5

“ตายแล้วเหรอ จะได้เอาไปฝัง” การุณย์นั่งลงข้างร่างสาวที่นอนตะแคงกอดตัวเองอยู่ ดวงตาของเธอปิดสนิท ผมยาวเปียกน้ำฝนดูยุ่งรุงรัง ผิวเนื้อสาวเปรอะเปื้อนขะมุกขะมอม เสื้อผ้าก็เปียกชื้นไม่น่าสบายตัวเอาเสียเลย

“มะเฟือง...” เมื่อคนที่ถูกเขาเยาะเย้ยไม่กระดุกกระดิก แถมยังไม่โต้ตอบปากดีเหมือนเมื่อวาน การุณย์เริ่มเอะใจ เขายื่นมือไปจับหัวไหล่มนแล้วเขย่าเบาๆ

“ล่ะ ตัวร้อนจี๋เลย” การุณย์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ เขาเพิ่งนึกได้ว่าให้คนเอาตัวหญิงสาวมาไว้ที่นี่หลังจากเลยเวลาเที่ยงของอีกวันแล้ว เขาจึงตามมาดูให้แน่ใจว่าเธอยังอยู่ที่นี่หรือเปล่า เพราะตราบใดที่ยังไม่ได้ตัวพี่ชายเธอ เขาก็จะไม่มีวันปล่อยเธอไปไหนเด็ดขาด แต่สภาพของหญิงสาวตอนนี้ทำให้เขาหงุดหงิดชะมัด

“ยายเด็กบ้าเอ๊ย! ฉันจับเธอมาเป็นตัวประกันนะ ไม่ได้จับมาเป็นตัวปัญหา” หนุ่มใหญ่บ่นอย่างหัวเสีย 

“ยุ่งยากชิบเป๋ง” การุณย์บ่นเซ็งๆ ก่อนช้อนอุ้มเอาร่างสาวมาแนบอกแล้วพาเดินออกมาจากบ้านพักหลังโทรม ซึ่งแถวนี้เป็นที่พักลูกน้องของเขาทั้งแถบ เวลานี้เป็นเวลาพักเที่ยงเสียด้วย สายตาหลายคู่จึงเมียงมองมาทางเจ้านายที่กำลังอุ้มตัวประกันสาวด้วยความสงสัย

“มองอะไร มีอะไรก็ไปทำกัน ไป!” แค่เสียงตวาด ลูกน้องและคนงานต่างก็ผลุบหายเข้าบ้านใครบ้านมันทันที

การุณย์อุ้มร่างสาวตรงไปยังบ้านหลังใหญ่ เมื่อก้าวเข้าไปในบ้าน เขาก็เรียกหาป้าประไพเพื่อให้มาช่วยดูแลมะเฟือง

“ป้าประไพ! ป้าประไพ!” เสียงเรียกเจือด้วยน้ำโหทำให้ไอ้เชิดรีบวิ่งเข้ามาหา ถึงแม้คนที่เสี่ยเรียกหาจะไม่ใช่เขาก็ตาม

“เสี่ยมีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ” ไอ้เชิดรีบกระตือรือร้นถาม แต่เมื่อการุณย์หันกลับมา เขาได้เห็นว่าเจ้านายอุ้มมะเฟืองอยู่ ไอ้เชิดก็ต้องหน้าเสียด้วยความตกใจ

“เอ่อ...เสี่ยจะพามะเฟืองไปไหนครับ ให้ผมช่วยอุ้มไหมครับ”

“มึงไม่ต้อง! ไปเรียกป้าประไพมาให้กู!” ไอ้เชิดหดมือที่กำลังจะยื่นไปรับร่างมะเฟืองกลับมาแนบลำตัวทันที เมื่อถูกตวาดลั่น

“ป้าประไพไปซื้อของสดในอำเภอครับ”

“แล้วนังเหมียวเมียมึงล่ะ”  ปกติแล้วการุณย์อนุญาตให้เพียงป้าประไพและเหมียวเท่านั้นเข้ามาดูแลความเรียบร้อยในบ้านหลังใหญ่ ในส่วนของลูกน้องผู้ชายก็จะมีเพียงแค่ไอ้เชิดที่เข้าออกได้ แต่ไอ้เชิดก็ถูกสั่งห้ามไม่ให้ขึ้นข้างบนเด็ดขาด

“เหมียวไปช่วยป้าประไพซื้อของครับ” คำตอบของไอ้เชิดทำให้การุณย์พ่นลมหายใจออกมาแรงๆ

“เออดี! เวลากูจะเรียกใช้หายหัวกันไปหมด”

