ตอนที่ 30 แบบนี้มีความสุขมั้ย

ชลาสินธุ์พาณิชชามาถึงที่คอนโดของตนตั้งแต่ยังไม่ได้เวลาเลิกงาน ร่างเล็กออกจะงงและหัวเสียนิดหน่อย เพราะมีงานที่ต้องเคลียร์อยู่มาก แต่จะทำยังไงล่ะ

...เจ้านายบอกให้มาก็ต้องมาใช่มั้ย...

“ทำไมต้องไปวุ่นวายกับไอ้ตาหยีนั่นจนเกินไปด้วย” เสียงต่ำเข้มเอ่ยถามทันทีที่มาถึงร่างเล็กมองคนถามอย่างงงงวย

“ฉันก็ทำตามปกตินะ”

 “ไม่ปกติ!”

เอ่อ..แต่ว่า...” ณิชชายังงงไม่เลิก..ไม่ปกติยังไงนะ?

“ไม่มีใครเขาอยากให้คนของตัว ไปทำสายตาแบบนั้นให้ผู้ชาย

คนอื่นหรอกนะ” ร่างหนาเสียงแข็ง รั้งเอวคอดเข้าไปประชิดตัว โอบรัดแน่น

“...”

“คิดถึง” เขากระซิบข้างหู และร่างบางก็ยังได้รับสัมผัสนุ่มที่

ริมฝีปากอีกด้วย แรงดิ้นรนที่จะออกจากวงแขนรัด ๆ นั้นจึงสงบลง

 “อะไรกัน เราก็อยู่ด้วยกันทั้งวัน”

“แต่ก็ไม่ได้อยู่กันแบบนี้นี่” ชลาสินธุ์พูด ก่อนจะกระชับรอบคนตัวเล็กให้แน่นขึ้น ย้ำว่า ‘แบบนี้’ คือแบบไหน ณิชชาก้มหน้างุดเพราะมี

ริมฝีปากของใครบางคนจ้องจะฉกริมฝีปากเธออย่างเอาแต่ใจ

“อื้อ พอแล้ว”  ณิชชาขัดจังหวะ กลั้นใจยกมือดันแผ่นอกของ

ชายหนุ่มไว้

“ขัดใจทำไม เธอเป็นเลขานะ ก็ต้องเอาใจเจ้านายสิ” ร่างหนาพูดเสียงห้วน “นี่ยังไม่ได้ลงโทษที่ไปวุ่นวายกับไอ้ตาหยีนั่นอีก” 

ณิชชาฟังแล้วอึ้งปนงง นี่จะยัดเยียดให้เธอผิดให้ได้จริง ๆ ใช่ไหม

“แล้วคุณจะลงโทษฉันยังไงล่ะ มัดมือมัดขา ให้อยู่แต่ในห้องนี้เลยดีมั้ย” ณิชชาประชด แต่แล้วก็ต้องเหวอ

 “ก็ดีนะ”

 “เฮ้ย!!!!”

รู้ตัวอีกที ณิชชาก็ไม่มีเสื้อผ้าติดตัวสักชิ้น แถมยังโดนมัดมือติดขาแยกแต่ละข้างด้วยเนกไทราคาสูงลิ่วอีกด้วย ร่างบางคว่ำหน้ากลิ้งเป็นก้อนกลม ๆ ไปมาบนเตียงนุ่มและด้วยท่านี้เอง ทำให้ชลาสินธุ์มองเห็นช่องทางอ่อนนุ่มที่ไม่มีอะไรสักนิดมาปิดบัง ลิ้นหนาเลียริมฝีปากตัวเองอย่าง

หิวกระหาย และตรงหน้านั้นคืออาหารเลิศรสซะด้วยสิ

“คุณจะทำอะไร ไม่เอานะ” ณิชชาร้องลั่น

...นี่จะโดนอะไรบ้างเนี่ย ไม่นะ!!

ความเย็นเยียบของเครื่องปรับอากาศที่เปิดอยู่ในห้องนั้น สัมผัสทุกส่วนในร่างกายของณิชชา ทำให้เธอเสียวหวาบไปทั้งร่าง แล้วใบหน้าหวานก็แดงซ่านเมื่อเห็นสายตาของชลาสินธุ์ที่มองมายังร่างของตนเอง 

มือหนาจับร่างเธอให้พลิกใบหน้าลงกับหมอนนุ่ม  ทำให้สะโพกลอยเด่นและหญิงสาวก็เอามันลงเองไม่ได้ เพราะมือที่ถูกมัดกับขาทำให้ขาของเธองออยู่ด้วยท่าทางแบบนั้น มือหนากำลังปลุกให้น้องชายตัวเองลุก...ลุกขึ้นมาทำหน้าที่บางอย่าง

ณิชชาอยากร้องไห้...แม่จ๋า...ช่วยด้วย.. 

