บทที่ 41 อย่าทำร้ายพี่อัค!

บทที่ 41 อย่าทำร้ายพี่อัค!

ณิชชาชะงักฝีเท้าเมื่อเห็นว่ามีใครบางคนนั่งหน้านิ่งอยู่ที่บ้านแล้ว  หญิงสาวนึกไปถึงสีหน้าของป้าแม่บ้านที่ไม่ค่อยดีนัก ก่อนที่จะก้าวเข้ามาในห้องนั่งเล่นนี้ ขณะที่เดินสวนกัน หญิงสูงวัยก็กระซิบกับเธอเบา ๆ ว่า  มีอะไรให้พูดกันดี ๆ นั่นยิ่งทำให้ณิชชาขนลุก เสียวสันหลังจนมาถึงต้นคอ

“ไปไหนมา บอกแล้วว่าไม่ให้ไปไหนไม่ใช่หรือไง” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยถามขึ้น ทั้งที่สายตายังคงจับจ้องไปที่ซีรีส์ฆาตกรรมสืบสวนสอบสวนเรื่องดังที่ถูกเปิดทิ้งไว้

“แค่ออกไปเดินเล่นน่ะ” ณิชชาโกหกคำโตทั้งที่นึกตะหงิดใจอยู่แล้วว่า ชลาสินธุ์อาจจะรู้อะไรบางอย่าง

“แล้วสนุกมั้ย”

“ไม่หรอก มันไม่มีอะไรน่าสนใจ” ณิชชาอึกอัก

ความเงียบแผ่คลุมอากาศอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่ชลาสินธุ์จะถอนหายใจ

“มานั่งด้วยกันสิ กินข้าวมาแล้วไม่ใช่เหรอ”

ณิชชานึกอยากถามว่ารู้ได้ยังไงว่า เธอกินข้าวมาแล้ว แต่การที่ตนเองออกไปข้างนอกและกลับมาค่ำ ๆ ก็สามารถเข้าใจได้ว่าคงจะกินข้าวเย็นเรียบร้อยมาแล้วจึงไม่ได้ถามอะไรออกไป

ทันทีที่ทรุดตัวลงนั่งณิชชาก็ถูกแรงรั้งให้เข้าไปแนบชิดกับร่างใหญ่ที่นั่งอยู่ มือหนาโอบไหล่เล็กเอาไว้ แล้วนิ่งเฉยอยู่อย่างนั้น ตาก็มองตรงอยู่อย่างเดียว และแม้จะอึดอัดกับบรรยากาศที่เป็นอยู่แบบนี้ แต่ณิชชารู้ว่ามันดีกว่าให้ชลาสินธุ์สบตาที่โกหกไม่เป็นของตัวเธอเอง

วันนี้เป็นอีกวันที่อัครชัยมาที่คอนโดของณิชชา ทั้งคู่ตกลงจะมาเจอกันในช่วงเย็นหลังเลิกงาน อัครชัยสังเกตได้ถึงความลำบากใจบางอย่างในน้ำเสียงของคนตัวเล็กที่เคยเป็นแฟนของเขาและเชื่อว่า ไม่ว่าอะไรจะเคยเกิดขึ้นมาตลอดระยะเวลาสองปีที่เขาไม่อยู่กับณิชชา ณิชชาก็จะยังเป็นเป็นแฟนของเขาไม่เคยเปลี่ยน เพราะชายหนุ่มไม่เคยได้ยินเรื่องราวใด ๆเกี่ยวกับตัวณิชชาว่าเคยมีแฟนหรือคบหากับใคร ได้แต่เพียงรู้ว่า หญิงสาวทำงานอย่างหนักอยู่กับเจ้านายที่เข้มงวดจนเป็นที่เลื่องลือ แต่ก็มาพร้อมกับความสามารถที่เป็นที่กล่าวถึงไม่แพ้กัน

คิดอีกที แม้จะเป็นห่วงแต่อัครชัยก็พอใจที่ได้เห็นคนในปกครองของเขาได้ทำงานอยู่กับชลาสินธุ์ เพราะชื่อเสียงนั้นเองที่ทำให้อัครชัยยินดีที่จะให้ณิชชาเรียนรู้งานจากชายหนุ่มที่เป็นนักธุรกิจหนุ่มรุ่นใหม่คนนี้ด้วย

“พี่อัคคะ เรามาคุยกันสักหน่อยเถอะนะคะ”

“มีอะไรเหรอ”

