บทที่ 16 คนชอบบังคับ

“นี่พี่ชินยังไม่ไปทำงานอีกเหรอคะ” หมอรัชนกทักชินวุฒิพร้อมยกนาฬิกาขึ้นดู...เจ็ดโมงครึ่งแล้ว ถ้าไม่ไปตอนนี้ด้วยสภาพการจราจรในกรุงเทพฯ...ไม่ทันงานแน่ ๆ

 “หมอนกมาพอดีเลย พี่ก็รออยู่ อยากรู้ว่าคุณณิชเป็นยังไงบ้าง ต้องนอนโรงพยาบาลอีกกี่วัน”

          “ถ้าอย่างนั้นรบกวนญาติออกห่างสักนิดนะคะ ขอหมอตรจก่อนแล้วถึงจะให้คำตอบได้ค่ะ” หมอร่างผอมเพรียวแกล้งดันชินวุฒิให้ออกห่างจากเตียง ก่อนที่จะดึงผ้าม่านปิดจนรอบเตียงผู้ป่วย

 เสียงพูดคุยเบา ๆ ของผู้ป่วยกับหมอทำให้ชินวุฒิอดไม่ได้ที่จะเงี่ยหูฟัง คอยลุ้นอยู่ว่าหมอจะพูดว่าอะไรบ้าง เขาอยากให้ณิชชาหายเป็นปกติในเร็ววัน

เวลาผ่านไปไม่นาน ผ้าม่านก็เปิดออก ชินวุฒิก็รัวคำถามใส่หมอทันที

“ดีขึ้นแล้วค่ะ แต่ไม่ได้หมายถึงดีพอที่จะกลับบ้านนะคะ คงอีกหลายวันเลยละค่ะ”  หมอบอกยิ้ม ๆ  แต่ใบหน้าของทั้งคนไข้และคนที่อุปโลกน์ตัวเองว่าเป็นญาติต่างก็สลดลงไปทั้งคู่เมื่อได้ยินประโยคนี้ “หมออยากให้ดูอาการอีกสักหน่อย ไม่อยากให้มีอาการแทรกซ้อนอะไรขึ้นมาจนแก้ไม่ทัน อยู่ใกล้หมอไว้ก่อนดีกว่านะคะ”

ชลาสินธุ์อยู่ในคอนโดของณิชชา เขาค้นโต๊ะของณิชชาจนทั่ว ก่อนจะพบการ์ดใบหนึ่งนอนอยู่ด้านในสุดของลิ้นชักโดยมีกล่องอุปกรณ์เครื่องเขียนทับไว้อีกที คงจะเป็นคีย์การ์ดสำรองเผื่อว่าตัวเองลืมเอาการ์ดมา

จะอะไรก็ช่างเถอะ ตอนนี้เขาอยู่ที่นี่แล้ว

ห้องของณิชชาไม่ได้กว้างใหญ่ แต่ภายในห้องนั้นแทบไม่มีอะไรเลย  นอกจากตู้เสื้อผ้า เตียง โต๊ะเครื่องแป้งที่คงจะติดมากับคอนโดตอนขาย และโต๊ะอ่านหนังสือเพิ่มขึ้นมาหนึ่งอย่างเท่านั้น จึงทำให้ไม่ได้อึดอัดอะไรมากนัก

คิดถึง...

เป็นห่วง...

ป่านนี้ไม่รู้จะเป็นอย่างไรบ้าง ทำไมยังไม่กลับมาอีก

เสียงคร่ำครวญใต้ร่างของเขาเมื่อวันก่อน ทำให้รู้สึกผิดขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ที่เคยพูดว่าหญิงสาวหวังอะไรในตัวเขา ตอนนี้ชัดเจนแล้วว่า เขาตกหลุมพรางเธอเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

ภาพความเจ็บปวดที่ร่างเล็กได้รับจากการกระทำของเขามันติดตา

‘อ๊า...ฉันเจ็บ...ฉะ...ขอ อึก ขอโทษ’

‘ได้โปรด อ๊ะ...หยุด...หยุดเถอะ’

‘คุณ อึก คุณสินธุ์ ฉัน ขะ...ขอโทษ โอ๊ย!’

