บทที่ 17 ชู้ที่ต้องถูกกำจัด

ณิชชาหลับ ๆ ตื่น ๆ ตลอดทั้งวัน ช่วงไหนตื่นนานหน่อยก็จะถูกอีกคนที่อยู่ในห้องไล่ให้ไปนอน

“ณิช ณิชชา ตื่น”

แรงเขย่าที่ตัวเบา ๆ ทำให้ณิชชาสะลึม สะลือขึ้นมา

“เย็นแล้ว ไปหาอะไรกินกัน”

หญิงสาวมองเวลามันยังไม่ได้เย็นมากขนาดนั้น แต่ก็เหมือนเดิม ณิชชาไม่ขัดข้อง อะไรก็ตามที่เขาอยากได้ แล้วเธอไม่ได้เดือดร้อนมาก

หญิงสาวก็จะปล่อยไป ไม่ทักท้วง ตอนนี้อาการดีขึ้นมาก แต่ก็ยังต้องการเวลาอีกสักระยะสำหรับฟื้นฟูร่างกายและพละกำกลัง

อาหารที่ถูกสั่งมามันมากมายจนแทบจะล้นโต๊ะ ตอนที่ได้ยินเขาสั่ง เธอนึกไม่ออกเลยว่าจะกินอย่างไรให้มันหมด

และมันก็ไม่หมดจริง ๆ ชายหนุ่มสั่งให้บริกรห่อกลับบ้าน ขณะที่นั่งรออยู่นั้น เสียงโทรศัพท์ของณิชชาก็ดังขึ้น 

หญิงสาวขอตัวไปรับโทรศัพท์ด้านนอกร้าน เมื่อเห็นชื่อคนที่โทร.มา เธอไม่อยากมีปัญหาอะไรกับชลาสินธุ์ตอนนี้ แต่ก็อยากจะรับโทรศัพท์ของชินวุฒิด้วย

แต่ต่อให้จะหลบอย่างไร ก็ไม่อาจจะเล็ดลอดสายตาที่สอดส่ายตลอดเวลาของชลาสินธุ์ไปได้

แววตาของเขาวาวโรจน์ มือสองข้างกำแน่น

เมื่อกลับมาถึงที่บ้าน มีขนมคุกกี้สมุนไพรกับโจ๊กหมูเจ้าอร่อยแขวนไว้ที่ประตู หญิงสาวยิ้มชอบใจ โดยลืมไปเลยว่า มีใครอีกคนเดินเคียงกันมาตลอด

หึ...

“นี่เป็นคนเดียวกับที่โทร.มา ตอนอยู่ในร้านอาหารใช่ไหม”

คนถูกถามสะดุ้ง หันมามองหน้าเขา ดวงตาเบิกกว้าง ชายหนุ่มจึงคว้าคีย์การ์ดขึ้นมาเปิดประตูคอนโดของหญิงสาวเสียงเอง

“ชู้โทร.มาหรือไง ถึงต้องทำตัวลับ ๆ ล่อ ๆ” เขาว่า แล้วดันร่างของณิชชาให้เดินเข้ามาในห้อง

“กับชู้ คงสนุกมากกว่าทำกับฉันสินะ”

“นี่คุณอย่ามาพูดอะไรสกปรกแบบนี้นะ”

“หึ หวง?”

“ใช่ ฉันหวง เรื่องชั่วๆ ของคุณ ก็ปล่อยให้มันเป็นเรื่องของคุณไปเถอะ อย่าเอาคนอื่นเข้ามาเกี่ยวข้องด้วยเลย”

“หึ พูดได้ดี ดูซิว่าจะปากดีไปได้แค่ไหน” ชลาสินธุ์บีบคางของ

ณิชชาจนเธอเจ็บ พยายามดึงมือแกร่งออกเท่าไรก็ไม่สำเร็จ

“อื๊อ...”

“แต่ขอโทษนะ ไอ้ชินวุฒินั่น มันมาเกลือกกลั้วกับเรื่องเลว ๆระหว่างเราเอง จะโทษฉันไม่ได้นะ”

ชายหนุ่มก้มหน้าลงมาหมายประทับปิดริมฝีปากที่พูดจาแต่สิ่งที่เขาไม่อยากฟัง

 “เขาก็แค่ช่วยฉันจากคนเลว ๆ อย่างคุณไง”

“ณิชชา! ได้สิ งั้นมาดูกันว่า ครั้งนี้จะมีใครมาช่วยเธอมั้ย!!”

