บทที่ 6 คุณสอนฉันหน่อย

บรรยากาศงานเลี้ยงในโซนวีวีไอพีของบาร์หรู ‘The Midnight Trap’ยังคงเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและแสงไฟระยิบระยับ แขกแต่ละคนแต่งตัวกันจัดเต็มไม่แพ้กัน ดาราและเซเลบริตี้ชื่อดังในวงการบันเทิงทยอยกันมาร่วมงานอย่างต่อเนื่อง โต๊ะเครื่องดื่มชั้นดีถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบ ส่วนมุมถ่ายรูปเต็มไปด้วยเสียงแฟลชและกล้องมือถือที่กดรัวไม่หยุด

ไอซ์เดินเคียงข้างเมษาที่ในค่ำคืนนี้แทบจะเป็นคนละคนกับที่ทุกคนเคยเห็น เดรสเข้ารูปสีน้ำเงินเมทัลลิคสะท้อนแสงไฟแบบมีรสนิยม ทรงผมสลวยที่ดูเป็นธรรมชาติแต่เนี้ยบกริบ และใบหน้าที่ผ่านการแต่งแต้มจนเปล่งประกาย เธอก้าวขาอย่างระมัดระวังในรองเท้าส้นสูงคู่ใหม่ แต่ก็สง่างามจนใครต่อใครต้องหันมามอง

ไอซ์ปรายตามองเธอด้วยความพึงพอใจ ‘โคตรคุ้ม...’ เขาคิดในใจ ‘แบบนี้สิถึงจะเรียกว่าผู้ช่วยของกู’

เพียงแค่เขาเดินเข้าไปในงาน เหล่าดาราและเซเลบที่สนิทกันก็ต่างยกแก้วเข้ามาทักทายทันที รอยยิ้มและการทักทายที่คล่องแคล่วของไอซ์ทำให้บรรยากาศตรงจุดนั้นคึกคักทันตา

“ว้าว วันนี้ควงสาวออกงานด้วยเหรอคะ” เสียงคุ้นหูดังขึ้นจากด้านข้าง พิม ดาราสาวสุดฮอตที่เพิ่งร่วมงานกับไอซ์เมื่อไม่นานมานี้ เดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มที่ดูจะมีแววแซวเล็ก ๆ

ไอซ์หัวเราะในลำคอเบา ๆ แล้วตอบอย่างสบาย ๆ “ผู้ช่วยผมไงพิม จำได้ไหม”

พิมขมวดคิ้วเหมือนไม่แน่ใจ ก่อนจะเพ่งมองเมษาเต็ม ๆ ตา “เอ๋... นี่คุณเมษาเหรอคะ!? สวยจนพิมแทบจำไม่ได้เลย”

เมษายกแก้วขึ้นเล็กน้อย ส่งยิ้มขวยเขิน

“ขอบคุณค่ะคุณพิม แต่เมรู้สึกแปลก ๆ ยังไงไม่รู้ค่ะ มีแต่คนมอง” เธอพูดเสียงเบา รู้สึกเกร็งกับสายตาหลายคู่ที่จ้องมาทางเธอ

“ไม่มองก็แปลกแล้วค่ะ วันนี้คุณเมษาสวยเหมือนดาราน้องใหม่เลยนะคะ” พิมหัวเราะสดใส ก่อนยกแก้วขึ้นชนเบา ๆ กับเมษาอย่างเป็นกันเอง

บรรยากาศกำลังคุยกันอย่างสนุก เสียงหวาน ๆ ของผู้ชายคนหนึ่งก็ดังขึ้นข้างหลัง พร้อมกับการปรากฏตัวของชายหนุ่มรูปร่างสูงเพรียว บุคลิกอ่อนช้อยแบบที่ใครเห็นก็รู้ทันทีว่าเขาคือใคร

“น้องไอซ์... มาสักที วันนี้ขอบคุณมากนะฮะ” ฌอห์น เจ้าของแบรนด์ชุดว่ายน้ำชื่อดัง เดินเข้ามากอดเบา ๆ แบบเป็นกันเอง ใบหน้าฉีกยิ้มอย่างปลื้มใจที่ดาราหนุ่มคนโปรดมางานของเขาด้วยตัวเอง

ไอซ์หัวเราะพร้อมตอบกลับทันควัน

“พี่ฌอห์น คนที่ต้องขอบคุณคือผมต่างหากครับ” น้ำเสียงเขาเปลี่ยนเป็นนุ่มนวลอย่างน่าประหลาด เหมือนโหมดเจ้าชายแฟนเซอร์วิสถูกเปิดขึ้นมาทันที

