บทที่ 31 คนของความรัก

บทที่ 31 คนของความรัก

เชฟสลัดจานใหญ่มาอยู่ตรงหน้าณิชชาพร้อมกับสเต็กปลาชิ้นโต ร่างเล็กจัดการมันอย่างเอร็ดอร่อย โดยมีเจ้านายนั่งยิ้มอยู่ข้าง ๆ จนต้องเหลือบตาขึ้นมองแล้วก็พบว่าเขามองตัวเองอยู่ก่อนแล้ว

“ยิ้มอะไร”

“ยิ้มที่เห็นเธอกินเยอะ ปกติกินเหมือนดม” มือหนายกขึ้นมาลูบผมนิ่ม

ณิชชารู้สึกว่า ตัวเองกำลังได้รับความเอ็นดู การดูแลแบบนี้ใช่ไหม ที่ทำให้น้อง ๆ ของเขาติดพี่ชายกันอย่างกับอะไรดี

วงดนตรีสดเพลงตะวันตกคลาสสิกเริ่มเล่นเพลงสบาย ๆ ชลาสินธุ์สั่งเบียร์มาจิบ...พอหมดแก้วเขาก็ชวนกลับ

สองร่างเดินเคียงกันออกจากร้านอาหาร บรรยากาศทางเดินมาลานจอดรถของที่นี่ที่ไม่ต่างจากอุโมงค์ต้นไม้ สองข้างทางเป็นไผ่หลิวต้นเล็กยืนโค้งคำนับทั้งคู่ตลอดทาง

“อยากอาบน้ำก่อนหรือเปล่า” ร่างใหญ่ถามเมื่อเข้ามายังห้อง นอนในคอนโดตัวเองอีกครั้ง

“อยากค่ะ หัวฉันมีแต่กลิ่นสเต็ก” ร่างเล็กบ่นพึมพำ เธอหายเข้าไปในห้องน้ำไม่นานก็ออกมาพร้อมกับชุดนอนใหม่ และผมหมาดที่สระแล้วเรียบร้อย  

ชลาสินธุ์คว้าผ้าเช็ดตัวผืนเล็กมาเช็ดผมให้เธอจนเกือบแห้ง ก่อนจะพาตัวเองเข้าห้องน้ำ และเมื่อกลับออกมาอีกทีณิชชาก็เกือบจะหลับแล้ว

ร่างหนามานอนเคียงข้างซุกศีรษะตัวเองไว้ที่ซอกคอหอม แขนก็โอบร่างบางเอาไว้

“เธอลืมเรื่องเขาไปได้หรือเปล่า”

“เรื่องคุณชินเหรอ” ร่างเล็กถาม ลืมตาโพรง ตอนนี้แทบไม่เหลือความง่วงอยู่แล้ว

“ใช่ รวมถึงพี่อัคของเธอด้วย”

“แล้วพี่อัคเกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้ล่ะ”

“เกี่ยวสิ เธอมีแต่ฉันคนเดียวได้หรือเปล่า” เสียงเรียบเอ่ยถาม

ณิชชาหันมามองหน้าคนที่นอนอยู่ข้าง ๆ แต่ก็พบว่าแววตาของ

ชลาสินธุ์ปิดสนิท จึงไม่มีโอกาสได้รู้ว่าอีกคนรู้สึกอย่างไร

“ถึงฉันจะคิดถึงพี่อัคแค่ไหน พี่อัคก็คงไม่กลับมาแล้วละ คุณชินก็ด้วย คุณชินสัญญาแล้วว่าจะไม่มายุ่งกับฉันอีก ที่ฉันพูดถึงคุณชินเพราะแค่รู้สึกว่า เรื่องราวของพวกคุณมันเหมือนมีอะไรที่ยังเป็นช่องว่างอยู่”

“พี่อัคของเธอ เลิกคิดถึงก็ได้ แต่คนหลังเนี่ย ช่วยเลิกพูดถึงไปเลยก็ดีนะ”

...คนบ้า หลับตายังอุตส่าห์ส่งเสียงเหวี่ยงได้อีก...  

