บทที่ 1 มืออาชีพ

“ไอซ์นี่แกจะให้พี่ปวดหัวกับแกไปถึงไหน”

เสียงบ่นอุบตั้งแต่เช้าตรู่ของ จีน จีรธาร นิโรพล ดังขึ้นพร้อมกับฝีเท้ากระแทกพื้นเร่งร้อนของรองเท้าส้นสูงสีดำสนิทที่ก้าวเข้ามาในห้องแต่งตัววีไอพี ที่ตอนนี้กลายเป็นห้องนั่งเล่นส่วนตัวของพระเอกสุดฮอตประจำวงการบันเทิงไทย

ธันวา รัตนวรากุล หรือ “ไอซ์” กำลังนั่งเอนตัวพิงพนักโซฟาหนังสุดหรู มือหนึ่งควงแก้วกาแฟ อีกมือลูบผมอย่างเกียจคร้าน แววตายังฉายแววลอย ๆ เหมือนไม่ได้ฟังจริงจัง

“รู้ไหมเมื่อคืนแม่นั่นเกือบไม่ยอม พี่ต้องกล่อมอยู่ตั้งนาน”

ไอซ์หัวเราะเบา ๆ ในลำคอ ก่อนจะเหยียดปากถามกลับ

“หึ! แล้วหมดไปเท่าไหร่ล่ะ”

“แสนนึง พี่จะบ้าตาย”

“อ่า ซิงก็ไม่ซิง เอาครั้งเดียวเรียกเป็นแสนเลย” เขาเปรยเสียงเรียบ แต่หางเสียงแฝงความเบื่อหน่ายมากกว่าหื่นกระหาย “ไม่มันส์ด้วย เปลืองตังค์ชิบ!”

จีรธารถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วทิ้งตัวลงบนเก้าอี้หน้าโต๊ะกระจกประจำห้องแต่งหน้า ริมฝีปากเม้มแน่นเหมือนจะกลั้นคำด่าไว้เต็มปาก

“โอ้ย นี่มันใช่เรื่องจะมาคิดว่ามันส์หรือไม่มันส์ไหมเนี่ย!”

“เอาน่าพี่ ก็จ่าย ๆ ไปเหอะ ขนหน้าแข้งท่านประธานไม่ร่วงหรอก”

ไอซ์กระตุกยิ้มมุมปากอย่างรู้ทัน ก่อนสายตาจะเลื่อนไปยังคนที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้อง

“แล้วนี่ใครวะพี่” เขาถามเสียงขรึม พร้อมเลิกคิ้วมองหญิงสาวตัวผอมในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงสแล็คสีดำ ที่ดูจะเป็นทางการเกินไปไหม

“ผู้ช่วยไง นี่ เมษา” จีรธารแนะนำอย่างไม่ใส่ใจนัก ขณะลุกขึ้นมาเก็บแฟ้มเอกสารบนโต๊ะ

“ทำไมต้องมีผู้ช่วยเพิ่มอีก” ไอซ์ถามกลับทันที น้ำเสียงเริ่มหงุดหงิดจาง ๆ

“เมษาจะมาทำหน้าที่แทนพี่ชั่วคราว พี่ต้องไปดูแลใบชา งานเดินแบบที่อิตาลี”

“ใช่สิ ผมไม่ใช่ลูกรักพี่แล้วนี่” เขาเปรยติดประชด พร้อมกับหันไปหยิบบุหรี่ซองบางขึ้นมา แต่ยังไม่ได้จุดไฟ

“เอาน่า เดี๋ยวพี่ก็กลับมา”

“นานแค่ไหน?”

