บทที่ 24 เลิกลองดี

บทที่ 24 เลิกลองดี

ก๊อก..ก๊อก..ก๊อก

ยังไม่ทันที่ป้าจะได้พูดอะไรต่อ..เสียงเคาะประตูจากด้านนอกก็ดังขึ้น

“ป้าต้องไปแล้วค่ะ  สองคนข้างนอกนั่น ไม่ได้อยากให้ป้าอยู่ในนี้นานนัก คุณก็ทานข้าวทานยานะคะ เสร็จแล้วจะได้ไป ๆ ซะ”

“?”

 ณิชชายืนมองประตูด้วยความงงงวย ไม่เข้าใจในท่าทีของป้าเอาซะเลย ป้าแสดงออกอย่างไม่ปิดบังว่าไม่ชอบเธอเอามาก ๆ แถมยังบอกว่า เธอเป็นคนทำร้ายชลาสินธุ์อีก

 “ทำร้ายคุณสินธุ์เหรอ?” ณิชชาพึมพำ ที่ผ่านมามีหลายครั้งที่เอสงสัยในความสัมพันธ์ระหว่างชินวุฒิกับชลาสินธุ์ เมื่อใช้เวลาคิดทบทวนก็ทำให้ณิชชาคิดว่า ทั้งคู่น่าจะรู้จักกันมาก่อน และน่าจะรู้จักกันถึงขนาดเป็นเพื่อนสนิทหรือเป็นญาติกันเลยด้วยซ้ำ เพราะไม่ว่าจะโกรธเกลียดอย่างไร  แต่ชลาสินธุ์มักจะนำหน้าชื่อของชินวุฒิ ด้วยคำว่า ‘พี่’ เสมอ

ณิชชาไม่ได้รับอนุญาตให้ออกไปไหนเลยในวันนั้น ทุกครั้งที่เปิดประตูจะมีชายร่างใหญ่ที่ดูเหมือนพร้อมจะลงมือลงไม้กับเธอเต็มที่รออยู่ที่หน้าประตู ทำให้ต้องอุดอู้อยู่แต่ในห้องเท่านั้น ซึ่งแม้ว่าจะทำให้เบื่อ ๆ อยู่บ้าง แต่กลับทำให้ได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ และน่าแปลกที่ถึงแม้ว่าจะโดนกระทำเหมือนทารุณกรรม แต่ความเจ็บปวดกลับคลี่คลายไปได้รวดเร็วกว่าครั้งก่อนมาก ร่างบางได้แต่นอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียงสีขาว หนานุ่มอยู่อย่างนั้นไม่รู้ว่าตอนนี้เป็นเวลาอะไร รู้แค่ว่าตัวเองกินอาหารเย็นไปแล้วเรียบร้อย ตามสายตาบังคับเขียวปัดของคุณป้าแม่บ้านที่ไม่คุยกับเธออีกเลยในวันนี้

เสียงประตูดังแกร็ก ทำให้ณิชชาหันไปดูก็ต้องตกใจ เมื่อเห็นว่าใครเป็นคนที่เดินเข้าห้องมาในครั้งนี้

ชลาสินธุ์มองหน้าคนที่อยู่ในห้องแบบไม่บอกความรู้สึก ได้แต่เดินเข้ามาแล้วถอดเสื้อนอกโยนไว้บนเตียง ก่อนจะปลดเนกไทโยนไว้ในที่เดียวกันแล้วเดินเข้าไปอาบน้ำเงียบ ๆ

“ยังอยากย้ายที่ทำงานอยู่ไหม” เสียงนิ่งถามขึ้นเมื่อเขาอาบน้ำเสร็จแล้ว  ร่างหนาพราวไปด้วยเม็ดน้ำเกาะเต็มตัว ด้านล่างมีผ้าขนหนูพันไว้เท่านั้น

 “...”