“ไม่นะ อย่า!” ณิชชาร้องแค่นั้นแล้วก็นิ่งไปเลย ไม่ร้อง ไม่ขัดขืน ไม่อะไรทั้งสิ้น

ความเงียบเกินไปทำให้ชายหนุ่มได้สติ เขาผละตัวเองออกมาแล้วมองคนตรงหน้าอย่างพินิจพิเคราะห์

ณิชชาช็อกไปแล้ว ดวงตาของเธอเบิกโพลง บนใบหน้านั้นน้ำตาอาบแก้ม แต่ไม่มีเสียงร้องสักแอะ

“ณิช ณิช มองหน้าฉัน ณิช” ชลาสินธุ์เขย่าร่างเธอเบาๆ และเพิ่มแรงมากขึ้นเมื่ออีกฝ่ายไม่ตอบสนองอะไร

“ณิช มองหน้าฉัน เป็นไงบ้าง” เขาถามอย่างตื่นตระหนก

เมื่อหญิงสาวหันมาแววตาของณิชชาไม่ได้สบตากับเขา แต่กลับมองไปไกลแสนไกล หลงทางอยู่ที่ไหนสักแห่ง เขาเขย่าตัวอีกครั้ง ณิชชาจึงได้สติมองกลับมาที่ชลาสินธุ์ ก่อนจะเอามือปิดหน้าร้องไห้อย่างหนัก

“อย่า...อย่าทำอะไรฉันเลย ฉันกลัวแล้ว ฉันทนไม่ไหวแล้ว”

เสียงร้องไห้ของณิชชาเหมือนคนสติหลุด ชลาสินธุ์มองภาพนั้นทั้งรู้สึกผิดและสงสารจับใจ  มือคู่เดิมที่หวังทำร้ายกลับโอบร่างบาง ค่อย ๆ  ผลักศีรษะมนให้แนบอยู่กับอกแกร่ง ลูบผมนุ่มเบา ๆ อย่างอ่อนโยน

“ชู่...ไม่เป็นไรนะ ไม่ต้องร้องไห้ ไม่มีใครทำอะไรเธอ เธอจะปลอดภัย ฉันสัญญา”

เขาพูดไปเรื่อย ๆ แบบนั้น มือนุ่มนวลก็ลูบหลังไหล่ไปทั่ว จนในที่สุดณิชชาก็หลับลงไปในอ้อมกอดของเขานั่นเอง

                                      

“ดีใจจังที่คุณดูสบายดีขึ้นมากแล้ว” ชินวุฒิเอ่ยขึ้นบนโต๊ะอาหารร้านหรูแห่งหนึ่ง

หลังจากที่ณิชชาดูแลตัวเองอยู่ที่คอนโดหลายวัน โดยในวันแรก ๆ นั้นยังมีชลาสินธุ์มาอยู่ด้วยตลอด แต่เมื่อหญิงสาวขอให้เขาไปทำงานที่บริษัท เพราะมีเอกสารหลายอย่างที่ต้องใช้ก็ทำให้เขาตัดสินใจทิ้งเธอไว้ที่คอนโดทั้งที่ไม่อยากทิ้งหญิงสาวไว้คนเดียวเลย โดยไม่รู้เลยว่า ณิชชาอยากจะอยู่ที่ใดก็ได้ที่ไม่มีเขา

เธอโกรธที่เกิดเรื่องนี้ขึ้น ไม่อย่างนั้นตอนนี้ณิชชาก็จะได้ไปทำงานที่ใหม่แล้ว แล้วใครกันล่ะที่เป็นตัวต้นเรื่อง?!

หลายวันที่ผ่านมา ชินวุฒิไม่ได้มาเยี่ยมเธอ แต่ก็โทร.หาตลอด คอยเช็กอาการ เช็กอาหารการกิน เพราะตัวเองยุ่งกับงานมากจนไม่สามารถมาหาด้วยตัวเองได้ จนกระทั่งวันนี้

ร้านนี้ณิชชาเป็นคนเลือกเอง หญิงสาวเลือกร้านอาหารที่มั่นใจว่า ไม่มีทางที่ชลาสินธุ์จะ ‘บังเอิญ’ ไปโผล่ที่นั่น และชินวุฒิก็ตามใจเธออย่างที่เคยเป็นมาตลอด

“คุณณิชเตรียมตัวพร้อมหรือยังครับ ที่จะมาทำงานกับผม ตอนนี้เลขาคนเดิมของผมยุ่งมาก ยิ่งผมเปิดโปรเจกต์ใหม่ก็ยิ่งวุ่นกันยกใหญ่ เขาต้องการตัวช่วยแย่แล้วครับ ยังไงโปรเจกต์ใหม่ของผมคงต้องยกให้คุณณิชดูแลไปเลย” ชินวุฒิเอ่ยขึ้นหลังจากดื่มกาแฟล้างปากแล้ว

