บทที่ 43 ลงโทษตนเอง

บทที่ 43 ลงโทษตนเอง

ชลาสินธุ์นั่งอยู่ในห้องนั้นเงียบ ๆ ท่ามกลางความมืด นัยน์ตามีน้ำรื้น โดยคิดว่าไม่มีใครเห็น หากเป็นเมื่อก่อน ต่อให้คน ๆ นี้มาตายต่อหน้า  เขาก็คงเฉย ๆ อาจจะแค่มองด้วยหางตา แล้วดูว่าตายแน่หรือยัง

แต่ตอนนี้แม้จะเป็นคนทำให้ร่างเล็ก ๆ ที่นอนอยู่บนเตียงนั่นเจ็บด้วยมือของตัวเอง แต่เขากลับรู้สึกเจ็บปวดราวกับตัวเองจะตายลงไปด้วย ชลาสินธุ์ทุบมือขวาของตัวเองลงไปที่ฐานเตียงตรงส่วนที่เป็นโครงไม้ เขาออกแรงทุบให้แรงขึ้น แรงขึ้นอีก อีกมือก็คอยปิดปากตัวเองไว้ไม่ให้ส่งเสียง ที่อาจจะกวนการพักผ่อนของอีกร่างในห้องนั้น

ลงโทษตัวเองที่ไม่รู้จักยั้งคิด

ลงโทษตัวเองที่บังอาจทำให้คนที่รักต้องเจ็บปวดขนาดนี้

รอยแดงเป็นปื้นขึ้นมาเต็มมือ น้ำตาร้อน ๆ ทะลักลงมาอีกราวกับเขื่อนพัง

“คุณณิชคะ คุณณิช ตื่นหรือยัง ตื่นสักทีเถอะค่ะ”

เสียงเรียกแผ่วข้างหูทำให้ณิชชาค่อย ๆ ลืมตา แต่แล้วก็ต้องรีบหลับตาลงไปอีก เพราะแสงจ้าจากภายนอกมันสว่างมากจนทำให้แสบตาไปหมด ที่จริงก็ไม่ได้สว่างมาเท่าไร แสงยังต้องผ่านกระจกสีชากรองไว้อีกที แต่เพราะเธอเพิ่งตื่น แสงที่เข้าตาจึงมีกระทบตาได้ดีเหลือเกิน

หัวสมองที่ยังมึน ๆ ค่อย ๆ เรียบเรียงเรื่องราวต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น แล้วก็สะดุ้งเมื่อนึกขึ้นได้ว่าก่อนจะหลับไป ตัวเองถูกกระทำไว้อย่างไรบ้าง  มือบางกระชับผ้าห่มแน่น เพราะกลัวคนที่เข้ามาจะเห็นร่องรอยที่น่ารังเกียจ แล้วก็พบว่า ตัวเองอยู่ในชุดนอนผ้านุ่มแขนขายาวเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“อย่าเพิ่งรีบลุก รีบขยับตัวค่ะ คุณณิช ช้า ๆ นะคะ” มือกร้านเพราะความชราวางถาดอาหารลง แล้วมาช่วยร่างที่เพิ่งฟื้นขยับร่างให้เต็มที่   “ดีจริงค่ะ วันนี้อาหารของป้ามีคนกินสักที คุณณิชร้อนเหรอคะ เดี๋ยวป้าปิดม่านให้ ป้าเปิดไว้เองแหละค่ะ เผื่อว่าแสงแดดจะช่วยปลุกคุณณิช” ป้าแม่บ้านพูดไปเรื่อย ๆ มือก็สาละวนอยู่กับการจัดแจงอาหารในถาดแล้วนำมาให้ร่างบางบนเตียง

“ป้าพูดเหมือนณิชหลับไปนานเลย” เสียงคนที่เพิ่งลุกขึ้นนั่งตั้งตรงโดยมีป้าแม่บ้านช่วยเอาหมอนหนุนหลังให้พูดขึ้น

“สองคืนค่ะ คุณณิชหลับไปสองคืน นี่ก็เกือบเที่ยงแล้ว ป้าใจคอไม่ดีเลย ทำไมมีแต่คนป่วย นี่คุณหนูใหญ่ก็ไปโรงพยาบาลค่ะ เป็นไข้ แล้วก็นิ้วแตก ไม่รู้ไปโดนอะไรมา พอไปแล้วก็เลยพาหมอมาดูคุณณิชด้วย คุณณิชได้น้ำเกลือไปคืนละขวดเลยนะคะ แล้วก็มีฉีดยาด้วย เป็นยังไงบ้าง เจ็บตรง ไหน หรือว่ายังอ่อนเพลียอยู่หรือเปล่า”

“นิดหน่อยเองค่ะป้า ณิชไม่เป็นอะไรแล้ว แล้ว เอ่อ...คุณหนูของป้า เขา...”