ส่วนแข็งขืนของชลาสินธุ์ถูกเจ้าของนำมาลูบไล้ ไปกับบั้นท้าย

งอนงาม ตรงบริเวณช่องทางสีหวาน 

ณิชชากัดริมฝีปากตัวเองแน่น กลัวว่าจะปล่อยเสียงประหลาดออกมา ร่างบางอดคิดในใจไม่ได้ว่า ถ้าจะมัดมือ มัดเท้าขนาดนี้ ก็น่าจะมัดปากให้ด้วย จะได้ไม่ต้องอดทนอดกลั้นมากขนาดนี้ ความรู้สึกวาบหวามนั้นทำให้กลางกายรู้สึกโปร่งโล่งและต้องการการเติมเต็มบางอย่าง และมันเกร็งแน่นขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

ลมหายใจร้อนผ่าวราดรดต้นคอของณิชชา เมื่อร่างหนาทาบแผ่นอกใหญ่ของตนเข้ากับแผ่นหลังบาง มือข้างหนึ่งละจากการโลมไล้ผิวกายขาวลงไปปรนเปรอปุ่มพิศวาสตรงหน้าช่องทางพิเศษ เสียงครางหวีดเบา ๆเพราะสติที่ใช้บังคับร่างกายตนเองแทบไม่เหลือ สะโพกเล็กกลมกลึงกระตุกนิด ๆ ความร้อนมาเสียดสีตรงซอกขานุ่มนวล หวานล้ำ แต่ก็เสียวซ่านจนแทบขาดใจ อุปกรณ์ส่วนตัวร้อน ๆ ถูกส่งเข้ามาในโพรงนิ่ม เสียงจากการเสียดสีดังขึ้นอย่างน่าอายสลับกับเสียงครางต่ำที่ดังอยู่ที่ริมใบหู ยังไม่ทันที่ภารกิจจะเสร็จสิ้น ชลาสินธุ์ก็ละมันเสีย กลับไปดึงใบหน้าหวานให้หันมารับจูบร้อนของตน ปลายลิ้นช่ำชองถูกส่งเข้ามาไล่ต้อนลิ้นเล็กจนอีกคนแทบสำลัก สมองของณิชชาขาวโพลน นิ่งอึ้ง ทั้งที่กลางกายยังค้างเติ่งอยู่อย่างนั้น

“อ๊ะ...” ณิชชาสะดุ้งเมื่อสะโพกถูกยกขึ้นสูง เพื่อที่อีกฝ่ายจะสอดกายเข้ามาได้ลึกมากขึ้น เร่งความเร็วได้ถนัดมากขึ้น หญิงสาวรับรู้ถึงความลึกและร้อนนั้น เสียวซ่านแทบตาย แต่ก็ตอบรับทุกสัมผัส รับรู้ถึงความยาวของสิ่งแปลกปลอมนั้นอย่างสุขสม แต่ก็ยังไม่ถึงที่สุด

มือหนารั้งสะโพกให้ตั้งรับปฏิบัติการของเขา เสียงหอบหายใจ

หนัก ๆ ดังจนอีกคนได้ยิน เขายิ่งเร่งสะโพกตัวเองให้เร็วมากขึ้นไปอีก

“อ๊ะ อ๊า...เบาก่อน แรง ฮึก เร็วไป ฉันไม่ไหว”

ณิชชาส่งเสียงออกมาตะกุกตะกัก แต่คนฟังแทบไม่ได้ยินแล้ว เขากำลังเมามันกับคลื่นพิศวาส ความรักที่คลั่งไคล้อยู่เต็มสะโพกด้านหน้านั้นรอให้เขาได้ปลดปล่อยอยู่แล้ว น้ำตาของณิชชาหยดลงหมอน เพราะร่างกายมันร้อนผ่าว ส่วนรักก็ถูกครอบครองอย่างหนักหน่วง จนจะรับไม่ไหว รับรู้ถึงแรงกระแทกครั้งแล้วครั้งเล่า ถี่ขึ้น กระชั้นขึ้น กระทั่งร่างกายแข็งแรงนั้นดำดิ่งสู่จุดที่ลึกที่สุด เผยให้เห็นความงามของกามกิจอีกครั้ง

หนักหน่วง ทว่าหอมหวานและนุ่มนวล อย่างไม่เคยสัมผัสมาก่อน

ร่างหนาปล่อยให้ร่างของคนตัวบางแนบลงไปกับเตียง

“รู้สึกดีหรือเปล่า หืม?”