“ณิช ยังไม่เลิกทำให้ฉันหงุดหงิดอีกเหรอ” เธอถามเสียงต่ำเมื่ออีกฝ่ายเอาแต่นิ่ง

“ฉันพูดอะไรไปก็กลัวจะต้องเจ็บตัวอีก” ณิชชางึมงำ

“ก็อย่าทำให้ฉันหงุดหงิดสิ จะได้ไม่เจ็บตัว  ที่ผ่านมาฉันก็นุ่มนวลกับเธอมากขึ้นแล้วไม่ใช่หรือไง” 

ณิชชาเบ้ปากอย่างหงุดหงิด อะไรกันนะที่ทำให้เขาคิดว่า สิ่งที่ทำมันเรียกได้ว่า ‘นุ่มนวล’

...ก็ได้ มีบางครั้งที่เขานุ่มนวล แต่ไม่ใช่เมื่อคืนแน่ ๆ แถมยังสร้างความอับอายด้วยการทำเรื่องเลวร้ายแบบนั้นต่อหน้าคุณชินอีก ป่าเถื่อน  สารเลว ชั่วช้า จะใช้คำพูดไหนมาบรรยายความเป็นคุณดีล่ะคุณชลาสินธุ์...

“คุณทำอะไรคุณชิน”

 “นี่จะต้องให้เจ็บตัวให้ได้ใช่ไหม อยากโดนดีมากใช่ไหม ถึงได้เอ่ยชื่อมันออกมาน่ะ หา?”  เสียงกดต่ำนั้น สวนทางกับอารมณ์โกรธที่กำลังพุ่งขึ้นสูง และคาดว่าจะสูงขึ้นเรื่อย ๆ

 ณิชชาก้มหน้า จิกเล็บตัวเอง แม้จะโกรธ จะโมโหและอยากประชดประชันแค่ไหน แต่เธอก็ไม่ได้อยากจะเจ็บตัวเพราะคนตรงหน้าอีก

“เอ่อ คือ ฉัน คือ...แค่อยากรู้น่ะ ก็คุณชินเขา...” ณิชชาบอกตัวเองไม่ถูกว่า ตอนนี้เกลียดหรือว่ากลัวชลาสินธุ์มากกว่ากัน

 ...แววตาแบบนั้นอีกแล้ว...

 “ยังไม่ตายหรอก”

“แล้วเขาอยู่ที่ไหน?”

 “นี่ ตกลงจะเอาให้ได้ใช่ไหม” ชลาสินธุ์เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน เมื่อร่างเล็กไม่ยอมหยุดถามถึงไอ้บ้านั่นสักที เขาจับไหล่บางทั้งสองข้างเขย่าจนหัวสั่นหัวคลอน

“โอ๊ย คุณ โอ๊ย ปล่อย” ร่างหนาไม่ทำตามคำของณิชชา แต่กลับตรึงหัวไหล่บางไว้กับเตียงแล้วขึ้นคร่อมร่างนั้นเอาไว้จนขยับไม่ได้

 “ฉันเอาไปเหวี่ยงไว้ที่หน้าโรงพยาบาลญาติมันนั่นแหละ แต่จะมีใครออก มาดูมันหรือเปล่าฉันไม่รู้นะ”

 “คุณมันใจร้าย...คุณชินเขาไม่เคย...”

“อย่าพูดว่ามันเป็นคนดีต่อหน้าฉัน!!!” ชลาสินธุ์ตะโกนใส่ทั้งที่อีกคนยังพูดไม่จบ

 “คุณนี่มัน...”  ณิชชาส่งสายตาอาฆาต

 “อยากลองไปดูมั้ยล่ะว่า มันตายไหม”

 “ฉันไปแน่ คุณไม่ต้องห่วงหรอก” ร่างบางประชด กระเถิบตัวถอยออกมาห่างจากร่างหนาทันทีที่ร่างกายถูกปล่อยให้เป็นอิสระ

 “หึ ไปน่ะไปได้ แต่ต้องไปกับฉันเท่านั้น”

 “คุณจะไปทำไม?!” เสียงเล็กกระชากด้วยความหวาดกลัว กลัวว่าจะเป็นสาเหตุที่ทำให้ชินวุฒิถูกคนตรงหน้าทำร้ายอีก

 “ก็ไปบอกมันน่ะสิว่าสิ่งที่มันได้รับอยู่คือ ผลของการมายุ่งกับของของฉัน และต่อไปถ้าของของฉันมันไม่รักดี คนที่จะเจ็บตัวก็ต้องเป็นมัน เหมือนอย่างครั้งนี้”

 “...”

