บทที่ 2 โรสจะย้ายออกจากบ้านหลังนี้

หลังจากงานศพผ่านพ้นไปได้ 100 วัน จนกระทั่งเสร็จสิ้นงานทำบุญครบรอบการจากไปของตรัย และกัลยา โรสิตาได้ติดตามถนัดศรีไปเข้าวัดปฏิบัติธรรมเพื่อเป็นการอุทิศส่วนกุศลให้แก่ดวงวิญญาณของท่านทั้งสอง

ภายหลังกลับจากวัด โรสิตาเริ่มทำใจได้มากขึ้น เธอสามารถกลับมาใช้ชีวิตได้เป็นปกติดังเช่นที่ผ่านมา ก่อนหน้านี้โรสิตาเพิ่งสำเร็จการศึกษาระดับปริญญาตรีมาหมาด ๆ ตรัยเคยเปรยไว้ว่าจะให้เธอเข้าทำงานที่บริษัทเพื่อคอยช่วยติณณ์ ทว่าสถานการณ์ในตอนนี้เปลี่ยนไปแล้ว เธอคงต้องมองหาช่องทางของตนเอง และไม่มีเหตุผลให้เธออาศัยอยู่ในบ้านหลังนี้ต่อไป สักวันหนึ่งติณณ์คงจะให้เธอย้ายออก และเธอคงไม่รอให้ถึงวันนั้น

ทางด้านติณณ์ที่เข้ามารับตำแหน่งประธานบริษัทอย่างกะทันหัน ชายหนุ่มต้องเรียนรู้งานจำนวนมาก ทำให้เขาต้องเข้าบริษัทแทบทุกวัน กว่าจะกลับถึงบ้านก็ดึกดื่นค่อนคืน ทำเอาถนัดศรีบ่นกับโรสิตาด้วยความเป็นห่วง

และเช้าวันนี้ก็เป็นอีกวันที่ถนัดศรีพร่ำบ่นกับโรสิตา เช่นเดียวกับที่ทำมาตลอดหลายเดือน จนเธอจำได้ขึ้นใจ

“ดูคุณติณณ์สิคะคุณโรส ทำงานไม่ห่วงสุขภาพร่างกายเลย คุณโรสต้องช่วยป้าดูแลคุณติณณ์นะคะ”

“ค่ะ เอาไว้โรสจะชงนม และร้องเพลงกล่อมคุณติณณ์ของป้าถนัดให้นะคะ” โรสิตาอดไม่ได้ที่จะแกล้งแหย่หญิงชราที่รักและเคารพ

“อุ๊ยตาย ถ้าทำได้แบบนั้นทุกวันป้าก็หายห่วงเลยค่ะ”

หญิงสาวหันไปหัวเราะพร้อมทำหน้าทะเล้นให้กับถนัดศรี ก่อนยกแก้วกาแฟหอมกรุ่นไปเสิร์ฟให้ติณณ์ที่ห้องอาหาร และนั่งลงรับประทานอาหารเช้าร่วมกับชายหนุ่ม

ในแต่ละวันโรสิตาต้องนั่งรับประทานอาหารเช้าเป็นเพื่อนติณณ์ตามคำสั่งของชายหนุ่ม หากเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ ถ้าวันไหนติณณ์อยู่บ้านเธอก็ต้องร่วมโต๊ะกับเขาทุกมื้อ โดยติณณ์ให้เหตุผลว่าเขาไม่ชอบกินข้าวคนเดียว ช่วงแรกโรสิตาก็ออกอาการอิดออด รู้สึกไม่สะดวกใจ พอผ่านไปสักพักเธอจึงเริ่มคุ้นชิน

เช้านี้ก็เช่นกัน โรสิตานำแก้วกาแฟดำวางตรงหน้าติณณ์ ซึ่งกำลังติดตามข่าวสารบนหน้าจอไอแพดในมือ เมื่อหญิงสาวนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม และลงมือตักข้าวต้มในชามขึ้นมากินอย่างเอร็ดอร่อย นัยน์ตาคู่คมก็ไม่ได้สนใจหน้าจอสี่เหลี่ยมในมืออีกต่อไป ทว่าเปลี่ยนมาจับจ้องดวงหน้าสวยหวานที่อยู่ตรงหน้าแทน

หลายเดือนมานี้ การแอบมองโรสิตาคือความเพลิดเพลินอย่างหนึ่งของชายหนุ่ม นอกเหนือจากรูปลักษณ์ภายนอกที่สวยสะพรั่งดั่งดอกกุหลาบแรกแย้ม กิริยาอาการทุกท่วงท่าของเธอล้วนทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายสบายใจ

