บทที่ 39 เพิ่งรู้สึกถึงความรัก

บทที่ 39 เพิ่งรู้สึกถึงความรัก

ยังพูดไม่ทันจบหญิงสาวก็ต้องตกใจเมื่อถูกเหวี่ยงทีเดียวลงมานอนกับเตียง พร้อมกับมีร่างหนา ๆ มาทาบทับ

“นี่ ไม่เอานะ คืนนี้คุณควรอยู่นิ่ง ๆ สำนึกผิดต่างหาก”

“หึ ฉันควรต้องทำตามคำพูดของเธอ?” สายตาท้าทายส่งให้เห็น แล้วหลัง จากนั้นชลาสินธุ์ก็พิสูจน์ว่า เขาไม่จำเป็นต้องทำตามคำพูดของเลขาแต่อย่างใด  

เขาแนบริมฝีปากประกบปากนุ่มอย่างเอาแต่ใจ แถมยังแกล้งจูบให้เนิ่นน่าน จนคนโดนขโมยลมหายใจดิ้นพล่าน จูบของเขามันเรียกร้อง

เว้าวอนอย่างเห็นได้ชัด

ชลาสินธุ์ละริมฝีปากให้ร่างบางได้มีจังหวะหายใจ เขามีความสุขมากอย่างบอกไม่ถูก แม้จะไม่ได้เอาชีวิตใครให้ตกไปตามพ่อแม่ของเขา แต่กลับรู้สึกเหมือนได้ชัยชนะบางอย่างกลับคืนมา ใจหนึ่งเขาอาจจะสงสาร

ชินวุฒิ ที่ไม่เคยรู้เรื่องเลวร้ายที่ฝ่ายตนเองทำไว้กับครอบครัวเขามาก่อน ไม่ได้หวังว่า ชินวุฒิจะต้องมาแบกรับความเลวร้ายที่คอยหั่นแล่จิตใจให้ย่อยยับ และรู้สึกถึงความเจ็บปวดนั้นอยู่ทุกลมหายใจเฉกเช่นเดียวกับที่เขาเจอไปตลอดชีวิต แต่ตามประสาคนไม่ได้อ่อนโยน และมีความเป็นปุถุชนธรรมดาที่มีความรู้สึกโกรธ เกลียดปะปน เขามีความยินดีที่ชินวุฒิได้รับรู้เรื่องนั้นแล้ว และไม่แยแสสักนิดว่า ชินวุฒิจะรู้สึกเช่นไร

คนที่กำลังหอบหายใจหนักมองหน้าชลาสินธุ์นิ่ง มือเล็กทาบอยู่ที่อกหนาเดาความคิดของใบหน้านั้นไม่ถูกเลย

แววตากระหายหิว ทำให้ณิชชาต้องออกแรงผลักร่างหนาออก แต่ก็เหมือนเดิม มันไม่เคยเป็นผล และก่อนที่จะทันตั้งหลักได้ มือหนาก็ถลกเสื้อของณิชชาขึ้นจนเผยหน้าอกอิ่มเต็มตา มือหนาลูบไล้ ขยี้ขยำไปทั่วร่าง เสียงครางถูกส่งออกมาเบา ๆ เพราะสัมผัสจากมือหนาสร้างรอยร้อนรุ่ม   เหมือนมีใครเอากระแสไฟมาจี้ ก่อนจะหยุดนิ่งที่ยอดอกทั้งสองข้าง แววตากร้าวลุกโชนด้วยแรงปราถนา ทั้งหลงไหล ทั้งรัก ทั้งหวง ทั้งโกรธกริ้ว ความรู้สึกต่าง ๆ มันตีกันจนทั่วไปหมด เมื่อเห็นหน้าณิชชา เขาก็อยากจะรัก อยากจะทะนุถนอม แต่เมื่อนึกไปถึงร่างของชินวุฒิที่มักจะเข้ามาใกล้กับณิชชาบ่อยครั้ง ความกรุ่นโกรธที่ก็ย่างกรายเข้ามาแทนที่ จนเขาเผลอทำร้ายร่างเล็กใต้ร่างอยู่บ่อย ๆ