“พร้อมสิคะ ณิชไปสมัครงานที่นั่นเอง และลาออกจากที่เดิมเรียบร้อยแล้ว ถ้าคุณชินไม่รังเกียจ ณิชก็ยินดีค่ะ”

 “เหมือนผมกำลังขอคุณณิชแต่งงานเลย”

ณิชชาได้ยินก็หน้าขึ้นสีแดงเรื่อไปจนถึงใบหู ชินวุฒิเห็นอย่างนั้นก็ยิ่งพอใจ เขาส่งยิ้มที่ทำให้ณิชชาไม่สามารถสบตากับเขาได้อีก สายตานั้นมันส่งความรู้สึกหลายอย่าง และกำลังเผาไหม้ร่างของณิชชาไปทั้งตัว

ชายหนุ่มเอื้อมมาจับมือหญิงสาวไว้อย่างแผ่วเบา “มือคุณณิช    นุ่มขึ้นกว่าวันที่อยู่โรงพยาบาลเยอะเลยครับ แบบนี้แสดงว่าหายดีแล้ว

จริง ๆ”

 “คุณชิน...”

“เขินเหรอครับ”

 “คุณชินอ่ะ” เมื่ออีกคนทำท่าเง้างอนเพื่อกลบเกลื่อนความเขินที่พุ่งสูง ชินวุฒิจึงได้แต่หัวเราะเบา ๆ ทั้งที่มือยังคงจับไว้อยู่แบบนั้น

 “ถ้าไปทำงานกับผมแล้ว ให้ผมได้ดูแลคุณณิชด้วยนะครับ”

ชินวุฒิถาม มือนั้นกระชับมากขึ้นอีกนิด

 “คุณชินคะ คือ...ณิช...คือ...” ณิชชาส่งสายตาหวานเศร้าออกมา

 “ผมไม่เหมาะที่จะดูแลคุณณิชเหรอครับ หรือว่ารังเกียจผม”

“เปล่าค่ะ ไม่ใช่ ไม่ใช่แบบนั้น อย่างคุณชินใครจะไปรังเกียจเรื่องอะไรได้ล่ะคะ มีแต่ณิชนี่แหละที่ไม่ดีพอที่จะให้คุณชินมาดูแล”

“ถ้าผมสนใจเรื่องนั้น ผมจะดูแลคุณ พาคุณไปหาหมอเหรอครับ เรื่องในอดีตผมไม่เคยสนใจ แต่เมื่อคุณณิชไปอยู่กับผม ผมสัญญาว่า ในอนาคตจะไม่ให้ใครมาทำร้ายคุณณิชได้อีก” ชายหนุ่มมองหน้าคนตัวเล็ก ด้วยสายตามุ่งมั่น

 “ณิชน่ารังเกียจนะคะ ณิชสกปรก ไม่ได้...”

 “คุณณิชสะอาดบริสุทธิ์สำหรับผมเสมอนะครับ” ชินวุฒิชิงพูด ตัดคำร้าย ๆ ของณิชชาออก เขาเข้าใจว่า เรื่องที่เกิดขึ้นนอกจากทำร้ายร่างกายแล้ว จิตใจของหญิงสาวก็คงเป็นแผลอยู่ไม่น้อย แต่เขาก็มั่นใจว่าจะเป็นคนแก้ไขปัญหาตรงนี้ให้กับเธอเอง “ผมไม่เห็นว่ามีตรงไหนน่ารังเกียจ ลองให้โอกาสผมบ้างนะครับ”

 “ค่ะ” ณิชชารับคำ ยิ้มรับความหวังดีต่างๆ ที่อีกฝ่ายมอบให้ไว้เต็มอก

“ดีครับ งั้นเป็นอันว่า เรื่องงานไม่เป็นปัญหา และเรื่องผมก็ไม่ได้เป็นปัญหาสำหรับคุณณิชแล้วนะครับ ไม่งั้นผมแย่แน่”  ชินวุฒิทำท่าเอามือเชือดคอตัวเอง ณิชชาเห็นแบบนั้นก็หัวเราะคิก

 “ผมรู้สึกดีจัง..ที่คุณอยู่กับผมแล้วมีแต่ยิ้มกับเสียงหัวเราะ”

 “ณิชก็เหมือนกันค่ะ”

เพราะงานของชลาสินธุ์นั้นยุ่งมาก เขาต้องเร่งทำทุกอย่างให้เสร็จ จึงไม่มีเวลาสำหรับการสอดส่องพฤติกรรมของณิชชามากนัก และเมื่องานยุ่งมากขนาดนี้ ชายหนุ่มก็มีความคิดที่จะให้ณิชชากลับมาทำงานสักที เพราะแค่เพียงผู้ช่วยของเธอนั้น แม้จะมีกันถึงสองคนแต่ก็เทียบกับณิชชาเพียงคนเดียวไม่ได้เลย

...คืนนี้คงต้องพูดคุยกันสักหน่อย...

