ตอนที่ 44 คนไม่ซื่อสัตย์

ตอนที่ 44 คนไม่ซื่อสัตย์

เวลาผ่านไปร่วมครึ่งชั่วโมง คราวนี้ณิชชาอาการดีขึ้นจนไม่ต้องฉีดยาอีกแล้ว แต่ก็ได้ทั้งยาและวิตามินบำรุงไว้หลายอย่าง ก่อนที่หมอจะออกไป ซึ่งชลาสินธุ์ก็สวนเข้ามาทันทีราวยืนเฝ้าอยู่ที่หน้าห้องนั่นเอง

เมื่อชลาสินธุ์เข้ามา สิ่งที่เขาเห็นคือร่างเล็กหลับไปแล้ว ชายหนุ่มลงไปนั่งบนเตียง บรรจงหอมหน้าผากเล็ก ที่ยังมีกรุ่นความร้อน หอมแก้มนิ่มที่ไม่มีกลิ่นคนป่วยแล้ว แต่ก่อนที่จะประทับความรักลงไปที่ปาก ณิชชาก็ลืมตาขึ้นสบตากับเขา

“ฉันจะไปหาพี่อัค”

“โธ่โว้ย! ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ให้พูดเรื่องนี้อีก” ชลาสินธุ์ตะโกนอย่างห้ามตัวเองไม่อยู่ 

ณิชชายิ้มหยัน บอกแล้วว่าเรื่องนี้มันอยู่ในสันดาน ไม่ว่าจะทำอย่างไรชลาสินธุ์ก็ไม่มีทางเปลี่ยนตัวเองได้

“ถ้าคุณไม่ให้ฉันไป...ฉันจะฆ่าตัวตาย”

“เธอพูดอะไรออกมา”

“ฉันพูดอย่างที่ฉันจะทำจริงๆ”

“หึ เธอมันร้ายกาจมากนะ มาทำให้ฉันรัก ทำเป็นดูแลฉัน ดีกับฉัน แล้วก็ทรยศฉัน ไม่ซื่อสัตย์กับฉัน”

“ฉันน่ะเหรอที่ไม่ซื่อสัตย์” ณิชชาถามเสียงหยัน ขี้คร้านจะอธิบาย ไม่อยากจะอธิบายอะไรให้ชลาสินธุ์ฟังอีกแล้ว พูดไปก็เท่านั้น ค่าไม่ได้ต่างกัน

“ใช่ เธอมันไม่ซื่อสัตย์ณิช เธอไม่เคยแสดงความซื่อสัตย์กับฉัน

ทั้ง ๆ ที่ฉันยกย่องเธอ ไปไหนใครก็รู้ว่า เธอคือคนสำคัญของฉัน เป็นเจ้าของฉัน เป็นเจ้าของที่นี่ เป็นนายอีกคนของที่นี่ แต่สิ่งที่เธอทำคือการไปหาผู้ชายคนอื่น ตอนที่ฉันไม่อยู่ไง นั่นแหละที่เรียกว่าไม่ซื่อสัตย์ นี่คือทั้งหมดที่เธอตอบแทนฉัน!” ชลาสินธุ์ตะโกนลั่น

“แล้วแต่คุณจะคิด” ณิชชาบอกอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะพลิกตัวนอนตะแคงหันหลังให้ “แต่ไม่ว่ายังไง ฉันก็ต้องไปหาพี่อัค ฉันเป็นห่วงเขา” เหมือนไม่ใส่ใจ แต่น้ำตาก็อดไหลรินไม่ได้ เพราะจริง ๆ แล้วณิชชาใส่ใจ

ทุก ๆ รายละเอียดของชลาสินธุ์มาตลอด

ชลาสินธุ์ไม่ได้พูดอะไร  ได้แต่ล้มลงไปนอนข้าง ๆ แล้วโอบกอดร่างที่นอนหันหลังให้เขาอยู่อย่างนั้นจนเช้า

หลังจากนั้น เรือนเล็กก็มีคนเดินเข้าเดินออกมากกว่าเดิม จริงๆ แล้วมีคนมาอยู่กับร่างเล็กอย่างถาวรคนหนึ่งด้วย แต่ชลาสินธุ์ไม่ได้มาอีกเลย แม้จะรู้ว่านั่นคือการป้องกันไม่ให้เธอหนีไป หรือได้ทำอะไรอย่างที่ใจคิด

...แต่ก็ไม่อาจจะห้ามอะไรได้...

เวลาผ่านไปสองวัน เป็นสองวันที่ณิชชาไม่แตะข้าวสักเม็ด ยาก็ไม่มีลงไปในร่างกาย หญิงสาวหน้าซีดและหมดเรี่ยวหมดแรงด้วยพิษไข้ที่ยังไม่หายดีอีกหนด้วยความตั้งใจและเต็มใจ

...อยากให้อยู่ด้วยนัก ก็เอาไปแต่วิญญาณแล้วกัน...  

