บทที่ 40 พี่กลับมาแล้ว

บทที่ 40 พี่กลับมาแล้ว

วันนี้ณิชชาหาทางแวบออกมาจากบ้านได้ราวบ่ายโมงนิดๆ หลังจากที่เร่งทำขนมคุกกี้จนเสร็จ เธอต้องมาทำความสะอาดคอนโดของตัวเอง เพราะตั้งใจจะเก็บที่นี่เอาไว้ต้อนรับแม่เวลาแม่อยากจะมาทำอะไรที่กรุงเทพฯ  

แต่ทั้งที่ตั้งใจว่าจะใช้เวลาครู่เดียว เพราะนัดกับป้าแม่บ้านไว้ว่าจะกลับไปทำอาหารเย็นรอชลาสินธุ์ด้วยกัน แต่เมื่อจัดห้องเสร็จ หญิงสาวกลับรู้สึกเพลียจนต้องล้มตัวลงไปนอนบนที่นอนนุ่ม ก่อนจะหลับไปอย่างเหนื่อยอ่อน ซึ่งน่าจะเป็นเพราะเจ้านายแสนหื่นไม่ปล่อยให้เธอได้นอนหลับเต็มตื่นมาหลายคืน

...ก็กิจกรรมที่ทำให้ไม่ได้นอนนั้นก็ทำให้เสียพลังงานไม่ใช่น้อย...  

ณิชชารู้สึกตัวเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูเบา ๆ ร่างเล็กลืมตาขึ้นมาพบว่า แสงจากด้านนอกที่เคยส่งลอดผ้าม่านที่ขึงปิดหน้าต่างเข้าไว้นั้นอ่อนลงไปมาก

...คงจะใกล้ค่ำแล้ว แต่ใครกันมาเคาะประตู...

เมื่อเหลือบมองไปที่นาฬิกาที่ติดผนังอยู่ สงสัยจะเป็นชลาสินธุ์

ณิชชายิ้มกับตัวเองก่อนจะรีบลุกไปเปิดประตู

“พี่กลับมาแล้ว”

ณิชชารู้สึกเหมือนตัวเองหยุดหายใจไปชั่วขณะ คล้าย ๆ ถูกช็อต

จนร่างกายไร้เรี่ยวแรง สติสัมปชัญญะก็พลอยหายไปด้วย

“พี่...อัค...” หญิงสาวหาเสียงตัวเองไม่เจอ เพราะเธอไม่เหลือเรี่ยวแรงพอที่จะเปล่งเสียงอีกแล้ว คนตรงหน้า คนที่รอคอยมากว่าสองปี มายืนอยู่ตรงนี้แล้ว ตอนนี้แม้ว่าณิชชาจะยืนนิ่งอึ้ง แต่น้ำตาของความคิดถึงทำงานเต็มที่

“คิดถึงจังครับ” อัครชัยพูดพร้อมกับส่งรอยยิ้มที่ไม่ว่าจะผ่านไปนานเท่าไร ณิชชาก็จำได้เสมอ

หญิงสาวร้องไห้อย่างหนัก คำว่า คิดถึง เมื่อครู่ มันวิ่งชนใจเธอจนจุกไปหมด มันรู้สึกดีกว่าการอ่านข้อความในไลน์เป็นไหน ๆ ร่างสูงที่ผอมลงแต่ขาวขึ้นมากกว่าตอนที่พบเจอกันครั้งสุดท้ายโอบกอดณิชชาอย่างรักใคร่

“ร้องไห้ทำไมครับ เด็กดี ไม่คิดถึงพี่หรือไง” เสียงอบอุ่นพูดขึ้น ยิ่งทำให้ร่างเล็กกอดเขาแน่นขึ้นไปอีก

“คิด...คิดถึง คิดถึงสิคะ คิดถึง คิด  ถึง ฮึก มาก” ณิชชาสะอึกสะอื้น ร่างเล็กสั่นสะท้านอยู่ในอ้อมกอดของคนตัวใหญ่กว่า

