บทที่ 23 ความพ่ายแพ้ของชินวุฒิ

บทที่ 23 ความพ่ายแพ้ของชินวุฒิ

  ชินวุฒิมองภาพนั้นราวกับจะคลั่ง คนของตัวกำลังถูกกระทำย่ำยีต่อหน้าต่อตา

ชลาสินธุ์รู้ความหมายของแววตานั้น เขายิ้มร้ายที่มุมปาก  ก่อนจะเพิ่มน้ำหนักมือ ทำให้คนที่กำลังถูกบุกรุกช่องทางพิเศษร้องครางด้วยความเจ็บปวด

ณิชชาน้ำตาไหลพราก หัวใจดวงน้อย ๆ ของณิชชาราวกับจะขาดออกจากอก เสียงที่พยายามตะโกนลั่นผ่านผ้าปิดปากยิ่งทำให้หัวใจขอ

งณิชชาเหมือนถูกกรีด

....คุณชิน หลับตา ได้โปรด...

ร่างหนาค่อย ๆ ทาบทับตัวลงมาบนร่างบางจนเต็มพื้นที่ ไม่ว่า

ณิชชาจะดิ้นอย่างไร ผลักไสแค่ไหนก็เหมือนดันภูเขา

...ไม่มีผลอะไรเลยสักนิด...

 “ปล่อย!” หญิงสาวเริ่มต้องใช้เสียงด้วย เพราะแรงอย่างเดียวสู้ไม่ไหว แต่ก็นั่นแหละ เสียงที่เปล่งออกมาก็สูบพลังไปจนหมดเช่นกัน

 “ไม่เอาสิ” เขากระซิบแล้วขบเบา ๆ ที่ใบหูของเธอ “ถ้าเธอไม่ยอมฉันดี ๆ ฉันอาจจะโมโห จนทำร้ายคนดีของเธอก็ได้นะ”

ณิชชารังเกียจเสียงหัวเราะที่ตามาหลังคำพูดนั้นเหลือเกิน

 “คุณมันเลว คุณมันชั่ว คุณมัน...”  ณิชชาไม่รู้จะด่ายังไงให้สมกับความเลวร้ายของชลาสินธุ์ที่ทำอยู่ตอนนี้ได้  ฝ่ามือน้อย ๆ รวบรวมแรงทั้งหมดที่มีส่งเข้าไปที่ใบหน้าของร่างหนาอย่างแรงนับครั้งไม่ถ้วน

ไม่นานชลาสินธุ์ก็หยุดมือนั้นไว้ได้ เขานิ่งขึง มองหน้าณิชชาอย่างคาดโทษ กำมือแน่น เงื้อหมัดจนสุดแขน ร่างบางหลับตาปี๋จำยอมรับทุกความเจ็บปวดที่จะเกิดขึ้นหลังจากนี้ 

พลั่ก!

มันเกิดขึ้นแทบจะเป็นวินาทีเดียวกับความโล่งที่ณิชชาได้รับ แต่ร่างบางก็ต้องร้องเสียงหลง เพราะหมัดเมื่อครู่ถูกส่งไปที่ปลายคางของคนที่ถูกมัดจนเก้าอี้ที่ใช้ตรึงร่างนั้นไว้มันสั่นจนแทบจะล้ม เลือดข้นไหลออกจากมุมปาก

ร่างของชินวุฒิโงนเงน บอกไม่ได้ว่ายังมีสติอยู่หรือเปล่า

 “อย่านะ! อย่าทำเขา!  อย่า! เขาจะตายอยู่แล้ว” ณิชชาผวาลุกมาขั้นกลางระหว่างชินวุฒิและชลาสินธุ์ไว้ หมายจะเอาตัวเองเป็นเกราะกำบังให้คนที่เจ็บจนไม่มีปัญญาจะต่อสู้

 “ไม่ให้ฉันทำมันเหรอ  ห่วงมากนักใช่ไหม  งั้นเธอจะเอาอะไรมาแลกล่ะ”

 “อะ...อะไร อะไรก็ได้ ฉันยอมแล้ว ยอมทุกอย่าง อย่าทำเขาเลยนะ” ณิชชาอ้อนวอน

 “หึ จำคำที่เธอพูดเอาไว้ด้วยล่ะ”

