บทที่ 2 รัตนวรากุล

แสงแดดอ่อนยามเช้าส่องลอดผ่านม่านบังแดดของรถตู้วีไอพีคันเดิมเมษานั่งประจำที่ ใส่เสื้อเชิ้ตเรียบเนี้ยบ สีขาวสะอาดเหมือนเดิม ข้าง ๆ มีเสียงขยับเบา ๆ ก่อนร่างของไอซ์จะเอนตัวพิงเบาะ เขาใส่แว่นกันแดดปกปิดตา แต่ใบหน้าไร้ร่องรอยความเหนื่อยล้าจากเมื่อคืน

“เมื่อคืนจัดการเรียบร้อยเปล่าวะ” เสียงไอซ์เอ่ยขึ้นมาอย่างคนชวนคุยธรรมดา ๆ เหมือนกำลังถามว่าเมื่อคืนดูซีรีส์เรื่องไหน

“อืม เรียบร้อยดี เธอไม่เรียกร้องอะไรเลย” เมษาตอบเรียบ ๆ โดยไม่หันไปมอง ดูเหมือนเธอเองก็คิดว่ามันเป็นเรื่องปกติไปแล้วหลังจากทำงานกับเขามาได้เกือบหนึ่งเดือน เธอต้องจัดการเรื่องแบบนี้ให้เขาไปไม่รู้ตั้งกี่ครั้ง

“มีคนแบบนี้ด้วยเหรอวะ หรือลีลากูอาจจะดีเกิน” เสียงหัวเราะเบา ๆ หลุดออกมา ไอซ์พูดพลางเอนหัวพิงกระจกหน้าต่างราวกับกำลังเพลิดเพลินกับเรื่องเมื่อคืนมากกว่ารู้สึกผิด

“คงงั้นมั้ง ‘แค่ได้ร่วมเตียงกับคุณไอซ์ก็พอใจแล้ว’ …เธอพูดงี้แหละ”

ไอซ์หัวเราะในลำคออีกครั้ง

“อยากนัดอีกไหมคนนี้ เธอให้คอนแทคไว้”

“ไม่ว่ะ กูไม่เอากับใครเกินรอบเดียว” เสียงเขาชัดเจนและไร้เยื่อใย

เมษาขยับคิ้วน้อย ๆ แต่ไม่พูดอะไรทันที บรรยากาศในรถเงียบลงชั่วครู่ ขณะที่เสียงล้อรถไถลไปบนถนนลาดยางเรียบกริบ เมษาขยับแว่นเล็กน้อยก่อนจะหันมองดาราหนุ่มที่นอนยิดอย่างคนเกียจคร้านข้าง ๆ เธอ ก่อนจะเอ่ยปากถามขึ้น

“อย่างงี้คุณก็จะเปลี่ยนผู้หญิงทุกวันเลยดิ”

“ก็แค่บางวันโว้ย ใช่ว่าจะมีคนเสนอตัวมาให้เอาทุกวันสักหน่อย” ไอซ์ตอบอย่างไม่รู้สึกรู้สาเหมือนกำลังพูดเรื่องเมนูอาหารเช้า

เมษาขยับปากเล็กน้อย ก่อนจะพึมพำเบา ๆ “สำส่อน…”

คำพูดนั้นเบาเกินกว่าระดับเสียงทั่วไป แต่ชัดพอให้คนหูไวได้ยิน

“กูได้ยินนะ” ไอซ์หันมาพูดเสียงนิ่ง แต่รอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้าบ่งบอกว่าเขาไม่ได้โกรธ… แค่รู้สึกท้าทายขึ้นมาเล็กน้อย

“ก็ตั้งใจให้ได้ยิน” เมษาตอบกลับทันที ดวงตาไม่หันมามอง แต่เสียงของเขามีน้ำหนักที่ไม่ใช่แค่คำพูดลอย ๆ

เขาไม่ตอบอะไรไปครู่หนึ่ง เพียงแต่นั่งเอนหลัง ขายาวพาดขวางที่นั่ง พลางกระดิกปลายนิ้วกับจังหวะเพลงเบา ๆ ที่ดังจากลำโพง ราวกับกำลังพินิจวิเคราะห์คำพูดที่จะตอบกลับคนปากดีอย่างเธอ

“ปากดีชิบหาย เดี๋ยวสักวันได้ครางอยู่ใต้ร่างกู” เขาพูดหยาบ แต่น้ำเสียงกลับเจือด้วยความล้อเล่น

“ไม่มีวัน” เสียงของเมษาตอบกลับอย่างไม่ลังเลแม้แต่นิด เธอไม่เหลือบตาไปมองเขาด้วยซ้ำ ชายหนุ่มที่นั่งข้าง ๆ เธอ แม้จะเป็นดาราเบอร์ใหญ่ที่ผู้หญิงครึ่งค่อนประเทศอยากร่วมเตียงด้วย แต่เธอไม่ใช่หนึ่งในนั้น

เมษาก้มหน้าดูจอโทรศัพท์แล้วยกยิ้มออกมาเมื่อเห็นข้อความจากคนรักของเธอ  “ตั้งใจทำงานนะครับที่รัก เหนื่อยก็หันมาทางนี้ พี่จะเติมกำลังใจให้เอง”

“เหอะ! ยิ้มไรวะ แฟนเหรอ?”