“คุณมันไม่มีเหตุผล”

ได้ฟังแบบนั้นคนใจร้อนก็เผยตัวตนอีกครั้ง เขาเหวี่ยงตัวเองขึ้นคร่อมร่างบางเอาไว้ในชั่ววินาทีเดียว

“ใช่ ฉันไม่มีเหตุผล  และไม่ต้องการให้เธอถามเหตุผลอะไรด้วย แค่ทำตามคำสั่งเท่านั้น...เข้าใจไหม”

“ไม่พูดถึงก็ได้ แต่ถ้าคุณไม่บอกอะไรเลยแบบนี้ ฉันก็อดคิดถึงเขาไม่ได้นะ” ร่างเล็กอธิบายเสียงเรียบ ตอนนี้เธอไม่ได้กลัวว่าชลาสินธุ์จะเหวี่ยงวีนอะไรอีกแล้วแต่ก็ไม่ได้อยากมีเรื่องให้ต้องเจ็บเนื้อเจ็บตัวอีก  

ชลาสินธุ์จ้อง ณิชชาสีหน้าไม่สบอารมณ์นัก

“อยากเจ็บตัวมากนักรึไง ฉันใจดีด้วยก็เลยลืมหรือไงว่า ถ้าขัดใจฉันแล้วจะเป็นยังไง”

“แต่ถ้าคุณบอก บางทีฉันอาจจะไม่คิดถึงเขาอีกเลยก็ได้นะ”

ณิชชาต่อรอง ไม่รู้ว่าตัวเองกล้าต่อรองกับคนเหนือร่างนี้ตั้งแต่เมื่อไร แต่สิ่งที่ณิชชาได้รับกลับเป็นแค่เสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ กับแววตาจ้องเธอนิ่งก่อนจะบดจูบวนเวียนอยู่อย่างนั้น ไม่เบานัก แต่ก็ไม่ได้รุนแรงจนรับไม่ไหว

ร่างหนาขบดึงริมฝีปากล่างของอีกคนก่อนจะปล่อยแล้วมองตาคนช่างถามอีกหน

“ฉันแค่อยากช่วยคุณ” ร่างเล็กพูด รู้สึกว่าปากตัวเองบวมเจ่อ รู้แล้วว่า สิ่งที่อยู่ในใจของชลาสินธุ์ไม่ได้ทำให้เขาโกรธ แต่มันทำให้เขาเสียใจ และรู้สึกแย่

“ฉันไม่ต้องการความช่วยเหลือตรงนี้ แค่ให้มันออกไปจากชีวิตแล้วไม่ต้องกลับมาอีก นั่นก็ดีมากแล้ว”

“ฉันไม่อยากให้คุณเครียดน่ะ ฉันแค่รู้สึกว่า เขาไม่ใช่คนนิสัยไม่ดี”

“ยังไม่หยุด? นี่จะเอาให้ได้ใช่ไหม?” อีกคนถอนหายใจ

“ฉันเป็นห่วงคุณนะ ในโลกนี้คนรอบ ๆ ตัวเราจะมีกี่คนกัน ฉันไม่อยากให้คุณเสียโอกาส กันคนดี ๆ ออกไป”

ชลาสินธุ์ฟังแล้วรู้สึกตื้นตันในอก ร่างบาง ๆ นี่เป็นห่วงเขาเหรอ ทั้งที่เขาทำอะไรแย่ ๆ เอาไว้ตั้งมากมาย ปากหนาเริ่มแทะเล็มที่ปลายคางเรียวและซอกคอหวานอีกครั้ง

“ขอบใจนะ แต่เราเลิกพูดเรื่องนี้กันเถอะ แล้วให้ฉันได้รักเธอ

อีกครั้งดีกว่า”

“อื๊อ เดี๋ยวก่อนสิ” ร่างเล็กว่า ก่อนจะพยายามพลิกร่างตัวเองให้ลุกออกจากการเกาะกุมของชลาสินธุ์ แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผลเลย

ชลาสินธุ์ไม่ห้ามเสียงตระหนกนั้น แต่กลับขโมยจูบไปจนทั่วใบหน้าเล็ก ก่อนจะไปจูบเน้น ๆ ย้ำ ๆ ตรงที่นี่หนึ่ง

...หัวใจ...

ณิชชาก็รับมันไว้ด้วยหัวใจของตัวเองทั้งดวงเช่นกัน

“ฉันก็ไม่อยากให้เธอคิดมาก เรื่องของพี่ชินปล่อยให้เป็นเรื่องของฉันนะ” ชลาสินธุ์พูด หลังจากอ้อยอิ่งอยู่ที่อกอวบจนพอใจ แล้วส่งสายตาบางอย่างที่ณิชชาไม่กล้าเดาความหมาย

“เรื่องของเธอก็เหมือนกัน ทุกเรื่องที่เป็นเรื่องของเธอ ให้เป็นเรื่องของฉันคนเดียวได้หรือเปล่า”