 ร่างบางถูกเหวี่ยงไปกระแทกกับเตียงอีกครั้ง ก่อนที่ชลาสินธุ์จะตามมา แล้วก็ลากร่างของณิชชามาที่กลางเตียงก่อนจะจับสองขาที่เปลือยเปล่าแยกออกกว้าง เผยช่องทางอ่อนนุ่มให้ได้เห็น โดยจงใจให้มันหันไปทางคนที่ถูกมัดอยู่ 

ชินวุฒิมองมันด้วยความรู้สึกเสียใจ ถ้าตอนนี้เขาส่งเสียงได้     เสียงที่ส่งออกมาคงมีแต่เสียงสะอื้น ดวงตาที่เส้นเลือดฝอยแตกยับเพราะโดนทำร้ายมองร่างที่กำลังถูกทารุณกรรมของณิชชาอย่างโหยไห้ เขาไม่มีโอกาสได้ช่วยเหลือร่างบางเลยสักนิด

เขาผิดสัญญาที่เคยให้กับหญิงสาวเอาไว้

เขาปล่อยให้คนอื่นทำร้ายเธออีกครั้งแล้ว

 “อ๊า ฉันเจ็บ”  เสียงกรีดร้องของณิชชาที่หลุดดังออกมา ทำให้

ชินวุฒิตัดสินใจก้มหน้าลง ปล่อยให้เลือดทั้งจากปากและดวงตามันไหลลงมาเงียบ ๆ

 มือหนาของชลาสินธุ์ดึงขาของร่างบางให้ชิดกับเขามากยิ่งขึ้น เพื่อให้สิ่งที่ต้องส่งเข้าไปในช่องทางพิเศษนั้นมันได้ที่เหมาะเจาะพอดี

ณิชชาเห็นแบบนั้นก็กลัวจนลนลาน  อีกแล้ว...อีกแล้ว เธอต้องเจอกับความโหดร้ายแบบนี้อีกแล้ว

“ฉันกลัว ฉันกลัวแล้ว ฮึก อย่าทำฉันเลย” ณิชชาของร้องเสียงพร่าอย่างตื่นตระหนก

“เธอบอกเองนะ ว่าเธอจะยอมแลก”

พรวด!

 “อ๊า...อ๊า...อ๊า...” เสียงกรีดร้องดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง เมื่อความใหญ่โตถูกส่งเข้าไปในช่องทางเล็กอย่างหยาบคาย “อ๊า...เจ็บบบ...อึก ฉันเจ็บ” สองมือขย้ำผ้าปูที่นอนจนเส้นเลือดที่มือโปดปูน

 “หึ มันมองเห็นว่า ฉันเป็นคนแพ้มานาน นายทำให้มันเห็นหน่อยสิว่า ฉันเป็นคนชนะ ฉันคือคนชนะ” ชลาสินธุ์กระซิบข้างหู ก่อนจะยัดเยียดความใหญ่โตของตัวเองที่มันค้างคาอยู่ให้เข้าไปได้จนสุดในคราวเดียว   

“อึก!!!” จุกจนไม่มีแรงร้อง

ช่องทางของณิชชาบีบรัดเป็นจังหวะถี่รัว มันแทบจะทำให้ชลาสินธุ์สำลักความสุข

 “ไม่นะ! อย่า!!!” ร่างเล็กร้องเสียงหลง เมื่อรับรู้ว่า ท่อนรักถูกดึงออกไปจนแทบสุดลำ เพียงเพื่อจะถูกดันกลับมาอย่างรุนแรงอีกครั้ง และ

อีกครั้ง ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ลึกล้ำ หนักแน่น เสียงเนื้อฟาดเนื้อดังแข่งกับเสียงครางโอดโอยของณิชชาดังอยู่นาน และไม่มีทีท่าว่าจะหยุด

 ชินวุฒิแม้จะก้มหน้าแต่เขาได้ยินเสียงทุกอย่าง

 ...จะขาดใจ...