“อ๊ะ ฉันเจ็บ อื้อ...” ณิชชาครางออกมาเสียงหวาน แต่ก็ปนความเจ็บปวด เมื่อฟันคมขบกัดไปที่ยอดอกข้างหนึ่งอย่างแรง พอนึกได้ร่างหนาก็ผละออกจากหน้าอก แต่ยังคงสนุกกับการใช้ลิ้นลากไล้ไปตามลำคอ และยังรู้สึกดีที่ได้สร้างรอยกุหลาบไว้ทั่วร่างบางนี้ เป็นการสลักลายยืนยันความเป็นเจ้าของ...ก่อนจะหวนกลับมาที่ยอดอกและรัวลิ้นใส่อย่างเมามัน

“อื๊อ...” ร่างของณิชชาบิดเร่าด้วยความวาบหวาม ปากขบกันแน่น   ช่องท้องบิดเป็นเกลียว มือก็ขย้ำผ้าปูที่นอน หวังจะระบายอารมณ์ซ่านให้ออกไปจากร่าง  ทั้งที่รู้ว่าไม่มีทางทำแบบนั้นได้และยังจะต้องผจญกับความเสียวซ่านมากขึ้นไปอีก

เมื่อชลาสินธุ์สนุกสนานอยู่กับหลุมเล็กกลางลำตัว แล้วระเรื่อยมาจนถึงช่องทางที่อ่อนไหว ปากหนาโลมเลียอยู่ตรงนั้น ณิชชาบิดร่างจนแทบขาด ภายในกายของเธอปั่นป่วนไปหมด ลิ้นของชลาสินธุ์ส่งความเสียวซ่านแบบเหวี่ยงไร้ทิศ สูงสุดแล้วกระชากลงมาต่ำสุด และอย่างไม่รู้ตัว มือบางก็กลายเป็นฝ่ายควบคุมจังหวะกดศีรษะเขาให้เข้าหาตนเองครั้งแล้วครั้งเล่า จนในที่สุดณิชชาก็เปล่งเสียงกรีดร้อง...แล้วลงไปหายใจหอบอยู่กับเตียง

ชลาสินธุ์ไม่ปล่อยให้ร่างบางได้พัก เขารวบข้อมือบางทั้งคู่เอาไว้ที่เหนือศีรษะด้วยมือเพียงข้างเดียว ประทับจูบอย่างเอาแต่ใจอีกครั้ง มือข้างที่ว่างส่งนิ้วเรียวทำหน้าที่ของมัน หนึ่งนิ้ว สองนิ้ว สามนิ้ว ควานกวาดทั่วช่องทางรัก

“อื๊อ ฉันเจ็บ” 

ชลาสินธุ์ไม่เบาแรงเลยและไม่สนใจจะไถ่ถามอะไรสักคำ กลับยังคงใช้นิ้วทำตามหน้าที่ของมันไปอย่างนนั้น   

ณิชชาสะกดกลั้นความเสียวซ่านที่มาพร้อมกับความเจ็บปวดจนใบหน้าเหยเก ไม่ผิดจากคนข้างบนที่กำลังใจจะขาด เพราะแรงบีบรัดที่มากมายมหาศาลของณิชชา

“ผ่อนคลายหน่อยสิ” เสียงดุบอก “หายใจลึกๆ”  ณิชชาทำตามคำสั่ง รู้สึกดีขึ้นมาไม่น้อยที่มือใหญ่คอยประคับประคองอยู่ที่แผ่นหลังพร้อมกับลูบไล้ปลอบใจอยู่เป็นระยะ

“อ๊ะ...” ณิชชาสะดุ้งเมื่อร่างหนาเปลี่ยนจากนิ้วเป็นแท่งความรัก  แต่ก็พยายามผ่อนคลาย ความเครียดและกดดันบางอย่างทำให้ณิชชาค่อนข้างเกร็ง ประกอบกับอารมณ์ขึ้น ๆ ลง ๆ ของชลาสินธุ์ก็ยิ่งทำให้

ณิชชารับมือกับบทรักครั้งนี้ไม่ถูก ยังผลให้ร่างเขาเจ็บปวดอยู่ไม่น้อย

การเข้าออกของแท่งรักนั้นไม่มีจังหวะจะโคนที่แน่นอนนัก แต่โดยส่วนใหญ่แล้ว จะเป็นไปในรูปแบบฝังตัวจนชิดในสุด ทำให้ร่างบางทั้งเจ็บ ปวด จุก และเสียวซ่าน