ณิชชาไม่ตอบ เขายังตั้งสติกับความสุขที่ได้รับไม่อยู่

“ตอบสิ” เมื่ออีกคนไม่ตอบก็เร่งเร้า มือเฝ้าลูบคลำและโอบกอดร่างเล็กเอาไว้

“แก้มัดให้ฉันได้ไหม”

“ทำไมล่ะ ตอบคำถามฉันมันยากเกินไปเหรอ”

“คือ ฉัน...ฉันแค่อยากจะกอดคุณบ้าง” ร่างบางพูดแล้วก็ก้มหน้างุดด้วยความอาย แต่สีเรื่อ ๆ บนหน้านั้นมันกินวงกว้างมาถึงใบหู โชว์ให้

อีกคนได้เห็นอยู่ดี ชลาสินธุ์ยิ้มกว้าง แน่ละอีกคนไม่เห็นเพราะมัวแต่เอาหน้าซุกหมอน   

เขาค่อย ๆ แกะเนกไทที่ขาทั้งสองข้างออก ตั้งแต่มือจนถึงข้อศอกทั้งสองข้างมีรอยถูกมัดโชว์อยู่เป็นจ้ำ ๆ มือหนาลูบไล้มันอย่างแผ่วเบา

“คุณชอบทำตัวฉันเป็นรอย”

“ฉันชอบที่ตัวเธอเป็นรอย...เพราะฉัน”

“บ้า” ทำไมวันนี้อีตานี่ขยันสร้างเรื่องให้มันน่าอายบ่อย ๆ แบบนี้นะ

“หึ” ชลาสินธุ์หัวเราะ ก่อนจะเอามือเล็กทั้งสองข้างมาโอบรอบคอตัวเองขณะที่ร่างหนา ๆ หนัก ๆ ของตัวเองคร่อมอยู่บนร่างบางที่เรี่ยวแรงอ่อนละโหย

“ตกลงรู้สึกดีมั้ย” อีกคนถาม ยังไม่ทันฟังคำตอบก็กดหอมแรง ๆ ที่แก้มนิ่มจนตอนนี้มีร่องรอยของหนวดอยู่เต็มไปหมด

“อืม”

“อืมอะไร พูดเพราะ ๆ สิ เธอพูดกับทุกคนเพราะหมดยกเว้นฉันนะ เร็ว พูดเพราะ ๆ ตกลงรู้สึกดีมั้ย”

“ค่ะ” หญิงสาวตอบไปคำเดียว เพราะไม่อยากสาธยายว่า ทำไมเธอถึงได้ไม่พูดกับเขาดี ๆ เหมือนพูดกับคนอื่น

“ค่ะ? ค่ะนี่แปลว่า?”

...ทำไมผู้บริหารถึงได้ยียวนกวนประสาทได้ขนาดนี้นะ...ณิชชานึกถามตัวเอง

“ก็รู้สึกดีค่ะ”

“อืม แล้วมีความสุขมั้ย”

“คะ?” หญิงสาวมองหน้าอีกฝ่ายทำสีหน้างง ๆ

“ทำหน้างงทำไม คำถามง่าย ๆ แค่นี้เอง” ใบหน้าหวานถูกรั้งให้ขึ้นมารับจูบร้อน ลิ้นร้อนทำท่าจะแทรกผ่านเข้ามาอีก

 “อื๊อ เดี๋ยวค่ะ” ณิชชาหอบหายใจ ก็มีคนตัวหนักทาบทับอยู่

แบบนี้ แถมยังจ้องจะขโมยลมหายใจของเขาไปด้วยการจูบซ้ำแล้วซ้ำเล่าอีก ร่างเล็กจึงทำท่าจะขาดอากาศหายใจซะอยู่เรื่อย

“ว่าไง มีความสุขมั้ย”

“ทำไมคุณถามแบบนี้ล่ะคะ”

“เพราะฉันมีความสุข”

“กับฉัน?”