เมื่อครั้งยังอยู่ต่างประเทศ บิดามักจะส่งคลิปวิดีโอกิจกรรมต่าง ๆ ภายในครอบครัวไปให้ติณณ์ และเกือบทุกครั้งจะต้องมีโรสิตาร่วมในเฟรม ชายหนุ่มบันทึกเก็บไว้ในเครื่องเพื่อเปิดดูซ้ำ ๆ และไม่รู้ว่าเมื่อไหร่กันที่เขามองหาแต่เธอ

“คุณติณณ์คะ โรสมีเรื่องจะคุยด้วย”

“อืม ว่ามาสิ”

“คือ รอคุณติณณ์กลับมาจากบริษัทก่อนดีกว่าค่ะ คุยตอนนี้เดี๋ยวจะเสียเวลา” โรสิตาว่าพลางยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู เนื่องจากเรื่องของเธอนั้นคงต้องใช้เวลาพอสมควร

“อย่างนั้นก็ได้ เย็นนี้ฉันจะรีบกลับ”

ติณณ์ยกแก้วกาแฟขึ้นดื่มรวดเดียวจนหมด ก่อนรีบลุกจากโต๊ะอาหารไปอย่างรวดเร็ว ขณะเดียวกันถนัดศรีที่เดินเข้ามาได้ยินบทสนทนาพอดี ก็เดินตรงมาหาโรสิตา และนั่งลงบนเก้าอี้ว่างข้างหญิงสาว

“คุณโรส มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ” ถนัดศรีรู้สึกถึงความผิดปกติของโรสิตามาได้สักระยะหนึ่ง จึงอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามด้วยความห่วงใย

“ป้าถนัดอ่ะ โรสไม่เคยปิดบังอะไรป้าถนัดได้เลยจริง ๆ”

“แน้ แสดงว่ามีเรื่องอะไรจริง ๆ”

“โรสจะย้ายออกค่ะ” โรสิตากล่าวจบก็รีบก้มหน้าหลบสายตาถนัดศรี เพราะเธอรู้ดีว่าหญิงสูงวัยผู้นี้ต้องไม่เห็นด้วยอย่างแน่นอน

“คุณโรส!!! ย้ายออกทำไมคะ แล้วจะไปอยู่ที่ไหน มีเรื่องอะไร หรือว่าคุณติณณ์ทำอะไรให้คุณโรสไม่พอใจ” สาวน้อยส่ายหน้าหวือรีบปฏิเสธพัลวัน

“เปล่านะคะป้าถนัด เพียงแต่ว่า โรสเป็นหลานคุณป้า เข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ก็เพราะคุณป้า ในเมื่อตอนนี้คุณป้าไม่อยู่แล้ว โรสก็ควรย้ายออกไป จริงไหมคะ”

ถนัดศรีได้ยินแบบนั้นก็ได้แต่ถอนใจ เพราะสิ่งที่โรสิตาได้กล่าวออกมานั้นถูกต้องทั้งหมด แต่ถึงอย่างไรหล่อนเชื่อว่าถ้าติณณ์รู้เข้าคงไม่มีทางยอมแน่นอน หากเธอมองไม่ผิด ชายหนุ่มที่เธอเลี้ยงมากับมือตั้งแต่ยังแบเบาะนั้น มีความรู้สึกชอบพอในตัวโรสิตาอยู่ไม่น้อย แต่ด้วยความเป็นคนที่มีนิสัยค่อนข้างแข็งกระด้าง จึงมีหลายครั้งที่คำพูดของชายหนุ่มทำให้โรสิตาต้องน้อยใจ คงไม่มีทางที่โรสิตาจะได้รู้ความในใจของติณณ์ง่าย ๆ ส่วนโรสิตานั้น หล่อนมองออกมานานแล้วว่าโรสิตาแอบปลื้มติณณ์มาตลอด

“คุณโรสไม่เป็นห่วงคุณติณณ์เหรอคะ” คำถามของถนัดศรี ทำให้โรสิตานิ่งไป ใบหน้าอ่อนเยาว์มีแววครุ่นคิด

“โรสก็ห่วงค่ะ แต่โรสเป็นคนอื่นนะคะ ต่อไปภายภาคหน้าถ้าคุณติณณ์มีแฟน แฟนคุณติณณ์ก็คงมาดูแลคุณติณณ์” ถึงแม้เธอจะสมมติในสิ่งที่ยังไม่ได้เกิดขึ้น แต่มันก็ทำให้หัวใจของเธอเจ็บแปลบขึ้นมาเสียอย่างนั้น

“คุณโรสก็ลองคุยกับคุณติณณ์ละกันนะคะ แต่ป้าไม่เห็นด้วยเลย ป้าเป็นห่วง ผู้หญิงตัวคนเดียวจะอยู่ยังไง เฮ้อ”