ฌอห์นหัวเราะคิกคักแล้วแตะต้นแขนไอซ์เบา ๆ “แหม… ปากหวานตลอดเลยนะ แบบนี้สิพี่ถึงเลือกน้องไอซ์เป็นพรีเซ็นเตอร์ทุกคอลเล็กชั่นเลยไงคะ”

“พี่ฌอห์นนี่ยังใจดีไม่เปลี่ยนเลยนะครับ” ไอซ์เอ่ยตอบพร้อมส่งยิ้มหวานเต็มที่ ก่อนสังเกตุเห็นว่าฌอห์นมองเมษาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถาม

“นี่ผู้ช่วยผมครับ พี่ฌอห์นน่าจะจำได้ใช่ไหม? เมษา”

ฌอห์นกวาดสายตามองเมษาตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วเลิกคิ้วสูง

“อุ๊ยตาย! นี่คุณเมษาเหรอ!? สวยขึ้นมากเลยนะคะ นึกว่าเป็นนางแบบคนใหม่ซะอีก” เขาพูดด้วยน้ำเสียงประทับใจจริง ๆ

เมษายิ้มเขิน ๆ “ขอบคุณค่ะคุณฌอห์น วันนี้คุณไอซ์เขาจัดเต็มให้เลยค่ะ”

“น้องไอซ์นี่แหละตัวจริง เรื่องแฟชั่นต้องยกให้เขาเลย” ฌอห์นหันไปพูดกับทุกคนรอบตัวด้วยเสียงภาคภูมิ ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มมีความสุข

บรรยากาศงานเลี้ยงวันเกิดยังคงคึกคักต่อเนื่อง เสียงเพลงจังหวะเร้าใจดังคลอไปกับโชว์สุดอลังการที่จัดมาแบบไม่หวงงบ ทั้งแดนเซอร์ที่เต้นได้อย่างมืออาชีพและแสงสีที่สาดกระทบชุดหรูของแขกแต่ละคน ทุกคนดูจะดื่มด่ำกับอาหารและเครื่องดื่มที่จัดเต็มแบบไม่ขาดสาย

เมษานั่งเงียบ ๆ สังเกตผู้คนรอบตัวที่เริ่มทยอยกันกลับทีละกลุ่ม แขกหลายคนหน้าแดงก่ำจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ บ้างก็หัวเราะเสียงดัง บ้างก็โบกมือลากันด้วยรอยยิ้ม

เธอหันไปมองดาราหนุ่มข้างตัวที่ยังคงนั่งเอนกายสบาย ๆ ในชุดสูทที่เหมือนหลอมรวมเข้ากับบรรยากาศงานได้อย่างสมบูรณ์แบบ ไอซ์ยกแก้วขึ้นจิบเหล้าอีกคำ ริมฝีปากแตะขอบแก้วด้วยท่วงท่าสบาย ๆ แม้จะดื่มไปหลายแก้วแล้ว แต่ใบหน้าของเขายังคงนิ่งและคมกริบ ไม่มีวี่แววของความมึนเมาเลยสักนิด

เมษาขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยถาม “คนอื่นกลับจะหมดแล้ว คุณจะกลับเลยไหม?”

ไอซ์หันมามองเธอ ยกยิ้มเล็กน้อยแล้วส่ายหัว

“ยังอ่ะ ฉันจะอยู่ต่อกับพี่เวย์อีกหน่อย” เขาพูดเสียงนิ่งก่อนเหลือบตามองเธอ “เธอกลับก่อนเลย เธอดื่มแต่น้ำเปล่านี่ เอารถฉันกลับไปด้วย”

เมษาขมวดคิ้วแน่นกว่าเดิม “แล้วคุณจะกลับยังไง?”

“เดี๋ยวให้ลูกน้องพี่เวย์ไปส่ง ไม่ต้องห่วง” ไอซ์ตอบอย่างสบาย ๆ พร้อมโบกมือน้อย ๆ ราวกับตัดบท

เมษาถอนหายใจแรงนิดหนึ่ง ก่อนพยักหน้าอย่างเข้าใจ

“โอเค งั้นเจอกันพรุ่งนี้นะ ตอนบ่ายมีออกกองถ่ายละคร ห้ามลืมเด็ดขาด!” เสียงเธอย้ำชัดถ้อยชัดคำแบบคนไม่วางใจ

“อยู่ในงานเลี้ยงยังจะพูดเรื่องงานอีก... กลับไปเหอะ!” ไอซ์ทำหน้าเซ็งแต่ก็ยังยกมือบ๊ายบายแบบขี้เล่น

เมษามองเขาแวบสุดท้ายก่อนจะหมุนตัวเดินออกจากโซนงาน เสียงเพลงยังคงดังลอยตามหลังเธอมาเรื่อย ๆ ขณะเดินออกจากโซนวีวีไอพี