“ยุ่ง!”

ไอซ์หัวเราะเบา ๆ ก่อนเปลี่ยนเรื่องกระทันหัน “ถ่ายงานนี้เสร็จมีอะไรอีกไหมวะ”

“ไม่มี งานนี้เสร็จสามทุ่ม”

“เชี่ยแม่ง! ดึกชิบหาย”  เขาทำหน้าขยะแขยงราวกับใครเสิร์ฟแกงหน่อไม้บูดมาให้

“ก็งานของคุณ อยากยกเลิกก็แค่จ่ายค่าผิดสัญญา” น้ำเสียงเมษายังคงเรียบสนิท แต่คมเหมือนใบมีด ทุกคำของเธอมีความเย็นยะเยือกที่กัดกินยิ่งกว่าคำด่าเสียงดัง

“กูก็บ่นไปงั้นแหละ” ไอซ์ตอบงึมงำเหมือนเด็กโดนดุแต่ไม่ยอมรับว่าเสียหน้า

“ดี” เมษาพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะพูดต่อแบบไม่ให้จังหวะพัก “อ้อ ท่านประธานฝากบอกว่าเย็นพรุ่งนี้กลับไปทานข้าวที่บ้านด้วย”

“อืม” เสียงตอบรับสั้น ๆ เหมือนไม่ใส่ใจ แต่สายตาของไอซ์ที่หลุบลงต่ำบ่งบอกว่าข่าวนี้ไม่ทำให้เขาอารมณ์ดีขึ้นนัก

“คงจะบ่นกูอีกตามเคย” เขาพึมพำเบา ๆ ราวกับพูดกับตัวเองมากกว่าจะสื่อสาร “ตาแก่บ้าน้ำลายนั่น สนใจแต่เม็ดเงิน”

เมษาหรี่ตาเล็กน้อย แต่ไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ “ก็คุณใช้เยอะนี่ ค่าปิดปากแต่ละทีก็ใช่ว่าจะน้อย ขยันทำงานหน่อยแล้วกัน”

“นี่ก็อีกคน ขี้บ่นชิบ” ไอซ์ส่ายหัวเบา ๆ

ณ บ้านรัตนวรากุล

ท่านประธาน อิทธิพล รัตนวรากุล นั่งอยู่ที่หัวโต๊ะ สีหน้าขึงขังตามแบบฉบับของผู้นำธุรกิจบันเทิงระดับประเทศ และภรรยาของเขา คะนึงเนตร นั่งอย่างสง่างาม  ถัดจากเธอคือ คิน คิรัช ลูกชายคนเล็ก ฝั่งตรงข้ามคือ เวย์ วรเมธ ลูกชายคนโตที่ดูนิ่งแต่ปากคมไม่แพ้ใคร และแน่นอน… ไอซ์ ธันวา ดาราหนุ่มเจ้าปัญหานั่งถัดลงมาจากพี่ชายคนโต

          เสียงช้อนกระทบจานดังเบา ๆ ก่อนที่ท่านประธานจะวางส้อมลง และหันมองลูกชายคนกลางอย่างตรงไปตรงมา

“ไอซ์ มึงนี่เมื่อไหร่จะเลิกสร้างเรื่องวะ” เสียงเขาไม่ดังนัก แต่แหลมพอจะทำให้ทุกคนเงียบลง

“พ่อมึงออกงานทีไร ต้องคอยตอบคำถามเรื่องฉาวของมึง แทนที่จะเอาแสงเอากระแสดี ๆ เข้าบริษัท”

ไอซ์หันมามองพ่อพร้อมรอยยิ้มกวน ๆ ที่เขาพกติดตัวไว้ตลอดเวลา “โถ่ ท่านประธานครับ อย่างน้อยกระแสผมก็ไม่ตกนะครับ”

ท่านประธานขมวดคิ้ว ริมฝีปากกระตุกอย่างหงุดหงิด “ถ้ามึงไม่ใช่ลูกกูนะ กูฉีกสัญญาทิ้งตั้งแต่เซ็นวันแรกแล้ว

“ไอ้นี่มันเหี้ยได้ใครวะ”

          “ก็เหี้ยเหมือนบิดามั้งครับ”