 “พรุ่งนี้นะ เราจะไปดูน้ำหน้าไอ้ชินวุฒิกัน” ชลาสินธุ์พูดมือก็ลูบผมนุ่มของเธอเบา ๆ  แต่หน้าตาและน้ำเสียงนั้นไม่ได้มีความนุ่มนวลอยู่ด้วยเลยสักนิด

“คุณมันบ้าไปแล้ว”

“ฉันบ้าได้มากกว่านี้อีกนะ ถ้าเธออยากเห็น ก็ลองทำทุกอย่างที่ขัดคำสั่งฉันอีกสิ”

ณิชชาเอาแต่นั่งนิ่งมาตลอดการเดินทางไปที่โรงพยาบาล พยายามสงบใจที่กำลังร้อนรุ่มให้เย็นลง ตอนนี้ในใจของเธอมีแต่ภาพร่างโชกเลือดของชินวุฒิ ใคร หรืออะไรกันแน่ ที่ทำให้ชินวุฒิต้องมาเจ็บมากขนาดนี้ ความร้ายกาจของชลาสินธุ์ หรือความดื้อดึงเอาแต่ใจของตัวเธอเองกันแน่ รู้ทั้งรู้ว่าเรื่องแบบนี้อาจจะเกิดขึ้น ก็ยังปล่อยให้มันเลยเถิดไป

 ร่างสูงที่ขับรถอยู่ข้าง ๆ คอยชำเลืองมองคนที่นั่งนิ่งอยู่เป็นระยะ  ใบหน้าอ่อนโยนที่ชอบทำให้เขาหงุดหงิด แก้มที่เคยเป็นสีขาวมีสีชมพูเรื่อแต้มนิด ๆ นั้น บัดนี้ซีดเซียว ดวงตาเหม่อลอยบางครั้งก็กลิ้งไปมาเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง เขาอยากจะเข้าไปโอบกอดเธอให้คลายเศร้า แต่ก็ต้องรั้งไว้

...ณิชชามักจะลืมไปเสมอว่าคำสั่งของเขาคืออะไร...

... คิดจะไปจากฉันอย่างนั้นเหรอ ตราบใดที่ยังไม่ได้กานต์คืนมา  อย่าคิดว่าเธอจะได้ไปไหนนะ เธอจะมีความสุขกับคนอื่นได้มากกว่าฉัน

จริง ๆ เหรอ...

 “คุณจอดตรงนี้ทำไม ไหนว่ารีบ” ณิชชาเอ่ยถามขึ้น เมื่อจู่ ๆ

ชลาสินธุ์ก็จอดรถพรืด ริมถนนสายหลักที่รถแต่ละคันวิ่งกันด้วยความเร็วไม่ต่ำกว่าร้อย

“เธอจะไปเจอมันทำไม จะทำอะไรบ้าง”

“แล้วคุณอยากให้ฉันทำอะไรล่ะ”

“ทำไม จะทำตามทุกอย่างที่ฉันสั่งแล้วหรือไง”

“ใช่ ฉันจะทำทุกอย่าง จะทำทุกอย่างเพื่อให้คุณไม่ไปทำร้ายเขาอีก”

