บทที่ 42 คนที่ไม่ได้รัก

บทที่ 42 คนที่ไม่ได้รัก

ณิชชาถูกเหวี่ยงโครมไปที่โซฟาในห้องนอน น้ำตาของคนถูกเหวี่ยงไหลออกมาอีกครั้ง ไม่ใช่เพราะอาการเจ็บจากการถูกเหวี่ยงไปกระแทกกับอะไร แต่เพราะห่วงคนที่นอนหมดสติอยู่ที่คอนโดมากกว่า ป่านนี้ไม่รู้ว่าจะมีใครไปช่วยหรือเปล่า จะมีคนของชลาสินธุ์อยู่แถวนั้นอีกมั้ย

หน้าตาของชลาสินธุ์ไม่บ่งบอกความรู้สึกใด ๆ ทั้งสิ้น มันนิ่งมากจนไม่มีใครเดาความรู้สึกได้ จะมีก็แต่แรงเหวี่ยงเมื่อครู่ ที่ทำให้อีกฝ่ายพอจะเดาได้ว่า ความโกรธของเขากำลังพุ่งขึ้นแตะเพดานสูงสุด

แต่ณิชชาต้องกลัวด้วยเหรอ คนที่เลวขนาดแทบจะฆ่าคนตายได้แบบนี้ ร่างเล็กเปลี่ยนจากความกลัวอย่างที่เคย มาเป็นความเกลียดได้ในพริบตา แค่นึกถึงร่างที่กำลังบาดเจ็บอย่างหนัก  เพราะฝีมือของคนตรงหน้า  ความเกลียดก็มีอิทธิพลสูงกว่ามากแล้ว

“ไอ้ชั่ว ไอ้เลว ทำแบบนี้ได้ยังไง จะฆ่าเขาหรือไง!” ณิชชาตะโกนลั่น

ชลาสินธุ์นิ่ง เขาไม่ตอบคำถาม สายตามีแต่ความคั่งแค้น เย็นเยียบ

“ตอบสิ ทำไมถึงเลวขนาดนี้ ตอบ! เลวขนาดจะฆ่าคนได้ยังไง ว่าแต่คนอื่นเขา ทำไมถึงทำเอง คุณมันไม่ได้ต่างอะไรจากแม่ของคุณชินหรอก” ณิชชาตะโกนลั่น...แล้วมันก็ได้ผล

...ผลร้าย...

ณิชชาคิดผิดที่เอาจุดอ่อนที่สุดของชลาสินธุ์ขึ้นมาพูดในเวลานี้

มือหนาตวัดผ่านอากาศปะทะใบหน้านิ่มด้วยเสียงอันดัง

ร่างเล็กทรุดลงกับพื้น เพิ่งนึกได้ว่า ตัวเองได้พูดในสิ่งที่ไม่ควรออกไปแล้ว

“ทำไม รับไม่ได้หรือไง” มือบางยกขึ้นกุมแก้มที่โดนตบจนปากแตก ภายในปากรับรู้ทั้งกลิ่นและรสของเลือด แต่ไม่ได้ทำให้ความโกรธเกลียดน้อยลง เธอยังตะโกนถามตะโกนด่าได้อีกเรื่อยๆ

“คุณมันเลว คุณมันชั่ว ทำแบบนั้นออกมาได้ยังไง ไม่มีหัวใจหรือไง”

“เออ! ใช่! ฉันมันไม่มีหัวใจ” 

ณิชชายังใช้สายตาตวัดมองอย่างโกรธเคือง แล้วก็ต้องร้องฟังไม่ได้ศัพท์ เพราะถูกมือหนามือหนึ่งจับแน่นที่ท้ายทอย ขณะที่อีกมือก็บีบที่ปากอย่างแรง น้ำตาของณิชชาไหลออกมาอีกครั้ง เพราะความเจ็บปวด และก่อนที่จะซึมซับความเจ็บปวดนั้นไว้ทั้งหมด ร่างทั้งร่างก็ถูกสะบัดลงไปกองกับพื้น ตามมาด้วยร่างหนาที่ขึ้นมานั่งทับที่หน้าอกของเธอไว้พอดี