เสียงคร่ำครวญและขอร้องให้หยุดยังติดอยู่ที่หู ชัดเจนอยู่ในใจ  นับตั้งแต่เริ่มต้นใช้ณิชชาเป็นเครื่องระบายอารมณ์ นี่คือครั้งที่รุนแรงที่สุด  เขาตั้งใจทำให้เป็นอย่างนั้น ตั้งใจให้มันเป็นการลงโทษและเอาคืนที่สาสม  โดยลืมไปว่าร่างกายบาง ๆ นั้นมีขีดจำกัด  วันนั้นณิชชาสลบคามือเขาไปหลายรอบทีเดียว

 “ฉันขอโทษ”

หลายวันต่อมา ณิชชากลับมาถึงบ้านในช่วงค่ำ ความจริงเธอจะกลับเร็วกว่านี้ก็ได้ แต่เจ้าของไข้ไม่ยอม บอกว่าจะต้องเป็นคนมาส่งเธอด้วยตัวเอง ทำให้ต้องรอชินวุฒิเสร็จงานก่อน แล้วจึงมาจัดการเรื่องค่ารักษาที่ไม่ว่ายังไง เขาก็ขอเป็นคนดูแลณิชชาทั้งหมด

 “เข้ามาข้างในก่อนค่ะ” ณิชชาบอกกับชินวุฒิหลังเปิดประตูคอนโดตัวเอง แล้วอีกฝ่ายไม่ยอมก้าวเข้ามาด้านใน

 “ไม่ดีกว่าครับ ผมอยากให้คุณณิชพักผ่อนเยอะๆ ผมเข้าไปเดี๋ยวคุณณิชก็ต้องมาคุยดูแลผมอีก”

ณิชชาหัวเราะเบา ๆ “ก็คุณชินเป็นแขกนี่คะ”

“ผมเป็นห่วงคุณณิชนะครับ พักผ่อนเยอะๆ หายดีเมื่อไร เราจะได้ทำงานด้วยกันสักที”

‘เป็นห่วง’ คำนี้เธอไม่ได้ยินมานานแค่ไหนแล้วนะ ล่าสุด อัครชัยพูดใช่ไหม ไม่ใช่...เขาพิมพ์มันผ่านแอปพลิเคชันมาต่างหาก แล้วหลังจากนั้นก็ไม่มีใครพูดคำนี้กับเธออีก

“นี่ยานะครับ กินให้ครบตามหมอสั่งนะ ไม่งั้นโดนหมอนกดุเอาผมไม่รู้ด้วย ขานั้นได้ชื่อว่าดุยิ่งกว่างูอีกนะครับ” ชินวุฒิยื่นถุงยาให้เธอ

ขณะที่ณิชชาก็อดขำไปกับคำพูดเขาไม่ได้

 “คุณชินต่างหากล่ะคะ ที่จะโดนคุณหมอนกดุ ณิชแทบไม่รู้เลยว่าระหว่างหมอนกกับคุณชินใครกันแน่ที่เป็นหมอ” เพราะเขาดูแลเธอดีมาก ซ้ำยังเจ้ากี้เจ้าการเอากับหมอที่เป็นญาติผู้น้องให้มาดูแลเธอให้มาก ๆ ด้วย

“ก็ผมอยากให้คุณณิชหายไว ๆ นี่ครับ”

 “ขอบคุณสำหรับทุก ๆ อย่างนะคะ ถ้าคราวนี้ไม่ได้คุณชิน ณิชอาจจะตายไปแล้วก็ได้”

 “อย่าพูดอย่างนั้นสิครับ เราไม่พูดเรื่องเป็นเรื่องตายกันหรอก สัญญากับผมนะครับว่า ต่อไปนี้ชีวิตคุณณิชจะมีแต่เรื่องดี ๆ อืม...”