ค่ำคืนที่เคยอยู่กับชลาสินธุ์นั้นดูเหมือนจะสั้นลงไปมากในทุก ๆ เช้าเลขาตัวน้อย ๆ จะถามตัวเองเสมอว่า ต่อเวลาความสุขอย่างนี้อีกสักนิด ได้หรือเปล่า

เช้านี้ก็เช่นกัน หญิงสาวตื่นขึ้นมาในอ้อมกอดของคนที่ทั้งเคยถูกเกลียด และทั้งเคยเกลียด แต่บัดนี้กลับไม่อยากออกจากอ้อมแขนแข็งแรงนี้เลย ใบหน้าที่ครึ้มไปด้วยร่องรอยของหนวดเคราสาก ยิ่งดูก็ยิ่งมีเสน่ห์

มุมปากที่อมยิ้มน้อย ๆ นั่นอีกยิ่งดูยิ่งมีความสุข

“จะจ้องให้สึกเลยไหม” คนที่หลับตาเปิดปากกระเซ้า เมื่ออีกคนมองหน้าตนเองแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

“อะไรกัน แค่มองก็จะสึกแล้วเหรอ สินค้านี้ไม่มีคุณภาพเอาซะเลย” ณิชชาเหน็บกลับ

“ให้พิสูจน์คุณภาพตอนนี้เลยมั้ยล่ะ” ว่าจบก็ขึ้นคร่อมร่างบางทันที ณิชชาหน้าแดงหยิกเข้าไปที่ต้นแขนแรงๆ

“คุณแกล้งฉันอีกแล้วนะ” ชลาสินธุ์หัวเราะเมื่อเห็นท่าทางกระเง้า กระงอดของคนใต้ร่าง

“แล้วให้แกล้งไหมล่ะ”

“ไม่ เช้าแล้ว แล้วฉันก็เหนื่อยแล้วด้วย”

“ปฏิเสธตลอดเลย” คนตัวใหญ่ว่า พร้อมจี้เอวจนร่างบางหัวเราะคิก เมื่อเห็นว่าณิชชาหายใจหอบแล้วก็กอดเข้าไว้ในอ้อมกอดหลวม ๆ

“ไม่ให้แกล้งก็ยอมซะดีๆ”

“แต่ถ้ายอมตอนนี้ฉันไม่ไหวแล้วจริงๆ ไว้ยอมตอนหลังได้ไหม”

ชลาสินธุ์หัวเราะหึ เขาไม่ตอบแค่อุ้มร่างบางเข้าไปในห้องน้ำ ทำความสะอาดร่างกายให้อย่างพิถีพิถันแล้วออกไปทำงานโดยทุก ๆ กิจกรรมที่ทำนั้น...ไม่ลืมที่จะจับมือนิ่มไว้ในอุ้งมือตัวเองอย่างทะนุถนอม

‘พี่อัคคะ ณิชมีความสุขมากจริง ๆ ค่ะ ตอนนี้เขาไม่ต่างจากพี่อัคเลย ทั้งใจดี ทั้งดูแลณิชสารพัด ณิชอยากให้พี่อัคมาเห็น พี่อัคยังห่วงณิชอยู่หรือเปล่า ถ้าเห็นตอนนี้ก็น่าจะเลิกเป็นห่วงได้แล้ว พี่อัคคะ เราห่างกันหลายปีแล้วนะ พี่อัคยังคิดถึง ยังห่วง ยังรักณิชสักนิดหรือเปล่า’

“คิดอะไรอยู่” มือหนาวางแปะที่หัวไหล่เล็กพร้อมกับตั้งคำถาม 

ณิชชาเพิ่งคิดได้ว่าออกมาอยู่ที่ระเบียงของบริษัทบนชั้นที่ตัวเองทำงานนานเกินไปแล้ว

“คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยน่ะ คุณสูบบุหรี่อีกแล้วนะ”  น้ำเสียงเล็กตำหนิ เปลี่ยนเรื่องไม่เปิดโอกาสให้คนตัวโตได้ซักถามมากนัก เพราะกลัวตัวเองจะหลุดว่ากำลังคิดถึงอัครชัยอยู่อีกแล้ว อีกคนมองมือตัวเองช้า ๆ ก่อนจะพ่นควันขาว ๆ ออกมาจนหมดแล้วขยี้บุหรี่ในมือทิ้งทั้งที่ยังเหลือกว่าครึ่ง

“พอใจหรือยังครับ คุณเลขา”

“พอใจแล้วค่ะ คุณเจ้านาย” เสียงเล็กตอบกลับพร้อมหัวเราะคิก พยายามไม่คิดถึงคนที่อยู่ห่างไกลออกไป แล้วจดจ่อกับคนที่ยิ้มกว้างตรงหน้านี่ “แล้วนี่ออกมาทำไม จะให้ฉันทำอะไรหรือเปล่า”