อัครชัยโอบกอดคนตัวเล็กเอาไว้ แล้วดันร่างนั้นเบา ๆ ให้เดินถอยหลังเข้าไปในห้อง  เพราะตอนนี้เขาทั้งคู่กำลังกอดกันร้องไห้อยู่ที่หน้าประตู    ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งที่ปลายเตียงนอน สองคนยังคงกระชับอ้อมแขนกันและกัน ให้แน่นหนามากขึ้น สมกับที่ไม่ได้เจอกันนานปี

อัครชัยเป็นฝ่ายคลายอ้อมกอดลงก่อน แต่ยังไม่ได้ปล่อยให้ร่างเล็กออกจากวงแขน เขาใช้มือลูบคลำไหล่และแผ่นหลังบาง แล้วยิ้มอย่างสุขใจ เป็นความสุขใจที่สุดในช่วงเวลาสองปีที่ผ่านมา

“มาหาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ไปไหนมาครับ ไลน์ก็ไม่เห็นตอบ”

“เอ่อ คือ ช่วงนี้ณิชไม่ค่อยอยู่บ้านค่ะ  พี่อัคทำไมผอมลงนักล่ะคะ ทำไมไม่ดูแลตัวเองดี ๆ” ณิชชาตอบอึกอักก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง

“ก็อยู่คนเดียว ใครจะมาดูแลพี่ล่ะ นี่พี่ก็กลับมาให้ณิชดูแลแล้วไง” ได้ยินแบบนั้น ณิชชาก็กระชับอ้อมกอดตัวเองแน่น ร้องไห้สะอึกสะอื้นอีกหน “ณิชจะดูแลพี่ได้ไหม”

ณิชชาไม่ได้ตอบคำถาม ความรู้สึกหลากหลายกำลังตีกันจนวุ่น ความรู้สึกดีใจที่ในที่สุดดาวพ่อทูนหัวก็กลับมาปรากฏตรงหน้าอีกครั้ง คนที่เธอรัก และรักเธอมากกว่าใคร คนที่เป็นเสมือนอีกครึ่งหนึ่งของชีวิต เป็นเหมือนเข็มทิศนำทาง ตอนนี้กลับมาอยู่ตรงหน้าแล้ว

แต่ตัวเธอกลับแปดเปื้อนจนไม่แน่ใจว่า ยังสามารถยืนเคียงข้างพ่อทูนหัวของตนได้หรือไม่

“ถ้าร้องไห้หนักขนาดนี้ พี่ต้องเป็นคนดูแลณิชเหมือนเดิมละมั้ง” อัครชัยกระเซ้า

“พี่อัคอะ” ณิชชางอนนิด ๆ แถมยังตีมือเข้าไปที่หน้าอกหนานั่นอีก แต่อัครชัยรับเอาไว้ทัน ทั้งยังหัวเราะกับอาการที่ดูยังไงก็เหมือนเด็กไม่โตสักทีของคนรักด้วยก่อนจะกระชับแขนให้แน่นขึ้นอีกนิด

“พี่กลับมาแล้ว และพี่จะไม่ไปไหนอีกแล้ว ขอโทษที่ปล่อยให้ต้องอยู่คนเดียวตั้งนาน”

“ค่ะ”

ณิชชาซบลงบนอกแกร่ง ใจก็อดคิดไปถึงอีกคนไม่ได้

พวกเขาอยู่ในท่านั้นนานทีเดียว ความรักความห่วงหาทำให้ไม่อยากจะแยกจากกันแม้อีกสักวินาที ก่อนที่ท้องของอัครชัยจะประท้วงออกมา

“ทำไมหิวแล้วไม่บอกล่ะคะ” ณิชชาถามพร้อมหัวเราะขำ เมื่อ

ได้ยินเสียงท้องร้องอย่างชัดเจน

“ก็หิว แต่ตอนที่เจอหน้าณิช มันคิดถึงมากกว่านี่ อยากกอดณิช

มากกว่าอยากกินข้าว” อีกคนส่งเสียงอ้อน

“โธ่เอ๊ย กอดณิชน่ะไม่ได้ทำให้อิ่มได้หรอกนะคะ”

“งั้นไปหาซื้อของสดกัน เดี๋ยววันนี้พี่ทำให้กิน”

