ตอนที่ 4 ลูกชัง

ตอนที่ 4

ลูกชัง

ไป๋ฮูหยินไม่เข้าใจว่าเหตุใดฮูหยินคนอื่น ๆ จึงมองตนเช่นนั้น สุดท้ายเมื่อทนสายตากดดันไม่ไหวจึงของตัวกลับก่อน

รถม้าที่พวกเขานั่งกลับก็คือรถม้าของไป๋ซูเหยียนที่นั่งมา โดยพวกเขาให้นางรออยู่ที่งานก่อน เมื่อรถม้าไปส่งพวกเขาเสร็จแล้วจะให้วนกลับมารับไป๋ซูเหยียนอีกครั้ง

“ทั้งที่ให้สาวใช้ของฮูหยินกับคุณหนูใหญ่ลงมาก่อน คุณหนูก็กลับไปพร้อมพวกเขาได้แท้ ๆ” เสี่ยวจูเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ แต่ก็ไม่กล้าแสดงออกมากนัก

“เสี่ยวจูเจ้าอย่าพูดเช่นนั้น หากคนอื่นมาได้ยินจะมองพี่หญิงกับท่านแม่อย่างไร อย่าโกรธเลยข้ารอได้”

นางยิ้มให้สาวใช้คนสนิทอย่างสดใส ราวกับเรื่องที่พบเจอนี้เป็นเพียงเรื่องปกติที่นางมักประสบอยู่ทุกวัน

แต่ตรงนั้นนอกจากนางแล้วยังมีรถม้าจวนอื่น ๆ จอดอยู่ สิ่งที่เสี่ยวจูเอ่ยเมื่อครู่ย่อมมีคนได้ยิน

นางกลับมาครั้งนี้จะเป็นเจ้ากรรมนายเวรให้พวกเขาใช้ชีวิตอย่างมีความสุขไม่ได้เลยคอยดู หึหึหึ!!

รอนานกว่าสองเค่อ [1] รถม้าถึงวนกลับมารับนาง ก่อนหน้านั้นก็มี ฮูหยินและคุณหนูคนอื่น ๆ เข้ามาถามไถ่ว่านางรออะไร แต่นางก็บอกปัดไปไม่ได้พูดให้ร้ายคนที่จวนเลยสักนิด

แต่พวกเขาก็ได้รู้จากสาวใช้รถม้าข้าง ๆ ว่านางถูกมารดากับพี่สาวทิ้งให้รอรถม้า โดยที่ความจริงนางสามารถกลับไปพร้อมพวกเขาได้

นั้นจึงทำให้เป็นข่าวลือที่เล่ากันปากต่อปาก ถึงความลำเอียงของไป๋ฮูหยินที่มีต่อบุตรสาวทั้งสอง ซึ่งพวกเขาเห็นมานานแล้วเพียงแต่ไม่มีใครกล้าพูดเท่านั้น

จวนตระกูลไป๋

“คุกเข่าเดี๋ยวนี้!!!!”

เพียงนางก้าวขาเข้าประตูจวน เสียงมารดาก็ตวาดมาจากทางชานเรือน ที่ยามนี้มีพี่สาวกับน้องชายนั่งจิบชากับมารดาอยู่

“ทะ ท่านแม่ลูกทำสิ่งใดผิดเจ้าค่ะ” นางยอมไปนั่งคุกเข่ากลางลานกว้าง ก่อนจะเอ่ยถามคำถามที่ทำเอาไป๋ฮูหยินหน้าขึ้นสี

เพล้ง!!!!

“เจ้าทำเช่นนี้เพื่อทำให้ข้าอับอายใช่หรือไม่!! ดูชุดที่เจ้าใส่ไปร่วมงานวันนี้สิ เจ้ากล้าใส่ไปได้อย่างไร!!!”

“ท่านแม่อย่าว่าน้องรองเลยเจ้าค่ะ นางคงหาชุดไม่ทันจริง ๆ ข้าผิดเองที่ใส่ชุดผ้าไหมธรรมดา ทำให้น้องรองใส่ชุดผ้าไหนเหมันต์ที่สั่งตัดมาใหม่ไม่ได้”

ไป๋เซียนอวี้เหมือนจะพูดช่วย แต่มันกลับไปสะกิดความทรงจำของมารดาขึ้นมาเรื่องชุดเมื่อเช้า

“เจ้าไม่ต้องแก้ตัวแทนนางเลย! จวนไป๋ส่งผ้าให้เจ้าตัดชุดทุกเดือนเจ้าเอาไปไว้ไหนหมด!! แล้วยังปิ่นเงินกระจอก ๆ บนหัวเจ้าอีก โอ๊ย!!! ข้าละอับอายนักที่มีบุตรสาวเช่นเจ้า!!!”