“ถ้าไม่รู้จักซาบซึ้งกับรักที่ฉันมีให้ ต่อจากนี้เอาไปแต่ความเลวร้าย ความระยำจากฉันก็แล้วกัน”

“คุณ อึก คุณจะทำอะไร”

“ก็ทำแบบที่เธอคิดไง”

ไม่ทันขาดคำ ดวงตาของณิชชาก็ต้องเบิกกว้างพร้อมกับเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดเมื่อชลาสินธุ์ก้มลงมากัดเข้าที่หัวไหล่อย่างแรง มือบางพยายามผลักหน้าอกของร่างหนาให้ออกห่าง แต่เหมือนจะไม่ได้สร้างความสั่นสะเทือนอะไรเลย จากนั้นก็ต้องรู้สึกเจ็บระบมอีกหลายจุด เพราะฟันคมเฟ้นกัดไปทั่วตั้งแต่ไหล่ คอ หน้าอก...

“ไอ้เลว หยุดนะ ไอ้...หยุด โอ๊ย!”

“ทำไม? เจ็บหรือไง?” เสียงห้วนถาม ก่อนจะก้มลงทำสิ่งที่ทำอยู่ต่อ

“ฉันขยะแขยง”

“หึ แล้วคิดว่าฉันพิศวาสเธอรึไง ที่ผ่านมาเอก็ทำให้ฉันรู้อยู่แล้วว่าคิดยังไงกับฉัน ต่อไปฉันก็จะทำอย่างที่นายคิด ในเมื่อเราไม่ได้รักกัน...”

เสียงหวีดร้องของณิชชาดังขึ้นอีกหนเมื่อถูกกระแทกร่างลงกับพื้น

“อยากรู้มั้ยว่า คนที่ไม่ได้รักกัน เขาเอากันยังไง!” เสียงนั้นเยือกเย็น น่ากลัวจนขนลุก มือบางถูกรวบไว้เหนือหัวด้วยมือของชลาสินธุ์เพียงข้างเดียว หัวเข่าแกร่งถูกแทรกเข้าไว้ตรงหว่างขาเล็ก

“คนที่ไม่รักกัน เขาไม่ต้องจูบกันหรอก มันเสียเวลา” เสียงกระซิบริมหู ก่อนจะกัดซอกคอย้ำแผลเดิม ย้ายมากัดหนัก ๆ แรง ๆ ที่ยอดอก

ณิชชาเจ็บจนน้ำตาไหล

“คนที่ไม่รักกัน เขาไม่ต้องเล้าโลม” ชลาสินธุ์พูด พร้อมกับยกขาข้างหนึ่งของณิชชาขึ้นมาเกี่ยวไว้ที่เอวตัวเอง

“แล้วก็ไม่ต้องรอให้พร้อม” เสียงกรีดร้องดังลั่นแทบจะในวินาทีเดียวกับที่ชลาสินธุ์พูดจบ ร่างกายแข็งขืนถูกกระแทกเข้าไปในช่องทางที่ไม่ได้ถูกทำให้พร้อม 

ณิชชารู้สึกราวกับร่างทั้งร่างโดนฉีกทึ้ง เหมือนมีมีดปลายแหลมทิ่มแทงซ้ำแล้วซ้ำเล่าทุกครั้งที่ชลาสินธุ์ขยับตัว

หญิงสาวพยายามกระเถิบตัวหนี แต่ก็ถูกมือหนารั้งสะโพกเข้าไว้ และในจังหวะที่ดึงร่างเล็กกลับก็สวนทางด้วยแรงกระแทกหนัก ๆ ของตัวเองด้วย  