“พี่สินธุ์ได้ข่าวว่าที่บ้านมีเรื่องเหรอ” คำถามถูกยิงเข้าหูทันทีที่

ชลาสินธุ์รับสายจากน้องชายคนรอง

“ข่าวไวดีนะ” ชลาสินธุ์พูด เขาละมือจากงานตรงหน้า ก่อนจะเอนหลังพิงเก้าอี้หลับตาลงอย่างเหนื่อยล้าตอนนี้ที่บริษัทก็มีเรื่องมากมายและไม่มีณิชชามาช่วย ส่วนเรื่องส่วนตัวน่ะเหรอ ชลาสินธุ์ไม่รู้จะอธิบายมันออกมาอย่างไรดี

“เกิดอะไรขึ้นล่ะ”

“ไม่มีอะไรหรอก เดี๋ยวฉันก็จัดการได้เอง นายล่ะ เป็นยังไงบ้าง” ชลาสินธุ์เลี่ยงไม่ตอบคำถาม

“ของผมก็ดีขึ้นแล้วล่ะ ที่ผ่านมาเราแค่ไม่เข้าใจน่ะ พูดกันซะให้รู้เรื่องก็ดีขึ้นแล้วละ” สาคเรศบอก

“มันง่ายขนาดนั้นเลยหรือไง” คนพี่ถามอย่างไม่อยากเชื่อ แต่เสียงของน้องชายทำให้รู้ว่าน้องจัดการปัญหาของตัวได้แล้วจริง ๆ

“ก็จะทำให้มันเป็นเรื่องยุ่งยากทำไมล่ะ บอกว่าจะรักก็รัก บอกว่าจะดูแลก็ดูแล เขายังอยากให้เราดูแลอยู่นั่นแหละ เพียงแต่วิธีการแสดงออกมันออกจะเป็นผู้หญิงไปสักหน่อย พอเราเข้าใจเขา เราก็ค่อย ๆ ปรับกัน มันก็โอเคนะ”

 “หึ พอชีวิตดีขึ้นมาหน่อย พูดได้เยอะเชียวนะ ก่อนหน้านี้ยังเสียงเหมือนหมาป่วยอยู่เลย”

“ไม่ขนาดนั้นมั้ง ผมว่าตอนนี้พี่เหมือนมากกว่าผมอีก”

“ไอ้นี่ เดี๋ยวปั๊ด”

“โอ๋ ๆ  ไม่เอาน่า จัดการตามความจริงที่มันควรจะเป็นดีกว่านะ คุณนมโทร.มาอย่างกะจะร้องไห้เหมือนพี่จะไปฆ่าใครตายแน่ะ”

“ฉันไม่ฆ่าเขาหรอก”

“แล้วทำไมคุณนมพูดแบบนั้นล่ะ”

“ไม่รู้สิ เฮ้อ” ชลาสินธุ์ถอนหายใจหนัก จนน้องชายรับรู้ถึงความหนักอึ้งบางอย่างที่ยังคงหนักแน่นอยู่ในหัวใจ

“พี่สินธุ์ ความรักของพี่มีค่านะ ถ้าเขาไม่เห็นค่า พี่ดึงกลับมาได้มั้ย”

“ทำไมมันเจ็บยังงี้วะเรศ มันจะดีอยู่แล้วเชียว ทำไมมันกลับมาเจ็บยังงี้อีกวะ”

กว่าจะเคลียร์งานเสร็จก็ค่ำแล้ว ชลาสินธุ์เดินมาที่เรือนหลังเล็ก ที่ที่มีใครบางคนอยู่ที่นั่นอย่างเหนื่อยล้า เมื่อวานทั้งวันที่เขาได้รับรายงานว่าณิชชาไม่ได้กินอะไรลงท้องเลย แม้แม่บ้านและคุณนมจะดูแลเรื่องอาหารการกินอย่างดี แต่ร่างเล็กเลือกที่จะปฏิเสธมันเสีย พอขอร้องหนักเข้าก็เอาไปเททิ้งลงโถส้วมซะ จนวันนี้ทั้งวันร่างเล็กก็ทำเหมือนเดิมอีก ต่างกันแต่ว่า เขาไม่มีแรงลุกขึ้นไปจากเตียงอีกแล้ว

ชลาสินธุ์เดินมาถึงหน้าห้อง ป้าแม่บ้านที่เห็นเขาเดินมาจากทางหน้าต่างก็ออกมาต้อนรับ

“เป็นไงบ้างครับ”