“วันนี้พี่อัคจะค้างที่นี่เหรอฮะ”  ณิชชาถาม ใจก็คิดว่าจะบอก

ชลาสินธุ์ว่าอย่างไร หากอัครชัยค้างที่นี่จริงเพราะเธอคงต้องอยู่ที่นี่ด้วย

“ไม่ได้น่ะสิ พี่จะทำกับข้าวให้คนแถวนี้กินก่อน แล้วก็ต้องกลับบ้าน พี่มีเรื่องจะต้องคุยกับแม่สักหน่อย” แววตาของเขากร้าวขึ้นนิดเมื่อจบประโยคหลัง ขณะที่อีกคนลอบถอนหายใจอย่างโล่งอก

“คุณหนูใหญ่โทร.มานะคะว่า วันนี้จะกลับดึกหน่อย เห็นว่าโทร.หาคุณณิชแล้วแต่ไม่ได้รับสาย” คุณนมสูงวัยบอกกับณิชชาที่เพิ่งเดินเข้ามาบ้านมา ณิชชาบอกไม่ถูกว่ารู้สึกอย่างไรกับคำบอกเล่าที่เพิ่งได้ยินมาเมื่อครู่ โล่งอกที่ยังไม่ต้องบอกความจริงที่ต้องกลับดึก อีกนัยหนึ่งก็มีความรู้สึกผิดปะปนอยู่มากทีเดียว รู้สึกหม่น ๆ หน่อยเพราะบรรยากาศรอบตัวมันหงอยเหงาขึ้นมาทันทีที่ได้ยินคำพูดนั้น คิดว่าเมื่อกลับมาแล้วจะได้เจอหน้ากัน

ซะอีก

ณิชชาตัดสินใจคลายความเครียดของตัวเองด้วยการอาบน้ำ

หญิงสาวใช้เวลาอยู่กับมันนานมากทีเดียว จนกระทั่งถูกปลุกนั่นแหละ จึงได้รู้ว่า ตัวเองเผลอหลับอยู่ในอ่างอาบน้ำ

“เพลียอะไรนักหนา” เสียงทุ้มต่ำถาม 

ณิชชาสะลึมสะลือ ลืมตาขึ้นมาแล้วรู้สึกใจสั่นแปลก ๆ  เพราะเมื่อตื่นเต็มที่แล้ว ก็เห็นว่าท่าทีของชลาสินธุ์นั้นดูแปลกไป

“นิดหน่อย ฉันไปทำความสะอาดคอนโดมา”

“วันหลังเอาแม่บ้านไปช่วยด้วยสิ จะได้ไม่ต้องเหนื่อย หรือว่ามีอะไรปิดบังไว้ถึงให้คนอื่นไปรู้ไปเห็นไม่ได้”

“เปล่าสักหน่อย คุณน่ะพูดอะไรไม่รู้เรื่องเลย”

“ไม่มีอะไรก็ดีแล้ว อย่าให้ฉันต้องกลับมาร้ายเหมือนเก่า” ชลาสินธุ์พูดเสียงเย็นจนณิชชาเสียวสันหลังและรู้สึกว่าเหมือนอีกฝ่ายจะรู้อะไรบางอย่าง  แต่ร่างหนาไม่เปิดโอกาสให้ซักถาม เขายกร่างของณิชชาให้กระเถิบขึ้นมาด้านหน้า ก่อนที่ตัวเองจะสลัดผ้าขนหนูแล้วซ้อนร่างเปลือยเปล่าอยู่ที่ด้านหลัง โดยให้แผ่นหลังพิงอ่างน้ำไว้ แล้วมือหนาก็เริ่มลูบไล้ที่แขนและเรือนร่างของณิชชา

“คุณเครียดเรื่องงานเหรอ” ร่างเล็กที่ขดตัวเองอยู่ใต้ผ้านวมผืนหนาถามคนที่นอนใส่บ๊อกเซอร์ตัวเดียวอยู่ข้าง ๆ หญิงสาวรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะเป็นไข้ เพราะเมื่อคืนนี้ทั้งเผลอหลับในอ่างอาบน้ำ  แล้วยังโดนจัดหนักจัดเต็มวนเวียนอยู่ในห้องน้ำนั้นจนทั่ว แม้กระทั่งล้างเนื้อล้างตัวเสร็จแล้ว ก็ยังโดนจัดชุดใหญ่ตอนอยู่บนเตียงอีก