ไม่มีความเสียวซ่านมาปะปนด้วยสักนิด ไม่มีอะไรมาบรรเทาความเจ็บปวดของณิชชาได้เลยแม้แต่น้อย ชลาสินธุ์จงใจขยับตัวเองอย่าง

ป่าเถื่อน รุนแรง จงใจให้ทุก ๆ การเข้าออกของเขาสร้างความเจ็บปวดให้กับ ‘คนที่ไม่ได้รัก’

แรงกระแทกเพิ่มความถี่ขึ้นเรื่อย ๆ จนร่างบางสะดุ้งเกร็งเมื่อน้ำจากคนไม่ได้รักพุ่งเข้ามาในร่างของตัวเองอย่างแรง

ชลาสินธุ์ถอนกายตัวเองออกจากร่างบางที่สั่นเทาอยู่ตรงหน้า แล้วเดินออก ไปจากห้องนั้นทันที ณิชชานอนร้องไห้โฮอยู่ตรงนั้น เธอไม่มีแรงพอจะขยับร่างกายตัวเองแม้แต่น้อย ครั้งนี้เธอเจ็บร้าวไปทั้งกายและใจ เจ็บมากกว่าครั้งไหน ๆ

น่าจะเป็นเช้าวันใหม่แล้ว ณิชชาไม่รู้หรอกว่า เวลาที่แท้จริงมันคืออะไรกันแน่ รู้แต่ว่าเธอตื่นขึ้นมาพร้อมริ้วรอยของความเจ็บปวด ช่องทางด้านล่างคงอักเสบและดูเหมือนจะเป็นไข้ แต่พอจะยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเองกลับพบว่า แขนข้างหนึ่งถูกล่ามไว้ด้วยกุญแจมือ ขณะที่ร่างอยู่บนพื้นห้องข้างเตียง ในเรือนหลังเล็กที่เคยใช้เป็นที่ทรมานเขากับชินวุฒิมาก่อน

“คุณณิชเป็นยังไงบ้างคะ” เสียงเรียกทำให้ณิชชาต้องหันกลับมาดู แล้วก็พบกับคุณแม่บ้านกับถาดอาหารในมือ “โถ ไปทำอะไรให้คุณหนูใหญ่โกรธขนาดนั้นล่ะคะ ดูสิถึงกับมัดมือ มัดแขน” หญิงชราโหยไห้ มองดูข้อมือที่เป็นรอยแผลจากกุญแจมือบาด กับร่องรอยการถูกทำร้ายบนลำตัวที่เสื้อผ้าขาดวิ่นห่อร่างเอาไว้

“คุณป้า กี่โมงแล้วเหรอคะ”

“บ่ายกว่า ๆ แล้วค่ะ คุณหลับไปตั้งนาน ป้านึกว่าคุณจะแย่ไปแล้ว ยังไม่ได้บอกป้าเลยว่าไปทำอะไรให้คุณหนูใหญ่โกรธ ทีแต่ก่อนเห็นอะไร ๆ ก็คุณณิช แต่เมื่อคืน แค่เอ่ยชื่อระเบิดก็จะลงบ้านแล้วค่ะ”

“คือ...ณิช...”  ณิชชาพูดได้แค่นั้นแล้วก็น้ำตาไหล เธอสะอึกสะอื้นจนพูดไม่ได้ทั้งเสียใจ ทั้งน้อยใจ

“ไม่เอานะคะ อย่าร้องไห้ ป้าใจคอไม่ดี โกรธเรื่องอะไรกันก็คุยกันให้เข้าใจสิคะ ตอนนี้ยังไม่ต้องคุยก็ได้ มาทานข้าวกันก่อนดีกว่าแล้วจะได้ทานยา ดูสิ ขนาดโกรธ ๆ นะ คุณหนูใหญ่ยังไม่วายเป็นห่วงคุณณิช ให้ป้าหายามาให้ด้วย”