ไอซ์หรี่ตามอง รู้สึกไม่พอใจแบบที่ไม่ได้พูดออกมาตรง ๆ

“หนึ่งเดือน”

“ห๊ะ!!! พี่ไปดูแลพี่ใบชา หรือไปเที่ยววะ”

“ก็ใบชาเขามีไปประเทศอื่นด้วยไง” จีรธารตอบอย่างไม่สะทกสะท้าน พลางยกมือแตะคิ้วอย่างระอา “แล้วก็ทำตัวดี ๆ ด้วยช่วงพี่ไม่อยู่ อย่าให้ผู้ช่วยได้ปวดหัวนัก”

ไอซ์เบนสายตามองเมษาอีกครั้ง ราวกับกำลังชั่งน้ำหนักอยู่เงียบ ๆ เมษายังคงยืนอยู่ตรงประตู มองทุกอย่างอย่างนิ่งสงบ แววตาเรียบเฉย แต่ไม่มีวี่แววประหม่า

“เดี๋ยวก่อน เอาบุหรี่มานี่เลย” เสียงจีรธารดังแทรกขึ้นกลางวงสนทนา พอ ๆ กับที่เจ้าตัวพุ่งพรวดไปคว้าซองบุหรี่จากมือไอซ์ด้วยความคล่องแคล่วแบบคนเคยชิน

ไอซ์ชะงัก แล้วหันขวับ

“อะนี่ เมษาเอาเก็บไว้ อย่าให้สูบจนกว่าจะถ่ายงานเสร็จ” เสียงผู้จัดการสาวสองสั่งเด็ดขาด ก่อนจะยัดซองบุหรี่ใส่มือผู้ช่วยหน้าใหม่อย่างไม่ถามความสมัครใจ

เมษารับไว้เงียบ ๆ พร้อมพยักหน้าสั้น ๆ ดวงตาซ่อนรอยขำไว้จาง ๆ เมื่อเห็นไอซ์หันมามองตาขวาง

“ขอมวนเดียวดิวะพี่” ดาราหนุ่มงอแงอย่างคนเคยได้ในสิ่งที่ต้องการเสมอ มือเอื้อมจะคว้าแต่โดนตีเบา ๆ เข้าให้อีกที

“ไม่ได้!” จีรธารขึ้นเสียง “มันจะเหม็นติดเสื้อผ้าติดผมอีก ลำบากคนอื่น”

“เหอะ!” ไอซ์ถอนหายใจอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนจะทิ้งตัวพิงพนักโซฟาแรง ๆ ราวกับประกาศกร้าวว่าไม่พอใจ แต่ก็ไม่ได้โวยวายอะไรมากกว่านั้น เพราะลึก ๆ แล้วเขารู้ดีว่าไม่มีใครในวงการนี้ห่วงเขาเท่าจีน

จีรธารเช็กเวลาด้วยมือถือเครื่องหรู ก่อนจะหันมาจัดแจงผ้าพันคอผืนบางให้เข้าที่ พร้อมคว้ากระเป๋าเดินทางล้อลากที่วางอยู่ข้างประตู

“เอาล่ะ พี่ไปก่อนนะ จะบินสิบโมง” เสียงของเธอฟังดูรีบร้อนแต่ยังแฝงความห่วงใย “ตั้งแต่ตอนนี้เมษาจะดูแลแทนพี่ โอเค๊”

“ครับ ๆ เซฟไฟล์ทพี่ ฝากทักทายพี่ใบชาด้วย” ไอซ์ยักไหล่ตอบอย่างขอไปที รู้ดีว่าแม้ปากจะบ่น แต่เขาก็ไม่ได้เกลียดการดูแลของจีรธารเท่าไหร่… เพียงแต่ยังไม่แน่ใจว่าเมษาที่มารับไม้ต่อ จะดูแลเขาได้ดีแค่ไหน เพราะดูจากการแต่งตัวของเธอแล้ว เขาแทบจะส่ายหน้า

ขณะที่จีรธารเดินออกไปจากห้องพร้อมเสียงลากกระเป๋า เมษาก็ยังคงยืนเงียบอยู่ข้างประตู ไม่มีคำพูดใดเพิ่มเติมจากเธอ แค่ยืน…และมอง เหมือนคนที่กำลังรอดูว่า... พายุที่ชื่อธันวา รัตนวรากุล…จะโหมมาแรงแค่ไหน

“ชื่อไรนะ” เสียงของไอซ์ดังขึ้น พลางหรี่ตาใส่หญิงสาวตรงหน้า ขณะที่มือยังเท้าพนักโซฟา ท่าทางไม่ต่างจากนักล่ากำลังประเมินเหยื่อ

“เมษา” อีกฝ่ายตอบสั้น ๆ น้ำเสียงเรียบเย็นไม่มีความลังเลหรือกลัวเกรง

“ชื่อจริง?”