“ณิชขอโทษค่ะ คือ ...” ณิชชาไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรดี ตื่นมาในตอนเช้าวันนี้ เธอรับโทรศัพท์สองสาย สายหนึ่งมาจากสาคเรศ ที่โทร.เข้าเครื่องพี่ชาย แต่เขาเป็นคนรับแทน เพราะงัวเงียพร้อมกับต้องตอบคำถามแบบเดิม ๆ ว่า ทำอย่างไรให้คนของเขารักตนเองคนเดียว แต่พอรู้ว่า

ชลาสินธุ์ยังไม่ตื่น เพราะเมื่อคืนเร่งสะสางงานจนเช้า สาคเรศก็ฝากฝังให้เธอช่วยดูแลชลาสินธุ์สักหน่อย

ณิชชานั่งทบทวนสิ่งต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นระหว่างตนกับชลาสินธุ์  แม้จะเริ่มต้นด้วยร้าย แต่เมื่อเธอได้รู้ต้นสายปลายเหตุว่าชลาสินธุ์ร้ายเพราะอะไร หญิงสาวก็ไม่ได้ติดใจอะไรอีก คำพูดของสาคเรศยังติดอยู่ในหัว

‘ผมไม่เคยเห็นหรือรู้สึกว่า คุณสินธุ์จะรักและใส่ใจใครได้มากเท่าคุณณิช คิดดูสิครับ ผมอยู่ตั้งไกล ตอนที่คุณณิชป่วย ยังโทร.มาถามผม ว่าจะดูแลคุณณิชได้ยังไง’  สาคเรศพูดติดตลก แต่ณิชชากลับคิดถึงคำพูดพวกนี้อย่างจริงจัง

กระทั่งช่วงสายก็มีโทรศัพท์อีกสายเข้ามาหาอีก คราวนี้มาที่เบอร์โทรศัพท์ของบริษัท

[ฉันยอมแพ้เธอแล้ว]

‘คะ? นี่ใครคะ?’

[จำเสียงฉันไม่ได้จริง ๆ เหรอ]

ณิชชานั่งทบทวนเพียงครู่เดียวก็ขนลุกซู่ ในโลกนี้สำหรับเธอมันไม่มีความลับอะไรที่จะเก็บไว้ได้เลยหรือไงกันนะ

‘คุณหญิงแสงอักษร’ ณิชชาตัวสั่นจนโทรศัพท์กระทบกับหูอย่างไม่สามารถควบคุมได้ เสียงที่เปล่งออกไปนั้นอีกฝ่ายแทบไม่ได้ยิน

[ถ้าเธออยากได้ลูกชายของฉันนัก ฉันยอมแพ้ก็ได้] เสียงสตรีทุ้มต่ำลอดมาตามสาย

‘คือ...ฉัน...’ ณิชชาไม่รู้จะพูดอะไร หญิงสาวเดาไม่ถูกว่าสิ่งที่

ได้ยินเมื่อครู่นี้ เป็นเสียงของความเหนื่อยล้า ยอมแพ้หรือว่าโกรธกริ้วกันแน่

[แต่อย่างนึงที่เธอต้องรู้นะ] เสียงนั้นหยุดไปชั่วครู่ คล้ายจะเรียกร้องความสนใจจากคนฟัง

‘คะ?’

[อัคจะต้องมีหลานซึ่งเป็นสายเลือดของชนชั้นที่เหมาะสมกับเขาให้ฉัน]

“มีอะไรหรือเปล่า”

“ณิชคิดว่า ณิชอาจจะไม่สามารถมาหาพี่อัคได้แบบนี้อีกแล้วค่ะ” ณิชชาพูด ไม่กล้าสบตาอัครชัย ความรู้สึกจุกแน่นไปหมด เพิ่งรู้ว่าการต้องปฏิเสธใครสักคนมันรู้สึกแย่อย่างนี้นี่เอง

“ทำไมล่ะ อะไรทำให้คิดแบบนั้น” เสียงของอัครชัยขรึมลง

“ณิชไม่อยากให้พี่เอาอนาคตมาไว้ที่คนอย่างณิช พี่จะเหนื่อย แล้วก็ลำบากใจ”

“ณิชมีคนอื่นแล้วหรือเปล่า” อัครชัยลองถามเพื่อเดาทาง

“นั่นไม่ใช่เรื่องสำคัญเลยค่ะ ที่ณิชตัดสินใจแบบนี้ก็เพราะพี่อัคเท่านั้น”

อัครชัยมองหน้าคนรักนิ่ง ๆ  เขาไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับณิชชา ได้แต่นึกสงสัยตั้งแต่น้ำเสียงที่โทร.ไปนัดเมื่อช่วงสาย ๆ เท่านั้น ตอนนั้นน้ำเสียงของณิชชาแปลกไปมาก

