บทที่ 8 ใครคือคนที่เธอรัก

โรสิตาเดินพาติณณ์ชมไร่กุหลาบมาจนถึงท้ายไร่ กว่าจะเดินมาถึงก็เล่นเอาคนตัวเล็กถึงกับเหนื่อยหอบหายใจแทบไม่ทัน เธอเดินตะเกียกตะกายขึ้นเนินโดยมีเป้าหมายที่จะไปนั่งพักใต้ต้นนางพญาเสือโคร่ง ทว่าเกิดพลาดไถลลื่นจนเกือบพลัดตกลงไป โชคดีที่ได้คนตัวโตที่เดินตามหลังมาติด ๆ คว้าตัวเอาไว้ทัน

“ซุ่มซ่าม” ชายหนุ่มว่าพลางประคองร่างบางให้ทรงตัวยืนขึ้น

“โอ๊ย!!!” เมื่อโรสิตาทิ้งน้ำหนักลงบนขาทั้งสองข้างเต็มที่ ความเจ็บปวดก็พลันแล่นขึ้นมาจากข้อเท้าข้างขวาที่พลาดลื่นเมื่อสักครู่ ส่งผลให้ร่างบางเซไปปะทะอกแกร่งเข้าเต็มแรง

ขณะที่เธอพยายามจะยืนขึ้นด้วยตัวเองอีกครั้ง

“ว๊าย!!!คุณติณณ์” โรสิตาร้องเสียงหลงด้วยความตกใจ เมื่อเท้าทั้งสองข้างกลับลอยขึ้นจากพื้นหญ้า แขนสองข้างของเธอโอบรอบคอชายหนุ่มโดยอัตโนมัติ

“อยู่นิ่ง ๆ ถ้าไม่อยากกลิ้งลงไปทั้งคู่”

เมื่อโดนขู่เข้าให้ หญิงสาวก็ไม่กล้าดีดดิ้นอีกต่อไป ปล่อยให้ติณณ์อุ้มเธอไปวางลงใต้ร่มเงาของต้นนางพญาเสือโคร่ง

ติณณ์ย่อตัวลงนั่งขัดสมาธิบริเวณปลายเท้าของโรสิตา ก่อนจะรวบเรียวขาทั้งสองข้างของเธอขึ้นมาวางพาดบนตัก

“คุณติณณ์จะทำอะไรคะ” เสียงหวานว่าพลางขยุกขยิกอยู่ไม่เป็นสุขเมื่อฝ่ามือใหญ่ค่อย ๆ ถอดรองเท้าผ้าใบสีขาวของเธอออกอย่างระมัดระวัง

“อยู่นิ่ง ๆ สิโรส เดี๋ยวก็เจ็บหรอก” ติณณ์กล่าวเสียงดุ ทำให้คนตัวเล็กแข็งทื่อราวกับถูกสาป ไม่เพียงแต่ร่างกายเท่านั้นที่หยุดนิ่ง แม้กระทั่งลมหายใจของเธอก็แทบจะหยุดไปด้วย

นัยน์ตาคู่หวานมองการกระทำอันแสนอ่อนโยนของชายหนุ่มตรงหน้า ต้องมีเรื่องราวให้เธอหวั่นไหวได้ทุกวี่วัน แม้เธอพยายามข่มความรู้สึกให้อยู่ในก้นบึ้งของหัวใจมากเท่าไร ก็ไม่อาจต้านทานได้เลย หัวใจดวงน้อยที่เต้นระรัวประหนึ่งจะหลุดออกมาจากร่าง มันฟ้องเสียขนาดนี้ ยิ่งใจไม่รักดีเต้นระส่ำมากเท่าไร ยิ่งทำให้ความร้อนแผ่ซ่านไปทั่วร่าง โดยเฉพาะดวงหน้าหวานที่เริ่มมีเม็ดเหงื่อผุดพรายขึ้นมาประปราย

“โรส ทำไมหน้าแดงขนาดนั้น ไม่สบายหรือเปล่า”

“เอ่อ โรส หน้าแดงเหรอ ไม่นะคะ ไม่แดงเลย” เธอปฏิเสธพัลวันด้วยความร้อนตัว

“ยังจะมาเถียงอีก ก็แดงเห็น ๆ กันอยู่”

“โรสคงจะร้อนค่ะ อากาศร้อนจังเลยนะคะ” โรสิตายกสองมือขึ้นกระพือพัดใบหน้าแสดงความร้อนเพื่อให้ชายหนุ่มเชื่อ

ติณณ์พยักหน้ารับรู้ ก่อนจะหันมาสนใจข้อเท้าเล็กบนตัก “เจ็บไหม”

“ไม่ค่อยเจ็บแล้วค่ะ”

