บทที่ 25 การพบกันครั้งสุดท้าย

บทที่ 25 การพบกันครั้งสุดท้าย

“ณิชขอโทษ” ณิชชาพึมพำเบา ๆ กับร่างที่ยังนอนหลับอยู่บนเตียง ใบหน้าบวมช้ำ ปากเจ่อแดงก่ำ แทบจะมองให้เป็นหน้าคนไม่ได้ เธอยกเก้าอี้มานั่งลงข้างเตียง

แต่เสียงกุกกักนั้นก็ทำให้ชินวุฒิรู้สึกตัว เมื่อลืมตาตื่นขึ้นมาก็เห็นว่า ณิชชานั่งอยู่ข้าง ๆ สีหน้าเคร่งเครียด

“คุณณิช” เสียงแหบพร่าเรียก พอจะขยับตัวสีหน้าก็บิดเบี้ยว

เหยเก

“คุณชิน ณิชทำให้คุณตื่นหรือเปล่าคะ”

ชินวุฒิส่ายหน้าไปมาพร้อมกับเอื้อมมือมาจับมือบาง ณิชชาจึงจับมือของชายหนุ่มเอาไว้ น้ำตาไหล เพราะมือนั้นมีแผลที่ทายาและทำแผลเอาไว้เต็มไปหมด

“เจ็บมากหรือเปล่าคะ” ณิชชาถาม

“คุณณิชล่ะครับ หลังจากเอ่อ...หลังจากนั้น เขาทำอะไรคุณณิชอีกหรือเปล่า” ชินวุฒิพูดพร้อมมองสำรวจไปทั่วร่าง

 “ไม่ค่ะ เขาไม่ได้ทำอะไร” ร่างบางบอก “คุณชินคะ ณิชขอโทษนะคะ ณิชไม่น่าทำให้คุณชินต้องมาเจ็บตัวแบบนี้เลย”

“ไม่จริงหรอกครับ คุณณิชไม่ได้ทำอะไรผม ที่ผ่านมาก็เห็นกันอยู่ว่าใครทำ เอ่อ แล้วนี่เขายอมให้คุณมาเหรอครับ มาแบบนี้คุณณิชจะปลอดภัยหรือเปล่า”   

ณิชชาอยากจะร้องไห้ ตัวเองก็จะแย่อยู่แล้ว แต่ไม่ว่าจะพูดออกมากี่คำก็เป็นคำพูดที่เป็นห่วงเป็นใยแต่ตัวเธอเท่านั้น ณิชชายิ่งรู้สึกว่าตัวเองไม่

“อย่าห่วงณิชเลยค่ะคุณชิน คุณสินธุ์ไม่ได้ทำอะไรณิชแล้ว มาที่นี่คุณสินธุ์ก็มาส่ง” 

ชินวุฒิค่อนข้างแปลกใจที่ได้ยินแบบนั้น แต่เมื่อความคิดถูกเกลาในหัวก็พอจะรู้ได้

 “เขามาส่งที่นี่ คุณณิชต้องแลกกับอะไรหรือเปล่าครับ”

“ค่ะ แลกกับการที่ณิชจะไม่มาเจอกับคุณชินอีก”

 “ผมไม่ยอม ซี้ด” ชินวุฒิพูดพร้อมขยับตัวแรงไปนิดทำให้ความเจ็บมันขึ้นเป็นริ้ว ๆ ที่รอยแผลต่างๆ โดยเฉพาะในอกที่เขาโดนทำร้ายไปหลายที

 “แต่ณิชยอมแล้วค่ะ ณิชไม่อยากให้ใครต้องมาเจ็บตัวเพราะ

ณิชอีก”

 “คุณณิช ไม่เอาสิครับ ทำไมยอมง่ายขนาดนี้ล่ะ”

 “ก็ดูคุณตอนนี้สิ ถ้าคุณชินเป็นอะไรไปมากกว่านี้ ณิชจะไม่ยอมให้อภัยตัวเองเลย เขาเคยห้ามณิชแล้ว เตือนก็หลายที แต่ณิชไม่ฟังเอง ดื้อเอง แล้วผลมันก็ไปลงเอยอยู่กับคุณชินแบบนี้”