ณิชชาหยุดร้องไห้ตามคำขอของป้าแม่บ้าน เพราะไม่อยากให้

คนแก่ไม่สบายใจ แต่ถึงอย่างนั้นน้ำตาก็ยังซึมออกมาไม่หยุด ไม่มีกะจิตกะใจจะกินข้าวกินปลา ร่างเล็กเอาแต่กอดเข่าตัวเองนิ่งๆ

“กินข้าวนะคะ จะได้กินยา ดูเหมือนคุณณิชจะไม่สบาย นี่คุณหนูใหญ่ก็เหมือนจะไม่สบายเหมือนกันนะคะคุณนมเลยต้องดูแล คู่นั้นเขาดูแลกันมาตั้งแต่เล็ก ๆ รู้ใจกันดีป้าเลยมาดูแลทางคุณณิชดีกว่า”

“ไม่สบายเหรอคะ” ณิชชาพึมพำ แล้วก็กรีดน้ำตาทิ้งเมื่อคิดถึงใครอีกคนที่ “เขาไม่เป็นไรหรอกค่ะมีคนไม่สบายมากกว่าณิชกับคุณสินธุ์ของป้าอีก”

“โธ่  ไม่เอานะคะ ดูสิ เอาแต่ร้องไห้ กินข้าวนะคะ เผื่อว่าจะคิดจะทำอะไร จะได้มีแรง” คนแก่กว่าเตือนสติ

“ค่ะ เอาไว้ตรงนั้นก่อนก็ได้ เดี๋ยวณิชทานเอง”  

ป้าแม่บ้านถอนหายใจ รู้ทั้งรู้ว่าเป็นอีกวิธีการบ่ายเบี่ยงของคนป่วยแต่ก็ไม่รู้จะว่าอะไรได้ ทั้งยังสงสารที่เห็นคนตัวเล็กนี่ต้องถูกล่ามเอาไว้ข้างเตียง แทนที่จะได้นอนสบาย ๆ บนเตียง  

“คุณหนู  อย่าแกล้งคุณณิชแบบนั้นเลยค่ะ ท่าทางจะไม่สบายมาก เลยนะคะ” คุณป้าแม่บ้านกลับมารายงานตามคำสั่ง

“ขอบคุณมากนะครับป้า ที่มาบอก” เสียงเย็นชาเอ่ยขึ้น เขาปวดหัวนิดหน่อย เลยอาศัยเป็นข้ออ้างในการไม่ไปทำงาน ป้าแม่บ้านได้รับคำตอบที่ไม่ตรงกับสิ่งที่เธอพูดแบบนั้นก็รู้ว่า ต่อให้พูดไปอีกหลายประโยค  หลายชั่วโมง ก็คงไม่มีประโยชน์อะไรอยู่ดี จึงหยุดพูดเสีย แล้วออกจากห้องไป หวังว่า คุณนมที่คุณหนูใหญ่ของเธอนับถือจะแก้ปัญหาเรื่องนี้ได้ โดยไม่รู้เลยว่าคุณนมก็พยายามมาหลายทางแล้วเช่นกัน

ประตูเรือนหลังเล็กถูกเปิดออกอีกครั้งในช่วงค่ำ มือหนาวางถาดข้าวไว้ข้างถาดเดิมที่ไม่ถูกแตะต้อง อาหารทุกอย่าง รวมไปถึงยายังคงเหลืออยู่อย่างครบถ้วน ร่างเล็กนั่งหลับหลังพิงเตียงคอพับ มือยังคงห้อยสูงประมาณหัวเพราะถูกผูกติดกับหัวเตียง ผิวกายและผิวหน้าที่ขึ้นสีแดงเรื่อบ่งบอกได้ว่าร่างเล็กนี้กำลังเป็นไข้