“แวะห้องน้ำก่อนแล้วกัน กว่าจะถึงคอนโดยังอีกไกล” เธอพึมพำกับตัวเองก่อนจะเดินไปทางห้องน้ำ แต่ก่อนจะถึงห้องน้ำเธอก็ต้องชะงักกับภาพที่เห็นด้วยหางตา

แค่เพียงปลายหางตาเธอก็จำชายหนุ่มร่างสูงที่นั่งบนโซฟาได้ เขาคือคนที่เธอคุ้นเคยเป็นอย่างดี ‘บอล’ แฟนของเธอที่ขณะนี้นั่งกางแขนอย่างอวดดี มือหนึ่งถือแก้วเหล้า อีกมือกอดคล้องคอกับหญิงสาวที่แต่งตัวเซ็กซี่ เพียงเดรสสั้นสีขาว กับหน้าอกหน้าใหญ่ที่ใหญ่บึ้ม

เมษาชะงักเท้า ก่อนจะหมุนตัวกลับมาแล้วเดินตรงดิ่งไปหาแฟนหนุ่มของเธอ

“พี่บอล...” เสียงเธอแผ่วแต่ก็ดังพอให้ชายหนุ่มตรงหน้าได้ยิน

“มะ... เม!” เขาพูดชื่อเธอพร้อมชักมือท่กอดสาวสวยข้าง ๆ กลับเข้าหาตัวเอง “เมมาทำอะไรที่นี่ครับ?”

“เหอะ! เมบอกพี่ไปแล้วว่าเมมีงานเลี้ยง”

“แล้วพี่มาทำอะไร แล้วผู้หญิงข้าง ๆ พี่คือใคร” เธอถามเสียงเรียบ

“ใครอ่ะบอล อย่าบอกนะว่ายัยเฉิ่มที่บอลพูดถึง” เสียงหวนของสาวข้างกายชายหนุ่มดังขึ้น มือของเธอยังลูบไล้อกเขาไม่หยุด

“เงียบดิ!” เขาตวาดเสียงใส่หญิงสาว ก่อนจะหันมาหาเมษาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน “เม ฟังพี่อธิบายก่อนนะ”

“มันมีอะไรต้องอธิบายอีก ในเมื่อมันชัดเจนขนาดนี้”

“พี่บอกยังหางานใหม่ไม่ได้ เมก็ไม่เคยว่าพี่เลยสักครั้ง พี่ทำกับเมแบบนี้ได้ไง”

“พี่ทำแบบนี้ได้ไงวะ ในขณะที่เมทำงานอยู่งก ๆ คนเดียว หาเงินมาให้พี่ใช้ทุกเดือน”

“แล้วมึงเอาเงินที่กูหามาได้ทำแบบนี้เหรอวะ!!!”

“มึงโคตรเหี้ยเลยไอ้บอล”

“ไอ้หน้าตัวเมีย!”

เสียงด่าทอหลุดออกจากปากหญิงสาวไม่หยุดหย่อน ทำเอาคนที่นั่งโต๊ะรอบมองภาพเหตุการณ์นี้แล้วซุบซิบกันอย่างไม่หยุดหย่อน

“เม!” เขาขึ้นเสียงใส่เธอก่อนจะเดินเข้ามาใกล้เธอและคว้าข้อมือเอาไว้ “กลับไปคุยกับที่ห้อง”

“กูไม่ปไหนกับมึงทั้งนั้นแหละ” เธอพยายามสะบัดมือออกแต่ก็สู้แรงชายไม่ได้ “มึงปล่อยกู!”

“ไม่ เมฟังก่อน”

“ฟังเหรอไอ้เหี้ย!!!!! มึงบอกเหตุผลมึงมาดิทำไมมึงถึงทำแบบนี้กับกู”

“ไอ้ควาย!!!!!”

“อีเม!!!! กูชักจะหมดความอดทนกับมึงแล้วนะ”

“มึงอยากฟังเหตุผลเหรอ กูจะบอกให้ กูจีบมึงเพราะมึงมันโง่ไง”

“มึงคิดว่ากูชอบมึงมากรึไง กูแค่เอาเงินพนันจากเพื่อนกู”

เมษามองรอบโต๊ะที่มีเพื่อนของบอลนั่งรายล้อมอยาอีกสามคน ดวงตาแดงงก่ำคล้ายจะกลั้นน้ำตาไม่ไหว

“นอกจากกูจะชนะพนันเพื่อนกูแล้ว กูยังได้เงินจากมึงอีก กูแค่โกหกว่าหางานทำไม่ได้ มึงก็พร้อมประเคนเงินให้กูใช้แล้ว”

“โง่ชิบหาย!!!!”