ไป๋ฮูหยินทั้งชี้หน้าทั้งต่อว่าราวกับนางเป็นเพียงบ่าวในเรือนเท่านั้น หาใช่บุตรสาวที่มารดาเบ่งคลอดออกมาไม่

“ท่านแม่จิบชาก่อนขอรับ เดี๋ยวคอแห้ง”

ไป๋หยางชิงยื่นชาให้มารดา พร้อมกับยิ้มกว้างอย่างสนุกสนานที่เห็นพี่สาวคนรองถูกมารดาต่อว่าเช่นนี้

“ขอบใจเจ้ามากนะหยางชิง มีเจ้ากับพี่สาวนี่แหละที่ห่วงใยแม่เสมอ ไม่เหมือนอีกคน! คอยสร้างแต่ปัญหาให้ข้าไม่เว้นวัน!!”

ไป๋ฮูหยินเอ่ยชมลูกรักทั้งสองด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน ก่อนจะใช้สายตาจิกกัดมองมาที่ไป๋ซูเหยียนที่เป็นลูกชัง

“ในจวนส่งผ้าไปให้ลูกทุกเดือนจริงเจ้าค่ะ แต่ผ้าทุกพับล้วนใช้ไม่ได้เพราะมันมีแต่สีเข้ม หากลูกตัดชุดออกมาใส่จะถูกมองว่าแต่งตัวไม่เหมาะสมกับวัย ส่วนเรื่องผ้าไหมเหมันต์นั้นท่านลุงใหญ่ก็มอบให้ลูกกับพี่หญิงคนละพับแล้ว ลูกจะเอาไปทำสิ่งใดก็ย่อมได้ไม่ใช่หรือเจ้าคะ”

นางเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเล็กน้อย พร้อมกับก้มหน้ามองพื้นไม่กล้าสู้สายตามมารดา...ที่ไหนล่ะ!

นางกำลังแสดงละครต่างหาก เพราะตอนนี้ประตูจวนยังไม่ได้ปิด ชาวบ้านจึงเห็นทุกอย่างว่านางถูกมารดาตำหนิเช่นไรบ้าง

“เจ้ากล้าเถียงข้าหรือ!!! บิดาเจ้าเป็นถึงรองเจ้ากรมการคลัง แต่ละเดือนย่อมเลือกผ้าไหมคุณภาพดีเข้าจวน ต่อให้ผ้าสีเข้มเจ้าก็สามารถเอามาเปลี่ยนได้”

“.....”

“แต่นี่เจ้ากลับเลือกเก็บมันไว้ แล้วเอาเสื้อผ้าเก่า ๆ มาใส่แทน บุตรสาวรองเจ้ากรมการคลังใส่เสื้อผ้าเก่า ๆ เครื่องประดับถูก ๆ ออกงานเลี้ยงตระกูลขุนนาง ผู้คนเห็นเกินครึ่งเมืองหลวงเช่นนี้ คิดหรือไม่ว่าบิดาเจ้าจะเอาหน้าที่ไหนไปพบปะสหายขุนนางด้วยกันอีก!!!”

ไป๋ซูเหยียนได้ยินแล้วอยากจะหัวเราะให้ฟันร่วงนัก ไม่ใช่ว่านางไม่เคยเอาผ้าไปเปลี่ยนกับมารดาเสียเมื่อไหร่ละ

นางเคยเอาไปเปลี่ยนแล้ว แต่มารดาบอกว่าผ้าก็ซื้อมาแล้ว หากเปลี่ยนค่าใช้จ่ายก็ต้องมากขึ้น

เพราะผ้าสีอ่อนเป็นที่นิยมราคาจึงแพงมากกว่า เพราะฉะนั้นวันนั้นนางจึงได้เดินถือผ้าพับนั้นกลับเรือน

ตั้งแต่นั้นมาผ้าที่ส่งมาที่เรือนนางก็จะเป็นสีเข้มเสมอ จนผ่านมานานนับปีกว่าได้แล้ว

“ท่านแม่พอเถอะเจ้าค่ะ น้องรองคงสำนึกผิดแล้ว หากท่านเอาแต่โมโหเช่นนี้จะเสียสุขภาพได้นะเจ้าคะ” ไป๋เซียนอวี้แสร้งเป็นคนดีเข้ามาห้ามปราม

“พี่หญิงใหญ่ก็ใจดีกับพี่รองตลอด เพราะแบบนี้พี่รองจึงกล้าทำผิดโดยไม่เกรงกลัว หากเป็นในราชสำนักคงถูกลงโทษไปแล้ว”

ไป๋หยางชิงเอ่ยเสียงขึ้นจมูกพร้อมกับปรายตามองพี่สาวคนรองด้วยสายตาเหยียดหยาม

“ก็ได้ ๆ มารดาจะเชื่อพวกเจ้า ส่วนเจ้า!!!คุกเข่าสำนึกผิดอยู่ตรงนี้จนกว่าบิดาเจ้าจะกลับมา!! พ่อบ้านจงเฝ้านางไว้ให้ดี”

ไป๋ฮูหยินเอ่ยจบก็เดินกลับเข้าเรือนพร้อมลูกคนโปรดทั้งสอง ไป๋ซูเหยียนมองออกไปที่หน้าประตูใหญ่ก็เห็นคนมุงดูมากขึ้น จึงแสร้งร้องไห้ออกมาเงียบ ๆ