...ต้องปลุกสินะ...ชลาสินธุ์คิดได้ก็เดินเข้าไปใกล้ร่างที่นอนไม่ได้สติ  ก่อนที่จะหยิบแก้วน้ำจากถาดอาหารเก่าขึ้นมาสาดเข้าที่ใบหน้านั้นอย่างแรง

“แค่ก...อื้อ...แฮกๆ”

“ฟื้นหรือยัง”   เสียงนิ่งเอ่ยถามคนที่กำลังตกใจและไอเนื่องจากสำลักน้ำอย่างเอาเป็นเอาตาย

“คนเลว!” ณิชชาตะโกนลั่น แต่เสียงออกมาเบากว่าที่คิดเอาไว้มาก เพราะพิษไข้เล่นงานหนักแล้ว

“หึ ตื่นมาก็ปากดีเลยนะ” ชลาสินธุ์ย่อตัวลงมาคุกเข่าข้างหนึ่งไว้กับพื้นตรงหน้าร่างเล็ก “ก็ดี จะได้เลวให้สมกับที่ถูกด่า ฉันไม่อยากให้เธอถูกกล่าวหาว่าโกหก เพราะฉะนั้นฉันจะเลวให้สมกับที่นายบอกเอาไว้เลย”   ว่าแล้วชลาสินธุ์ก็เอื้อมมือมาไขกุญแจปลดล็อกให้ณิชชา แล้วช้อนร่างทั้งร่างด้วยมือข้างเดียวเหวี่ยงโครมลงไปบนเตียง ก่อนจะใช้กุญแจมือคู่เดิมล็อกมือทั้งสองข้างไว้ทางด้านหลังของณิชชาเอง

“อื๊อ...” ร่างเล็กพยายามดิ้น แต่มันไม่เป็นผล ยังต้องเจ็บมากขึ้นไปอีกเมื่อชลาสินธุ์พลิกร่างบางให้นอนหงาย มือทั้งคู่ถูกร่างตัวเองทับเอาไว้ หัวไหล่อยู่ในรูปแบบที่บิดเบี้ยว

“เธอมันเป็นคนดี ณิชชา” ชลาสินธุ์เอ่ยขึ้น ก่อนจะค่อย ๆ เดินไปที่ลิ้นชัก แล้วหยิบกระเป๋าถือขนาดประมาณเอสี่ มาโยนโครมไว้บนเตียงข้าง ๆ ตัวณิชชา “คนรักของเธอ ที่ชื่ออะไรนะ อ้อ...พี่อัค ไอ้หมอนั่นก็เป็นคนดี” ชลาสินธุ์พูดเสียงต่ำ ที่ฟังก็รู้ว่าไม่อยากเอ่ยชื่อคนนี้ออกมาเลย มือก็ยุ่งอยู่กับถุงที่เพิ่งเอาออกมาจากกระเป๋าเมื่อครู่

“มีแต่ฉันคนเดียวนี่แหละที่เป็นคนเลว และฉันจะเป็นคนเลวให้สมกับที่เธอด่าฉันเอาไว้”

“อ๊า...”

ร่างเล็กตะโกนลั่น  เพราะสิ่งแปลกปลอมขนาดเกือบเท่าแท่งรักของชลาสินธุ์พุ่งเสียบเข้าไปที่ช่องทางของตัวเองโดยไม่มีการบอกกล่าวใด ๆ ล่วงหน้า เลือดตรงบริเวณนั้นไหลซึมออกมาทันที  

ณิชชาดิ้นพล่านพยายามหนี ใช้เท้าถีบเข้าที่กลางร่างของชลาสินธุ์

“อย่า...ฉันเจ็บ” ณิชชาสะอื้นฮัก มือทึ้งผ้าปูที่นอนจนเส้นเลือด

ปูดโปน เจ็บปวดเหลือเกิน

ชลาสินธุ์ถอนของเล่นชิ้นนั้นออกแล้วเหวี่ยงทิ้งไปข้างเตียง

“อ๊า...อื้อ...”  ณิชชาต้องร้องอีกครั้งเมื่อมือหนาส่งนิ้วมือสองนิ้วเข้าไปกวาดคว้านตรงช่องทางรักอย่างรวดเร็ว ก่อนจะส่งของตัวเองเข้าไปแทนที่ ยังความเจ็บปวดจากความบอบช้ำเดิมของเมื่อคืนและแผลใหม่จากเมื่อครู่จนณิชชาต้องกัดปากตัวเองแน่น