“ณิช!” ชลาสินธุ์กระชากเสียง คำตอบนั้นทำให้จิตใจของเขาสั่นไหว

ดูเหมือนว่าเหตุการณ์เมื่อคืนจะเปลี่ยนโลกของเขาและณิชชาไปอีกครั้ง  และครั้งนี้จะให้มันกลับมาเป็นเหมือนเดิมคงยากเหลือเกิน แม้ร่างบางไม่ได้โวยวาย ไม่ได้ร้อง ไห้จนสะอึกสะอื้น ไม่ได้แสดงอาการหวาดกลัวเหมือนครั้งก่อน แต่สำนึกบางอย่างของเขามันบอกว่า สิ่งที่เขาตัดสินใจทำไปเมื่อคืนก่อน มันสร้างความเกลียดชังให้เกิดขึ้นในใจของณิชชาแล้ว

...เธอไม่ได้กลัวเขา แต่เธอเกลียด...

ชลาสินธุ์ถอนหายใจหนัก ไม่รู้ว่าจะต้องใช้วิธีไหนที่จะสามารถรั้งทุกคนที่เขารัก ห่วงใยให้อยู่ใกล้ตัวเขาได้ จะต้องดีแค่ไหน จะต้องร้ายอย่างไร คนพวกนี้ถึงจะยอมอยู่กับเขา หรือจริง ๆ แล้วตัวเขาเองที่ไม่มีความสามารถทำให้ใคร ๆ อยู่กับเขาได้ ไม่ว่าเขาจะใช้วิธีใดก็ตาม เงาดำของความเป็นคน ‘ไม่ถูกรัก’ ก็กัดกินเขาเสมอ มันต้องมีบางอย่าง หรือ

บางคนมาคอยพลัดพรากไป ร่างหนาสลัดความคิดในหัวทิ้งสูดหายใจเข้าเต็มปอด

 “งั้นฉันขอสั่ง สั่งให้เธอไปล่ำลามันซะ ฉันจะให้โอกาสเป็นครั้งสุดท้าย จากนี้ไปถ้ายังไปเจอกันอีก ฉันจะไม่รับผิดชอบความปลอดภัยของใครทั้งสิ้น และฉันหมายรวมถึงคนอื่นด้วยนะ”

ณิชชายกมือขึ้นกอดตัวเองแน่น กะพริบตาถี่เพื่อไม่ให้น้ำใส ๆ ที่มันร่วงออกมาจากดวงตาได้ นึกเวทนาชะตาของตัวเอง อยากจะรัวกำปั้นใส่คนข้าง ๆ แต่ก็รู้ว่าไม่มีประโยชน์

ณิชชาขอเข้าไปหาชินวุฒิคนเดียวในห้องพักผู้ป่วย โดยสัญญาว่าจะไม่หนีไปไหน จะไม่ทำการใด ๆ ที่เป็นการขัดใจเขา เพราะรู้ว่านั่นยิ่งจะทำให้ชินวุฒิเจ็บตัวไปมากกว่านี้ ซึ่งชลาสินธุ์เองก็ไม่ว่าอะไร เพราะเขาไม่คิดจะเข้าไปดูน้ำหน้าของชินวุฒิอยู่แล้ว ถ้าไปเห็นแล้วอาจจะพานทำให้อีกฝ่ายตาย ๆ ไปเร็วขึ้นซะอีก เขาจึงขอไปรอที่ร้านกาแฟด้านล่าง  

ณิชชาคิดว่าชลาสินธุ์ไว้ใจตัวเอง แต่เปล่าเลย เพราะทันทีที่

ชลาสินธุ์กระดิกนิ้ว ผู้ชายร่างใหญ่สองคนที่มาจากที่ไหนก็ไม่รู้ก็ยืนประจำการที่หน้าห้องพักผู้ป่วยของชินวุฒิทันที

 “ถ้าสิบนาทีไม่ออกมาก็เข้าไปตามได้เลย” เสียงสั่งต่ำ ๆ คำสั่งเดียว ที่คนสามคนต้องน้อมรับ

 ณิชชามีเวลาแค่สิบนาทีเท่านั้น สิบนาทีสุดท้ายที่เธอจะได้พบกับชินวุฒิ