ภาพหญิงสาวรูปร่างบอบบางนั่งคุกเข่าโดยมีน้ำตาอาบแก้ม ทำให้สะกิดใจใครได้หลายคน โดยเฉพาะชาวบ้านที่ไป๋ซูเหยียนเคยให้ความช่วยเหลือ

ไป๋ซูเหยียนทำงานคัดตำราขาย รายได้ส่วนหนึ่งนางมักจะบริจาคให้เป็นทุกการศึกษาสำหรับคนที่ต้องการเรียนหนังสือแต่ไม่มีเงิน

โดยจะให้ร้านหนังสือชงหยวนเป็นผู้ที่ออกหน้าคัดบัณฑิตยากจนเหล่านั้นให้ ซึ่งนางทำมันมาได้กว่าห้าปีแล้ว และมีครอบครัวบัณฑิตที่ได้รับการช่วยเหลือไม่ต่ำกว่าสิบครอบครัว

นางคัดลอกตำราครั้งหนึ่งก็ได้ไม่ต่ำกว่าห้าตำลึงทอง เพราะนางรับทำมาก แล้วนางก็บริจาคปีละสองครั้ง ครั้งละสองตำลึงทอง

นางจึงถือเป็นผู้มีพระคุณของพวกเขา และชาวบ้านคนอื่น ๆ ที่รู้ก็สรรเสริญนางไปด้วย

ไป๋เซียนอวี้พามารดามานั่งในห้องด้านใน พร้อมกับเอาของบางอย่างขึ้นมาวางบนโต๊ะ เมื่อเปิดห่อผ้าออกพบว่ามันคือหยกพกประจำตัวของแม่ทัพจิ้นอวี่หาว

“เขามอบมันให้เจ้าหรือ!!” มารดาเอ่ยถามบุตรสาวคนโปรดอย่างตื่นเต้น พร้อมกับหยิบหยกชิ้นนั้นไปพิจารณาดูใกล้ ๆ

“เจ้าค่ะ เขาสารภาพกับข้าว่าแอบชอบข้ามานานแล้ว และจะทำทุกวิถีทางที่จะแต่งข้าเป็นฮูหยินให้ได้” ไป๋เซียนอวี้พูดไปก็ยิ้มไปอย่างเอียงอาย ที่บุรุษที่หมายตามาสารภาพรักกับตนเช่นนี้

“เช่นนี้คงต้องให้ท่านพ่อจัดการเรื่องถอนหมั้นของพี่หญิงใหญ่กับองค์ชายไร้ประโยชน์ผู้นั้นโดยเร็วแล้ว” ไป๋หยางชิงเอ่ยอย่างยินดี

“ใช่ ๆ แม่คงต้องเร่งรัดบิดาเจ้าแล้ว”

ไป๋ฮูหยินเอ่ยอย่างดีใจ โดยไม่ได้คิดถึงบุตรสาวอีกคนเลยสักนิด ราวกับตนนั้นมีไป๋เซียนอวี้เป็นบุตรสาวเพียงคนเดียว

ไป๋ซูเหยียนนั่งคุกเข่าเช่นนั้นนานสองชั่วยามกว่าบิดาจะกลับมา เมื่อเห็นบุตรสาวคนรองถูกสั่งลงโทษอีกแล้ว ใต้เท้าไป๋ก็ได้แต่ถอนหายใจอย่างรำคาญ

“คารวะท่านพ่อเจ้าค่ะ” ไป๋ซูเหยียนทำความเคารพบิดาที่เดินมา

“ไปคุยกันด้านใน ข้ามีเรื่องสำคัญจะบอกเจ้าด้วย”

น้ำเสียงเอือมระอาเปล่งออกจากปากคนที่ได้ชื่อว่าบิดา นางจึงค่อย ๆ ลุกโดยมีเสี่ยวจูช่วยพยุง แล้วเดินตามบิดาเข้าในในห้องโถง

“ท่านพ่อกลับมาแล้วหรือเจ้าคะ เหนื่อยหรือไม่นั่งก่อนเจ้าค่ะ” ไป๋เซียนอวี้เห็นบิดาเดินมาจึงรีบเข้าไปเอาใจ

“เห็นหน้าลูกและแม่ของเจ้าก็หายเหนื่อยเลย นั่งเถอะ พ่อมีเรื่องสำคัญต้องแจ้งพวกเจ้าทุกคน” ไป๋เหวินหลงเอ่ยพลางส่งยิ้มอบอุ่นให้บุตรสาวคนโตที่ตนแสนภาคภูมิใจ

“เรื่องอะไรหรือเจ้าคะท่านพี่” ไป๋ฮูหยินแสร้งถาม ทั้งที่ตนก็พอรู้อยู่แล้วว่าวันนี้สามีไปทำสิ่งใดมา

“ไป๋ซูเหยียน เจ้าต้องแต่งงานกับองค์ชายใหญ่แทนพี่สาวเจ้า!!”

 

---

[1] 1 เค่อ = 15 นาที