“เมษา สุทธิกันต์”

ไอซ์เลิกคิ้วทันที รอยยิ้มเย้ย ๆ ผุดขึ้นมาที่มุมปาก “เกิดเดือนเมษาสินะ ฤดูร้อนซะด้วย แต่ดูทรงไม่ร้อนแรงเหมือนชื่อเลย”

“แล้วจะทำไม” คำตอบของเมษเฉือนกลับมาแบบไม่ต้องรอจังหวะ น้ำเสียงของเขายังคงราบเรียบ แต่แววตาคมกริบจ้องตอบอย่างไม่ลดละ

“เชี่ย! พูดไม่มีหางเสียงด้วยว่ะ” ดาราหนุ่มพูดเหมือนจะขำ แต่มือข้างหนึ่งเริ่มกำแน่นขึ้นเล็กน้อย “อายุเท่าไหร่เนี่ย ดูแล้วก็น้อยกว่ากูแน่ ๆ”

“อายุน้อยกว่าแล้วจะทำไม” เมษาขยับแว่นบาง ๆ อย่างใจเย็น “ฉันไม่พูดเพราะกับคนหยาบคายหรอก”

คำพูดนั้นทำเอาไอซ์นิ่งไปชั่วขณะ ก่อนจะหัวเราะแห้ง ๆ แล้วเอียงคอจ้องเขม็ง “อ้าว เธอนี่ ทำงานวันแรกก็วอนโดนไล่ออกซะแล้ว”

“แล้วไง ใครแคร์” เสียงตอบกลับชัดเจน จนบรรยากาศในห้องเริ่มแน่นตึงเหมือนหม้อแรงดัน “คุณคิดว่าจะหาคนดูแลดาราผู้ฉาวโฉดอย่างคุณได้ง่าย ๆ เหรอ”

ไอซ์กำหมัดแน่น หายใจเข้าลึกเหมือนกำลังพยายามควบคุมตัวเอง ‘นี่พี่จีนปล่อยกูไว้กับคนแบบไหนวะเนี่ย! แต่งตัวก็เชย ปากดีชิบหาย’ เขาคิดในใจแทบจะตะโกน ดวงตาสีเข้มวาวโรจน์ด้วยอารมณ์ที่คุกรุ่นขึ้นเรื่อย ๆ

แต่ก่อนที่อะไรจะเดือดไปกว่านี้ เสียงฝีเท้าเร่งรีบและเสียงหวานใสของทีมงานก็ดังขึ้นหน้าห้องแต่งตัว “คุณไอซ์คะ ใกล้ถึงคิวแล้วค่ะ สแตนด์บายได้เลยนะคะ”

ดาราหนุ่มสะบัดหน้า ก่อนจะหันหน้าไปทางประตูอย่างพยายามกลบเกลื่อนความฉุนเฉียว แต่สิ่งที่ทำให้เขาอึ้ง…กลับเป็นเสียงถัดมาที่พูดขึ้นอย่างสุภาพและมืออาชีพสุดขีด

“เชิญค่ะคุณไอซ์” เมษา คนเดิมเพิ่มเติมคือพูดเสียงเรียบเนียนจนเหมือนคนละคนกับเมื่อครู่ น้ำเสียงนั้นสุภาพ หวาน นิ่ง และเป๊ะจนทีมงานหญิงยิ้มหวานให้ราวกับเธอเป็นผู้หญิงที่มีวาจาไพเราะยิ่งกว่าใครในโลกนี้

ไอซ์หันกลับมามองอีกฝ่ายตาค้าง ในหัวมีแต่คำถามเดียวดังลั่น ‘นี่มันอะไรกันครับ คนสองบุคลิกเหรอวะ!?’