ชลาสินธุ์มาดูแลหญิงสาวทุกคืน โดยไม่ได้ทำร้ายร่างกายใด ๆ เลย แต่ทุกคืน เขาจะต้องกอดเธอไว้ในอ้อมกอดและหลับไปพร้อมกัน เขาดูออกว่า หญิงสาวยังไม่ได้เชื่อมั่นอะไรในตัวเขา บางครั้งก็ออกอาการกลัวอยู่

ด้วยซ้ำ

ชายหนุ่มนั่งอยู่บนโต๊ะทำงานตัวเอง แต่สิ่งที่ทำอยู่คือคิดถึงคนหน้าหวาน ๆ แต่นิสัยดื้อรั้นผิดกับหน้าตา หึ จะว่าไปก็ดื้อกับเขาเท่านั้นแหละ ไม่อย่างนั้นคนอื่นจะหลงหัวปักหัวปำได้ยังไง

คนอะไร ไปที่ไหนใครก็รัก ฮึ!

เขารู้ดีกว่า เรื่องงานนั้นไม่มีใครดีไปกว่าณิชชา แต่แล้วก็ต้องตกใจตัวเอง เพราะคิดไม่ถึงว่า เมื่อพิจารณาดี ๆ แล้ว เรื่องบนเตียง ก็ไม่มีใครถูกใจเขาเท่าณิชชาเช่นเดียวกัน

รถบีเอ็มดับเบิลยูเอ็กซ์ห้าสีเทอร์ควอยซ์ค่อย ๆ จอดอย่างนุ่มนวลตรงหน้าของหญิงสาวที่ออกมายืนรอที่ถนนหน้าคอนโดพอดิบพอดี

ชายหนุ่มเจ้าของรถรีบลงจากรถเดินอ้อมมาเปิดประตูให้กับคนที่รออยู่

“ไม่เห็นต้องทำขนาดนี้เลยค่ะ แค่เปิดประตูรถ ณิชทำเองก็ได้” หญิงสาวยิ้มให้เป็นการทักทาย

 “ถ้าคุณณิชยอมเป็นคนอ่อนแออีกนิด จะน่ารักมากกว่านี้อีกนะครับ”

 “แล้วตอนนี้ไม่น่ารักเหรอคะ” อีกคนถามเสียงใส ฟังก็รู้ว่าล้อเล่น แต่อีกคนกลับตอบอย่างจริงจัง

 “ตอนนี้ก็น่ารักมากครับ น่ารักจนผมจะห้ามใจไม่อยู่อยู่แล้ว จะน่ารักมากกว่านี้อีก ถ้ายอมให้ผมเอาใจอีกนิดหน่อย” ชายหนุ่มตอบ ก่อนจะโอบร่างเล็กทั้งร่างให้ลงไปนั่งที่เบาะพร้อมกับจัดการใส่เข็มขัดนิรภัยให้เรียบร้อย ตาประสานตาใกล้แค่คืบ ก่อนจะเป็นณิชชาเองที่หลบสายตา เพราะไม่อาจทนคำบอกรักหวาน ๆ ผ่านดวงตาคู่นั้นได้

 ชลาสินธุ์ที่คิดว่าจะกลับมาเร็วหน่อยเพื่อเจรจาหาข้อตกลงระหว่างพวกเขา มองเห็นภาพเหล่านั้นอย่างเต็มตา เขาไม่รู้หรอกว่าระหว่างที่ณิชชาเข้าไปนั่งแล้วชินวุฒิยื่นหน้าเข้าไปนั้น  ทั้งคู่ทำอะไรกันบ้าง เพราะฟิล์มดำสนิทมันติดรอบรถ แต่นั่นมันก็เพิ่มความโกรธให้เขาจนถึงขีดสุด รู้ตัวอีกที ชลาสินธุ์ก็พาตัวเองมาอยู่บนท้องถนน ค่อย ๆ ขับตามรถหรูคันหน้าโดยปล่อยให้รถคันอื่น ๆ คั่นไว้สองสามคัน ก่อนจะต้องทุบพวงมาลัยอย่างบ้าคลั่งเมื่อทั้งคู่เลี้ยวรถเข้าโรงแรมมีชื่อแห่งหนึ่ง

 “แม่งเอ๊ย!”