4

พ่อแม่ของมะเฟืองเสียชีวิตไปตั้งแต่มะไฟยังเรียนอยู่มหาวิทยาลัยปี3 พี่ชายเธอจึงเรียนไม่จบ เขาตัดสินใจกลับมาทำงานไร่งานสวนบนที่ดินเพียง3ไร่ที่พ่อแม่ทิ้งไว้ให้ เพื่อจะได้ดูแลและส่งเสียมะเฟืองให้เรียนจนจบมอปลาย กรุณาเป็นเพื่อนรักสมัยมอปลาย เธอได้เรียนต่อจนจบมหาวิทยาลัย และเพิ่งกลับมาอยู่บ้านได้ไม่นาน ก็มาหนีตามพี่ชายเธอไป 

            มะเฟืองทอดถอนใจ หญิงสาวค่อยๆลืมตาขึ้น หลังจากที่ป้าประไพขอร้องแกมบังคับให้เธอกินอาหารมื้อเช้า ผู้สูงวัยก็ปล่อยเธอไว้ในโกดังเพียงลำพัง กระทั่งตอนเที่ยงป้าประไพกลับมาอีกครั้งพร้อมกับข้าวมื้อเที่ยง แต่มะเฟืองปฏิเสธที่จะกิน เธอแนะนำให้ป้าประไพเอาไปเททิ้งแล้วบอกเสี่ยเจ๋งว่าเธอกินแล้ว และตอนเย็นก็ไม่ต้องเอามาให้เธอกินอีก ครั้งนี้ไม่มีเสี่ยเจ๋งอยู่ด้วย ผู้สูงวัยจึงอือออพยักหน้ารับ ถือจานกลับไปโดยไม่รบเร้าเธอเหมือนเมื่อเช้า

            ดวงตาคู่งามมีแววอ่อนล้าโรยรายามมองไปรอบโกดัง เพราะถูกมัดมาทั้งคืนทั้งวัน ร่างกายจึงเริ่มพ่ายแพ้ให้กับความอ่อนเพลีย อาการครั่นเนื้อครั่นตัวที่เป็นมาตั้งแต่เมื่อเช้าเริ่มรุมเร้ารุนแรง มะเฟืองปวดไปทั้งตัว ปวดหัวจนแทบระเบิด หญิงสาวจับไข้ตัวร้อน หากแต่กลับรู้สึกหนาวสั่นทรมาน ริมฝีปากที่เคยอิ่มตึงสีชมพูสวยกลับแห้งผากเป็นขุย ลมหายใจเข้าออกร้อนผะผ่าวราวไอร้อนจากเตาไฟ 

มะเฟืองกวาดสายตามองรอบกายที่เริ่มถูกความมืดมิดเข้าปกคลุม ก่อนหลับตาลงเมื่อไม่สามารถเอาชนะพิษไข้ที่เล่นงานได้ สติรับรู้ค่อยๆเลือนราง ห่วงสุดท้ายที่ยังติดค้างอยู่คือพี่ชาย ก่อนเธอจะหมดสติไปทั้งที่ยังถูกมัดติดกับเก้าอี้

“เสี่ยครับ น้องของไอ้มะไฟหมดสติไปแล้วครับ” เชิดชัยลูกน้องใกล้ชิดของการุณย์เข้ามารายงานให้เจ้านายทราบตอนสองทุ่ม ขณะที่การุณย์นั่งทำงานในห้องทำงานของบ้านหลังใหญ่ ซึ่งตั้งอยู่หลังร้านขายวัสดุก่อสร้างและเฟอร์นิเจอร์ของเขาเอง ด้านหลังบ้านเป็นที่ดินผืนกว้าง เขาทำการเกษตรผสมผสาน ให้ลูกน้องปลูกข้าวทำนา เลี้ยงเป็ดเลี้ยงปลาปลูกผักกินกันภายในอาณาจักรของเขา อาณาจักรที่ไม่มีผู้ใดกล้าเข้ามาวุ่นวาย

“ตอแหลหรือเปล่า มึงเอาน้ำสาดมันหรือยัง” การุณย์กัดฟันถามด้วยความแค้นใจเมื่อได้ยินชื่อไอ้มะไฟ เพราะเมื่อเช้าหลังจากที่เขายกโขยงพาลูกน้องเดินทางออกจากบ้าน เพื่อไปตามหาลูกสาว แต่พอไปถึงตีนภู เขากลับพบว่าถนนหนทางไม่เป็นใจเอาเสียเลย ฝนที่ตกลงมาต่อเนื่องตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงตอนนี้ ทำให้เส้นทางขึ้นภูเขาไม่สามารถใช้สัญจรได้ หมู่บ้านนั้นถูกตัดขาดจากโลกภายนอกโดยสิ้นเชิง เขาพาลูกน้องกลับมาถึงบ้านตั้งแต่ช่วงบ่ายแล้ว แต่เพราะความโกรธ ความแค้นที่อัดแน่นเต็มหัวใจ เขาจึงยังไม่ยอมปล่อยมะเฟืองให้เป็นอิสระ เธอต้องอยู่ที่นี่จนกว่าเขาจะได้ลูกสาวกลับคืนมา และจนกว่าพี่ชายของเธอจะได้รับโทษทัณฑ์จากเขา