“กับตายาว คนขับรถล่ะมั้ง”

“คุณนี่”

“ตกลงตอบได้หรือยัง หรือต้องให้ปล้ำ ต้องให้มัดอีกรอบกัน”

“ค่ะ...มีความสุข ฉันไม่ค่อยชอบที่คุณชอบทำร้ายฉันน่ะ แล้วเมื่อกี้คุณก็ดูนุ่มนวลดี ถ้าถ้าไม่นับที่คุณจับฉันมัดน่ะนะ”

“หึ นั่นเธอร้องขอเองต่างหาก ทีแรกฉันก็กะจะทำไปตามปกติที่โลกเขาทำกัน”

“ฉัน?”

“อือ”

ณิชชานิ่งคิด ...บ้าเอ๊ย เป็นเราเองจริง ๆ นี่หว่า...

“ต่อไปเธอขออะไร ฉันจะตามใจเธอมากขึ้นก็แล้วกัน”

“คะ?”

“ไม่มีอะไรหรอก ก็ตามนี้แล้วกันนะ ส่วนเธอก็ยังต้องตามใจฉันเหมือนเดิม” ชลาสินธุ์พูดเหมือนไม่ใส่ใจ “นอนต่ออีกหน่อยเถอะ เดี๋ยว

ค่ำ ๆ ตื่นมาค่อยไปหาข้าวกินกัน”  ชลาสินธุ์บอก ก่อนจะเลื่อนตัวเองจากบนร่างกายของ ณิชชาลงมานอนบนที่นอนพร้อมกับโอบร่างเล็กไว้ใน

อ้อมกอดแน่น ๆ แล้วเข้าสู่นิทราอย่างง่ายดาย

         

ณิชชาตื่นขึ้นมาในความมืดสลัว มีเพียงแสงไฟจากห้องแต่งตัวระหว่างทางไปห้องน้ำเท่านั้นที่เปิดทิ้งเอาไว้ ส่วนคนข้าง ๆ ก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย ตากลมมองไปทั่วห้องหวังจะเห็นอะไรบางอย่างที่บอกเขาได้ว่าตอนนี้มันกี่โมงแล้ว สองแขนยันกายลุกขึ้นนั่งช้า ๆ  ความปวดเมื่อยทั้งหลายก็รุมเร้า และเพียงขยับตัวความปวดร้าวที่เอว สะโพกและขาแขนที่ถูกจับมัดรวมกัน ก็เล่นงานเขาจนอยากร้องโอดโอยดัง ๆ น้ำตาซึมออกมาที่หางตา รสชาติหวานล้ำที่มาพร้อมลีลารักนั้นไม่น่าจดจำเท่าถ้อยคำต่าง ๆ ที่ร่างหนาของคอยถามเธอ

...รู้สึกดีไหม? มีความสุขไหม?...

มีความสุขสิ มีความสุขที่สุด แต่ว่ามันเรื่องจริงใช่ไหม โอ๊ยนี่ถ้าไม่บ้าไปท้าทายเขาให้จับตัวเองมัดก็คงไม่เจ็บขนาดนี้หรอก ฮึ่ย!

คิดได้ดังนั้นก็พยายามที่จะเอาชนะความเจ็บปวดด้วยการลุกขึ้นยืนใหม่ แต่ก็ไม่วายทรุดลงไปบนเตียงอีกรอบ

“ตื่นแล้วเหรอ”

“คุณไปไหนมา”

“ไปทำงานด้านนอกน่ะ เห็นเธอหลับสนิทเลยไม่อยากเปิดไฟ แต่นี่อยากมาชวนไปกินข้าวแล้ว ลุกไหวมั้ย”

“ปวดตัวนิดหน่อย” ณิชชาบอกไปตามตรง

“อะไรกัน ฉันว่าฉันเบาไม้เบามือลงไปเยอะแล้วนะ” ชายหนุ่มหัวเราะก่อนจะมานั่งข้าง ๆ ร่างเล็กแล้วโอบกอดเอาไว้อย่างปลอบโยน

 “ฉันขอโทษ เจ็บมากมั้ย”

“นิดหน่อยเองค่ะ คุณล่ะ?”

“หืม?”