“เกี่ยวกับแม่พี่มั้ย” อัครชัยถาม พลางนึกไปถึงบทสนทนาเมื่อคืนของเขากับแม่ ที่นอนอยู่ในโรงพยาบาลหลังจากที่เป็นลมหมดสติ ซึ่งเขาเชื่อหมดใจว่า แม่แกล้งทำ

‘ก่อนหน้านี้แม่ได้เจอณิชเหรอครับ แม่ทำร้ายน้องหรือเปล่า’

อัครชัยถามแม่ที่นอนอยู่บนเตียงคนป่วย

‘ฉันตั้งใจจะทำ แต่ยังไม่ได้ทำ’ คุณหญิงแสงอักษรถอนหายใจ ‘แม่ทำใจไม่ได้หรอกนะอัค แม่มีอัคคนเดียวนะ ลูกต้องให้เวลาแม่ได้ทำใจบ้าง’ หญิงสูงวัยพูด ให้เหตุผลและขอความเห็นใจ ถึงแม้ว่าลูกชายจะทำตามสัญญาและมีสิทธิ์กลับมาหาคนรักของตนเองแล้ว

‘ครับผมก็มีแม่คนเดียว ผมรักแม่อย่างแม่เพียงคนเดียว และผมก็รักณิชอย่างคนรักเพียงคนเดียวด้วย’ น้ำเสียงอัครชัยมั่นคงมาก

‘แม่รักลูกนะ’

หลังจากนั้นคุณหญิงแสงอักษรก็ปฏิเสธที่จะสนทนากับลูกอีก เอาแต่ร้องไห้อย่างหนัก จนพยาบาลเกรงว่าอาการจะหนักมากขึ้น จนต้องเชิญให้อัครชัยออกจากห้องคนป่วยไปก่อน

 “ที่คุณหญิงพูดก็เข้าใจในตรรกะได้นะคะ ตระกูลพี่ทั้งใหญ่และเก่าแก่ มีศักดิ์มีศรีมาก จะให้คุณหญิงทิ้งไป หรือเห็นว่ามันจบลงไปต่อหน้าต่อตา เพราะมาเปื้อนเลือดคนอย่างณิช คุณหญิงก็คงรู้สึกไม่ดีนักหรอก แล้วพี่ก็เป็นทายาทที่เหลือเพียงคนเดียวของตระกูลแล้ว” ณิชชาพูด

อัครชัยกำหมัดแน่น “เกี่ยวกับแม่พี่จริง ๆ สินะ”

“พี่ต้องทำหน้าที่ของลูกนะคะ”

“แล้วตัวพี่เองไม่มีจิตใจหรือไงณิช ไหนตอบพี่สิ พี่ต้องทำยังไงพี่ถึงจะได้อยู่กับคนที่พี่รัก แล้วในขณะที่พี่ทำทุกอย่างเพื่อให้เราได้อยู่ด้วยกัน ณิชทำอะไร ณิชกลับผลักไสพี่แบบนี้เหรอ นี่เหรอคือสิ่งที่ณิชตอบแทนพี่” อัครชัยกระชากเสียง ใจของเขารวดร้าวจนเจ็บไปหมด

ณิชชาก้มหน้าไม่กล้าสบตา

“มองหน้าพี่สิณิช” อัครชัยเชยคางคนที่เอาแต่หลบสายตา ให้หันมามองตน “มองหน้าพี่แล้วบอกออกมาว่า ยังรักพี่และพร้อมที่จะเป็นคนรักของพี่อยู่หรือเปล่า”

“พี่อัค” เสียงครางแผ่วออกมาจากปาก สายตาทั้งคู่ส่งความรักถึงกันโดยไม่ต้องเอ่ยปาก ไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมา นอกจากเสียงแหบห้าวที่ประตูที่จู่ ๆ ก็เปิดผลัวะออกมา

“ตอบคำถามเขาไปสิณิช”

สายตาคมมองมาที่คนทั้งคู่อย่างหมายเอาชีวิต มันเป็นสายตาที่โกรธจัดแต่ก็แฝงไว้ด้วยความทนทุกข์ทรมาน ชลาสินธุ์ได้ยินคำพูดของทั้งคู่เกือบจะทั้งหมด รู้ว่าแม้ณิชชาจะไม่ได้เลือกคนรักเก่า แต่นั่นไม่ใช่เพราะมีคนรักใหม่แล้ว แต่เป็นเพราะความห่วงใย ห่วงหาที่ยังมีต่ออัครชัย 