“คุณหนูใหญ่ไปทำงานค่ะ เมื่อวานก็ไปทั้ง ๆ ที่ยังป่วย วันนี้ก็ไปอีก เมื่อคืนก็ไม่ได้นอน มาเฝ้าคุณณิชทั้งคืน คุณณิชทานข้าวก่อนนะคะ เห็นเป็นแบบนี้แล้วป้าใจคอไม่ดีจริง ๆ  คุณหนูใหญ่ก็มาเยี่ยมคุณทุกวันนะ  ทำงาน ดึกดื่นแค่ไหนก็มา ดูสิคุณไม่ยอมตื่นมาคุยกับเธอเลย คุณณิชเอาแต่ละเมอ เป็นห่วงใครก็ไม่รู้ พี่อะไรสักอย่างป้าก็ฟังไม่ถนัด”

คำพูดของป้าแม่บ้านทำให้มือที่กำลังถือช้อนชะงักอย่างฉับพลัน นัยน์ตาเบิกกว้าง หญิงสาวรีบก้มหน้าเสีย ทำให้คู่สนทนาไม่ได้เห็น

“ทานข้าวนะคะ เดี๋ยวป้ามาเก็บถาด แล้วก็พักผ่อนนะคะ อย่างไรซะก็เอาให้ตัวเราเองหายป่วยไว้ก่อน มีอะไรต้องทำก็จะได้ทำ ชีวิตคู่ก็ยังงี้แหละค่ะ มีอะไรก็ต้องคุยกัน ต้องรัก ต้องซื่อสัตย์ต่อกัน เฮ้อ...ป้าเป็นแค่

คนอื่น คนอื่นน่ะ จะให้มามีอิทธิพลกับชีวิตคู่ของเรามากไม่ได้หรอกนะคะ”

เสียงของป้าแม่บ้านยังดังก้องไปมาอยู่ในหัวของณิชชา

‘คนอื่น’ ที่ป้าหมายถึง คือใครกัน?

ณิชชาหลับลึกไปจนถึงช่วงบ่ายแก่ ๆ ตื่นขึ้นมาคราวนี้รู้สึกสบายตัวมากกว่าเมื่อช่วงแรกอยู่มาก เพราะเรี่ยวแรงมีมากขึ้นแล้ว ทั้งได้กินข้าวกินยา ยิ่งทำให้อาการดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด แต่เพราะไม่ได้ลุกจากเตียงนาน พอจะยืนขึ้นก็ถึงกับเข่าอ่อน อาการมึนหัวเข้าคุกคามจนต้องไปนั่งแปะอยู่ที่เตียงอีกรอบ

“จะรอดมั้ยเนี่ย” ณิชชาพึมพำถามตัวเองแล้วลองลุกขึ้นอีกรอบ เพื่อจัดการอาบน้ำอาบท่าให้เรียบร้อย

หลังจากอาบน้ำเสร็จ ณิชชาไม่พบเสื้อผ้าชุดอื่นนอกจากชุดนอนเดิม เตียงหลังเดิม ภายในห้องห้องเดิม ซึ่งความทรงจำของณิชชากับห้องในเรือนหลังเล็กนี้ที่มีแต่ความโหดร้าย ภาพของการถูกโยง ถูกมัด ถูกทำทารุณกรรมต่าง ๆ นานา ภาพความอับอายที่ต้องทนถูกทำอะไรต่อมิอะไรต่อหน้าชินวุฒิ

ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าไปเผลอหลงรักคนใจร้ายแบบนั้นได้ยังไง ตั้งแต่ตอนไหนกัน