เสียงสั่งงานดังลั่นไปทั่วกองถ่าย ขณะที่ไฟสปอร์ตไลต์ค่อย ๆ สว่างขึ้นเหนือฉากห้องนอนจำลอง บนเตียงขาวสะอาดถูกจัดแต่งอย่างประณีต ดอกไม้สดประดับบนหัวเตียง กล้องถูกตั้งอยู่หลายมุม พร้อมแผ่นสะท้อนแสงที่เจ้าหน้าที่กำลังปรับตำแหน่งให้ลงตัวที่สุด

“ซีนนี้ถ่ายแค่ระหว่างพระเอกกับนางเอกนะครับ” ผู้กำกับเอ่ยเสียงดัง “อารมณ์ต้องโรแมนติกแบบนิ่ง ๆ นะครับคุณไอซ์ คุณพิม อย่าลืมคิวสบตาแล้วหายใจสั่นเบา ๆ ก่อนพูดประโยคนั้น”

“รับทราบครับ” ไอซ์พยักหน้า พร้อมส่งยิ้มบาง ๆ ให้กับนางเอกสาวที่นั่งอยู่บนเตียงอย่างนุ่มนวล

เมษายืนดูอยู่ด้านข้าง…สายตาแทบไม่ละจากร่างสูงของดาราหนุ่มตรงหน้า เพียงแค่ไอซ์ก้าวเข้าสู่เซ็ตการถ่ายทำ สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง ราวกับสลัดคราบคนปากเสียในห้องแต่งตัวทิ้งไปหมดสิ้น

ท่าทางของเขานุ่มนวล ทุกการเคลื่อนไหวดูสงบและน่าดึงดูด ไอซ์เดินไปยังนางเอกด้วยก้าวที่มั่นคง ก่อนจะหย่อนตัวนั่งลงข้างเธอบนเตียงในจังหวะพอดิบพอดี มือเขายกขึ้นแตะแก้มเธอเบา ๆ และเอ่ยประโยคที่เหมือนละลายคนทั้งกอง

“ถึงเธอจะไม่รักตัวเอง แต่สำหรับฉัน…เธอคือโลกทั้งใบที่ฉันอยากจะรักษาไว้”

นางเอกสาวถึงกับกลืนน้ำลายเบา ๆ ก่อนจะพูดบทของตัวเอง แต่ก็หลุดยิ้มออกมาอย่างไม่ตั้งใจเมื่อสบตากับไอซ์ นั่นไม่ใช่การแสดง…เธอกำลังเขินจริง ๆ

เสียง “คัต!” ดังขึ้น

ทีมงานหลายคนปรบมือ

“ดีมากครับ ดีมากกกกกกกกกก!” ผู้กำกับตบมือรัว

“เทคเดียวผ่าน ไอซ์ นายสุดยอดไปเลย!”

“ขอบคุณครับ” ไอซ์ยิ้มให้ทั้งทีมงาน ก่อนจะลุกขึ้นแล้วหันไปพูดกับ

สตาฟคนหนึ่งที่ถือน้ำอยู่

“เหนื่อยหน่อยนะครับวันนี้” เขาหยิบขวดน้ำแล้วยกขึ้นเล็กน้อยเป็นเชิงขอบคุณ

เมษายืนนิ่ง กะพริบตาช้า ๆ ขณะมองภาพตรงหน้า นี่มันคนเดียวกับที่พูดกูมึงกับเธอเมื่อกี้จริงเหรอ? หน้ากล้องเขาดูสุภาพ อ่อนโยน อ่อนน้อมกับทุกคน เหมือนจะเข้าใจจังหวะของทุกอย่าง รู้ว่าควรยิ้มเมื่อไร ก้มศีรษะยังไงให้ดูใจดีแต่ไม่ต่ำต้อย

‘นี่สินะ…คาสโนว่าตัวพ่อของวงการบันเทิง’ เธอกวาดสายตามองรอบกอง… และก็จริงอย่างที่เธอเคยได้ยิน ดูสายตาผู้หญิงพวกนั้นสิ แต่ละคนมองไอซ์เหมือนจะยอมเป็นของว่างให้เขากินได้ตั้งแต่บนเซ็ต ราวกับแค่ได้อยู่ในเฟรมเดียวกับเขาก็ถือว่าเป็นเกียรติยศสูงสุดในชีวิต