“อ๊ะ คุณ  อ๊ะ อื้อออ”  ร่างบางครางไม่เป็นศัพท์กับการฝังร่าง

แต่ละครั้งของชลาสินธุ์ ณิชชาครางเสียงสั่น หอบหายใจรุนแรง แรงกระแทกครั้งแล้วครั้งเล่าทำให้ร่างบางแทบขาดใจ เธอเหลือบมองหน้าคนที่อยู่ในภวังค์ของตัวเอง ชลาสินธุ์ไม่ได้อยู่กับเธอตรงนั้น แต่ใจของเขากลับล่องลอยไปที่อื่น ดวงตาที่ปิดสนิทนั้น เปิดขึ้นมาสบตาณิชชาอีกครั้งเมื่อแรงกระแทกครั้งสุดท้ายมาถึง

ชลาสินธุ์ซบหน้าตนเองไว้กับไหล่บาง ผมหนานุ่มคลอเคลียร์อยู่กับใบหน้าหวาน

“คุณโอเคมั้ย คุณสินธุ์” ร่างบางกระซิบถามทั้งที่ยังหอบ เป็นห่วงความรู้สึกของร่างหนาขึ้นมาตะหงิด ๆ ทั้งที่เรื่องราวทุกอย่างน่าจะจบได้แล้ว แล้วก็อยากจะกัดปากตัวเองทิ้งไป เพราะร่างหนากลับกระเด้งตัวเองขึ้นในไม่กี่วินาทีหลังจากนั้น

“ฉันจะดีขึ้น ถ้าเธอยอมให้ฉันอีกรอบ” แล้วส่วนสำคัญที่ยังไม่ทันเอาออกจากช่องทางรักของณิชชาก็ดีดตัวเองปึ๋งปั๋งอยู่ในนั้นเอง

“ไม่เอาแล้ว”...ณิชชาร้องลั่น

“อย่างอแงน่ะ”

“ทุกคืนเลย อื้อ...”  ณิชชาหน้าเบ้ หลังจากที่ตื่นขึ้นมาในตอนเช้าแล้วพบว่า ตัวเองยอกสะโพกไปหมด แผ่นหลังก็เจ็บปวดมาก หญิงสาวพยายามลุกขึ้นจากเตียง แต่พบว่า ในเช้าที่ผ่านศึกหนักมาทั้งคืนแบบนี้ มันช่างไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

ชลาสินธุ์ไม่ได้อยู่ข้าง ๆ อีกครั้งในวันนี้ ทิ้งไว้แค่ข้อความสั้น ๆ บนหมอนของตัวเอง

วันนี้ไม่ต้องไปทำงานนะ พักผ่อนเยอะ ๆ คืนนี้จะมาเล่นด้วย

“เล่นด้วย?” ณิชชาทวนประโยคสุดท้ายในกระดาษ “ฝันไปเหอะ มากไปแล้วนะ คุณเจ้านาย”

“คุณณิช ตื่นแล้วเหรอคะ เป็นยังไงบ้าง เห็นคุณหนูใหญ่บอกว่าคุณณิชไม่สบาย ไม่ต้องปลุก ป้าเลยรออยู่อย่างนี้” คุณนมทักทายทันทีที่เห็นณิชชาเดินลงมาส่วนของห้องนั่งเล่นชั้นล่าง

“ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกค่ะ แค่เพลีย ๆ นิดหน่อย”

“คุณสินธุ์เอาแต่ใจเหรอคะ” คนถามยิ้มและยิ่งยิ้มกว้างขึ้นไปอีกเมื่อเห็นอาการหน้าแดงจนถึงใบหูของณิชชา มองดูตามแขนที่แม้เจ้าตัวจะจงใจใส่เสื้อยืดแขนยาวปิด แต่ก็ยังเห็นร่องรอยบางอย่างอยู่ดีและยังที่หน้าอกนั่นอีก ณิชชาเผลอก้มลงทีไรร่องรอยพวกนี้ก็ปรากฏทุกครั้ง

“เดี๋ยวอาหารก็คงมาค่ะ วันนี้ทานตรงนี้ก็ได้ ขานั้นพอเห็นคุณลงมา ก็วุ่นวายทั่วครัวไปหมด” คุณนมเล่าถึงคุณป้าแม่บ้าน ที่ทันทีที่เห็นคนของคุณหนูใหญ่เดินลงมา ก็กระโดดแผล็วไปสั่งการในครัว “แต่ว่าคุกกี้คงต้องทำใหม่นะคะ เมื่อวานเกิดเรื่องซะก่อนไม่ได้มีใครดู มันเลยไหม้ไปหมด”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ งั้นวันนี้ป้าสอนณิชอีกครั้งได้มั้ยคะ”