 “อย่าเพิ่งนะครับ” ชินวุฒิบอกเสียงหนัก “อย่าเพิ่งยอมแพ้ เราน่าจะหาทางออกให้กับเรื่องนี้ได้”

 “ณิชคิดไม่ออกเลยค่ะ แล้วก็ไม่อยากให้คุณชินต้องเจ็บตัวอีก ถ้าเราห่าง ๆ กันคุณชินจะปลอดภัย”

“คุณณิชครับ สินธุ์น่ะ เขาเป็นเจ้านายคุณณิชนะครับ  ไม่ใช่เจ้าชีวิต แล้วต่อไปผมจะคอยระวังตัว ไม่ให้สินธุ์มาทำร้ายคุณได้อีก”

“คุณสินธุ์รุนแรงขึ้นทุกที ณิชกลัวว่า ถ้าณิชยังดื้อกับเขา มันจะยิ่งเป็นอันตรายต่อคนอื่นอีก โดยเฉพาะคุณชิน”

“ผมมั่นใจว่า ผมสู้เขาได้ แต่ที่ผ่านมาผมไม่ได้คิดว่าเขาจะร้ายขนาดนี้ เลยประมาทไปหน่อย”

“งั้น ไว้รอให้คุณชินหายดีก่อน ดีมั้ยคะ”

 “เฮ้อ” ชินวุฒิได้แต่ถอนหายใจ เหมือนจะอกหัก เหมือนจะผิดหวัง เหมือนจะอะไรอีกหลายอย่าง แต่ก็ไม่สามารถโทษได้ว่าเป็นความผิดของคนตรงนี้

เพราะตอนนี้เขาคงสู้เจ้าสัตว์ประหลาดนั่นไม่ได้จริง ๆ คุ้มครองเธอไมได้จริง ๆ คงต้องปล่อยไปก่อน อย่างน้อยณิชชาก็ยืนยันว่าตัวเองปลอดภัย

 “ณิชขอถามอะไรคุณชินสักนิดได้ไหมคะ” ณิชชาถามหลังจากที่เหลือบมองนาฬิกาข้อมือแล้วเห็นว่าใกล้จะครบสิบนาทีแล้ว

 “มีอะไรเหรอครับ”

 “คุณชินกับคุณสินธุ์ เป็นอะไรกันเหรอคะ  มีความเกี่ยวข้องกันยังไง แล้วทำไมถึงดูไม่ชอบกันมากขนาดนี้คะ”

“นี่สินธุ์ไม่เคยบอกคุณเลยเหรอ”

 “ไม่เลยค่ะ เราคุยกันแต่เรื่องงาน...” ณิชชายั้งประโยคที่ว่า แล้วก็เรื่องบนเตียงเอาไว้ได้ทัน

 “เราเป็นญาติกันครับ เป็นญาติห่าง ๆ ประมาณว่า ตาของเขาเป็นพี่ชายของยายของผมน่ะ” ชินวุฒิพูดแล้วก็หัวเราะกับสิ่งที่ตัวเองพูดออกมา เพราะมันเหมือนมันจะไม่ได้ให้คำตอบอะไร อีกคนจึงหัวเราะด้วย “แต่ว่าทำไมถึงดูไม่ชอบหน้ากันนักนี่คุณต้องไปถามสินธุ์แล้วละ เพราะผมเองก็ไม่รู้จริง ๆ กว่าผมจะรู้ว่าเขาเกลียดผม เวลามันก็ผ่านไปยาวนานมาก   จนผมรู้สึกว่าหาคำตอบไปก็ไม่มีประโยชน์ เพราะดูเหมือนว่าสินธุ์เขาโกรธและเกลียดผมไปไกลแล้ว” 