“เอ่อ...น่าจะหมดสติไปจริงๆครับ ป้าประไพไปดูแล้วบอกว่า มะเฟืองตัวร้อนมาก และก็มีอาการหนาวสั่นตลอดเวลาครับ” น้ำเสียงของลูกน้องที่ดูเป็นห่วงตัวประกันของเขาทำให้การุณย์ตวัดสายตาดุมอง เชิดชัยรีบก้มหน้าแก้ตัว

“ผมกลัวว่ามันจะมาตายในที่ของเสี่ยครับ ถ้าเป็นอย่างนั้นเสี่ยอาจจะมีปัญหากับตำรวจนะครับ” การุณย์เอนกายพิงพนักเก้าอี้ตัวใหญ่ เขาจ้องมองลูกน้องพร้อมกับคิดตามคำพูดของมัน

“งั้นเอามันไปไว้ที่บ้านพักคนงาน ว่างอยู่หลังหนึ่งใช่ไหม”

“หลังที่อยู่ไกลที่สุดนั่นเหรอครับ หลังนั้นหลังคารั่ว ประตูพัง หน้าต่างปิดไม่ได้ ที่นอนหมอนมุ้งก็ไม่มีนะครับเสี่ย” เชิดชัยรายงานข้อมูลไปตามจริง 

“ไอ้เชิด!” การุณย์ยืนขึ้นพร้อมตบโต๊ะเสียงดัง เขามองหน้าลูกน้องด้วยความโมโห นี่มันเป็นลูกน้องเขา หรือลูกน้องยายมะเฟืองอะไรนั่นกันแน่

“ครับเสี่ย” คนถูกตวาดเสียงดังขานรับเสียงอ่อย

“ถ้ามึงเป็นห่วงมันมาก มึงก็เอาไปนอนที่บ้านพักของมึง เอามันเป็นเมียเพิ่มอีกสักคนไหม ไอ้หอกหัก!” การุณย์ชี้หน้าเชิดชัยและตะคอกเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ

“มะ...ไม่ล่ะครับ ผมยังไม่อยากถูกนังเหมียวฆ่าปาดคอครับ” เชิดชัยคนเกรงใจเมียตอบแล้วยิ้มแหย

“งั้นก็ไปจัดการตามที่กูบอก หายาให้มันแดกด้วย เดี๋ยวจะตายห่าซะก่อนที่กูจะจับตัวพี่ชายมันได้” การุณย์ถอนหายใจแรงแล้วนั่งลง เขาก้มหน้าคลึงขมับตัวเองด้วยความเครียดจัด

“ครับเสี่ย” คนกลัวพายุอารมณ์ของเจ้านายรีบรับคำแล้วชิ่งหนีออกจากห้องไปทำตามคำสั่งทันที

2 ต่อรอง จองจำ

กลางดึกในคืนที่ฝนเทกระหน่ำลงมาราวกับฟ้าจะถล่ม เสียงลมพัดหวีดหวิดกับเสียงเม็ดฝนกระทบหลังคาบ้านพักคนงานหลังโทรม ดังกลบเสียงสะอื้นของคนที่ไม่มีแม้แรงขยับตัว ลมแรงพัดเม็ดฝนกระเซ็นเข้ามาปะทะนวลเนื้อสาว มะเฟืองนอนสะอื้นไห้ด้วยความเจ็บใจ กอดตัวเองคุดคู้อยู่บนพื้นปูนเย็นเฉียบและเปียกแฉะ ร่างสาวสั่นเทาน่าสงสาร ฟันซี่สวยกระทบกันดังกึกๆ ดวงตาคู่งามหลับแน่น ทั้งที่เนื้อตัวร้อนผ่าวราวกับโดนไฟสุม แต่มะเฟืองกลับรู้สึกหนาวสะท้านไปทั้งกาย กว่าแสงตะวันของรุ่งอรุณใหม่จะมาถึง คนที่นอนหนาวรวดร้าวทั้งกายก็หมดสติไปตั้งแต่กลางดึก และดูเหมือนว่าเธอจะถูกลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าถูกขังอยู่ที่นี่