“ผมอยู่ครับเสี่ย ให้ผมช่วยได้นะครับ” ไอ้เชิดอ้อมแอ้มบอกอย่างกริ่งเกรง

“เสือก! มึงโทรตามหมอที่สถานีอนามัยให้กูหน่อย บอกว่ากูให้มาตรวจคนป่วย เป็นไข้สูง ตัวร้อน ไม่ได้สติ” การุณย์สั่งแล้วหันหลังเดินขึ้นบ้าน 

“เอ่อ...เสี่ยจะพามะเฟืองไปนอนบนบ้านเหรอครับ” ไอ้เชิดถามอย่างแปลกใจ 

“ไปทำตามที่กูสั่ง” การุณย์พูดโดยไม่หันกลับไปมองลูกน้อง เป็นสัญญาณที่ทำให้ไอ้เชิดรู้ว่าเจ้านายไม่พอใจที่เขาเซ้าซี้ เขาจึงรีบวิ่งออกจากบ้านไปทำตามที่ได้รับคำสั่ง แม้จะยังงงๆก็ตามที

การุณย์อุ้มร่างคนไร้สติเดินตรงไปยังห้องน้ำหลังจากใช้เท้าปิดประตูโครมใหญ่ ห้องนี้เป็นห้องนอนที่ใช้รับรองแขก แต่วันนี้เขาใช้มันรับรองตัวประกันปากดี เพราะหากจะทิ้งให้นอนอยู่บ้านพักคนงาน ก็กลัวว่าจะตายเสียก่อนได้ตัวพี่ชายของเธอ

“...พี่ไฟ พี่ไฟจ๋า พี่อยู่ไหน หนูหนาว” มะเฟืองเพ้อเบาๆเพราะพิษไข้ เสียงแหบแห้งของเธอทำให้การุณย์เบาใจขึ้นมานิดหน่อยว่า เธอไม่ได้จับไข้ใกล้ตายอย่างที่เขาคิด

“ยังพูดได้ แสดงว่ายังไม่ตายง่ายๆหรอก” การุณย์วางร่างมะเฟืองลงในอ่างอาบน้ำ ป้าประไพกับเหมียวไม่อยู่ ก็ต้องเป็นเขาแล้วล่ะที่ต้องจัดการยายตัวประกันปากดีให้อยู่ในสภาพที่ดีกว่านี้ ไม่อย่างนั้นยายนี่มีหวังเป็นปอดบวมตายแน่ๆ หนุ่มใหญ่ถอนหายใจแรง ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่า ระหว่างความรู้สึกโมโหที่ต้องมาดูแลหญิงสาว กับความรู้สึกลุ้นระทึกกับสิ่งที่ตัวเองกำลังจะได้เห็นอันไหนมันมากกว่ากัน

 “ช่วยไม่ได้นะ เธอเปียกไปทั้งตัว และทั้งบ้านก็ไม่มีใครอยู่ เธอต้องอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า” การุณย์พูดจบก็เริ่มลงมือถอดเสื้อผ้าออกจากร่างสาว

“อื๊อ! ไม่ถอด หนาว” การุณย์จุ๊ปากอย่างขัดใจ เมื่อคนป่วยงอแง

“จะจัดการให้นอนสบายตัว จะได้ไม่ด่วนตายไปก่อนเจอหน้าพี่ชาย ยังจะมาสะบัดสะบิ้งเล่นตัวนะ ตัวก็เล็กยังกะกระรอก จะมีอะไรน่าดูนักเชียว ฮึ!”

“ฮื้อ!” เสียงครางขัดใจดังขึ้นเบาๆ แต่คนที่กึ่งรู้ตัวกึ่งมึนเบลอเพราะพิษไข้ไม่สามารถลืมตาขึ้นได้ มะเฟืองรับรู้อย่างเลือนราง เหมือนใครสักคนจะถอดเสื้อผ้าเธอ สัญชาตญาณหวงเนื้อหวงตัวทำให้เธอยกมืออันไร้เรี่ยวแรงขึ้นปัดป้อง

“ยายเด็กบ้าเอ๊ย! จะขัดขืนทำซากอะไร ฉันไม่ได้จะข่มขืนเธอนะโว้ย” การุณย์เริ่มมีน้ำโห เขาจับข้อมือบางสองข้างไว้แน่นด้วยมือเดียว มองหน้าคนที่นอนไร้เรี่ยวแรงอยู่ในอ่างด้วยสายตา

“ต้องมัดไว้ใช่ไหม ถึงจะสงบ ก็ได้!” เสี่ยขี้โมโหปล่อยมือของหญิงสาว เขาแกะกระดุม ถอดเสื้อเชิ้ตของตนออก แล้วนำไปมัดมือของมะเฟืองไว้อย่างแน่นหนา