มือบางบิดลูกบิดประตูห้องนอน เพียงเพื่อที่จะพบว่ามันไม่สามารถเปิดออกได้

หญิงสาวบิดลูกบิดไปมาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะถอดใจ ถอยกลับมานอนนิ่ง ๆ ที่เตียงอีกหน เตียงนุ่ม ๆ นั้นคงจะมีใครมาเปลี่ยนผ้าปูที่นอนตอนที่เธอไปอาบน้ำ กลิ่นความใหม่ กลิ่นความหอมของผ้าจึงทำงานเต็มที่ ไม่มีกลิ่นคนป่วยลอยวนอยู่อีกแล้ว

ณิชชานอนนิ่ง ๆ อยู่บนเตียงคิดถึงเรื่องราวต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นกับตัวเองในช่วงเวลาสองปีกว่า ๆ ที่ผ่านมา กับอัครชัยแล้ว คนรักที่แสนดีคนนี้เมื่อเขาจากไปใหม่ ๆ ณิชชาคิดถึงมาก มากจนแทบขาดใจ กว่าจะลุกขึ้นมาทำอะไรได้ก็เป็นเวลาร่วมเดือน ช่วงแรกอัครชัยไม่ติดต่อกลับมาเลย แล้ววันหนึ่งก็ส่งข้อความมาบอกว่าให้มาสมัครงานที่บริษัทแห่งนี้ เพื่อจะได้มีความก้าวหน้าทางอาชีพ จนกระทั่งได้พบกับ ‘เขา’

คนที่ทำให้เธอทั้งกลัว ทั้งเข็ดขยาด ทั้งรู้สึกดี ๆ ด้วยได้ในเวลาเดียวกัน

...ถึงตอนนี้อาจจะกลายเป็นเกลียดชังไปเสียแล้ว...

...ถ้าพี่อัคหายไปจากชีวิตณิชเลย ณิชคงไม่ต้องเจอเขา ณิชคงยังเป็นพนักงานต๊อกต๋อยอยู่ที่เดิม และก็คงจะมีความสุขดีเหมือนเดิม ไม่มีเรื่องให้วุ่นวายอย่างนี้...

ณิชชาหยุดลมหายใจตัวเองไว้ด้วยความรู้สึกบางอย่าง

พี่อัค!

ป่านนี้พี่อัคจะเป็นยังไงบ้าง!

คิดได้แค่นี้ ณิชชาก็ร้อนใจจนไม่อาจจะนอนต่อได้ หญิงสาวลุกขึ้นมาแล้วหมายจะลงมือบิดลูกประตูอีกหน แต่มือเล็กต้องชะงักลง เพราะประตูบานที่เคยปิดตาย ถูกเปิดออกซะก่อน ณิชชาตาเบิกกว้างเมื่อเห็นว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเป็นใคร และไวกว่าความคิด ฝ่าน้อยฟาดลงบนใบหน้าเคร่งขรึมนั้นจนหน้าสะบัด 

ชลาสินธุ์เพียงแต่ใช้ลิ้นสำรวจโพรงปากตัวเอง อาจจะมีเลือดออกนิดหน่อยที่กระพุ้งแก้ม เขาไม่ได้ใช้กำลังตอบโต้กับเจ้าของฝ่ามือ เพียงแต่มองหน้าณิชชานิ่ง ๆ เท่านั้น

“หายดีหรือยัง” นอกจากจะไม่มีปฎิกิริยาอะไรที่โดนตบจนสุดแรงไปแล้ว ชลาสินธุ์ยังคงก้าวเดินเข้ามาในห้องทำให้คนตัวเล็กต้องถอยหลัง แล้วก็หยุดชะงักเมื่อมือหนายกขึ้นมาอังที่หน้าผาก “ตัวหายร้อนแล้วนี่ ยังเพลียอยู่มั้ย หมอบอกว่า...เธออ่อนเพลีย ต้องให้น้ำเกลือ”

“ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน” ณิชชาตะโกนลั่น สะบัดมือหนาที่หน้าผากออกอย่างแรง “คุณทำแบบนี้ได้ยังไง พี่อัคไม่รู้เรื่องอะไร คุณทำกับเขาขนาดนั้นได้ยังไง” ณิชชายิ่งพูดความรู้สึกโกรธก็ยิ่งมีมากขึ้น จึงยกมือขึ้น มารัวกำปั้นเข้าที่ร่างหนา หวังให้ชลาสินธุ์ได้เจ็บ ได้ปวดเหมือนอย่างที่