หัวใจของชลาสินธุ์เหมือนถูกกรีดซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทั้งลึกลงไปที่แผลเดิม แล้วยังตวัดไปสร้างแผลใหม่ให้อีก ตอนนี้หัวใจของเขาไม่มีชิ้นดีเหลือแล้ว มือใหญ่ยกมือลูบหน้าตัวเองช้า ๆ คล้ายจะปัดกวาดความเศร้าให้หายไป

“ถ้าเธอไม่ตอบเขาไปตอนนี้ เธอจะไม่มีโอกาสได้ตอบอะไรอีกนะ” เสียงต่ำที่เริ่มฉายแววกรุ่นโกรธมากกว่าความเศร้าพูดขึ้น สวนทางกับความกลัวของณิชชาที่เหมือนจะรู้ว่า เหตุการณ์ต่อไปจากนี้จะเป็นอย่างไร

“คุณสินธุ์ ฉัน...”

ยังไม่ทันที่ณิชชาจะได้พูดจบ ชลาสินธุ์ก็เบี่ยงตัวหลบจากหน้าประตู ชายร่างกำยำสูงใหญ่สี่คนซึ่งสามในสี่เป็นคนที่ณิชชาจำได้แม่นยำเพราะเป็นคนที่เคยทำร้ายชินวุฒิและมารับคำสั่งเจ้านายอยู่บ่อย ๆ เดินเข้ามาในบ้าน

...แล้วเดินตรงไปที่อัครชัย

“คุณจะทำอะไรพี่อัค อย่าทำนะ! ทำไม่ได้นะ!” ณิชชากรีดร้อง โถมตัวเข้าหาชายทั้งสี่ที่แบ่งหน้าที่กันทำงานอย่างเงียบเชียบ

งานของพวกเขา คือจับอัครชัยขึงเอาไว้สองคน ส่วนที่เหลือก็เริ่มบรรเลงเพลงหมัด เท้า เข่า ศอก เข้าไปที่ลำตัวของเขาที่ถูกใช้ไม่ต่างจากกระสอบทราย

“ฮึก...อึก...อะ...” อัครชัยไม่ได้พูดอะไรอีกนอกจากเสียงของความเจ็บปวดที่เล็ดลอดออกมา

ชลาสินธุ์เข้ามากระชากคนตัวเล็ก เขาตรึงแขนเล็กไว้ในมือทั้งสองข้าง แล้วหันหน้าให้ณิชชาได้เห็นภาพของอัครชัยที่กำลังถูกทำร้ายอย่างชัดเจน

“ทำไม่ได้เหรอ ใครบอกเธอล่ะว่า ฉันทำไม่ได้” ชลาสินธุ์หัวเราะในลำคออย่างเหี้ยมโหด “ถ้าเธอคิดว่าฉันทำแบบนี้ไม่ได้ แล้วฉันควรทำอะไรดีล่ะ เป่าสมองมันเลยดีมั้ย”

ณิชชาน้ำตาไหลพราก พยายามดิ้นรนให้ตัวเองหลุดออกจากพันธนาการมือทั้งสองข้างของชลาสินธุ์

“พี่อัค” เสียงสะอึกสะอื้นเรียกคนรัก ดังสลับกับการกรีดร้องอย่างโหยไห้ เมื่อได้เห็นหมัดหนัก ๆ กระแทกเข้าที่ใบหน้าของคนรัก ตามด้วยเข่าที่กระแทกเข้ามาช่วงลำตัวพอดี

อัครชัยไม่มีโอกาสป้องกันตัวเองเลยสักนิด มือสองข้างของกระสอบทรายถูกรั้งไว้ด้วยคนสองคน เขาจุก เจ็บ จนพูดไม่ออก ที่โหนกแก้มแตก มีเลือดซึม ส่วนดวงตาก็แดงก่ำเพราะมีเลือดคลั่งอยู่เต็มไปหมด

พวกมันทั้งสี่ดำเนินการซ้อมมวยหนักหน่วงท่ามกลางความเงียบอย่างไม่น่าเชื่อ ชลาสินธุ์ก็เฝ้ามองการกระทำตามคำสั่งของตัวเอง ไปอย่างเงียบ ๆ เช่นกัน หมัดหนัก ๆ ยังคงประเคนใส่ทั่วใบหน้าและลำตัว ไม่มีทีท่าว่าจะสิ้นสุด และเมื่อใดที่อัครชัยทำท่าจะฮึดสู้ก็ต้องถูกตรึงเป็นเป้านิ่ง   และกระแทกหมัดแรง ๆ ขึ้นไปอีก