“เสียใจด้วยนะ ที่ต้องมาเจอกับคนเลว ๆ อย่างฉัน” ชลาสินธุ์พูด สะโพกสอบขยับไปตามจังหวะหนักถี่เร็วมากขึ้น แต่ก่อนที่จะปลดปล่อย เขาก็หยุดตัวเองไว้ แล้วพลิกร่างบางให้นอนคว่ำและจับสะโพกให้ยกสูง แล้วเอาของเล่นชิ้นใหม่ใส่เข้าไปในช่องทางบอบช้ำ เปิดสั่นระดับแรงสุด

“อื๊อ...”

 ชลาสินธุ์จัดท่าให้ณิชชานั่งคุกเข่า แล้วส่งตรงท่อนลำอวบของตัวเองเข้าไปในโพลงปากของร่างที่นั่งหมดเรี่ยวหมดแรงอยู่ทันที

“จัดการมันสิ”

ณิชชาตวัดสายตามองชลาสินธุ์อย่างโกรธเคือง ทำให้ร่างหนาหมดความอดทนเอาง่าย ๆ  เขาคว้าหมับเข้าที่เส้นผมของณิชชาแล้วขยับเข้าออกเองตามอำเภอใจ

“อย่าทำให้มันเจ็บนะ จำไว้ ถ้าเธอทำฉันเจ็บ เธอจะเจ็บยิ่งกว่า”

เหมือนเข้ามานั่งอยู่ในใจ ณิชชาไม่รู้ว่าเจ้าของท่อนใหญ่ในปากนี้รู้ได้ยังไงว่า ตนเองวางแผนจะงับมันให้ขาดทีเดียว แต่ยังไม่ทันได้คิดหาเหตุผล เขาก็ต้องหยุดความคิดทั้งหมดไว้ก่อน

“แค่ก...ฮึก...” ท่อนลำนั้นทั้งใหญ่ ทั้งยาว จนแทบจะสำลัก

“อืมมม” เสียงครางต่ำของชลาสินธุ์ดังขึ้นเป็นระยะ

“อึก... อื้อ...อ๊า...” ในที่สุดร่างหนาก็ปลดปล่อยเข้ามาเต็มปากของณิชชาและมันกระฉอกออกมาเปื้อนใบหน้าด้วย

ณิชชาตาลอย หญิงสาวทั้งเหนื่อย ทั้งเจ็บ และยังเป็นไข้ แต่ก็รู้ชะตากรรมของตัวเองว่า ในวันนี้มันยังไม่จบ

ชลาสินธุ์ผลักณิชชาให้ลงไปนั่งกับเตียง ทำให้สิ่งที่ค้างคาอยู่ถูกดันเข้าไปข้างในอีก เธอครางเจ็บปวด จนชลาสินธุ์นึกได้จึงกระชากมันออกซะ     ณิชชานอนตะแคงคุดคู้อยู่กับเตียงนอน อย่างอ่อนระโหยโรยแรง  ไม่นานก็ถูกดึงให้มานั่งอยู่บนร่างหนาที่ไม่รู้ว่าเพราะความโกรธหรือเพราะอะไรที่ทำให้เขาพร้อมที่จะลงโทษณิชชาอีกครั้งแล้ว

 ชลาสินธุ์ยึดเอวของร่างเล็กที่ตอนนี้แสนจะอ่อนล้าเข้าไว้ก่อนจะส่งความรักของตนเองเข้าไปในช่องทางที่แทบไม่เหลือชิ้นดีแล้ว

“อื๊อออ...”