เมษาขยับแว่นอย่างไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ

‘…แต่ฉันไม่ใช่หนึ่งในนั้น’

ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีเทาอมส้มเมื่อแดดบ่ายคล้อยลง งานถ่ายทำจบเร็วกว่ากำหนด ทุกคนทยอยเก็บของ บางคนกำลังถ่ายรูปกับนักแสดง บ้างนั่งพัก บ้างยืนคุยกันเป็นกลุ่ม แต่ดารานำชายกลับแยกตัวมาอยู่หลังรถตู้วีไอพีที่จอดอยู่มุมลานจอด

ไอซ์ยืนพิงขอบรถ คาดแว่นกันแดดทับผมที่ยุ่งนิด ๆ อย่างไม่ตั้งใจ สูทที่ใส่ถ่ายงานยังอยู่กับตัวแต่ปลดกระดุมออกหมด เผยให้เห็นช่วงอกผิวแทนกับรอยขีดเบา ๆ จากไมค์ไร้สาย

“บุหรี่ล่ะ” เสียงของเขาดังขึ้นโดยไม่หันมองใคร

“นี่” เมษายื่นซองบุหรี่ให้ ราวกับคาดไว้ล่วงหน้าแล้วว่าต้องถูกถาม

“ขอไฟดิ”

“นี่”

ไฟแช็กถูกยื่นมาเงียบ ๆ พร้อมสายตาที่ไม่มีความรู้สึก แต่มีแววเบื่อความขี้เก๊กซ่อนอยู่จาง ๆ ไอซ์จุดบุหรี่ สูดควันเข้าไปช้า ๆ ริมฝีปากคาบมวนไว้อย่างไม่เร่งรีบ ก่อนจะเป่าควันพ่นออกมาทางซ้ายแบบตั้งใจไม่ให้โดนคนอื่น เขาพ่นลมหายใจตามบุหรี่ แล้วปรายตามองเมษที่ยังยืนตรง ราวกับเป็นป้อมเฝ้าระวังไม่รู้จักเหนื่อย

“รู้ขอบข่ายงานของตัวเองชัดเจนอยู่แล้วใช่ไหม” เสียงเขาฟังดูสบาย ๆ แต่แฝงความหมายลึกเกินกว่าจะมองข้าม

เมษาปรายตามองกลับด้วยสีหน้าเรียบเฉย ก่อนเอ่ยเสียงเนิบ “วันนี้อยากพาสาวคนไหนขึ้นเตียงอีกล่ะ?”

ไอซ์ชะงักไปนิด ก่อนจะหัวเราะพรืดอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง “ตรงเกินสัด!”

เขาสะบัดเถ้าบุหรี่ลงพื้น ก่อนจะเปลี่ยนโทนเสียงเป็นจริงจังแบบไม่มีบทพูดในกล้อง “งั้นไม่อ้อมค้อม... วันนี้จะปิดเกมยัยคนนั้น”

ประโยคนั้นทำให้เมษเลิกคิ้วนิด ๆ ก่อนหยิบมือถือขึ้นมาจดอะไรบางอย่างอย่างไม่ต้องให้สั่งซ้ำ

“อ่าห้ะ เดี๋ยวเตรียมเอกสารสัญญาให้” เธอพูดอย่างมืออาชีพ พร้อมพิมพ์ข้อความลงในแอปโน้ตเรียบร้อย

“ดี” ไอซ์พยักหน้าแล้วสูบมวนสุดท้ายของบุหรี่ก่อนจะดีดมันทิ้งใส่ถังขยะเหล็กข้างรถพอดิบพอดี

“ยัยคนนั้น” … ไม่ใช่นางเอก ไม่ใช่คนเด่น ไม่ใช่ผู้หญิงสวยหวือหวา แค่หนึ่งในทีมสไตลิสต์ที่บังเอิญหันมายิ้มให้เขานานเกินไป และบางที…ก็มองนานเกินกว่าจะรอดจากสายตาของธันวา รัตนวรากุล ไปได้