“พี่อัค พอแล้ว อย่า...พอ” ณิชชาร้องโหยไห้ แต่ไม่มีใครมองเห็นเลย “คุณ คุณอย่าทำอะไรพี่อัคเลยนะ ฉันจะไม่ยุ่งกับพี่อัคแล้ว ฉันจะไม่ยุ่งกับเขาแล้ว อย่าทำอะไรเขาเลย” ณิชชาร้องบอกแทบไม่เป็นภาษา น้ำตานองหน้า หญิงสาวพยายามหันกลับมามองคนที่ตรึงตัวเองเข้าไว้ ก็พบว่า ชลาสินธุ์เอาแต่ยืนจ้องการแสดงของสี่คนกับอีกหนึ่งเหยื่อโดยไม่ละสายตาไปไหน และไม่มีทีท่าว่าจะสนใจเธอสักนิด

ณิชชาร้องไห้โฮออกมาอีกครั้ง ทั้งเสียใจที่ไม่สามารถช่วยอัครชัยได้    และยังทั้งเสียใจและน้อยใจที่ชลาสินธุ์ไม่ได้หันมามองตนแม้สักนิด ร่างบางจะไม่ไปไหนแล้ว จะอยู่กับชลาสินธุ์เท่านั้น แต่สิ่งที่ได้รับกลับเป็นการกระทำอันโหดร้ายเหมือนเก่า อัครชัยไม่ควรโดนทำร้ายเช่นนี้ เขาเป็นคนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไรเลยด้วยซ้ำ

“อย่าทำเขา  อย่าทำ” ณิชชาร้องตะโกนผ่านเสียงสะอื้น ใจแทบขาด แต่ดิ้นรนอย่างไร มือที่แข็งราวกับเหล็กที่รัดต้นแขนเอาไว้ก็ไม่มีทีท่าว่าจะปล่อย

ทำไมต้องเป็นอัครชัยที่ถูกชายคนนี้กระทำ ให้เป็นตัวเธอเองเหมือนเดิมยังจะดีซะกว่า

เลือดสดเปรอะเปื้อนอยู่เต็มใบหน้าของอัครชัย จำนวนเลือดที่มากขึ้นเป็นสัดส่วนผกผันกับสติของเขาที่เริ่มน้อยลงทุกที

“ณะ...ณิช อย่าทำ...อย่าทำอะไรณิช” เสียงพูดขอครั้งสุดท้ายก่อนทุกอย่างจะดับมืดลง

ในที่สุดอัครชัยก็ล้มลง...ร่างทั้งร่างแนบกับพื้น...แน่นิ่ง

ชลาสินธุ์คลายมือตัวเองที่จับแขนเล็กเอาไว้ ณิชชาเป็นอิสระ แต่สิ่งที่ร่างเล็กทำได้ก็เพียงทรุดลงไปกับพื้นข้าง ๆ อัครชัยนั่นเอง

“พี่อัค!” ณิชชาร้องลั่น พยายามเข้าไปเขย่าตัวอัครชัย แต่ไม่มีทีท่าว่าอีกคนจะฟื้นขึ้นมา ลมหายใจแผ่วยิ่งทำให้ใจของณิชชาแทบสลาย “พี่อัคตื่น พี่อัค” เสียงเรียกสะอึกสะอื้นยังดังอย่างต่อเนื่อง พยายามยกศีรษะของอัครชัยให้นอนอยู่บนตักของตน

ชายสี่คนออกจากห้องของเธอไปแล้ว เหลือไว้ก็เพียงคนที่ทำตัวประดุจเจ้าชีวิตของทั้งอัครชัยและณิชชาเท่านั้นที่ยังยืนนิ่งเฉย

แต่ไม่นานเลย เขาปล่อยให้คู่รักร่ำลากันไม่นาน ก็ลงมือกระชากร่างบางให้ตามเขาออกมา ศีรษะของอัครชัยที่อยู่บนตักของณิชชาตกลงกระทบพื้นอย่างแรง แต่ไม่เลยสักนิดที่ชลาสินธุ์จะใส่ใจ

“ปล่อยฉันนะ ฉันไม่ไปกับคุณ ไอ้คนเลว ไอ้คนชั่ว ปล่อย ปล่อยสิไอ้เลว” ณิชชาด่าทอ ระหว่างที่ถูกกระชากลากจูง ผู้คนห้องข้าง ๆ ออกมามองบ้าง แต่ไม่มีใครนึกอยากจะเอาตัวเข้ามาเสี่ยง เพราะชายทั้งสี่ที่เพิ่งออกจากห้องไปก็ยังคงยืนอยู่แถวนั้น และมองปราดเดียวก็รู้ว่าพวกเขา อาวุธครบมือ!

“ถ้ายังไม่เลิกโวยวาย ฉันจะเอาเธอต่อหน้าทุกคนตรงนี้”