“คะ?”

“แต่ก็คงมีแต่เรื่องดี ๆ นั่นแหละ เพราะต่อไปผมจะดูแลคุณณิช ด้วยตัวของผมเอง”

ณิชชายิ้มกว้าง แม้นัยน์ตาจะยังหลงเหลือความเจ็บปวดและเศร้าโศก แต่มันดีขึ้นมากเมื่อไม่รู้สีกว่า ตัวเองมีแต่ความโดดเดี่ยวเป็นเพื่อน

“ผมไปดีกว่าครับ คุณณิชจะได้พักผ่อน ถ้ามีเรื่องฉุกเฉินโทร.หาผมได้ตลอดเลยนะครับ อย่าเกรงใจ ดึกดื่นแค่ไหนก็ได้”

“ขับรถดี ๆ นะคะ”

สองคนล่ำลากันเสร็จโดยที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่า มีใครบางคนนั่งกำหมัดแน่นอยู่ในความมืดข้างเตียงนอนนั้นเอง

“ไปไหนมา”

“คุณสินธุ์!” หญิงสาวสะดุ้งตัวโยน เสียงของเธอสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ ภาพวันที่ถูกทำร้ายอย่างหนักมันปรากฏชัดอยู่ในหัวอีกครั้ง เธอน้ำตาไหลพราก แข้งขาสั่น ไร้แรงกำลังเอาดื้อ ๆ

 “หึ ตกใจอะไร เจอหน้าผัวแค่นี้” ชลาสินธุ์ถาม แต่สายตาที่

แข็งกร้าวกลับอ่อนแสงลงเมื่อมองเห็นถุงยาในมือเธอ

“แก...”

“แล้วจะไม่เข้ามาหรือไง”

ณิชชาก็ยังคงไม่กระดุกกระดิกเหมือนเดิม ตอนนี้ชลาสินธุ์ไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่า เธอยังมีสติพอที่จะพูดคุยกับเขาได้หรือเปล่า เขาจึงค่อย ๆ เดินเข้าไปหา และรีบวิ่งไปจับตัวเธอเข้าไว้ เมื่อเห็นว่าเธอกำลังจะหนี

“ปล่อยนะ! ปล่อย!” หญิงสาวดิ้น อาการของเธอนั้นทำให้อีกฝ่ายรู้ว่า หญิงสาวกำลังจะสติหลุด

“ชู่...ฉันไม่ทำร้ายเธอ ฉันมาดี” เขากอดเธอไว้แน่น แล้วกระซิบเบาๆ ที่ข้างหู “ฉันมาดี ฉันมาดูแลเธอ” เขาบอก มือที่กอดค่อยๆ ลูบแผ่นหลังบางนั้นช้า ๆ

น้ำตาแห่งความตื่นตระหนกของณิชชาก็ไหลออกมาอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว หญิงสาวตัวสั่นอย่างควบคุมไม่อยู่ เธอกลัวจับขั้วหัวใจ รู้ตัวดีว่าไม่สามารถทนความโหดร้ายแบบวันนั้นได้อีก

เสียงพ่นลมหายใจหนัก ๆ ดังขึ้น

“กินข้าวหรือยัง” เขาถามแบบเปลี่ยนเรื่องไปเลย หญิงสาวจะได้ไม่ต้องกลัวเรื่องนี้อีก “หืม?”

“กะ...กินแล้ว”

ก่อนกลับบ้านชินวุฒิพาเธอแวะร้านอาหารมาแล้ว

“อืม” ชลาสินธุ์พยักหน้ารับรู้ สายตามองไปยังถุง ๆ หนึ่งบนหลังตู้เย็น ภายในบรรจุกล่องข้าวเอาไว้สองกล่อง ระบุชื่อร้านที่มีชื่อเสียงอย่างมากแห่งหนึ่ง “งั้นก็ไปอาบน้ำ จะได้มานอนพัก”

หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมามองเขาอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ

“มะ..มาทำไม” ณิชชาอยากจะดื้อดึงเหมือนก่อน แต่สภาพร่างกายไม่ได้เอื้ออำนวยเลย

“ทำไม? มีปัญหาเหรอ”

“เปล่า แต่ว่าฉัน...”