 ชลาสินธุ์กับเขา คงไม่มีทางกลับมาญาติดีกันได้อีก  ยิ่งได้ยินเสียงครางอย่างสุขสมของชลาสินธุ์ มือที่ถูกมัดยิ่งกำแน่น ทำให้เชือกขยับรัดแน่นมากขึ้นไปอีก แต่ความเจ็บปวดที่ข้อมือเทียบไม่ได้กับที่ใจเลยสักนิด

 บนเตียง ชลาสินธุ์ยกขาเรียวข้างหนึ่งขึ้นมาไว้บนบ่าขณะที่บังคับให้ร่างบางนอนตะแคงหันหน้าไปทางคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ ก่อนจะรัวสะโพกไม่ยั้ง จนเสียงร้องของณิชชาดังขึ้นอีกครั้ง และต่อเนื่องยาวนานทีเดียวกว่าที่น้ำสีขาวในร่างของเธอจะไหลซึมออกมาจากช่องทางที่ยังไม่เคยได้หยุดพัก

หญิงสาวอ่อนแรงลงทันที แต่ชลาสินธุ์ไม่ได้ยอมหยุดอยู่ตรงนั้น เขาหันมายิ้มเย้ยให้กับคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ก่อนจะพลิกร่างณิชชาให้นอนคว่ำแล้วยกสะโพกขึ้น ก่อนจะกดจังหวะถี่รัวลงไปเต็มกำลัง เสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวดดังขึ้นอีกหน สลับกับเสียงหายใจหอบไม่เป็นจังหวะ น้ำตาเหือดแห้งเพราะไม่มีอะไรจะออกมาอีกแล้ว

 “เจ็บไหม หืม? เจ็บมากไหม” ชลาสินธุ์ถาม ร่างเล็กที่เจ็บเจียนตายเตรียมจะตอบโดยไม่รู้ว่า คำถามนั้นไม่ใช่ของตน “เจ็บมากไหมพี่ชิน เจ็บไหมที่เห็นคนของตัวเองถูกคนอื่นทำร้าย แล้วไม่สามารถช่วยอะไรได้  พี่เจ็บเหมือนที่เคยทำให้ผมเจ็บหรือเปล่า”

ชินวุฒิเงยหน้าขึ้นมองอย่างงงงวย เขาไม่รู้ความหมายในคำพูดของชายหนุ่มใจร้ายคนนี้ ไม่รู้ว่าตัวเองเคยไปทำให้ชลาสินธุ์ต้องเจ็บตั้งแต่เมื่อไร

 “อย่าทำหน้าไร้เดียงสาแบบนั้นสิครับ พี่ชินคนดี ในบ้านนี้มีแค่เราสามคน พี่ไม่ต้องแกล้งทำตัวเป็นคนดีก็ได้”

 “อ๊ะ...อ๊า...” ร่างบางร้องเมื่อตอนนี้ขาทั้งสองข้างถูกยกขึ้นมาพาดไว้ที่ไหล่ของชลาสินธุ์สิ่งที่อยู่ในกายมันทั้งลึกและหนักหน่วง ชายหนุ่มเร่งความเร็วจนพาณิชชาลงไปสู่ขุมนรกชั้นล่างสุดได้สำเร็จ เสียงกรีดร้องสุดท้ายดังขึ้นก่อนที่ร่างบางจะหมดสติไป

 เสียงอื้ออ้าของคนที่ถูกมัดปากรังควานเขาอยู่ไม่น้อย

 “อยากจะปลอบโยนกันยังไงก็ได้นะ ถ้าเขายังมีสติพอจะฟังพี่อยู่” ชลาสินธุ์กระชากผ้ามัดปากออก

“ฉันไปทำอะไรให้นายนักหนา” เสียงแหบพร่า เพราะความเจ็บปวดถามขึ้นทันทีที่ปากถูกปล่อยให้เป็นอิสระ  แต่สิ่งที่ได้กลับมากลับเป็นแววตาเย้ยหยันเท่านั้น

ณิชชาตื่นขึ้นมาบนเตียงนอนที่เธอไม่คุ้นเคย ความเจ็บปวดมันเข้าคุกคามทันทีที่ขยับตัว หญิงสาวจำต้องนอนนิ่ง ๆ เพื่อที่จะไม่เพิ่มความเจ็บให้มากขึ้นไปอีก ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนหลั่งไหลเข้าสมอง ความเจ็บปวดในสายตาของชินวุฒิที่เขาเผลอเห็นมันบ้าง ร่องรอยการถูกทำร้ายที่ดูจะ

หนักหนาสาหัสเกินกว่ามนุษย์จะทานทนได้

...ไม่รู้ว่าตอนนี้ชินวุฒิจะเป็นยังไงบ้าง...