ไม่รู้ว่าชลาสินธุ์ไปโหยหาอะไรมาจากไหน ทั้ง ๆ ที่ได้จากเธอไป

ทุกคืน แต่ที่รู้ ๆ ก็คือเมื่อคืนนี้ไม่เหมือนทุกคืนที่ผ่านมา เขาไม่ได้อ่อนโยนเหมือนคืนก่อน ๆ แต่ก็ไม่ได้แข็งกร้าวหรือหมายจะให้บาดเจ็บ เพียงแต่รู้สึกราวกับว่า ชลาสินธุ์ส่งทุกดอกเข้ามาราวกับจะฝังรากลึกอยู่ในร่างกายเธออย่างแน่นหนา จนแทบจะทนไม่ไหวและเป็นแบบนี้เกือบจะทั้งคืน

“ไม่ได้เป็นอะไรหรอก นี่ทำไมเสียงแหบ จะไม่สบายหรือไง” อีกฝ่ายปฏิเสธและเปลี่ยนเรื่องพลางใช้หลังมืออังหน้าผากมนเพื่อวัดอุณภูมิ “ตัวร้อนจริง ๆ ด้วย” เสียงพึมพำนั้นเหมือนจะอารมณ์เสียนิด ๆ ก่อนที่หลังมือหนานั้นจะไล่วัดอุณหภูมิไปทั่วหน้าและลำคอจนณิชชาต้องจับมือหนานั้นไว้

“คุณดีกับฉันจัง” เสียงนั้นสั่นน้อย ๆ จากความคิดสับสนของตัวเองตั้งแต่เมื่อคืน

“ฉันก็ร้ายเหมือนเดิมนั่นแหละ เพียงแต่ตอนนี้พอเป็นเธอ  ฉันก็ทำร้ายไม่ลงแล้ว” ชลาสินธุ์บอก มองลึกเข้าไปในตาของณิชชานิ่งนาน สายตาที่ส่งกลับมาเป็นแววตาของคนที่รู้สึกผิดที่อยากจะขอโทษ   

ร่างหนาเสียใจที่เห็นสายตาแบบนั้น เขาอยากได้สายตาที่แสดงความรัก เหมือนเมื่อหลาย ๆ คืนก่อนไม่ใช่สายตาของคนที่พร้อมรับการลงโทษแบบนี้

ชลาสินธุ์เปิดผ้าห่มผืนใหญ่แล้วกอดร่างบางเอาไว้แน่น ๆ

“อื้ม ฉันหนาว” ณิชชาบอก ร่างหนาจึงคว้าผ้าห่มมาห่อตัวทั้งคู่ไว้ด้วยกันแล้วกอดร่างเล็กไว้นิ่ง ๆ

“วันนี้นายเรศโทร.มาถามว่าจะทำยังไงให้คนที่ตัวเองรัก รักตัวเองคนเดียว” เขาเอ่ยขึ้นที่ข้างหูของณิชชาเบา ๆ  “หึ เห็นว่าไปหลงรักสาวชาวเหนือเผ่าไหนสักเผ่า ที่กำลังจะไปหาที่สร้างโรงแรมน่ะ”   

ณิชชาได้แต่มองแผ่นอกที่ตอนนี้อยู่ตรงหน้าพอดี หญิงสาวรู้ว่าตอนนี้สาคเรศกำลังทำอะไรอยู่ แต่สิ่งที่ไม่รู้เลย คือคำตอบที่ชลาสินธุ์อยากได้ต่างหากและไม่ว่าจะภาวนาอย่างไร....ชลาสินธุ์ก็ถามมันออกมาอยู่ดี

“เธอว่าฉันควรตอบนายนั่นไปยังไงดี”

“คือ...ฉัน...เอ่อ...คือ...”