ถนัดศรีลูบแผ่นหลังบอบบางก่อนจะเดินออกมาจากห้องอาหาร และเมื่อพ้นประตูได้เท่านั้น หญิงสูงวัยรีบโทรไปรายงานเจ้านายหนุ่มด้วยความร้อนใจ

ทางด้านติณณ์เมื่อได้รับรายงานจากถนัดศรี ชายหนุ่มรีบสะสางงานอย่างเร่งด่วน ทว่าจิตใจอันร้อนรุ่มจนไม่เป็นอันทำงานทำการ ทำให้ติณณ์รีบบึ่งกลับมาบ้านทันที

“ป้าถนัด”

“คะ คุณติณณ์” ถนัดศรีซึ่งกำลังสำรวจดูความเรียบร้อยภายในบ้านรีบเดินมารับหน้าเจ้านาย

“โรสล่ะ”

“อยู่ที่แปลงกุหลาบค่ะ”

แปลงกุหลาบที่ถนัดศรีกล่าวถึง คือแปลงกุหลาบนานาพรรณในสวนที่ปลูกรายล้อมศาลานั่งเล่น

“ไปทำอะไรแดดเปรี้ยงขนาดนี้”

“โธ่ ก็เธอรักของเธอ แปลงกุหลาบเอย ศาลาเอย คุณโรสเป็นคนออกแบบ ปลูกเองกับมือ เอาไว้ให้คุณท่านได้ออกไปนั่งเล่นรับลม ตอนที่ท่านทั้งสองยังอยู่ ท่านรักที่นั่นไม่แพ้คุณโรสเลยนะคะ”

เมื่อครั้งโรสิตายังเด็ก เธออาศัยอยู่กับบิดามารดาที่จังหวัดบ้านเกิด พ่อและแม่ของเธอเช่าที่แปลงเล็ก ๆ ทำธุรกิจปลูกกุหลาบหลากหลายสายพันธุ์ส่งขายให้กับร้านดอกไม้ในจังหวัด และจังหวัดที่อยู่ใกล้เคียง จึงไม่แปลกที่โรสิตาจะเชี่ยวชาญในการปลูกต้นกุหลาบ และดูแลประคบประหงมให้มันออกดอกชูช่องดงาม เธอพิถีพิถันตั้งแต่ขั้นตอนการคัดเลือกสายพันธุ์ที่สามารถทนต่อสภาพอากาศในเมืองหลวง ตลอดจนการรดน้ำพรวนดินใส่ปุ๋ย โรสิตาก็ลงมือเองในทุกขั้นตอน

ติณณ์ฟังถนัดศรีคุยโวเรื่องโรสิตาอยู่พักใหญ่ จากนั้นชายหนุ่มจึงเดินออกมาที่สวนข้างตึกมองเห็นคนตัวเล็กในชุดเสื้อยืดกางเกงวอร์มกำลังก้ม ๆ เงย ๆ อยู่ที่แปลงกุหลาบ เมื่อย่างกรายเข้าไปใกล้ก็ได้ยินเสียงหวานฮัมเพลงอย่างมีความสุข เสียงฝีเท้าที่เหยียบย่างลงบนผืนหญ้าของคนตัวโตทำให้โรสิตาเงยหน้าขึ้นมองมาทางต้นเสียง

“อ้าว คุณติณณ์” ดวงหน้าสวยแดงก่ำจากการถูกแสงแดดยามสายแผดเผาผิวบอบบางโผล่ขึ้นมาส่งยิ้มสดใสให้แก่ชายหนุ่ม ทำเอาหัวใจชายที่แข็งแกร่งดังหินผาเกิดอาการวูบไหวอย่างที่ไม่เคยเป็น ทว่าเขายังคงวางมาดนิ่ง แสร้งทำหน้าดุ

“ทำอะไร?”

“ถอนวัชพืชค่ะ”

“ตามฉันไปที่ห้องทำงาน”

คำสั่งของชายหนุ่มทำให้โรสิตาลุกพรวดขึ้นมา พลางมองด้วยความงุนงง การกลับมาของชายหนุ่มในเวลานี้ว่าผิดปกติแล้ว ท่าทางที่ดูไม่สบอารมณ์ ประกอบกับหน้าตาบึ้งตึงนั้นยิ่งน่าสงสัยไปกันใหญ่

“คุณติณณ์คะ โรสขอไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะคะ”

“สิบนาที” กล่าวจบชายหนุ่มก็เดินจ้ำอ้าวเข้าบ้านไปทันที ไม่เปิดโอกาสให้เธอได้ทักท้วง

“โอ๊ย สิบนาทีมันจะไปทันอะไรเนี่ย” โรสิตาบ่นอุบอิบพร้อมเก็บอุปกรณ์ทำสวนของเธอ ก่อนจะเดินตามชายหนุ่มเข้าบ้านไป