปที่ครัวแทน

“คุณหนูหิวหรือเจ้าคะ เดี๋ยวข้าไปยกสำรับให้ก็ได้เจ้าค่ะ คุณหนูไม่ต้องไปเองเช่นนี้หรอก” เสี่ยวจูเอ่ยเมื่อเห็นว่าคุณหนูเดินไปที่ใด

“ไม่เป็นไร ข้าไปนั่งกินที่เรือนครัวก็ได้ เจ้าจะได้ไม่ต้องยกสำรับอาหารไปกลับให้ยุ่งยาก อีกอย่างตอนนี้ข้าหิวมาก ขนมในงานเลี้ยงข้ากินไปนิดเดียวเอง”

นางทำท่าลูบท้อง สาวใช้คนสนิทจึงยอมเดินตามคุณหนูไปที่เรือนครัวง่าย ๆ เพราะปกติคุณหนูก็มักจะไปทำอาหารให้นายท่านกับนายหญิงกินเป็นประจำอยู่แล้ว

“คุณหนูรองหิวใช่หรือไม่เจ้าคะ มานั่งเลยเจ้าค่ะ ข้าแบ่งสำรับไว้ให้ท่านแล้ว”

ป้าฟานหัวหน้าแม่ครัวเอ่ยพลางดึงแขนหญิงสาวไปนั่งที่โต๊ะ ก่อนจะเอาสำรับที่แบ่งไว้ออกมาวางให้ ซึ่งมีทั้งเนื้อแกะตุ๋น ผัดผักกาดขาว และปลานึ่งที่แกะก้างแล้ว

“มีแต่ของที่ข้าชอบทั้งนั้นเลย ขอบคุณป้าฟานมากเลยนะเจ้าคะ” นางเอ่ยขอบคุณหญิงวัยกลางคนตรงหน้า

ในชาติก่อนนอกจากเสี่ยวจูที่รักนางจากใจจริง ก็มีป้าฟานกับแม่นมจางที่ดูแลนางมาตลอด ชาตินี้นางสาบานกับตัวเองแล้ว ว่าจะตอบแทนพวกเขาแน่นอน

“คุณหนูกินเถอะเจ้าค่ะ ข้าจะไปดูคนอื่น ๆ ทำอาหารก่อน เสร็จแล้วบอกข้านะเจ้าคะ ข้าจะมาเก็บจานชามไปล้างให้ คุณหนูห้ามล้างเองเช่นครั้งที่แล้วเด็ดขาด!!”

ประโยคสุดท้ายป้าฟานเน้นย้ำเสียงดุ ก่อนจะเดินออกไปเมื่อเห็นนางพยักหน้ารับแรง ๆ

ไป๋ซูเหยียนนั่งกินข้าวไปได้ครึ่งชามก็มีคนยกปิ่นโตอาหารเข้ามา พวกเขาเปลี่ยนอาหารใส่จาน ก่อนจะออกไปเอาถาดด้านนอก

นางที่เห็นโอกาสจึงไปหยิบบางอย่างจากในกล่องที่คุ้นเคย แล้วเอาผงนั่นผสมน้ำเล็กน้อย

“คุณหนูจะทำสิ่งใดเจ้าคะ!” เสี่ยวจูอุทานอย่างตกใจ ที่เห็นคุณหนูเอาน้ำนั่นหยอดใส่อาหารทุกจานบนโต๊ะ

“ชู่ว์!!! ยามเห็นหน้าข้า พวกเขาทำราวกับถ่ายไม่ออกมาหลายวัน ข้าเพียงจะช่วยเท่านั้น” นางเอ่ยพลางยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะกลับมานั่งกินข้าวราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เสี่ยวจูเห็นแล้วเข้าใจชัดเจนว่าคุณหนูของตนคิดทำสิ่งใด แต่ไม่ได้แสดงพิรุธอะไรออกมา เพราะตนก็ไม่พอใจที่เจ้านายคนอื่นทำกับคุณหนูเช่นนี้เหมือนกัน

เมื่อกินข้าวเสร็จนางก็กลับไปนั่งคัดตำราที่เรือนตัวเองต่อ ตกดึกคืนนั้นพ่อบ้านออกไปตามหมอมาดูอาการคนในจวนด้วยท่าทีรีบร้อน เพราะทุกคนที่กินอาหารสำรับนั้นต่างท้องเสียกันทุกคน

รวมถึงบ่าวไพร่ที่กินอาหารเหล่านั้นต่อด้วย อาการหนักเบาขึ้นอยู่กับผู้ใดกินน้อยกินมาก แต่ที่เห็นจะหนักสุดคงเป็นเจ้านายของบ้านทั้งสี่