“เธอกำลังไม่สบายนี่นะ จะให้คิดหาคำตอบอะไรตอนนี้ เดี๋ยวก็ปวดหัวกันพอดี ไม่ต้องหาคำตอบหรอก เอาเป็นว่า วันนี้หยุดงานอีกสักวันนะ” ร่างหนาว่า ก่อนจะเอาตัวเองออกจากผ้าห่ม แล้วห่อมันไว้ที่ตัวณิชชาอีกครั้ง “พักผ่อนนะ อย่าออกไปไหนล่ะ ถ้ากลับมาแล้วเย็นนี้เธออาการยังไม่ดีขึ้น เรามีเรื่องต้องคุยกัน” พูดแค่นั้นแล้วชลาสินธุ์ก็เข้าห้องน้ำ

ณิชชาอดคิดไม่ได้ว่า คำพูดเมื่อครู่มันฟังดูแปลก ๆ แต่จะว่าไปก็ไม่แปลกอะไรนัก เพราะคนอย่างชลาสินธุ์ก็มักจะมีวิธีการแสดงความห่วงใย   ในรูปแบบโหด ๆ แบบนี้เสมอ

แม้ว่าจะกลัวชลาสินธุ์อยู่บ้าง แต่ณิชชาเลือกที่จะมาคอนโดตามที่อัครชัยโทร.มานัด หญิงสาวอยากพิสูจน์ว่า แท้จริงแล้ว เธอยังรักอัครชัยอยู่หรือไม่ หรือจริง ๆ ใจของเธอมันเปลี่ยนไปแล้ว

“ทำไมพี่อัคถึงกลับมาได้ล่ะคะ คุณหญิงไม่ว่าอะไรเหรอ”

“พี่ ฝึกงานที่บริษัทของคุณอาเรียบร้อยตามเวลาที่กำหนดแล้ว ทำตามที่แม่ขอทุกอย่างตามสัญญา เพราะฉะนั้นพี่ว่าถึงเวลาแล้วที่แม่จะต้องทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับพี่บ้าง” อัครชัยตอบเขาหมายถึงบริษัทค้ารถยนต์รายใหญ่ของตะวันออกกลางที่อาเขยของเขาเป็นเจ้าของ การฝึกงานนั้นเริ่มตั้งแต่การเป็นพนักงานตัวเล็กที่สุดของบริษัท แล้วก้าวขึ้นมาเรื่อย ๆ จนช่วงหกเดือนสุดท้ายเขาจึงได้ฝึกในด้านการบริหาร การฝึกงานว่าหนักแล้ว แต่การเฝ้าคิดถึงใครโดยไม่สามารถทำอะไรได้ยิ่งสาหัสมากกว่า

ตอนนี้ทั้งคู่อยู่ที่ริมหน้าต่างที่มันไม่เคยถูกเปิดเลยนับตั้งแต่ณิชชา มาอยู่ที่นี่ แต่วันนี้อัครชัยเปิดมันออก โดยบอกว่า มันจะช่วยระบายอากาศได้ดี และมันก็เป็นเช่นนั้นจริง ๆ โต๊ะทานข้าวตัวไม่โตนักถูกลากมาไว้ที่นั่น โดยมีทั้งคู่นั่งพูดคุยกันเบาๆ

ณิชชารู้ว่า คนที่เป็นเหมือนน้ำเย็นอย่างอัครชัย จะนำพาความเย็นมาให้เสมอ คอนโดห้องนี้อบอุ่นและน่าอยู่ขึ้นมากเมื่ออัครชัยมาถึง เช่นเดียวกับคอนโดของพวกเขาก่อนที่อัครชัยจะจากไป 

“สัญญาเรื่องพวกเราน่ะเหรอคะ” ณิชชาเดาคำตอบได้ หญิงสาวพอรู้ลาง ๆ ว่าระหว่างแม่กับลูกคู่นี้มีสัญญางี่เง่าแบบนี้อยู่ด้วย แต่เพราะมันงี่เง่าขนาดหมายเอาชีวิตเธอ อัครชัยจึงต้องยอมลงไปเล่นเกมนี้และสัญญาบ้า ๆ นี่จึงเกิดขึ้น

“ใช่สิ ตอนนี้พี่มีหน้าที่อย่างเดียว คือทำให้บริษัทที่แม่สร้างมา มันเติบโตขึ้นโดยไม่ขาดทุนอีกจนกว่าพี่จะตาย ระหว่างนี้พี่มีอิสระเต็มที่ในการคบหากับใครก็ได้ที่พี่เลือก และพี่เลือกณิช”