ณิชชาอึ้งไปนิดกับสิ่งที่ได้ฟัง และถึงแม้ว่ายังไม่ได้คำตอบที่กระจ่าง แต่รู้ว่าถามไปก็ไม่ได้อะไร จึงพูดคุยเกี่ยวกับอาการของคนป่วย จนได้ยินเสียงเคาะประตูหนัก ๆ ที่หน้าห้อง

“เขามาเหรอครับ” คนป่วยถามเมื่อเห็นกริยาตกใจเอามากๆ ของหญิงสาว

“ลูกน้องเขาน่ะค่ะ มารออยู่ที่หน้าห้อง ณิชคงต้องกลับแล้ว”

“ผมจะทำทุกทางให้ได้คุณณิชคืนมา”

 “ณิชอยากให้คุณชินเห็นความปลอดภัยของตัวคุณเองเป็นหลักค่ะ ณิชไม่อยากเห็นคุณเจ็บตัวอีก คุณชินจะช่วยรับความห่วงใยของณิชไว้ได้ไหมคะ”

ชินวุฒิใจสลาย เขาเข้าใจคำพูดประโยคเมื่อครู่นี้ดี ตอนนี้ในมือของเขาไม่มีมือหญิงสาวอีกแล้ว

“คุณณิช คุณต้องการแบบนั้นจริง ๆ เหรอครับ”

ปัง! ปัง! ปัง!

“เรายังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันนะคะ ถ้าคุณชินรับความห่วงใยของณิชไว้ ต่อให้ณิชไม่ได้เจอคุณชิน ณิชก็จะอุ่นใจทุกครั้งที่นึกถึง  เพราะรู้ว่าคุณชินปลอดภัยนะคะ”

 “เฮ้อ แบบนั้นก็ได้ครับ แต่ผมบอกไว้ก่อนนะว่า ผมไม่ยอมแพ้หรอก”

ณิชชายิ้มส่งทั้งความห่วงใย และความรักฉันเพื่อนมาให้

“แต่ต่อไปถ้าคุณณิชต้องการความช่วยเหลือ ผมอยู่ที่เดิมนะครับ กลับมาหาผมได้ตลอดเวลา ผมจะเตรียมอาวุธและเครื่องไม้เครื่องมือดีๆ เอาไว้ดูแลคุณณิช”

สองเสียงหัวเราะดังขึ้น ก่อนที่พวกเขาจะจากกัน และคาดว่าจะเป็นการจากกันตลอดกาล

กาแฟร้อนในถ้วยกระเบื้องเคลือบสีขาวถูกวางลงเมื่อร่างบางมาถึง ชลาสินธุ์เหลือบมองณิชชานิดหนึ่ง ก่อนจะหันกลับไปวุ่นวายกับเครื่องมือสื่อสารที่ใช้ทำงานอยู่บนตัก

“เรียบร้อยดีมั้ย” เขาถามโดยไม่ได้มองเธอเลยสักนิด

“อืม ฉันจะไม่มาเจอคุณชินอีก คุณก็จะไม่ทำอะไรเขาอีกใช่ไหม”

“หึ ห่วงกันจังเลยนะ”

“คุณสัญญาแล้วนะ” ณิชชาส่งเสียงดุออกมา

“ใช่ ฉันสัญญา และทำตามสัญญาเสมอ เธอก็รู้ดีนี่ เฮ้อ ไปกันเถอะ เดี๋ยวค่อยไปนอนที่โรงแรมต่อก็ได้”

กว่าจะรู้ว่า โรงแรมที่ชลาสินธุ์พูดถึง มันเป็นโรงแรมสวรรยาที่ต่างจังหวัดไม่ใช่ที่กรุงเทพฯ ตัวเองก็มาอยู่บนเตียงนอนนุ่ม ๆ แล้วนั่นแหละ ตาสวยกะพริบช้า ๆ สองสามครั้งเพื่อโฟกัสภาพเบื้องหน้าก่อนจะพบว่า ตัวเองอยู่ในห้องนี้คนเดียวพร้อมกับโพสต์อิทใบเล็ก ๆ ที่อยู่บนหมอนนุ่ม ๆ ด้านข้าง พยายามเรียบเรียงสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเอง เมื่อออกมาจากโรงพยาบาลแล้วสิ่งเดียวที่ร่างบางทำก็คือ นอนหลับ แต่ไม่รู้การหลับมันกินเวลานานขนาดขับรถข้ามจังหวัดแบบนี้ได้ยังไง

...นี่เรานอนนานเกินไป หรือว่าเขาขับรถเร็วผิดปกตินะ...