อัครชัยโดน

ยิ่งเห็นหน้า ณิชชาก็เหมือนจะแน่ใจตัวเองมากขึ้นว่า ไม่สามารถให้อภัยคนตรงหน้าได้แล้วจริง ๆ เรื่องราวดี ๆ ที่เคยมีต่อกันมันจบสิ้นลงหมดแล้ว ทุกอย่างหมดลงไปแล้วตั้งแต่เห็นร่างของอัครชัยถูกทำร้ายจนหมดสติไปต่อหน้าต่อตา

หญิงสาวจำได้ว่า ไม่ว่าจะร้องไห้เท่าไร ขอร้องเท่าไร แต่ไม่มีสักนิดที่ชายคนนี้จะหันกลับมามอง ไม่มีอีกแล้ว ชลาสินธุ์ที่เคยรู้จัก ที่ต้องแสร้งทำตัวร้ายกาจ เพราะเป็นฝ่ายถูกกระทำมานับครั้งไม่ถ้วนตั้งแต่เด็ก

แท้จริงแล้วที่ผ่านมาชลาสินธุ์ก็เลวแท้โดยสันดานต่างหาก! 

ณิชชาโง่จริง ๆ ที่ไม่รู้อะไรเลย

ณิชชาคิด มือก็ทุบเข้าไปที่ตัวของชลาสินธุ์เรื่อย ๆ เจ็บปวดเหลือเกิน ไม่ใช่มือที่กระแทกอกแกร่งนั้นหรอก แต่เจ็บที่ใจต่างหาก ความเจ็บที่เกิดจากความเสียใจที่ไปหลงรักคนแบบนี้ แววตารวดร้าวสบตากับคนที่ถูกตนเองทำร้าย น้ำตาไหลอย่างห้ามไม่อยู่

ณิชชาป้ายน้ำตาตัวเองลวก ๆ ไม่อยากเสียน้ำตาให้คนตรงหน้านี้อีกแล้ว

“ฉันจะไปหาพี่อัค” เขาเอ่ยขึ้นพร้อมกับเบี่ยงตัวหวังจะเดินออกไปทางประตูที่ยังเปิดแง้มไว้

“ถ้าเธอพูดแบบนั้นอีก จะถูกล่ามโซ่เหมือนคืนนั้น” เสียงนิ่งเอ่ยขึ้นพร้อมมือที่จับมั่นอยู่ที่ข้อมือบาง

“อย่ามายุ่งกับฉัน อย่ามาแตะตัวฉัน” ณิชชาตะโกนลั่น พยายามสลัดแขนตัวเองออก แต่ไม่สามารถทำได้

แววตาดุกร้าวจ้องณิชชานิ่ง ก่อนจะเหวี่ยงร่างบางให้ลงไปบนเตียง แล้วตรึงร่างทั้งร่างเอาไว้ด้วยมือและร่างของตัวเอง คราวนี้ณิชชาจะดิ้นอย่างไรก็ไม่มีทีท่าว่าจะขยับ แต่ชลาสินธุ์กลับไม่ได้ทำอะไรเธอเหมือนอย่างที่ทำเมื่อคืนก่อน

“อยู่เฉย ๆ นิ่ง ๆ สงบ ๆ ลงบ้าง เดี๋ยวหมอจะมาดูเธอว่า อาการดีขึ้นหรือเปล่า ถ้าไม่ดีขึ้น ฉันจะไม่มีทางให้เธอได้ออกไปจากห้องนี้แน่”  เสียงขรึมพูดที่ใบหูมีความเป็นห่วงเจือปนจนอีกคนรู้สึกได้แต่ร่างเล็กไม่เชื่อเสียแล้ว

“ไม่ต้องมาสนใจฉัน แค่ให้ฉันได้ออกไปให้ห่าง ๆ คุณ ชีวิตฉันก็ดีขึ้นมากแล้ว” ณิชชาพูดพร้อมออกแรงผลักคนที่นอนทาบทับตัวเองอยู่