“เปล่าหรอก ออกมาข้างนอกแล้วไม่เห็นน่ะ เลยออกมาดู แล้ว

ตกลงมาทำอะไรตรงนี้ แดดร้อนแล้วนะ ทำหน้าเหมือนคิดอะไรเยอะแยะ”

“ไม่ได้คิดอะไรเลย แค่ออกมาเอาอากาศข้างนอกบ้าง ข้างในนั้นอยู่นาน ๆ ก็หนาว”

“งั้นต่อไป ถ้าหนาวก็เข้าไปในห้องฉันนะ ฉันจะได้กอดให้หายหนาว” พูดจบชายหนุ่มก็จับเอาร่างเล็กข้างตัวให้มาอยู่ในอ้อมกอด

“เดี๋ยวสิ ตอนนี้ฉันไม่ได้หนาวสักหน่อย”

“อืม ไม่หนาวก็ไม่หนาว” พูดแบบนั้นแต่กลับกระชับกอดให้แน่นมากขึ้นไปอีก

“ไม่หนาวก็ปล่อยสิ”

“อยากกอดน่ะ” คำบอกตรง ๆ ทำเอาณิชชาถึงกับอึ้งไป “อยากทำอย่างอื่นด้วย” เสียงกระซิบข้างหูนิ่มก่อนจะขบเม้มใบหูเล็กเบา ๆ

ใช่สิ ก่อนหน้านี้ก็ถูกทำมิดีมิร้ายที่ห้องทำงานของเขาอยู่บ่อยๆ

...แต่นี่มันระเบียงนะ เลือกสถานที่บ้างเถอะ!!!...

“หื่นนะ คุณน่ะ”

“แล้วที่ผ่านมา ฉันดูเป็นคนไม่มักมากในกามเลยหรือไง” ยอมรับเอาง่าย ๆ ด้วยสายตายียวน

“คุณนี่มัน...จริง ๆ เลย” เสียงเล็กไม่รู้จะหาคำไหนมาพูดดีกับความหื่นไม่รู้จักทั้งเวลาและสถานที่แบบนี้

“หื่นเพราะหลงเธอไง แบบนี้หื่นได้หรือเปล่าล่ะ” พูดจบยังไม่ทันได้ฟังคำตอบ ปากหนาก็ประทับแน่นที่เรียวปากบางอย่างอ่อนหวาน ทว่าเรียกร้อง จนร่างบางในอ้อมกอดอ่อนระทวยอีกหน

รอยจูบยั่วเย้านั้น แทบจะทำให้ณิชชาหลับสนิท เรี่ยวแรงมันหายไปหมดอีกแล้วแต่เสียงฝีเท้าเบา ๆ ด้านในกลับปลุกให้ณิชชาตื่นขึ้น

“อื้อ พอแล้ว วันนี้คุณมีแขก ฉันแจ้งคุณไปแล้วเมื่อเช้า”

“ตีมันให้ตายซะดีมั้ย ไอ้แขกคนนี้ ขัดจังหวะซะจริง” เสียงบ่นพึมพำเอ่ยขึ้นก่อนจะปล่อยคนในอ้อมแขนให้เป็นอิสระ “แต่คราวหน้า เรามาทำกันตรงนี้ก็ดีนะ เปิดโล่งดี”

“คุณมันบ้า” ชลาสินธุ์หัวเราะหึ ยกมือบางขึ้นมาประทับจูบลงไปเบา ๆ พลางจ้องตาคนตัวเล็กหมายจะบอกความในใจทั้งหมด

ณิชชาสบสายตาเฉี่ยวนั้นเพียงครู่เดียวก็ต้องหลบด้วยความ

เขินอาย

“เรากลับไปข้างในกันเถอะค่ะ”

“อืม” ชลาสินธุ์กดหอมแก้มฟอดใหญ่ก่อนจะยอมปล่อยคนตัวเล็ก แต่ก็ไม่วายจับมือเอาไว้อีก “คิดเอาไว้ด้วยนะว่าคืนนี้จะไปตรงไหนดี”

“คุณ! ฉันไม่ทำอะไรที่ไหนทั้งนั้นแหละ ฉันจะนอน” ดวงตาคนตัวโตกว่า หรี่ลงนิด แต่ว่าเป็นประกายระริก แทนคำตอบทั้งหมด คำตอบที่ว่า ณิชชาคงจะขัดใจเขาไม่ได้เหมือนทุก ๆ คืน