“งั้นนั่งพักสักหน่อย เดี๋ยวค่อยกลับนะ” ฝ่ามือหนาปล่อยข้อเท้าบอบบางเป็นอิสระ โรสิตาจึงทำท่าจะยกขาออก “วางไว้บนนี้เฉย ๆ”

เมื่อโรสิตาเลิกต่อต้าน ติณณ์จึงนั่งเอนกายเท้าแขนทั้งสองข้างไปด้านหลัง ชายหนุ่มหลับตาฟังเสียงลมพัดใบไม้ไหว สูดลมหายใจรับอากาศบริสุทธิ์เข้าไปจนเต็มปอด

“ที่นี่อากาศดีนะ”

“ค่ะ ที่นี่อากาศดีมาก ดีใจจังได้กลับมาอีกครั้ง เหมือนได้มาฟอกปอดเลย” โรสิตาส่งยิ้มให้ชายหนุ่ม ก่อนหันไปมองบรรยากาศโดยรอบที่คุ้นเคย ชวนให้คิดถึงวันวานที่เคยมีความสุขกับพ่อแม่

“เธอคงคิดถึงบ้าน”

“ที่นี่ไม่ใช่บ้านโรสแล้วค่ะ แต่โรสก็คิดถึงจริง ๆ อย่างที่คุณติณณ์ว่า เพราะที่นี่มีความทรงจำดี ๆ มากมาย เมื่อก่อนโรสเคยหวงที่นี่มากเลยนะคะ อยากจะซื้อเก็บไว้ด้วยซ้ำเพราะพ่อกับแม่รักที่นี่มาก แต่กว่าโรสจะเก็บเงินได้คงจะแก่ก่อนพอดี” โรสิตากล่าวกลั้วหัวเราะ และติณณ์ยังคงนั่งฟังเธออย่างตั้งใจโดยไม่ขัดคอเช่นทุกครั้ง

“แต่ตอนนี้โรสเข้าใจสัจธรรมมากขึ้น พยายามไม่ยึดติดกับวัตถุสิ่งของมากจนเกินไป เก็บพวกท่านไว้ในความทรงจำ เราก็ระลึกถึงท่านได้ตลอด จริงไหมคะ เมื่อก่อนที่นี่เคยเป็นบ้านโรส แต่ตอนนี้โรสอยู่ที่ไหนก็ได้ค่ะ แค่ได้อยู่กับคนที่รัก ที่นั่นก็คือบ้าน” โรสิตาทอดมองไปยังแปลงกุหลาบเบื้องหน้าและคลี่ยิ้มออกมา

“มีแล้วเหรอ?” ติณณ์เอ่ยถามพร้อมเอียงคอรอฟังคำตอบ ทว่านั่นสร้างความฉงนให้กับหญิงสาว

“มี? มีอะไรคะ?” คิ้วเรียวสวยเลิกขึ้นด้วยความสงสัย

ติณณ์ลุกขึ้นนั่งตัวตรง โน้มกายมาทางโรสิตา วางข้อศอกลงบนหน้าขา ตั้งแขนขึ้นเพื่อวางใบหน้าหล่อเหลาลงบนฝ่ามือ ก่อนเผยรอยยิ้มขึ้นที่มุมปาก

“คนที่เธอรัก ใครเหรอ?”

คำถามที่ถูกยิงเข้ามาโดนใจดวงน้อยเข้าอย่างจังอีกทั้งรอยยิ้มพราวเสน่ห์ของคนตรงหน้าสะกดให้โรสิตานิ่งไปชั่วขณะ เธอหูอื้อตาลาย เหมือนโดนหมัดฮุกเข้าไปเต็ม ๆ อาการร้อนฉ่าลามขึ้นใบหน้ากลับมาอีกครั้ง กลีบปากบางเม้มเข้าหากัน จนกระทั่งโรสิตารับรู้ได้ถึงความเจ็บที่เธอเผลอกัดริมฝีปากล่างเข้าไป

ติณณ์ขยับเข้ามาใกล้ ก่อนเอื้อมมือมาจับปลายคางมน

“กัดปากทำไม” เขากล่าวพร้อมเคลื่อนนิ้วโป้งสากขึ้นมาสัมผัสกลีบปากบางอย่างแผ่วเบา ก่อนเคลื่อนไหวคลึงช้า ๆ ให้คลายออก

“เอ่อ คือ” โรสิตาอึกอักพูดไม่เป็นคำ การกระทำของเขาทำเธออายจนไม่รู้จะประดิษฐ์สีหน้าออกมาเช่นไรไม่ให้ดูมีพิรุธ

ทว่าโชคยังคงเข้าข้างเธอ เมื่อคนงานจากบ้านป้าจันวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาแต่ไกล

“คุณครับ ป้าจันให้มาบอกว่าทำความสะอาดบ้านเรียบร้อย เชิญพวกคุณไปพักผ่อนได้ครับ”

คนงานกล่าวจบก็รีบวิ่งกลับไปทางเดิม