“ยาถ่ายของป้าฟานใช้ได้ดีเลยนะเจ้าคะ ใส่ไปนิดเดียวก็ทำให้คนเรือนใหญ่ท้องเสียวิ่งเข้าห้องน้ำกันไม่หยุดเลย”

เสี่ยวจูเอ่ยพลางหัวเราะอย่าสะใจ แม้จะรู้ว่าสิ่งที่คุณหนูทำนั้นไม่ถูกต้อง แต่นางก็อยากให้คุณหนูเอาคืนคนเหล่านั้นบ้าง ที่ผ่านมาพวกเขาไม่เคยมองคุณหนูของนางเป็นเหมือนคนในครอบครัวพวกเขาเลย

“อย่าเสียงดังไป หน้าต่างมีหูประตูมีช่อง ว่าแต่ข่าวลือด้านนอกตอนนี้ไปถึงไหนแล้ว”

“แย่มากเจ้าค่ะ ข้าว่าหากฮูหยินได้ยินคงต้องโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ แล้วหาเรื่องมาลงกับคุณหนูอีกเป็นแน่” พูดถึงเรื่องนี้เสี่ยวจูก็มีสีหน้ากังวลขึ้นมาทันที

“พวกเขาทำอะไรข้าไม่ได้มากหรอก เพราะข้าไม่ได้บอกคนเหล่านั้นให้พูดเสียหน่อย อีกอย่างงานวันเกิดท่านย่าก็ใกล้ถึงแล้ว หากท่านแม่กล้าสั่งโบยข้า คงต้องไปตอบคำถามท่านย่าเองว่าเหตุใดข้าไม่ไปร่วมงานเลี้ยง”

นางอธิบายพร้อมกับเริ่มเอาตำราเล่มใหม่มาคัดอย่างตั้งใจ เสี่ยวจูจึงไปเอาของว่างกับชามาวางให้นาง ก่อนจะออกไปยืนรอเงียบ ๆ นอกห้อง

ในขณะที่เรือนเล็กเงียบสงบ แต่เรือนใหญ่กลับวุ่นวายจนไม่มีใครได้นั่ง เพราะทุกคนต่างผลัดกันถ่ายหนักไม่หยุด

“ท่านแม่ไหนว่ากินยาไปแล้วจะดีขึ้นอย่างไรเล่าเจ้าคะ ข้าถ่ายหนักจนจะหมดแรงแล้วนะ” ไป๋เซียนอวี้เอ่ยขณะเดินขาลากมานั่งที่เก้าอี้ข้างมารดา

ทุกคนมาร่วมตัวกันที่เรือนใหญ่เพราะให้หมอมาตรวจอาการทีเดียว เมื่อหมอจัดยาให้เสร็จจึงกลับไปได้ครู่หนึ่งแล้ว

“แม่เองก็ไม่รู้เหมือนกัน โอ๊ย!! แม่ขอไปเข้าห้องน้ำก่อน” เอ่ยจบไป๋ฮูหยินก็วิ่งสวนทางกับบุตรชายที่เดินหมดแรงออกมา

“ข้าว่าต้องมีคนวางยาพวกเราแน่ขอรับ ไม่เช่นนั้นเราคงไม่ท้องเสียหนักกันทั้งบ้านเช่นนี้หรอก!!” ไป๋หยางชิงเอ่ยก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้ที่มารดาเพิ่งลุกไป

“ใครมันจะวางยาเราล่ะ ในเมื่ออาหารเหล่านั้นพวกบ่าวไปซื้อมาจากภัตตาคารเลี่ยงจินเลยนะ” หญิงสาวเอ่ยแย้ง

“ใครในจวนที่มันไม่ท้องเสียเช่นเราละขอรับ” สามพ่อลูกครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะอุทานออกมาพร้อมกัน

“ไป๋ซูเหยียน!!!!”

“อย่างน้องรองไม่น่าจะเป็นไปได้นะเจ้าคะ เพราะนิสัยนางไม่ใช่คนเช่นนั้น แต่หากเป็นสาวใช้ของนางนั้นไม่แน่” ไป๋เซียนอวี้เอ่ย ทำให้ทั้งสองเห็นตรงกัน

“ไปเอาตัวสาวใช้คนสนิทคุณหนูรองมา!!!!”

คืนนั้นเสี่ยวจูถูกตามตัวไปที่เรือนใหญ่ ก่อนจะกลับมาด้วยท่าทีงุนงง เพราะเมื่อไปถึงก็ไม่มีใครออกมาพบนางเลย นางไปนั่งรออยู่กว่าครึ่งชั่วยามจึงได้กลับมา