“วันนั้นไม่มีทางมาถึงหรอกณิช เธอไม่มีทางได้มีวันนั้น”

ณิชชาฟังอย่างนั้นก็ยิ่งโกรธเข้าไปอีก เธอดิ้นรนจะออกจากตรงนั้นให้ได้ แต่ชลาสินธุ์ก็ล็อกตัวเองไว้ด้วยมือหนึ่ง ส่วนอีกมือก็ไปคว้าเอาลิ้นชักข้างเตียงแล้วหยิบของคุ้นเคยออกมาอีก ณิชชาเห็นก็ตาเบิกกว้าง กุญแจมือกำลังจะถูกใช้งานกับข้อมือเขาอีกหน ร่างบางดิ้นรนกระเสือกกระสนเอามือออกให้ห่างอย่างเอาเป็นเอาตาย ก่อนจะนึกอะไรได้บางอย่าง

ร่างเล็กเอื้อมมือไปที่ถาดอาหารที่ถูกวางไว้ข้าง ๆ เตียง หญิงสาวกระเถิบร่างมาจนสามารถเอื้อมมือไปหยิบของในถาดได้ ก่อนจะหยิบส้อมขึ้นมาจิ้มที่คอตัวเองพร้อมกดลงจนเป็นรอยบุ๋ม

ชลาสินธุ์ตกใจ รีบทิ้งกุญแจมือไว้ แล้วมากระชากส้อมออกจากมือของณิชชา แต่มือเล็กยึดมันเอาไว้มั่น ชลาสินธุ์ค่อย ๆ คลายแรงของตัวเองลง เพราะกลัวว่าหากพลาดพลั้งอะไรไปณิชชาอาจจะบาดเจ็บได้

“ฉันจะไม่ทำอะไรอีก แต่เธอต้องสัญญา ว่าจะไม่ทำอะไร และต้องปล่อยมือจากส้อมนี่ด้วย” ชลาสินธุ์พูดเสียงขรึม ทั้งที่ใจเขาเต้นโครมคราม  ณิชชาดื้อรั้น และทำอะไรที่เขาคาดไม่ถึงได้ตลอด และเขาเชื่อมั่นว่า

หญิงสาวทำมันได้จริง

...นี่เธอไม่มีใจให้แล้วจริง ๆ เหรอ...

“คุณไม่มีสิทธิ์มาสั่ง”

“ไม่ได้สั่ง แต่ทำแบบนี้มันอันตราย”

“ก็ให้มันตาย ๆ ไปซะ ฉันไม่ได้อยากอยู่กับคุณแล้ว” อีกคนพูดส้อมในมือสั่นไม่ต่างจากเสียงพูด สีหน้าเย้ยหยัน ไม่สนใจความรู้สึกคนตรงหน้าสักนิดว่าจะเป็นอย่างไรหากตัวเองตายไป น้ำตาไหลลงมาอีกแล้ว ปากตัดขาดได้ แต่ใจกลับทรยศ  

ชลาสินธุ์ถือโอกาสนั้นบิดข้อมือเล็ก แล้วคว้าเอาส้อมออกไปจากมือ ณิชชาดิ้นรนคว้าจะเอาส้อมมาคืนแต่เสียงเคาะประตูหยุดคนทั้งคู่ไว้

ชลาสินธุ์ลุกขึ้นมาชี้หน้าร่างเล็กที่ยังนอนอยู่บนเตียงให้อยู่เฉย ๆ   ก่อนจะเก็บถาดอาหารเจ้ากรรมไว้ห่าง ๆ จัดเสื้อผ้าตัวเองให้เรียบร้อยก่อนจะเปิดประตูโดยไม่ต้องถามว่าใคร เพราะรู้ดีว่านี่เป็นเวลานัดของหมอ ว่าจะเข้ามาดูอาการคนไข้หลังจากฉีดยาและให้น้ำเกลือไว้

หมอหนุ่มทักทายคนป่วยที่นอนอยู่ สงสัยนิดหน่อยว่าทำไมถึงมีแววเหนื่อยล้าเหมือนเพิ่งใช้แรงมา ส่วนชลาสินธุ์ชำเลืองมองคนป่วยด้วยความเป็นห่วงก่อนจะออกจากห้องไป