 ณิชชาพยายามลุกจากเตียงเพื่อดูให้รู้ว่าที่นี่คือที่ไหนกันแน่

“โอ๊ย” ความเจ็บเสียดแรง ๆ เกิดขึ้นทันทีที่ลุกออกจากเตียงได้ ตอนนี้ร่างกายของเธอสะอาดและอยู่ในชุดนอนผู้ชายไซซ์ใหญ่ยักษ์ที่ไม่รู้ว่าเป็นของใคร 

หญิงสาวทนความเจ็บ ปวดนั่นก่อนจะเดินไปที่ริมหน้าต่าง  แล้วก็พบว่า เตอนนี้เธอยังคงอยู่ในบริเวณบ้านของชลาสินธุ์ เมื่อหันมาดูเฟอร์นิเจอร์ต่าง ๆ ในห้องนอน ก็อยากจะคาดเดาว่า มันคือห้องนอนของ

ชลาสินธุ์นั่นเอง สิ่งที่บอกได้มากกว่านั้นคงเป็นตู้เสื้อผ้า ณิชชาจำเสื้อผ้าที่มักจะเสียดสีร่างกายของเธอได้ทุกตัว แต่ยังไม่ทันได้เดินไปที่ตู้เสื้อผ้าอย่างที่ใจคิด ประตูห้องก็เปิดขึ้นซะก่อน

 “คุณตื่นแล้วเหรอคะ เป็นยังไงบ้าง เจ็บปวดตรงไหนหรือเปล่า” หญิงชราที่เดินเข้ามาพร้อมถาดข้าวหอมกรุ่นถามเธออย่างเอื้ออาทร “เมื่อคืนนี้ ป้าป้อนยาแก้ปวดกับยาแก้อักเสบไปแล้ว เช้านี้ทานอีกนะคะ จะได้หาย” คนที่เรียกตัวเองว่าป้ายังคงพูดต่อ ระหว่างจัดของในถาด มาไว้ที่โต๊ะนั่งเล่นใกล้ ๆ ก่อนจะหยุดชะงัก เพราะณิชชาไม่ได้ส่งเสียงตอบ ร่างบางเอาแต่จ้องประตู

 “อย่าคิดหนีเลยค่ะ ข้างนอกนั่น มีลูกน้องคุณหนูใหญ่เฝ้าประตูอยู่สองคน เป็นผู้หญิงตัวบาง ๆ แล้วก็บาดเจ็บอย่างนี้ สู้เขาไม่ได้หรอก สู้กินข้าว กินยา แล้วรักษาตัวเองให้ดี หลังจากนั้นค่อยหาทางหนีทีไล่ดีกว่า”

ณิชชามองที่โต๊ะวางอาหาร นอกจากโจ๊กร้อน ๆ ใส่ไข่หอม ๆ แล้วยังมีแก้วใส่ยาวางไว้ด้วย

 “ป้าช่วยหนูทำไมคะ”

 “ป้าก็ช่วยเพราะมนุษยธรรมค่ะ ถ้าไม่มีเรื่องนั้น ถ้าวัดกันแค่ความเป็นป้า ป้าไม่อยากช่วยหรอกค่ะ คุณเป็นคนของคุณหนูชิน รายนั้นน่ะ ชอบรังแกคุณหนูใหญ่มาตั้งแต่เด็ก พอโตก็ยิ่งหนักข้อขึ้นทุกวัน คุณเป็นคนของคุณหนูชิน ก็คงไม่ต่างกันหรอกค่ะ ระยะหลังคุณหนูใหญ่ถึงได้มีแต่ความเศร้าหมอง นี่ถ้าคุณหนูใหญ่ไม่ขอ ป้าก็คงไม่อยากช่วยคุณมากขนาดนี้ คุณคะ...” ป้าคนนั้นหันมามองณิชชาเต็มตา แววตาของป้าส่งคำขอร้องอย่างน่าสงสาร “อย่าทำร้ายคุณหนูใหญ่ของป้าอีกเลยนะคะ”

 “หนูเปล่านะคะ” ณิชชาตอบกลับอย่างงงงวย   

...เธอเนี่ยนะ ทำร้ายชลาสินธุ์?...