“คุณเจ็บมากไหม?” ณิชชาลองถาม เธอเคยถามคำถามแบบนี้มาครั้งหนึ่งแล้ว เมื่อตอนที่เพิ่งได้ฟังความจริงบางอย่างจากธารากานต์ แต่ตอนนั้นชลาสินธุ์ไม่ตอบ เอาแต่คอยปลอบใจเธออยู่อย่างนั้น ทั้งที่คิด ๆ ดูแล้ว คนที่ควรได้รับการปลอบใจน่าจะเป็นตัวเขาเองซะมากกว่า

และตั้งแต่วันที่เธอรู้ความจริงในวันนั้น ชลาสินธุ์ที่แม้จะใจดีกับเธอ  หยอกล้อกับเธอบ่อยมากขึ้น ยิ้มให้บ่อยมากขึ้นก็ไม่เคยเล่าเรื่องราวใด ๆเกี่ยวกับชินวุฒิให้ฟังเลย ไม่ว่าจะถามอย่างไร แววตาที่มองมาของเขาเจ็บแค้นแต่ก็เจือปนไปด้วยความเศร้าโศก

“ถ้าไม่มีอะไรมาสะกิดก็ไม่เท่าไรนะ แต่เธอคิดดูสิ อยู่ ๆ เลขาของฉันก็คิดจะหนีตามไอ้บ้านั่นไปซะอย่างนั้น เป็นเธอ เธอไม่โกรธเหรอ”

ชลาสินธุ์แกล้งรัดร่างบางแน่น ๆ จนรู้สึกเจ็บ

“อื้อ...เจ็บค่ะ...ปล่อยก่อน”

“เจ็บค่ะ ปล่อย เจ็บ เธอพูดเป็นแค่นี้หรือไง กับไอ้นั่นเคยพูด

แบบนี้หรือเปล่า” ชลาสินธุ์แสร้งโวยวาย

“ก็ตอนนั้นฉันไม่รู้นี่ว่าเรื่องราวมันเป็นยังไง แล้วเขาก็ดีกับฉัน ฉันเลย...”

“แล้วตอนนี้ล่ะ รู้แล้ว ยังจะไปจากฉันอีกหรือเปล่า” เสียงนุ่มเอ่ยถาม ณิชชารู้สึกถึงคางสากที่วางลงบนหัวของเธอเบา ๆ

“ฉันรู้แล้ว”

“หืม? รู้ว่าอะไร นี่เธอกำลังตอบไม่ตรงคำถามอยู่ใช่ไหม”

“ก็รู้แล้วว่าเรื่องราวมันเป็นยังไงไงคะ”

“แล้ว? แล้วเรื่องที่ถามว่าจะไปจากฉันอีกหรือเปล่าล่ะ”

“ก็ถ้าคุณมีเลขาคนใหม่ที่ดีกว่าฉันล่ะ”

“ตอนนี้ยังไม่มีและท่าทางจะหายากด้วยที่บริการดี ๆ แบบนี้”

“นี่!!!” ซูเปอร์เลขางอนใส่

...นี่เขากำลังพูดเรื่องลามกใช่ไหม...

“ไม่เอาน่า นี่ฉันกำลังชมเธออยู่นะ”

“ฉันว่าเรื่องราวของคุณมันยังมีบางอย่างขาดหายไป” หญิงสาวทำสีหน้าครุ่นคิด

“อะไรนะ?”

“เรื่องราวของคุณกับคุณชินน่ะสิ”

“พอเหอะ เลิกคุยเรื่องนี้ ไม่งั้นฉันจะโกรธจริง ๆ แล้วเธอก็จะไม่ต้องลงจากเตียง จะเอาแบบนั้นใช่ไหม” คนร้ายกาจ ก็ยังร้ายกาจอยู่วันยังค่ำ

ณิชชาเห็นว่าควรจะสงบปากสงบคำไว้หน่อยจะดีกว่า

...นี่ยังไม่หายเจ็บเลยนะ...

“ลุกไหวไหม” เหมือนจะถามไปอย่างนั้น เพราะร่างหนาไม่ได้รอคำตอบ กลับอุ้มหญิงสาวด้วยแขนทั้งสองข้างแล้วพาไปที่ห้องน้ำทันที

“จัดการตัวเองซะ เสร็จแล้วก็เรียกแล้วกัน ฉันจะรอด้านนอก เอ๊ะ หรือว่า...”

“คะ?”

“หรือว่า...ให้ฉันอาบน้ำให้ดี”

“ไปเลย ฉันอาบเองได้ คุณออกไปได้แล้ว”