“ไปอาบน้ำแล้วมานอนเถอะ ไม่ต้องพูดมาก” เขาว่าก่อนจะพาเธอเข้ามาในห้อง

ณิชชาสะดุ้งโหยงเมื่อประตูห้องน้ำถูกเคาะจนดังโครม ๆ ถี่

“ณิช ณิชชา! เปิดประตู!”

หญิงสาวกลัวจนตัวสั่น ตัดสินใจอย่างเด็ดขาดว่า ในห้องน้ำคือสถานที่ปลอดภัย เธอจะไม่ยอมเปิดประตูเด็ดขาด แต่แล้วก็ต้องแปลกใจเมื่อได้ยินอีกคนพูด

“เป็นอะไรหรือเปล่า? ทำไมอาบน้ำนานขนาดนี้?”

หญิงสาวมองนาฬิกา เพิ่งผ่านไปแค่สิบห้านาทีเท่านั้น

“ณิช!!!”

“ค่ะ ๆ ๆ เสร็จแล้วค่ะ” หญิงสาวรีบอาบน้ำเร็วขึ้นอีกนิด ก่อนจะออกมาจากห้องน้ำ ด้วยเสื้อคลุ้มอาบน้ำตัวใหญ่ และผ้าขนหนูที่คลุมอยู่ที่ผม

“...”

“คุณจะใช้ห้องน้ำเหรอ”

“ทำไมหัวเปียกขนาดนี้”

ตะโกนถามออกไป แล้วก็ใจเสียเมื่อคนฟังสะดุ้งจนลมหายใจสะดุดชลาสินธุ์หยิบเอาผ้าขนหนูที่คลุมผมอยู่เช็ดจนผมหญิงสาวหมาดแล้วพามานั่งที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง

หญิงสาวมองมองคนตัวใหญ่ผ่านกระจกอย่างไม่อยากเชื่อว่าจะเป็นคนคนเดียวกับที่เคยทำร้ายเธอเมื่อหลายวันก่อน

 ชลาสินธุ์เพิ่งจะรู้ตอนนี้เองว่า ตัวเองคิดผิด ผมของณิชชาที่เพิ่งผ่านการสระมาหมาด ๆ นี้หอมมาก หอมจนอดไม่ได้ที่จะก้มลงไปสูดดม จนเจ้าของเส้นผมนุ่มตกใจอีกรอบ

 “เสร็จแล้ว นอนสักที” พูดจบก็คว้าข้อมือเล็ก ทำเอาเจ้าของข้อมือมีปฏิกิริยาต่อต้านขึ้นมาทันที 

“ฉะ...ฉัน...”

“ถ้าไม่มานอนดี ๆ ฉันจะปล้ำให้ลุกจากเตียงไม่ได้อีก แล้วคราวนี้อย่าคิดว่าใครจะมาช่วยได้”

ได้ผล ร่างเล็กก้าวตามมาที่เตียงทันที ชลาสินธุ์จับให้คนป่วยนอนกับเตียงแล้วห่มผ้าให้จนถึงคอ

หญิงสาวเล็กหันหลังให้เขาทันทีที่ห่มผ้าเสร็จ

ชลาสินธุ์แกล้งกอดร่างบางจากทางด้านหลังแน่นๆ

“คุ...คุณบอกว่า...ถ้าฉันนอนดี ๆ คุณจะไม่ทำอะไรนะ”

“แล้วฉันทำอะไรหรือยัง” เสียงกระซิบถาม แต่ปากของเขาก็ค่อยๆ จูบที่ลาดไหล่ ลำคอ ต่อไปเรื่อยๆ

“คุณพูดแล้วนะ”

 “เอาเถอะ นอนซะ จะได้หายเร็ว ๆ”