“แล้วที่กูเอากับมึง กูโคตรเบื่อเลยว่ะ นอนนิ่งอย่างกับหุ่นยนต์”

“กูเลยต้องมาหาความสุขแบบนี้ไง สาว ๆ สวย ๆ นมใหญ่กว่ามึง ลีลาก็เด็ดน่าเอากว่าเยอะ”

“นี่แหละเหตุผลกู พอใจมึงยัง!” พูดจบเขาก็สะบัดมือของเธอทิ้งอย่างไม่ใยดี

เมษายืนนิ่งงัน ตอนนี้เธอไม่รู้จะตอบกลับไปว่าอะไร ความรู้สึกที่ตีกันไปหมด จะก้าวเท้าออกจากตรงนี้ก็ห้าวไม่ออก จะพูดตอบกลับไปก็พูดไม่ออก มันชา ชาไปทั้งตัว แต่ก่อนที่น้ำใส ๆ จะไหลออกจากตา เสียงเย็นของใครบางคนในแว่นดำก็ดังขึ้น

“ที่เธอนิ่งเป็นหุ่นยนต์... เป็นเพราะของมึงเล็กเกินไปหรือเปล่าวะ ไอ้ควาย!!!!!” เสียงเข้มปนเย้ยหยันดังมาจากด้านหลัง

ทุกคนหันขวับไปมอง ไอซ์ในแว่นดำเดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มมุมปาก สายตามีแววเย็นชาแบบที่เห็นแล้วหนาวไปทั้งตัว

“มึงนี่... รู้จักแต่ของตลาดล่างสินะ ของแพง ๆ ดี ๆ มึงเลยไม่เห็นค่า” ไอซ์พูดเสียงเรียบ เดินเข้ามาใกล้เมษาแล้วคว้าข้อมือเธอเบา ๆ

“ไปเถอะเมษา” เขาพูดแค่นั้น ก่อนดึงเธอออกมา โดยที่เมษาเดินตามออกมาเงียบ ๆ น้ำตายังอาบแก้มแต่ไร้เสียงสะอื้น

“พี่เวย์... แบนไอ้เหี้ยนี่ออกจากร้านด้วย” ไอซ์หันกลับไปมองอีกครั้งก่อนพูดกับพี่ชายที่ยืนดูสถานการณ์ไม่ไกลนัก “วันนี้ฝากจัดการมันด้วย”

เวย์ที่ยืนอยู่มุมหนึ่งของห้องยกแก้วขึ้นเล็กน้อยพร้อมยิ้มเย็น

“อืม... จัดให้” สายตาของเขามีแววสนุกเหมือนกำลังจะได้ดูเกมมันส์ ๆ อีกเกมหนึ่ง

ไอซ์พาเมษามานั่งที่รถอย่างเงียบ ๆ ก่อนจะถอนหายใจแล้วเปิดลิ้นชักหน้ารถ หยิบทิชชูซองเล็กยื่นให้เธอ

“เช็ดน้ำตาซะ อย่าไปร้องไห้ให้กับผู้ชายแบบนั้นอีก” น้ำเสียงเขานิ่งแต่แฝงด้วยความเอาใจใส่

“อุตส่าห์พาไปแปลงโฉมหมดไปหลายบาท ร้องไห้จนเครื่องสำอางค์เลอะหมดแล้ว...” เขาพูดต่อพร้อมมองใบหน้าของเธอที่ตอนนี้เละเทะจากคราบน้ำตา

เมษารับทิชชูมาเงียบ ๆ ก้มหน้าซับน้ำตา มือที่สั่นเล็กน้อยเผยความอ่อนแอที่เธอพยายามซ่อนมาตลอด สักพักเสียงเธอเบาเหมือนกระซิบ

“คุณ... ฉันไม่น่าเอาขนาดนั้นเลยเหรอ” คำถามที่หลุดออกมาอย่างเจ็บลึก

ไอซ์หันขวับมามองทันที คิ้วขมวดมุ่น

“หืม? ถามเหี้ยไรเนี่ย” เขาพูดอย่างงง ๆ แต่ในน้ำเสียงนั้นแฝงความจริงจัง

“อย่าไปสนใจคำพูดไอ้เหี้ยนั่นดิ” สายตาของเขาจ้องมองเธอ เห็นดวงตาแดงก่ำที่พยายามปกปิดอยู่ใต้แววตาเศร้า ๆ

เมษาสูดลมหายใจเฮือกหนึ่ง ก่อนจะพูดออกมาเสียงสั่น แต่ชัดเจน

“คุณ... สอนฉันหน่อย”