“ได้สิคะ นมทำอะไรก็ได้ให้คุณณิช” คำพูดเหล่านั้นทำให้เธอแปลกใจจนคิ้วขมวด

“อย่าให้ถึงขนาดนั้นเลยค่ะ ณิชก็แค่คนอาศัย” ณิชชาพูดอย่างเกรงใจ ไม่ใช่คนที่สมควรรับคำว่า ‘ทำอะไรให้ก็ได้’ เอาไว้

“ไม่ใช่แค่นั้นหรอกค่ะ ไม่ใช่แค่คนอาศัย นับตั้งแต่คุณณิชมาที่บ้านนี้ คุณหนูใหญ่ของป้าอ่อนโยนขึ้นตั้งเยอะ เอ่อ...ไม่นับเรื่องเมื่อคืนนะคะ คุณหนูใหญ่รับไม่ได้กับเรื่องคุณพ่อคุณแม่จริง ๆ คุณณิชรู้มั้ยคะ การที่อยู่

ดี ๆ ก็ต้องดูแลคนทั้งบ้าน รวมทั้งน้อง ๆ อีกสามคน ในขณะที่ตัวเองกำลังเศร้าโศกอย่างหนักเพราะต้องสูญเสียคุณพ่อคุณแม่ไป มันเป็นเรื่องย่ำแย่

แค่ไหน ภาระหน้าที่ทั้งการทำงาน ทั้งการดูแลน้อง ๆ มันมากมายจนล้นมือไปหมด คุณหนูใหญ่ใช้เวลาของตัวเองหมดไปกับเรื่องพวกนี้ และไม่เคยสนใจดูแลใครเลย ไม่คิดจะรักใคร ไม่คิดจะรักษาน้ำใจใคร ทุกอย่างล้วนเป็นไปเพื่อดำรงธุรกิจของคุณพ่อคุณแม่ และดูแลน้อง ๆ เท่านั้น ใครจะเข้ามายุ่งวุ่นวายกับคุณหนูน่ะเหรอคะ ไล่ตะเพิด หรือไม่ก็ว่าเอาแรงๆ”

ณิชชานึกไปถึงช่วงแรกที่ได้เจอกัน แล้วชลาสินธุ์คิดว่า ตัวเองจะมาอาศัยหน้าที่การงานแบบ ‘เต้าไต่’ ก็เข้าใจสิ่งที่คุณนมพูด และเห็นด้วยทั้งหมดกับสิ่งนั้น

“พอน้อง ๆ โตขึ้นก็มีภาระหน้าที่ต้องแยกย้ายกันไป คุณหนูใหญ่ก็เหมือนเคว้ง ๆ ไม่ใช่น้อง ๆ ไม่รักนะคะ พวกเขายังติดต่อกันตลอด อย่างคุณธารก็โทรศัพท์มาคุยกับพี่บ่อย ๆ ก็คงจะต้องเรียนให้จบก่อน  จึงจะกลับมาพบกัน อยู่ด้วยกันเหมือนเดิม แต่ระหว่างนี้ชีวิตคุณหนูใหญ่ของป้าเหมือนต้นไม้ขาดน้ำจนคุณณิชเข้ามา” คุณนมร่ายยาว ตอนนั้นชลาธารไปเรียนปริญญาตรีที่เมืองนอก ส่วนตอนนี้ก็ไปเทคคอร์สได้เกือบปีแล้ว ส่วนสาคเรศก่อนหน้านี้ก็เอาแต่อยู่ไม่ติดที่ เพิ่งจะมาช่วยกันดูบริษัทก็ไม่นานนี้

“ไม่จริงหรอกค่ะ” ณิชชาปฏิเสธ หญิงสาวโดนมาน้อยเมื่อไร เจ็บจนเกือบตายก็มี แต่แล้วก็นึกได้ว่า คุณนมนั้นเพิ่งจะรู้จักกับเธอตอนที่เข้ามาใช้ชีวิตในบ้านนี้ ซึ่งเป็นช่วงที่ชลาสินธุ์ไม่ค่อยจะร้ายกาจแล้ว คุณนมอาจจะจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่า เธอเคยถูกลากมาที่นี่แล้ว เมื่อตอนที่คุณหนูของตัวเองกำลังคลั่งเรื่องชินวุฒิ และพาเขามาทำร้ายที่นี่