“เหมือนเมื่อวานค่ะ คุณหนูใหญ่ พาคุณหมอมาดูมั้ยคะ นอนซมเลย” ป้าแม่บ้านตอบน้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใย “ไม่ว่าจะขอร้อง จะบังคับ จะพูดยังไง คุณเขาก็ไม่ยอมกิน คุณหนูใหญ่คะ คุณหนูของป้า...”  ป้าแม่บ้านเรียก คล้าย ๆ จะเรียกสติของชลาสินธุ์ที่หลุดลอยไปกับการเล่าอาการของร่างเล็กเมื่อครู่ให้กลับมา “คุณหนูมีปัญหาอะไรกันคะ มีปัญหาอะไรก็ช่วยกันแก้สิคะ เฮ้อ คุณหนูใหญ่ไปดูเอาเองเถอะ”

ร่างหนาเปิดประตูเข้าไป แล้วอยากจะร้องไห้ เมื่อเห็นสภาพร่างของคนที่ขาดทั้งอาหาร น้ำ และยา แถมยังมีไข้ด้วย ร่างนั้นซีดเซียว ไม่ต่างจากคนไข้ที่นอนติดเตียง ปากที่เคยสีชมพูเรื่อโดยไม่ต้องพึ่งเครื่องประทินผิวใด ๆ กลายเป็นสีซีดและมีรอยแตก แววตาอ่อนล้าลืมตาขึ้นมามองเขาเล็กน้อยก่อนจะปิดลงไปอีก

“ทำไมต้องทำขนาดนี้ล่ะณิช” เสียงอ่อนเอ่ยถาม หัวใจคล้ายจะหลุดออกจากอก มือหนาจับมือเล็กเอาไว้ข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างก็คอยลูบคลำไปทั่วไปหน้า ก่อนจะประทับจูบที่เปลือกตา

“ฉันรู้ว่าเธอยังไม่หลับ เพราะฉะนั้นช่วยฟังฉันหน่อยนะ” เสียงขรึมพูดขึ้นแผ่วเบา “ฉันเคยพูดว่า ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ฉันจะไม่ยอมปล่อยมือจากเธอเด็ดขาด ยกเว้นว่า เธอเต็มใจจะไปจากฉันเอง ถึงตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าเธอเต็มใจไปจากฉันแล้ว เธอเต็มใจแม้กระทั่งยอมตายไปจากฉัน อย่าทำแบบนี้เลยนะ ฉันไม่ได้อยากให้เธอตาย และฉันก็เหนื่อยกับเรื่องของเธอมามากพอแล้ว เธอไปหาเขาเถอะ”

เขาบรรจงจูบที่หน้าผากเล็กนิ่งนาน หลับตาลงคล้ายจะพยายามจดจำทุกอย่างของคนตรงหน้าให้ได้มากที่สุด ก่อนจะเอ่ยลา แล้วเดินออกจากห้องนั้นไป ทิ้งไว้เพียงร่างเล็กที่นอนจมอยู่บนเตียงและมีน้ำไหลนองทั้งสองตา

ณิชชาตื่นขึ้นมาพร้อมความรู้สึกปวดร้าวไปทั้งตัว โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่หัวใจ ทุกจังหวะการเต้นของหัวใจนั้นราวกับมีใครเอาค้อนมาทุบที่อกอยู่ตลอดเวลา เสียงแหบห้าวก่อนหลับสนิทยังก้องสะท้อนอยู่ในหัว

...เป็นอิสระแล้ว...

จะไม่มีใคร มากักขังหน่วงเหนี่ยวเธอไว้อีก หญิงสาวมองรอบห้องนอนกับเตียงนุ่มที่ทำหน้าที่ไม่ต่างจากห้องขัง ครุ่นคิดถึงช่วงเวลาที่

ผ่านมา ทบทวนความรู้สึกต่าง ๆ แล้วอยู่ ๆ น้ำตาก็ไหล พอจะยกมือขึ้นปาดน้ำตาก็พบกว่า มันถูกผูกโยงไว้กับกระปุกน้ำเกลืออีกครั้งและยังมีร่องรอยการถูกฉีดยาอยู่ที่แขนด้วย

ช่วงระยะเวลาไม่เกินสัปดาห์ที่ผ่านมา เหมือนหนังฉายวนซ้ำแล้วซ้ำเล่า เธอป่วยและได้รับการรักษา แล้วกลับมาทำให้ตัวเองป่วยอีก ซ้ำมาซ้ำไปอยู่อย่างนั้นเหมือนกับความรักของเธอที่วนเวียนไปมาอยู่กับความเจ็บช้ำซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ณิชชายกมือขึ้นแตะหน้าผากตัวเองเล็กน้อย ก่อนจะพบว่ามันไม่ได้ร้อนผ่าวเหมือนเมื่อวาน  และเรี่ยวแรงของเธอก็มีมากขึ้น หญิงสาวสะบัดหน้าเบา ๆ เพื่อปลุกตัวเองให้ตื่นอย่างเต็มที่...วันนี้คงมีอะไรต้องทำอีกมาก