          ‘ตื่นแล้วล้างหน้าล้างตา

          ลงไปเจอกันที่ร้านกาแฟ’

คำสั่งง่าย ๆ เขียนบอกเอาไว้แบบนั้น และเมื่อณิชชาลงมาก็ได้เห็นภาพที่ดูประหลาด ๆ พิกลเมื่อพบว่าภัสสราอยู่ในร้านกาแฟ  และดูเหมือนจะกำลังคุยงานกันอย่างคร่ำเคร่งด้วย

“อ้าว คุณเลขามาพอดีเลยค่ะ งั้นสราให้เธอเป็นคนจัดการแล้วกันนะคะ”

“ไว้ผมให้คนอื่นทำให้ดีกว่า” ชลาสินธุ์พูด พลางใช้สายตาบังคับให้ณิชชานั่งลงตรงเก้าอี้ด้านข้างอีกด้าน “ณิชเขามีงานอย่างอื่นต้องทำน่ะครับ เกรงว่าถ้าทำพร้อมกันหลาย ๆ เรื่องจะยุ่งกันไปซะหมด”

“แหม คุณสินธุ์นี่รักลูกน้องดีจังเลยนะคะ ถ้าเป็นที่บ้านสราละก็ มีงานให้ทำก็ต้องทำละค่ะ สมัยนี้งานไม่ได้หาได้ง่าย ๆ” หญิงสาวยังคงลอย หน้าลอยตา เหมือนคนที่ถูกกระทบกระเทียบไม่ได้อยู่ตรงนั้น

ณิชชามองหน้าภัสสรานิดหนึ่งแต่ก็เพียงนิดเดียวจริง ๆ ก่อนจะหันไปสั่งกาแฟจากบริกร

“เช้านี้ยังไม่ได้กินอะไรเลย จะกินกาแฟเลยได้ยังไง”

เสียงติงเบาๆ ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองด้วยซ้ำ แต่ณิชชารู้ว่าถ้าไม่อยากให้มีเรื่องแค่เพราะการสั่งกาแฟ ก็ควรจะเปลี่ยนอะไรบางอย่างแล้วละ

 “งั้น ขอเป็นคลับแซนวิชก็ได้ค่ะ แล้วก็น้ำส้ม” ไม่มีเสียง

ทักท้วงใด จะมีก็เพียงรอยยิ้มเล็ก ๆ ที่มุมปากของใครบางคนปรากฏขึ้น

“งั้นตามนี้นะครับคุณสรา เดี๋ยวผมให้คนที่นี่จัดการให้ดีกว่า”

“ได้ค่ะ ยังไงก็ได้ งั้นสราไปก่อนดีกว่าค่ะ จะไปจัดการให้เรียบร้อย ดีใจที่ได้ร่วมงานกับคุณสินธุ์นะคะ”

“ร่วมงานอะไรกัน” ณิชชาถามทันทีที่ร่างของภัสสราพ้นสายตา

หญิงสาวไม่เห็นด้วยนัก เมื่อรู้ว่าชลาสินธุ์ตัดสินใจร่วมมือกับ

ภัสสราเข้าประกวดราคาการทำถนนในหมู่บ้านจัดสรรหลายหมู่บ้าน ซึ่งดำเนินการโดยลูกค้าของภัสสรา แต่ไม่ว่าจะเตือนอย่างไร จะตั้งคำถามมากแค่ไหน ชลาสินธุ์ก็มีทางแก้เอาไว้แล้วทั้งหมด เพราะชื่อเสียงของเขาบ้างละ  เพราะอยากทำความสนิทสนมกับพ่อของภัสสรา ซึ่งเป็นคนใหญ่คนโตของที่นี่บ้างละ แต่ณิชชาคิดว่า ความจริงแล้วชลาสินธุ์ก็แค่อยากหาโอกาสอยู่ที่นี่เพราะธารากานต์เท่านั้น