“คุณหนูใหญ่ใส่ใจทุกรายละเอียดของคุณณิชเลยนะคะ ไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้า อาหาร คุณหนูจำได้หมดจำได้แม้กระทั่งกลิ่นที่คุณชอบในห้องน้ำ”

ณิชชานึกได้กลิ่นหอมกุหลาบอังกฤษบาง ๆ ที่อยู่ในห้องน้ำนั้น เธอชอบมากจริง ๆ ยังนึกสงสัยว่า ใครเป็นคนเอามาใส่เข้าไว้ และแอบชื่นชมแม่บ้านที่นี่ที่ทำให้ห้องน้ำน่าใช้มากขึ้น

“แล้วตั้งแต่คุณเข้ามาที่นี่ ก็เหมือนเราได้คุณหนูใหญ่คนเดิมเมื่อสมัยที่คุณพ่อคุณแม่ยังอยู่กลับมา คุณหนูของนมไม่หัวเราะกว้าง ๆ มานานมากแล้วนะคะ” คนสูงวัยพูด น้ำตารื้น นึกสงสารเจ้านายน้อย ๆ ของตัวเองจับใจ ใครจะอาภัพ จะโชคร้ายเท่านี้ไม่มีอีกแล้ว “เขาอ่อนโยนจนป้าเองยังแปลกใจ ความรักทำให้คุณหนูของป้ายิ้มได้ หัวเราะเป็น มีความสุขแบบนี้ทุก ๆ คนที่นี่ก็มีความสุขนะคะ ป้าโทร.ไปบอกคุณหนูเล็ก กับคุณหนูกลางแล้ว ทุกคนก็มีความสุขเหมือนป้า”

ความรัก!!!

รักเหรอ?  ชลาสินธุ์พูดคำว่า รัก กับเธอตั้งมากมาย แต่ไม่มีสักครั้งที่เธอจะรู้สึกถึงความรักที่เขามีให้ได้มากเท่ากับมาฟังคนที่เลี้ยงดูเขามาพูด

ณิชชานิ่งงัน

“ป้าฝากคุณหนูของป้าด้วยนะคะ” คุณนมพูด จับมือบางนั้นอย่างทะนุถนอม ใบหน้าประดับรอยยิ้มที่บอกว่า หญิงสูงวัยมีความสุขจริง ๆ ก่อนจะปล่อยให้ณิชชาละเลียดอาหารเช้าที่ป้าแม่บ้านทำมาให้

การประชุมที่ยืดเยื้อ เพราะหาคำตอบกับคำถามที่จำเป็นสำหรับการขยายธุรกิจใหม่ไม่ได้ ทำให้กว่าจะจบก็เกือบจะสองทุ่ม ชลาสินธุ์ถอนหายใจหนัก หลังจากให้ผู้ช่วยเลขาเตรียมเอกสารสำหรับเซ็นอนุมัติทันทีหลังการประชุม แต่กว่าที่เขาจะได้ออกจากบริษัทก็เกินสามทุ่มมามากแล้ว  ใครบางคนรอเขาอย่างอดทนอยู่หน้าห้องตั้งแต่ช่วงเย็น

นัยน์ตาสีดำขลับมองบรรยากาศความมืดด้านนอก เกลียดความมืดเหล่านั้นเหลือเกิน ชลาสินธุ์เกลียดความมืด เกลียดสิ่งที่มองไม่เห็น เกลียดความลับ อะไรก็ตามที่มีอยู่แต่ไม่ชัดเจนหรือถูกทำให้มืดดำขมุกขมัว เขาเกลียดมัน

เพียงแต่ตอนนี้เขาไม่มีกะจิตกะใจจะอาละวาดใส่ใครอีกแล้ว คงต้องเหลือไว้แต่ทางป้องกัน

ทำยังไงก็ได้ให้อดีตของณิชชา ไม่มาทำร้ายปัจจุบันที่ร่างเล็กนั่นจะร่วมสร้างไปกับเขา

ไม่อาละวาด

ใช่...เพราะมันต้องเงียบ และเด็ดขาด!!