“คุณณิชตื่นสักทีนะคะ” เสียงผู้หญิงสูงวัยดังขึ้น แต่กลับไม่ใช่เสียงที่คุ้นเคยอยู่ทุกวัน เพราะวันนี้ไม่ใช่แม่บ้านเหมือนวันก่อน ๆ แต่เป็นคุณนมที่คอยแต่ดูแลเจ้านายที่เปรียบดังลูกชายหัวแก้วหัวแหวนอยู่เสมอ

“คุณนม”

“ค่ะ นมเอง นี่บ่ายมากแล้ว คนอื่นไปทำกับข้าวกันหมดแล้วละค่ะ จริง ๆ ก็ไม่รู้ว่าจะทำไปทำไมนะคะ ทำไปก็ไม่มีใครกิน คุณก็เททิ้ง คุณหนูใหญ่ก็เอาแต่กินเหล้า แต่ก็ยังสั่งให้ทำทุกวันอยู่ดี เฮ้อ” นมถอนหายใจเฮือกใหญ่ สายตาก็มองคนที่กำลังพยายามลุกขึ้นนั่ง  ก่อนจะมาช่วยพยุงให้นั่งบนเตียงในท่าสบาย

“ขอบคุณค่ะ”

“วันนี้คุณณิชทานข้าวเยอะ ๆ นะคะ กินข้าวกินยาให้ครบ พรุ่งนี้จะได้มีแรง เห็นคุณสินธุ์ว่า คุณณิชอยากไปที่ไหนสักแห่ง ให้ไปส่ง”

“ณิชคงไม่กวนขนาดนั้นหรอกค่ะ ณิชไปเองได้”

“ไม่ได้หรอกค่ะ ป่วยขนาดนี้” นมพูดเสียงเรียบ ทว่าเฉียบขาด พร้อม ๆ กับป้าแม่บ้านเดินเข้ามาพร้อมถาดอาหาร แล้วจัดแจงวางลงตรง หน้าคนป่วยบนเตียงพอดี “ไปแล้วก็รักษาเนื้อรักษาตัวดี ๆ นะคะคุณณิช ชีวิตคุณณิชมีค่าต่อคนอื่น ๆ อยู่มากนะคะ อย่าปล่อยให้ความเป็นห่วงเป็นใยของใครมันสูญเปล่า”

“คุณนม” ณิชชาน้ำตารื้น แม้จะมีแววตำหนิ และอาจจะขึ้งโกรธที่ทำให้เจ้านายน้อย ๆ ของเธอเสียใจ แต่ในน้ำเสียงนั้น ณิชชารู้ว่ามันมีความเป็นห่วงอาทรปะปนอยู่จริง

“พรุ่งนี้ ป้าจะให้คนขับรถไปส่งแต่เช้า เดี๋ยวทานข้าวเสร็จ ป้าจะเช็ดตัวให้ แล้วก็นอนเลยนะคะ ส่วนคนที่คุณจะไปหาน่ะ คุณหนูใหญ่เช็กให้แล้ว เขายังอยู่ที่โรงพยาบาลนั่นแหละค่ะ มีเพื่อนของเขามาดูแลคนหนึ่งอาการดีขึ้นมากแล้ว”

ณิชชาไม่รู้ว่าตัวเองควรจะรู้สึกอะไรตอนนี้ ดีใจที่จะได้ไปหา

อัครชัยอย่างที่หวังหรือเสียใจที่ทรยศหักหลังคนที่นี่ที่ดีกับเขาขนาดนี้

แม้จะได้รับข่าวดี แต่อาหารมื้อนั้นกลับไร้รสชาติ ณิชชาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอะไรบ้างที่เข้าปากไป จิตใจที่โหวงเหวง ว่างเปล่า มันไม่รับอะไรอีกแล้ว

คุณนมเช็ดตัวเสร็จแล้ว ร่องรอยตามตัวของณิชชา ทำให้คนแก่สะท้อนใจ ความรักของคนสมัยนี้ยากเกินกว่าจะเข้าใจจริง ๆ เธอค่อย ๆ วางมือของคนป่วยไว้ข้างตัวก่อนจะห่มผ้าให้จนถึงหน้าอก

“ห่มผ้าไว้อย่างนี้นะคะจะได้อุ่น ๆ”

“ขอบคุณที่ดูแลณิชนะคะ คุณนม”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ คุณหนูของป้ารักใคร ป้าก็รักด้วย ต่อไปถ้าจะมาที่นี่อีก สัญญากับป้านะคะว่าจะมาอย่างมีความสุข”

คนฟังหลบตา ไม่รู้ว่าตัวเองจะมีโอกาสได้กลับมาที่นี่อีกหรือเปล่า