แต่ที่เห็นว่าเป็นเรื่องที่แปลกมากก็คือ เขายอมปล่อยให้ภัสสราเช่าเหมาชั้นบนสุดของโรงแรม หญิงสาวบอกไม่ถูกว่าทำไมถึงติดใจกับเรื่องนี้ แต่ก็ไม่สามารถพูดอะไรออกไปได้

คราวนี้ชลาสินธุ์กับณิชชาพักอยู่ที่สวรรยาค่อนข้างนาน โดยเจ้านายตั้งใจจะอยู่ที่นี่จนกว่างานทำถนนในหมู่บ้านจัดสรรซึ่งมีการเซ็นสัญญากันเจ็ดหมู่บ้าน กับอีกสามโครงการคอนโด จะเสร็จเรียบร้อยไปแล้วครึ่งหนึ่ง ซึ่งหญิงสาวเห็นว่า ไม่จำเป็นเลย

แต่ก็นั่นแหละ ชลาสินธุ์เห็นว่าจำเป็น แม้ว่าเขาจะต้องทำงานออนไลน์กับผู้คนที่อยู่กรุงเทพฯ แต่การได้ออกไปเจอกับธารากานต์ได้บ่อยๆ ก็เพียงพอที่เขาจะได้ทำงานที่นี่แล้ว

ณิชชาหัวเราะขื่นกับตัวเอง ตอนนี้เหมือนดังติดคุกก็ไม่ปาน

ชลาสินธุ์ตรวจสอบโทรศัพท์เธอทุกเย็น ให้หญิงสาวรายงานว่าไปทำอะไรที่ไหนบ้างตลอด เพื่อความสบายใจณิชชาจึงเอาแต่ทำงานอย่างหนัก บางครั้งก็หนักจนพนักงาน รวมไปถึงผู้บริหารของโรงแรมคนอื่น ๆ เห็นว่า มันหนักมากเกินไป แต่ณิชชารู้ดีว่านี่คือการบำบัด และป้องกันตัวเองอย่างหนึ่ง  บำบัดตัวเองจากอาการคิดถึงชีวิตที่ดีกว่า ชีวิตที่ไม่มีคนชื่อชลาสินธุ์อยู่ร่วมด้วยและป้องกันตัวเองจากคนชื่อชลาสินธุ์อีกเช่นกัน  

ทุก ๆ วันหญิงสาวทำงานจนเหนื่อยอ่อน ไม่มีเรี่ยวแรงจะมาสู้รบอะไรกับเจ้านายบนเตียง หลายครั้งที่พวกเขาร่วมรักกัน จึงเหมือนกับว่า  ชลาสินธุ์กำลังวุ่นวายอยู่กับหมอนข้างที่ไม่ตอบโต้ ไม่คัดค้าน หากแต่อ่อนระโหยโรยแรง จนเป็นเขาเองที่ยอมแพ้และเลิกยุ่งวุ่นวายกับเธออีก

อีกเพียงสัปดาห์เดียวก่อนที่ทั้งคู่และเดินทางกลับกรุงเทพฯ แล้วปล่อยให้ผู้มีหน้าที่รับผิดชอบดูงานสร้างถนนต่อไป ตำรวจหลายนายตั้งแต่ระดับภาคจนถึงระดับสถานีตำรวจภูธรก็กรูกันไปที่สวรรยาในช่วงค่ำ

พวกเขาปิดชั้นบนสุดและจับกุมทุกคนที่อยู่บนนั้นรวมถึงภัสสราและกำนันเพชรด้วย