“เธอจะเป็นคนขยับหรือให้ฉันทำเอง” ชลาสินธุ์ถามเสียงนิ่งแต่

ณิชชาเข้าใจความหมาย...หากไม่ทำเองความเจ็บปวดที่ได้รับคงเกินทน

...อยากจะทำให้ตัวเองหมดสิ้นความรับรู้ไปซะตั้งแต่ตอนนี้จะได้ไม่ต้องทนกับความเจ็บปวดตรงนี้อีกต่อไป...

ร่างเล็กค่อย ๆ ขยับกายลงบนร่างของชลาสินธุ์ ที่นอนเอามือรองต้นคอตัวเองไว้ มองการกระทำของณิชชานิ่ง ๆ สายตาสุดเศร้าสองคู่กำลังสอดประสาน น้ำตาของณิชชาไหลพรากลงมาอีกหน ความเจ็บปวดที่ได้รับจนชาชิน ไม่ได้มากไปกว่าความเสียใจ กี่ครั้งกี่หนแล้วที่จะต้องทนกับเรื่องเลวร้ายแบบนี้ กับคนที่ไม่มีสติและคิดแต่จะแก้แค้นในทุก ๆ เรื่องที่ผ่านเข้ามา

...ตัดใจตอนนี้ซะดีกว่า...

“อ๊ะ ...” ณิชชาสะดุ้งเมื่อสะโพกหนากระตุกแรง ๆ ทำให้ร่างบางเจ็บ ก่อนจะต้องครางเสียงหลงเมื่อชลาสินธุ์กลับมาเป็นคนคุมจังหวะอีกหน มือหนายึดเอวบางเอาไว้มั่น สะโพกที่อยู่ข้างใต้ซอยถี่ยิบ หน้าท้องแบนราบของณิชชาตึงเครียด เพราะความเจ็บปวด

...ไม่มีความสุขปะปนอยู่ด้วยเลยสักนิด...

ชลาสินธุ์ผ่อนความเร็วลงพอให้ณิชชาได้หายใจหายคอ แล้วเอื้อมมือไปหยิบกุญแจมือที่ถูกวางทิ้งไว้ มาปล่อยให้มือของณิชชาเป็นอิสระแต่ถึงตอนนี้ ณิชชาก็ไม่มีเรี่ยวแรงจะทำอะไรได้แล้ว หญิงสาวสะดุ้งเฮือกเพราะถูกเหวี่ยงให้ลงไปนอนบนเตียง ก่อนจะถูกลมร้ายพัดผ่านอีกหน  มือหนาคว้าแขนเล็กที่อ่อนล้าให้กอดคอของเขาไว้ ชลาสินธุ์เร่งความเร็วจนตัวเองไปถึงสวรรค์ฉีดพ่นลาวาหวานล้ำเข้าไปในช่องทางของณิชชาอีกครั้ง

ชลาสินธุ์มองร่างที่นอนหายใจหอบ อ่อนระทวย

...ถ้าปล่อยให้ตาย ก็คงยอมตายใช่มั้ย...

แต่ชลาสินธุ์ก็รู้ตัวดีว่า คงไม่สามารถปล่อยให้คนตรงหน้าตายได้ แค่ทำให้เขาเจ็บปวด ตัวเองยังเจ็บปวดตามไปด้วยแบบนี้

ก่อนที่จะเผลอหลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อนณิชชาเห็นร่างหนาที่คุ้นเคย นั่งตัวงออยู่ที่ปลายเตียง มือหนากุมหัวเอาไว้อย่างเหนื่อยล้า

สงสัยจะเหนื่อยและเป็นไข้จนเบลอ ณิชชารู้สึกเหมือนจะเห็น

ชลาสินธุ์นั่งร้องไห้