“พี่อัคคะ...ถ้า...ถ้าที่ผ่านมาตอนที่พี่อัคไม่อยู่ณิชนิสัยไม่ดี พี่อัคยังจะรักณิชมั้ยคะ” คำถามถูกตั้งขึ้นอย่างเบาหวิว เพราะไม่มั่นใจในคำตอบ และดูจะมากเกินไปที่อัครชัยจะต้องรับผิดชอบเรื่องสัญญาเกี่ยวกับเธอทั้งชีวิต

“เมื่อไม่มีพี่ดูแล ณิชลำบากหรือเปล่า ถ้าณิชต้องทำตัวไม่ดีเพราะพี่ไม่อยู่ดูแล พี่ถือว่านั่นเป็นความผิดของพี่นะ ไม่ใช่ความผิดของณิช  ถ้าสมมติณิชจะนิสัยไม่ดีเพราะต้องเอาตัวรอด หรือเพราะอะไรก็ตาม พี่ก็จะรู้เสมอว่า แฟนของพี่คนนี้แท้จริงแล้วนิสัยดี แล้วก็น่ารักไม่งั้นพี่ไม่เลือกเอามาเป็นแฟนตั้งแต่แรกหรอก” อัครชัยพูด หมายความตามนั้นจริงๆ

เขารู้เรื่องราวระหว่างณิชชากับเจ้านายตัวเองอยู่บ้าง แต่เพราะคนของแม่คอยสอดส่องพฤติกรรมเขาตลอด จึงไม่สามารถสั่งให้ใครมาดูแล

ณิชชาได้มากนักและแม้จะเป็นตัวเขาเองที่แนะนำให้ร่างเล็กมาสมัครงานที่นี่เพื่ออนาคตที่ดี แต่พอรู้ว่า เจ้านายของณิชชาออกจะเคร่งเครียดเกินไปสักหน่อยเขาก็กลับตัวไม่ทันซะแล้ว มีหลายครั้งที่อยากจะยื่นมือเข้ามาช่วย แต่ก็โดนแม่และคนของแม่สกัดไว้ทุกครั้ง บางครั้งแค่ส่งไลน์มา ยังรู้ถึงหูแม่ของเขาเลย กว่าจะทนฝึกงานที่แสนหฤโหดจบ ความคิดถึงก็กัดกินเขาจนแทบดิ้นตาย

“เมื่อสัปดาห์ก่อน ณิชเจอแม่พี่อัคด้วยค่ะ ท่านยังโกรธณิชอยู่เลย”

“ต่อจากนี้พี่จะมาอยู่ที่นี่ได้ พี่คุยกับแม่แล้ว คงไม่มีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นอีก เพราะท่านบอกว่าจะไม่ยุ่งเรื่องของเราอีกแล้ว” อัครชัยพูดมือก็จับอยู่ที่มือบางแน่นคล้ายส่งต่อความมั่นใจมาให้

“พี่จะไม่เหนื่อยใช่มั้ยคะ”

“ไม่หรอก พี่มีกำลังใจดี” พูดจบอัครชัยก็ยกมือบางขึ้นมาบรรจงจูบอย่างรักใคร

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขัดจังหวะ อัครชัยเพียงยิ้มให้กับเขาก่อนจะวาง มือลงบนโต๊ะอย่างทะนุถนอม

ณิชชานึกถึงอีกคน หากมีใครมาขัดจังหวะแบบนี้ละก็ ได้อารมณ์เสียกันอีกแล้ว

“ครับ เหรอครับ? แล้วเป็นอะไรมากมั้ย... ครับ ๆ...ได้ครับ ผมจะรีบไป” อัครชัยพูดโทรศัพท์สีหน้าเขาไม่ดีเลย

“พี่ต้องกลับก่อนนะ”

“มีเรื่องอะไรเหรอคะ”

“แม่พี่น่ะ แม่พี่ล้ม หมดสติ แล้วพี่จะโทร.หานะ” อัครชัยหุนหันรีบออกไป