ชลาสินธุ์พูดคล้ายจะปลอบโยน เมื่อได้ยินเสียงสั่นเครือที่เกิดจากการร้องไห้เพราะความหวาดกลัว

เขาเลวจริง ๆ ความรู้สึกนี้คงกัดกินเขาไปอีกนาน เขาลูบไหล่บางอยู่อย่างนั้นจนหญิงสาวเข้าสู่ห้วงนิทรา

ณิชชางัวเงียตื่นขึ้นมาเพราะกลิ่นอาหารบางอย่างหอมกรุ่นก่อกวนจมูก พอลืมตาขึ้นมาก็เห็นว่าชลาสินธุ์กำลังง่วนอยู่กับกะทะไฟฟ้าในโซนครัวเล็กๆ ของเธอซึ่งอันที่จริง เธอแทบไมได้ทำอะไรกับมันเลย เขาอยู่ในกางกางบ๊อกเซอร์ตัวเดียว อวดลอนกล้ามทั้งตัว จนหญิงสาวต้องหลับตาลงอีกครั้ง เพราะรู้สึกว่าใบหน้าของตัวเองร้อนผ่าวขึ้นมา

“ตื่นแล้วก็ลุกสิ”

ณิชชาสะดุ้งลืมตาขึ้นมา เมื่อได้ยินเสียงของอีกคนที่มาอยู่ข้างเตียงตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้

นี่รู้เหรอว่า แกล้งหลับ?

“ลุกขึ้นมาอาบน้ำ จะได้กินข้าว กินยา แล้วเดี๋ยวค่อยมานอนพักต่อ” ชลาสินธุ์ว่า เงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะหันกลับมาย้ำ “แล้วอย่าอาบน้ำนานแบบเมื่อคืนอีก ไข้มันจะกลับ”

 ณิชชาออกจากห้องน้ำมา  เพื่อที่จะพบว่า โต๊ะอ่านหนังสือของตัวเองถูกยึด โดยคนร่างใหญ่ไปแล้ว เขาเปิดแท็บเล็ตขึ้นทำงานเงียบ ๆเหมือนไม่ได้สนใจอะไร แต่ทันทีที่ณิชชาจัดการกับตัวเองที่หน้ากระจกเสร็จเรียบร้อย เขาก็ลุกขึ้นไปตักข้ามต้มที่เครื่องแน่นที่สุดเท่าที่เคยมีมาบนโลกมาตั้งไว้ที่โต๊ะกินข้าวตัวเล็กๆ ก่อนที่จะจูงมือณิชชาให้ไปนั่งตรงนั้นด้วย

“งั้นกินข้าวเลยจะได้กินยา”

“คุณ จะทำงานที่นี่เหรอ ไม่ไปที่ออฟฟิศล่ะ”

“มีปัญหาอะไร” เขาหันกลับมาถามเสียงดุ “จะเคลียร์ปัญหาก่อน หรือจะกินข้าวก่อน”

“เปล่า ก็แค่...”

“กินข้าว กินยา แล้วนอน ถ้าไม่ทำตามนี้ก็ไม่ต้องนอนอีกเลยทั้งวัน”

“เอ่อ...คือ...”

“หืม?”

“เปล่าค่ะ”

ในที่สุดหญิงสวก็จับช้อนขึ้นมาตักอาหารใส่ปากได้สักที เธอค่อยๆ กินไป พอจะวางช้อนก็มีคนที่ทำท่าไม่ได้สนใจเธอนัก หันมามองด้วยสีหน้ากดดันให้เธอกินต่อ ห้ามหยุด

เฮ้อ...จะบอกคนที่ชอบบังคับให้เธอกินข้าวยังไงดีนะว่า เธอไม่ได้ตั้งใจจะกินน้อย แต่กระเพาะเธอมันรับได้แค่นี้จริงๆ

แต่ก็นั่นแหละ ไม่เถียง ไม่ตอบโต้อะไรจะดีกว่า เวลานี้เธอไม่พร้อมจะเป็นคู่ต่อสู้ของเขา