หญิงพิการในป่า

....หิมะโปรยปรายลงมาอย่างช้าๆ เยว่หลิงและเลี่ยหยางค่อยๆเดินอย่างระมัดระวัง น้ำค้างแข็งเกาะบนกิ่งไม้

เลี่ยหยางหันมามองเขา และยิ้มแบบเจื่อนๆ

“หลิงหลิง ข้าว่าพวกเราหลงทางแล้วนะ?”

เยว่หลิงทำหน้าตาเย็นชาและไม่พูด เลี่ยหยางเกาหัวแกร่กๆ

ทั้งคู่เดินไปพลางหยอกล้อกัน แต่หมอกหนาและหิมะทำให้ ทิศทางเริ่มสับสนขึ้นเรื่อยๆ

ทันใดนั้นก็เสียงกรอบแกรบจากพุ่มไม้ด้านข้าง ทำให้เลี่ยหยางหันไปและชักดาบขึ้นทันที

และแล้ว… หมีใหญ่ตัวหนึ่งก็ออกมาจากพุ่มไม้ ขนสีขาวอมเทาของมันดูคล้ายหมอกเคลื่อนไหว แววตาดูดุร้าย ไม่ได้มาอย่างเป็นมิตร

เยว่หลิงรีบจับแขนเลี่ยหยางและวิ่ง

“หนี!”

ทั้งคู่รีบวิ่งออกจากตรงนั้น โดยมีเจ้าหมีตัวใหญ่วิ่งตามหลังไม่ลดละ เสียงกรงเล็บขูดพื้นดังเป็นระยะๆ

เลี่ยหยางหันหน้ามามองเยว่หลิง แล้วยักไหล่อย่างหมั่นไส้

“หลิงหลิง เจ้าวิ่งไปทางไหนเนี่ย?”

“หนีให้ได้ก่อน อย่างอื่นค่อยว่ากัน” เยว่หลิงตอบ ก่อนที่ทั้งสองจะพุ่งเข้าป่าลึกกว่าเดิม

แล้วทีนี้ก็ได้หลงกันจริงๆ ป่าไม้ทึบมากและอากาศเย็น แม้จะหลุดจากการตามล่าของหมียักษ์ได้ แต่ทั้งสองคนเริ่มมีอาการหนาวสั่นเพราะเสื้อผ้าที่สวมใส่ไม่ได้กันหนาวมากนัก ทั้งคู่เดินกันไ